ชอบตอนนี้มาก พอดีไปเจอฝรั่ง Translate จากสแกนจีนไว้ เลยลองแปลดูครับ
ผิดถูกยังไงแก้ไขได้นะครับ
ผิดถูกยังไงขออภัยด้วยนะครับ
เสียงเรียกแห่งชะตากรรม
คาสซานดรา ออคตาเวีย โครนอส ต่างหันไปสู้กับพรีซิลลา! สิ่งต่อไปที่เทเรซ่าจะทำคือ!?
- Helen: นั่นน่ะเหรอ หมายเลข1 ที่แข็งแกร่งที่สุด เทเรซ่าหน้ายิ้ม!
- Helen: จะบอกว่านั่นคือร่างของแคลร์ที่ตื่นแล้วงั้นเหรอ?
- Priscilla: แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
- Miria: ดี ไปได้สวยเลย
- Miria: (พลังที่ขโมยมาก็ไม่มีแล้ว ตอนนี้แม่นั่นน่าจะมีพลังเหลือไม่ถึงครึ่งของร่างปกติด้วยซ้ำ)
- Helen: หืม.
- Teresa: ที่เจ้าให้ยืมดาบน่ะ ช่วยได้มากเลยล่ะ ขอบใจนะเดเนฟ
- Deneve: อะ... อื้ม ไม่เป็นไร
- Helen: นี่เจ้า.....
- Helen: ทำอะไรอยู่น่ะ? ทำไมไม่จัดการแม่นั่นซะตอนนี้เลยล่ะ
- Teresa: หืม? โอ๊ะ จริงด้วยสิ
- Teresa: แต่ว่า การจัดการคู่ต่อสู้ที่กำลังอ่อนแออยู่น่ะ มันไม่เข้ากับนิสัยของข้าเท่าไหร่หรอกนะ
- Helen: นะ... นิสัยงั้นเหรอ? พูดบ้าอะไรของหล่อนเนี่ย?
- Teresa: อย่างที่แคลร์พูดเลย เจ้าเนี่ย เกรียนไม่เบาเลยนะ
- Teresa: อย่าเป็นแบบนั้นเลยเฮเลน ตอนนี้อย่าพึ่งพูดอะไรแบบนั้นออกมา
- Teresa: อีกอย่างนะ แม่นั่นไม่ได้จนตรอกอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ เพราะถ้าขุมพลังที่มาจากความเกลียดเป็นของจริง แม่นั่นจะต้องฟื้นสภาพได้ในพริบตาไปแล้ว แต่นี่ดูเหมือนกำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ เหมือนกับกำลังรวบรวมพลังอะไรบางอยู่อยู่งั้นล่ะ
- Helen: ถึงอย่างนั้น... ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรจะ.....
- Teresa: แบบนี้ไม่ดีกว่าหรือไง ตอนนี้ที่ข้ามีโอกาส ข้าอยากจะพบและพูดคุยกับเพื่อนๆของแคลร์มาตลอดเลยนะ
- Helen: (หนอยย แม่นี่ล่ะทำให้ข้าหงุดหงิดจริงๆ แต่หล่อนก็ดูจะเก่งเป็นบ้าเลย ไม่เถียงด้วยแล้ว!)
- Teresa: นี่ พ่อหนุ่ม มานี่หน่อยซิ
- Raki: ข้าเหรอ?
- Teresa: ข้ามีเรื่องอยากจะพูดกับเจ้าหลายอย่าง แต่ก่อนอื่น..
- Teresa: ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้า กับอิสเลย์และพริซิลล่าเป็นยังไงกันแน่?
- Raki: ......
- Raki: อิสเลย์เป็นครูสอนดาบของข้า พวกเขาพบข้าที่ดินแดนทางเหนือ และช่วยชีวิตข้าไว้น่ะ
- Helen: อะ...
- Raki: หลังจากนั้น เราสามคนก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตลอด
- Raki: หลังจากนั้นไม่นาน ข้าก็ได้รู้ว่าพวกนั้นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา และในระหว่างที่เรียนทักษะดาบที่แสนจะยากลำบากจากอิสเลย์ ข้าก็ได้รู้ว่าพริซิลล่าครอบครองพลังที่อิสเลย์คิดว่าแข็งแกร่งที่สุด
- Raki: อิสเลย์น่าคงคิดว่าจะใช้ข้าเป็นเครื่องมือในการกำจัดพริซิลล่าและก็เลี้ยงดูข้ามาแบบนั้น เพราะทักษะดาบที่สอนให้ข้า มันรุนแรงเกินกว่าที่จะใช้กับมนุษย์
- Raki: ยังไงก็เถอะ หลังจากนั้นไม่นาน บางอย่างก็เปลี่ยนไป... ไม่สิ เป้าหมายไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก แต่เหตุจูงใจต่างหากล่ะที่เปลี่ยนไป...
- Raki: แต่เดิม อิสเลย์อยากจะฆ่าพริซิลล่าเพื่อตัวเอง แต่หลังจากนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นเพื่อตัวพริซิลล่าเอง ก็เลยสอนทักษะดาบที่จะสามารถโค่นพริซิลล่าได้ให้ข้ายังไงล่ะ
- Teresa: แล้วหลังจากนั้นเป็นยังไงต่อ?
- Raki: พริซิลล่าน่ะ สาปแช่งพลังตัวเอง แต่จะเป็นแค่เฉพาะตอนที่นอนหลับอยู่เท่านั้นล่ะ ในขณะที่หล่อนกำลังฝัน หล่อนก็พูดเพียงแค่ว่าอยากตายเท่านั้น
- Raki: อิสเลย์คิดว่านั่นเป็นคำสาปที่พริซิลล่าในฐานะมนุษย์ทำกับตัวเองในร่างมารอวตารน่ะ หลังจากนั้นไม่นาน การฝึกทักษะดาบของข้าก็จบลง และข้าก็ออกเดินทางเพื่อทำให้ความหวังของพรีซิลล่าเป็นจริงขึ้นมา
- Raki: ตอนนั้นข้าก็ยังคิดไม่ออกหรอกว่ามันจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ข้าก็ได้รู้แล้วล่ะ ว่าพริซิลได้แต่เฝ้าตามหาคนที่จะสามารถฆ่าตัวเองได้มาโดยตลอดอย่างไม่รู้จักจบสิ้น
- Raki: คนๆนั้นอาจจะเป็นเจ้านั่นแหละ สิ่งที่พริซิลล่าตามหามาโดยตลอดก็คือตัวตนของเจ้าที่อยู่ในร่างของแคลร์ยังไงล่ะ
- Helen: ห๊ะ นั่นหล่อนรักษาตัวเองจนสมบูรณ์แล้วเหรอ!
- Deneve: ไม่ใช่... ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้มันดูจะยิ่งกว่า.....
- Teresa: เป็นเพราะว่าพลังของหล่อนมาจากความเกลียดชังยังไงล่ะ การที่ได้เห็นข้าที่เอาชนะหล่อนได้ในตอนที่ยังเป็นนักสู้ พลังของหล่อนก็เพิ่มขึ้นได้อย่างไม่มีเงื่อนไขเลยทีเดียว
- Teresa: บางที อาจจะเป็นอย่างที่เจ้าพูดก็ได้ ที่หล่อนอยากจะถูกใครซักคนนึงฆ่าตาย แต่ลองเปรียบเทียบกับตอนนี้แล้ว หล่อนคงอยากจะฆ่าข้าซะยิ่งกว่าดวยซ้ำ
- Raki: .....
- Teresa: เอ้อ จริงสิ เกือบลืมพูดอะไรไปแน่ะ การต่อสู้ระหว่างเจ้าและแคลร์ท่ามกลางนักสู้ทั้งหมดกับพริซิลล่า พวกเจ้าเป็นฝ่ายชนะ!
- Teresa: ก็นั่นล่ะ มนุษกับนักสู้ที่อ่อนแอที่สุด ท่ากลางความช่วยเหลือของพวกพ้อง สามารถโค่นมารอวตารที่แข็งแกร่งที่สุดลงได้ พวกเจ้าควรจะภาคภูมิใจเข้าไว้นะ
- Teresa: ที่เห็นอยู่ตอนนี้น่ะ เป็นแค่กลุ่มก้อนความเกลียดชังที่ใช้ชื่อของพริซิลล่าเท่านั้นล่ะ หรือจะพูดอีกย่าง ก็แค่หมาบ้าตัวนึงเท่านั้นเอง.
- Teresa: เอาล่ะ ถึงเวลาต้องสู้แล้ว
- Teresa: ยูม่า แคลร์รู้สึกสนิทกับเจ้าที่สุดเพราะเจ้าเป็นนักสู้ที่มีลำดับใกล้เคียงกับตัวแคลร์เองมากที่สุด
- Teresa: ซินเธีย แคลร์ปลื้มเจ้ามาก เพราะเจ้ายังคงใจดีเหมือนเดิมถึงแม้จะเป็นนักสู้แล้วก็ตาม
- Teresa: เฮเลน แคลร์คิดว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้าเจ้าจะเกรียนน้อยกว่านี้หน่อย แต่แคลร์ก็ชอบที่เจ้าเป็นแบบนี้ล่ะนะ
- Teresa: เดเนฟ ถึงเจ้าจะไม่ค่อยพูด แต่เจ้าก็ทำให้แคลร์ได้รู้จากการกระทำว่าเจ้าให้ความสำคัญกับพวกพ้องมากที่สุด
- Teresa: และสุดท้าย มิเรีย ท่ามกลางพวกพ้องทั้งหมด แคลร์นับถือเจ้าเหมือนเป็นพี่ใหญ่มาโดยตลอด ถ้าไม่มีเจ้า แคลร์อาจจะไม่รอดมาจนถึงตอนนี้ก็ได้ ข้าอยากจะขอบคุณเจ้าจริงๆนะ
- Teresa: ถึงแคลร์จะเป็นแบบที่เห็น แต่จิตใจของแคลร์ก็ยังคงเป็นเด็กอยู่มาก จบการต่อสู้นี้แล้วก็ลองลูบหัวหล่อนดูสิ ถึงแม้จะทำหน้าบึ้งแต่ในใจต้องมีความสุขมากแน่ๆ
- Teresa: เอาล่ะ
- Teresa: สู้ให้ถึงที่สุดไปเลยล่ะกัน
- Cynthia: หะ...
- Helen: หูย...
- Miria: แม่นี่....
- Helen: ภาพลวงตา!? ทำได้ไง...
- Miria: ไม่ใช่...
- Miria: นั่นแค่ปฏิกิริยาตอบสนองธรรมดา เป็นแค่การเคลื่อนไหวธรรมดาๆของเทเรซ่าน่ะ...
- Helen: ใช้แค่แรงอย่างเดียวในการฟันเนี่ยนะ...
- Yuma: อะ...
- Priscilla: เท..เร...ซ่า.. เทเร...ซ่า..
- Teresa: ยังไงล่ะ ตอนนี้ความเกลียดที่มีต่อข้ามันหมดไปแล้วหรือไง?
- Priscilla: เทเร...ซ่า.. เทเรซ่า...
- Priscilla: เทเรซ่า ฮ่า เทเรซ่า ฮ่า นี่แน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
- Teresa: เอาจริงดิ๊ ข้าไม่เห็นว่าข้าจะถูกเกลียดเลยด้วยซ้ำ รู้สึกเหมือนกำลังถูกรักซะมากกว่า
- Yuma: นั่นมันเทคนิคของคาสซานดรา...
- Teresa: ก็แค่เลียนแบบน่ะ แต่รู้สึกจะได้ผลดีเชียวล่ะ
- Teresa: อ้าว แย่ล่ะ
- Helen: อะ... อะไรกันเนี่ย คนละเรื่องกับตอนสู้กับคาสซานดราเลยนะ
- Helen: นี่ นี่.. พวกเราควรจะเข้าไปช่วยนะ
- Galatea: ไม่จำเป็น ด้วยพลังระดับพวกเรา ไม่มีอะไรจะไปช่วยได้หรอก
- Helen: กาลาเทีย!
- Helen: อะไรนะ...? ไม่ได้มาช่วย แล้วพวกหล่อนมาทำอะไรกันยะ...?
- Audrey: ต้องถามด้วยเหรอ? เหตุผลง่ายๆแค่นี้
- Audrey: การต่อสู้สุดท้ายนี้, พวกเราจะต้องจดจำมันไว้ด้วยหัวใจยังไงล่ะ
บทสรุปใกล้เข้ามาแล้ว
[Spoil] Claymore 152
ผิดถูกยังไงแก้ไขได้นะครับ
ผิดถูกยังไงขออภัยด้วยนะครับ
เสียงเรียกแห่งชะตากรรม
คาสซานดรา ออคตาเวีย โครนอส ต่างหันไปสู้กับพรีซิลลา! สิ่งต่อไปที่เทเรซ่าจะทำคือ!?
- Helen: นั่นน่ะเหรอ หมายเลข1 ที่แข็งแกร่งที่สุด เทเรซ่าหน้ายิ้ม!
- Helen: จะบอกว่านั่นคือร่างของแคลร์ที่ตื่นแล้วงั้นเหรอ?
- Priscilla: แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
- Miria: ดี ไปได้สวยเลย
- Miria: (พลังที่ขโมยมาก็ไม่มีแล้ว ตอนนี้แม่นั่นน่าจะมีพลังเหลือไม่ถึงครึ่งของร่างปกติด้วยซ้ำ)
- Helen: หืม.
- Teresa: ที่เจ้าให้ยืมดาบน่ะ ช่วยได้มากเลยล่ะ ขอบใจนะเดเนฟ
- Deneve: อะ... อื้ม ไม่เป็นไร
- Helen: นี่เจ้า.....
- Helen: ทำอะไรอยู่น่ะ? ทำไมไม่จัดการแม่นั่นซะตอนนี้เลยล่ะ
- Teresa: หืม? โอ๊ะ จริงด้วยสิ
- Teresa: แต่ว่า การจัดการคู่ต่อสู้ที่กำลังอ่อนแออยู่น่ะ มันไม่เข้ากับนิสัยของข้าเท่าไหร่หรอกนะ
- Helen: นะ... นิสัยงั้นเหรอ? พูดบ้าอะไรของหล่อนเนี่ย?
- Teresa: อย่างที่แคลร์พูดเลย เจ้าเนี่ย เกรียนไม่เบาเลยนะ
- Teresa: อย่าเป็นแบบนั้นเลยเฮเลน ตอนนี้อย่าพึ่งพูดอะไรแบบนั้นออกมา
- Teresa: อีกอย่างนะ แม่นั่นไม่ได้จนตรอกอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ เพราะถ้าขุมพลังที่มาจากความเกลียดเป็นของจริง แม่นั่นจะต้องฟื้นสภาพได้ในพริบตาไปแล้ว แต่นี่ดูเหมือนกำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ เหมือนกับกำลังรวบรวมพลังอะไรบางอยู่อยู่งั้นล่ะ
- Helen: ถึงอย่างนั้น... ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรจะ.....
- Teresa: แบบนี้ไม่ดีกว่าหรือไง ตอนนี้ที่ข้ามีโอกาส ข้าอยากจะพบและพูดคุยกับเพื่อนๆของแคลร์มาตลอดเลยนะ
- Helen: (หนอยย แม่นี่ล่ะทำให้ข้าหงุดหงิดจริงๆ แต่หล่อนก็ดูจะเก่งเป็นบ้าเลย ไม่เถียงด้วยแล้ว!)
- Teresa: นี่ พ่อหนุ่ม มานี่หน่อยซิ
- Raki: ข้าเหรอ?
- Teresa: ข้ามีเรื่องอยากจะพูดกับเจ้าหลายอย่าง แต่ก่อนอื่น..
- Teresa: ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้า กับอิสเลย์และพริซิลล่าเป็นยังไงกันแน่?
- Raki: ......
- Raki: อิสเลย์เป็นครูสอนดาบของข้า พวกเขาพบข้าที่ดินแดนทางเหนือ และช่วยชีวิตข้าไว้น่ะ
- Helen: อะ...
- Raki: หลังจากนั้น เราสามคนก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตลอด
- Raki: หลังจากนั้นไม่นาน ข้าก็ได้รู้ว่าพวกนั้นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา และในระหว่างที่เรียนทักษะดาบที่แสนจะยากลำบากจากอิสเลย์ ข้าก็ได้รู้ว่าพริซิลล่าครอบครองพลังที่อิสเลย์คิดว่าแข็งแกร่งที่สุด
- Raki: อิสเลย์น่าคงคิดว่าจะใช้ข้าเป็นเครื่องมือในการกำจัดพริซิลล่าและก็เลี้ยงดูข้ามาแบบนั้น เพราะทักษะดาบที่สอนให้ข้า มันรุนแรงเกินกว่าที่จะใช้กับมนุษย์
- Raki: ยังไงก็เถอะ หลังจากนั้นไม่นาน บางอย่างก็เปลี่ยนไป... ไม่สิ เป้าหมายไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก แต่เหตุจูงใจต่างหากล่ะที่เปลี่ยนไป...
- Raki: แต่เดิม อิสเลย์อยากจะฆ่าพริซิลล่าเพื่อตัวเอง แต่หลังจากนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นเพื่อตัวพริซิลล่าเอง ก็เลยสอนทักษะดาบที่จะสามารถโค่นพริซิลล่าได้ให้ข้ายังไงล่ะ
- Teresa: แล้วหลังจากนั้นเป็นยังไงต่อ?
- Raki: พริซิลล่าน่ะ สาปแช่งพลังตัวเอง แต่จะเป็นแค่เฉพาะตอนที่นอนหลับอยู่เท่านั้นล่ะ ในขณะที่หล่อนกำลังฝัน หล่อนก็พูดเพียงแค่ว่าอยากตายเท่านั้น
- Raki: อิสเลย์คิดว่านั่นเป็นคำสาปที่พริซิลล่าในฐานะมนุษย์ทำกับตัวเองในร่างมารอวตารน่ะ หลังจากนั้นไม่นาน การฝึกทักษะดาบของข้าก็จบลง และข้าก็ออกเดินทางเพื่อทำให้ความหวังของพรีซิลล่าเป็นจริงขึ้นมา
- Raki: ตอนนั้นข้าก็ยังคิดไม่ออกหรอกว่ามันจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ข้าก็ได้รู้แล้วล่ะ ว่าพริซิลได้แต่เฝ้าตามหาคนที่จะสามารถฆ่าตัวเองได้มาโดยตลอดอย่างไม่รู้จักจบสิ้น
- Raki: คนๆนั้นอาจจะเป็นเจ้านั่นแหละ สิ่งที่พริซิลล่าตามหามาโดยตลอดก็คือตัวตนของเจ้าที่อยู่ในร่างของแคลร์ยังไงล่ะ
- Helen: ห๊ะ นั่นหล่อนรักษาตัวเองจนสมบูรณ์แล้วเหรอ!
- Deneve: ไม่ใช่... ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้มันดูจะยิ่งกว่า.....
- Teresa: เป็นเพราะว่าพลังของหล่อนมาจากความเกลียดชังยังไงล่ะ การที่ได้เห็นข้าที่เอาชนะหล่อนได้ในตอนที่ยังเป็นนักสู้ พลังของหล่อนก็เพิ่มขึ้นได้อย่างไม่มีเงื่อนไขเลยทีเดียว
- Teresa: บางที อาจจะเป็นอย่างที่เจ้าพูดก็ได้ ที่หล่อนอยากจะถูกใครซักคนนึงฆ่าตาย แต่ลองเปรียบเทียบกับตอนนี้แล้ว หล่อนคงอยากจะฆ่าข้าซะยิ่งกว่าดวยซ้ำ
- Raki: .....
- Teresa: เอ้อ จริงสิ เกือบลืมพูดอะไรไปแน่ะ การต่อสู้ระหว่างเจ้าและแคลร์ท่ามกลางนักสู้ทั้งหมดกับพริซิลล่า พวกเจ้าเป็นฝ่ายชนะ!
- Teresa: ก็นั่นล่ะ มนุษกับนักสู้ที่อ่อนแอที่สุด ท่ากลางความช่วยเหลือของพวกพ้อง สามารถโค่นมารอวตารที่แข็งแกร่งที่สุดลงได้ พวกเจ้าควรจะภาคภูมิใจเข้าไว้นะ
- Teresa: ที่เห็นอยู่ตอนนี้น่ะ เป็นแค่กลุ่มก้อนความเกลียดชังที่ใช้ชื่อของพริซิลล่าเท่านั้นล่ะ หรือจะพูดอีกย่าง ก็แค่หมาบ้าตัวนึงเท่านั้นเอง.
- Teresa: เอาล่ะ ถึงเวลาต้องสู้แล้ว
- Teresa: ยูม่า แคลร์รู้สึกสนิทกับเจ้าที่สุดเพราะเจ้าเป็นนักสู้ที่มีลำดับใกล้เคียงกับตัวแคลร์เองมากที่สุด
- Teresa: ซินเธีย แคลร์ปลื้มเจ้ามาก เพราะเจ้ายังคงใจดีเหมือนเดิมถึงแม้จะเป็นนักสู้แล้วก็ตาม
- Teresa: เฮเลน แคลร์คิดว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้าเจ้าจะเกรียนน้อยกว่านี้หน่อย แต่แคลร์ก็ชอบที่เจ้าเป็นแบบนี้ล่ะนะ
- Teresa: เดเนฟ ถึงเจ้าจะไม่ค่อยพูด แต่เจ้าก็ทำให้แคลร์ได้รู้จากการกระทำว่าเจ้าให้ความสำคัญกับพวกพ้องมากที่สุด
- Teresa: และสุดท้าย มิเรีย ท่ามกลางพวกพ้องทั้งหมด แคลร์นับถือเจ้าเหมือนเป็นพี่ใหญ่มาโดยตลอด ถ้าไม่มีเจ้า แคลร์อาจจะไม่รอดมาจนถึงตอนนี้ก็ได้ ข้าอยากจะขอบคุณเจ้าจริงๆนะ
- Teresa: ถึงแคลร์จะเป็นแบบที่เห็น แต่จิตใจของแคลร์ก็ยังคงเป็นเด็กอยู่มาก จบการต่อสู้นี้แล้วก็ลองลูบหัวหล่อนดูสิ ถึงแม้จะทำหน้าบึ้งแต่ในใจต้องมีความสุขมากแน่ๆ
- Teresa: เอาล่ะ
- Teresa: สู้ให้ถึงที่สุดไปเลยล่ะกัน
- Cynthia: หะ...
- Helen: หูย...
- Miria: แม่นี่....
- Helen: ภาพลวงตา!? ทำได้ไง...
- Miria: ไม่ใช่...
- Miria: นั่นแค่ปฏิกิริยาตอบสนองธรรมดา เป็นแค่การเคลื่อนไหวธรรมดาๆของเทเรซ่าน่ะ...
- Helen: ใช้แค่แรงอย่างเดียวในการฟันเนี่ยนะ...
- Yuma: อะ...
- Priscilla: เท..เร...ซ่า.. เทเร...ซ่า..
- Teresa: ยังไงล่ะ ตอนนี้ความเกลียดที่มีต่อข้ามันหมดไปแล้วหรือไง?
- Priscilla: เทเร...ซ่า.. เทเรซ่า...
- Priscilla: เทเรซ่า ฮ่า เทเรซ่า ฮ่า นี่แน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
- Teresa: เอาจริงดิ๊ ข้าไม่เห็นว่าข้าจะถูกเกลียดเลยด้วยซ้ำ รู้สึกเหมือนกำลังถูกรักซะมากกว่า
- Yuma: นั่นมันเทคนิคของคาสซานดรา...
- Teresa: ก็แค่เลียนแบบน่ะ แต่รู้สึกจะได้ผลดีเชียวล่ะ
- Teresa: อ้าว แย่ล่ะ
- Helen: อะ... อะไรกันเนี่ย คนละเรื่องกับตอนสู้กับคาสซานดราเลยนะ
- Helen: นี่ นี่.. พวกเราควรจะเข้าไปช่วยนะ
- Galatea: ไม่จำเป็น ด้วยพลังระดับพวกเรา ไม่มีอะไรจะไปช่วยได้หรอก
- Helen: กาลาเทีย!
- Helen: อะไรนะ...? ไม่ได้มาช่วย แล้วพวกหล่อนมาทำอะไรกันยะ...?
- Audrey: ต้องถามด้วยเหรอ? เหตุผลง่ายๆแค่นี้
- Audrey: การต่อสู้สุดท้ายนี้, พวกเราจะต้องจดจำมันไว้ด้วยหัวใจยังไงล่ะ
บทสรุปใกล้เข้ามาแล้ว