สถานที่ : สาขาฟิวเจอร์พาร์ครังสิต ชั้นใต้ดิน
เวลา : ประมาณ บ่ายสอง
วันที 3 กรกฎาคม 2557
พอดีเพื่อนมาจากต่างจังหวัดโดยไม่ได้นัดหมาย ต่างคนต่างทานข้าวแล้ว เลยจะหาที่นั่งกินกาแฟคุยกัน ตอนแรกไปร้านข้างนอกที่ผมเคยไปกันบ่อยๆ แต่เขาปิด ก็เลยมองหาที่ใหม่แล้วเผอิญเพื่อนอยากไปซื้อของที่ฟิวเจอร์ด้วย เลยตกลงไปกันที่นั่น และก็เป็นความบังเอิญอีกที่ร้านกาแฟในห้างพากันเต็มแทบทุกร้านไม่มีที่นั่ง รวมถึงเชื้อพระวงศ์เสด็จ ร้านกาแฟบางร้านถูกดึงเอาพื้นที่นั่งครึ่งหนึ่ง ไปให้กับพวกข้าราชการที่มาเฝ้าและรับเสด็จ และเพื่อนที่ใช้สอยสาธารณะก็ไม่มีที่ว่างให้นั่งเลย
หลังจากเดินหาอยู่หลายร้าน ผมจึงนำเพื่อนไปที่ S&P ชั้นใต้ดิน จริงๆ แล้วไม่อยากไปนัก เพราะเคยไม่ประทับใจกาแฟราคาแก้วเป็นร้อย แต่เหมือนมากินกาแฟทรีอินวัน ทั้งหวานและก็ไม่มีกลิ่นกาแฟ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็จำเป็นต้องหาที่นั่งเพราะเพื่อนต้องรอเซลล์ขายของที่ตั้งใจว่าจะมาซื้อที่ร้านหนึ่ง ซึ่งกำลังอยู่ในช่วงพักกลางวัน
สั่งกาแฟคนละแก้ว เพิ่มช็อตด้วย เพราะเคยกินกาแฟS&Pแล้วมันจืดและหวาน รวมราคาสองแก้วราว 230 บาท พอพนักงานยกมาให้ ขอกระดาษไปด้วย แต่ก็ไม่ได้เอามาให้จนกระทั่งทานหมดและเรียกเก็บเงิน ระหว่างทานก็จะขอ แต่เห็นพนักงานท่านไปยืนยุ่งกันแถวๆ ที่ทำกาแฟ เลยไม่ได้เรียก อยากจะสั่งไอศกรีมด้วย แต่มองแล้ว อาจจะไม่ได้กระดาษเช็ดปาก เลยไม่สั่ง เพราะเท่าที่สังเกตุ โต๊ะอื่น เขาอาจมีให้เฉพาะคนทานของคาว ส่วนนี้ไม่ได้ติดใจอะไรมาก แค่สงสัยครับ
ช่วงระหว่างรอกาแฟ ผมเดินไปฝั่งขนมเพื่อซื้อขนมที่ร้านฝากพ่อกับแม่เพื่อนที่ ตจว. ประสบกับปัญหาขณะซื้อมากๆ ต้องถามราคากับพนักเกือบทุกอย่างเลย ที่ไม่ต้องถามก็มีแต่พายและพวกเค้กในตู้ ไอ้จะถามมันก็ไม่ยากหรอกครับ แต่ทุกครั้งที่ถามพนักงานจิกตาและน้ำเสียงแบบว่าเพลียครับ คือว่า ผมก็ไม่ได้อยากให้เขาพูดเพราะคะขาหรือครับท่าน แต่แค่เรียบๆ กลางๆ มีใจบริการก็พอแล้ว ไม่ใช่ไม่รู้ไปแค้นใครมาแล้วมาคุยกับลูกค้า ถ้าพวกคุณขี้เกียจบอก ก็กรุณาไปติดราคาขายเถอะครับ คนซื้อจะได้ไม่ถาม หรือถ้าเหนื่อยที่ต้องมายืนบอกอยู่คนเดียว ก็ให้คนอื่นมาช่วยก็ดีนะครับ เห็นยืนว่างๆ กันตั้งหลายคน ซึ่งจริงๆ แล้วคนซื้อน่าจะมีความสุขในการเลือกของโดยมีราคาเป็นตัวกำกับมากกว่าสีหน้า แววตา ท่าทาง และการเดาราคา แต่สุดท้ายได้ขนมอะไรสักอย่างที่เหมือนบราวนี่แต่จับแพ็คถุง 5 อัน ขนาด 5x5x1.5 cm ราคาถุงละ 155 หรือ 180 บาทนี่ละ มา 2 ถุง ซึ่งราคาก็ไม่มีเหมือนกัน รวมเป็นเงิน 310 หรือ 360 บาท นี่ละ ผมจำไม่ได้ครับ ที่ซื้อเพราะเห็นว่าท่าทางจะไม่หวานไม่มัน คนสูงอายุน่าจะทานได้ แต่สุดท้ายแล้ว เพื่อนโทรมาเล่าว่า แข็งมาก จนแม่ถาม คน กทม ปกติเขากินอะไรกันแบบนี้หรือ? แล้วแม่บอกว่าอย่สไปเล่าให้เพื่อนฟังนะ เดี๋ยวคนให้เสียกำลังใจ
จริงๆ แล้วนโยบายของเขา มันเป็นแบบนี้หรือเปล่าครับ หรือทั้งหมดทั้งมวล ผมเข้าใจผิดไปเองว่ามันหลักการปฏิบัติโดยปกติของร้านค้าในห้างสรรพสินค้าครับ และอีกอย่างทีแรกว่าจะไม่แชร์แล้ว เพราะคิดว่าเรื่องพวกนี้มันอาจจะเกี่ยวกับจริต รสชาติ หรือความพึงพอใจส่วนบุคคล แต่พอมานึกว่า ตัวเองก็ทำธุรกิจ น่าจะดีไม่น้อย ถ้าลูกค้าของเรามี feedback เกี่ยวกับสินค้าและบริการของเรา จึงมาขอใช้พื้นที่นี้ บอกกล่าวเล่าให้ฟัง
ขอบคุณที่อ่านครับ
S&P เขาไม่มีนโยบายติดราคาสินค้ากับให้กระดาษเช็ดปากหรือครับ
เวลา : ประมาณ บ่ายสอง
วันที 3 กรกฎาคม 2557
พอดีเพื่อนมาจากต่างจังหวัดโดยไม่ได้นัดหมาย ต่างคนต่างทานข้าวแล้ว เลยจะหาที่นั่งกินกาแฟคุยกัน ตอนแรกไปร้านข้างนอกที่ผมเคยไปกันบ่อยๆ แต่เขาปิด ก็เลยมองหาที่ใหม่แล้วเผอิญเพื่อนอยากไปซื้อของที่ฟิวเจอร์ด้วย เลยตกลงไปกันที่นั่น และก็เป็นความบังเอิญอีกที่ร้านกาแฟในห้างพากันเต็มแทบทุกร้านไม่มีที่นั่ง รวมถึงเชื้อพระวงศ์เสด็จ ร้านกาแฟบางร้านถูกดึงเอาพื้นที่นั่งครึ่งหนึ่ง ไปให้กับพวกข้าราชการที่มาเฝ้าและรับเสด็จ และเพื่อนที่ใช้สอยสาธารณะก็ไม่มีที่ว่างให้นั่งเลย
หลังจากเดินหาอยู่หลายร้าน ผมจึงนำเพื่อนไปที่ S&P ชั้นใต้ดิน จริงๆ แล้วไม่อยากไปนัก เพราะเคยไม่ประทับใจกาแฟราคาแก้วเป็นร้อย แต่เหมือนมากินกาแฟทรีอินวัน ทั้งหวานและก็ไม่มีกลิ่นกาแฟ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็จำเป็นต้องหาที่นั่งเพราะเพื่อนต้องรอเซลล์ขายของที่ตั้งใจว่าจะมาซื้อที่ร้านหนึ่ง ซึ่งกำลังอยู่ในช่วงพักกลางวัน
สั่งกาแฟคนละแก้ว เพิ่มช็อตด้วย เพราะเคยกินกาแฟS&Pแล้วมันจืดและหวาน รวมราคาสองแก้วราว 230 บาท พอพนักงานยกมาให้ ขอกระดาษไปด้วย แต่ก็ไม่ได้เอามาให้จนกระทั่งทานหมดและเรียกเก็บเงิน ระหว่างทานก็จะขอ แต่เห็นพนักงานท่านไปยืนยุ่งกันแถวๆ ที่ทำกาแฟ เลยไม่ได้เรียก อยากจะสั่งไอศกรีมด้วย แต่มองแล้ว อาจจะไม่ได้กระดาษเช็ดปาก เลยไม่สั่ง เพราะเท่าที่สังเกตุ โต๊ะอื่น เขาอาจมีให้เฉพาะคนทานของคาว ส่วนนี้ไม่ได้ติดใจอะไรมาก แค่สงสัยครับ
ช่วงระหว่างรอกาแฟ ผมเดินไปฝั่งขนมเพื่อซื้อขนมที่ร้านฝากพ่อกับแม่เพื่อนที่ ตจว. ประสบกับปัญหาขณะซื้อมากๆ ต้องถามราคากับพนักเกือบทุกอย่างเลย ที่ไม่ต้องถามก็มีแต่พายและพวกเค้กในตู้ ไอ้จะถามมันก็ไม่ยากหรอกครับ แต่ทุกครั้งที่ถามพนักงานจิกตาและน้ำเสียงแบบว่าเพลียครับ คือว่า ผมก็ไม่ได้อยากให้เขาพูดเพราะคะขาหรือครับท่าน แต่แค่เรียบๆ กลางๆ มีใจบริการก็พอแล้ว ไม่ใช่ไม่รู้ไปแค้นใครมาแล้วมาคุยกับลูกค้า ถ้าพวกคุณขี้เกียจบอก ก็กรุณาไปติดราคาขายเถอะครับ คนซื้อจะได้ไม่ถาม หรือถ้าเหนื่อยที่ต้องมายืนบอกอยู่คนเดียว ก็ให้คนอื่นมาช่วยก็ดีนะครับ เห็นยืนว่างๆ กันตั้งหลายคน ซึ่งจริงๆ แล้วคนซื้อน่าจะมีความสุขในการเลือกของโดยมีราคาเป็นตัวกำกับมากกว่าสีหน้า แววตา ท่าทาง และการเดาราคา แต่สุดท้ายได้ขนมอะไรสักอย่างที่เหมือนบราวนี่แต่จับแพ็คถุง 5 อัน ขนาด 5x5x1.5 cm ราคาถุงละ 155 หรือ 180 บาทนี่ละ มา 2 ถุง ซึ่งราคาก็ไม่มีเหมือนกัน รวมเป็นเงิน 310 หรือ 360 บาท นี่ละ ผมจำไม่ได้ครับ ที่ซื้อเพราะเห็นว่าท่าทางจะไม่หวานไม่มัน คนสูงอายุน่าจะทานได้ แต่สุดท้ายแล้ว เพื่อนโทรมาเล่าว่า แข็งมาก จนแม่ถาม คน กทม ปกติเขากินอะไรกันแบบนี้หรือ? แล้วแม่บอกว่าอย่สไปเล่าให้เพื่อนฟังนะ เดี๋ยวคนให้เสียกำลังใจ
จริงๆ แล้วนโยบายของเขา มันเป็นแบบนี้หรือเปล่าครับ หรือทั้งหมดทั้งมวล ผมเข้าใจผิดไปเองว่ามันหลักการปฏิบัติโดยปกติของร้านค้าในห้างสรรพสินค้าครับ และอีกอย่างทีแรกว่าจะไม่แชร์แล้ว เพราะคิดว่าเรื่องพวกนี้มันอาจจะเกี่ยวกับจริต รสชาติ หรือความพึงพอใจส่วนบุคคล แต่พอมานึกว่า ตัวเองก็ทำธุรกิจ น่าจะดีไม่น้อย ถ้าลูกค้าของเรามี feedback เกี่ยวกับสินค้าและบริการของเรา จึงมาขอใช้พื้นที่นี้ บอกกล่าวเล่าให้ฟัง
ขอบคุณที่อ่านครับ