Chapter 154 – พละกำลังและจิตใจ
เทเรซ่าที่ลืมตาตื่น! ด้วยรูปลักษณ์ที่มีปีกและใบหน้ายิ้ม, เธอยังคงเป็นมนุษย์อยู่, หรือว่า......
- Galatea: อะ...
- Galatea: อะไรกัน? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? บอกข้าเร็วๆสิ, รูปลักษณ์ของหล่อนตอนนี้เป็นยังไงเหรอ?
- Minerva: ก็.. เหมือนจะมีปีกขนาดใหญ่อยู่บนแผ่นหลัง นอกจากนั้นก็ยังคงเหมือนมนุษย์ทุกประการ
- Galatea: ยังคงมีรูปลักษณ์เป็นมนุษย์อย่างงั้นเหรอ....?
- Minerva: รูปร่างที่เจ้าเห็น มันไม่ใช่แบบนั้นสินะ? (น่าจะเป็นคำถามที่ถามกาลาเทีย เพราะกาลาเทียมองไม่เห็น แต่สัมผัสได้จากจิตปีศาจ--พี่นิว)
เทเรซ่าและแคลร์... ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับทั้งคู่ได้ดำเนินมาสู่บทสรุปแล้ว (ถ้าแปลตรงๆจาก text อังกฤษคือ ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับทั้งคู่ ในที่สุดก็ได้บรรลุแล้ว)
- Galatea: นั่นน่ะ...เป็นรูปลักษณ์ของเทพธิดาฝาแฝดนี่นา
- Nina: อะ....
- Teresa: ใหญ่กว่าก็ไม่ได้แปลว่าจะทรงพลังกว่าหรอกนะ สำหรับร่างมารอวตารน่ะ
- Helen: ดาบควงสว่าน!
- Helen: อะไรน่ะ? นั่นหล่อนทำอะไรอยู่กันแน่? ไม่เข้าใจเลย
- Deneve: เอาง่ายๆเลยนะ หล่อนใช้แขนของหล่อนให้เหมือนกับแขนที่ยืดหดได้ของเจ้าเพื่อใช้ Windcutter (จำชื่อไทยไม่ได้) ยังไงล่ะ
- Helen: ใช้แขนที่ยืดหยุ่นเพื่อใช้ท่า Windcutter.....?
- Deneve: นี่หล่อนกำลังจะทำแบบนั้นรึเปล่านะ....
- Teresa: {เจ้านี่.. น่าประทับใจจริงๆ แคลร์}
- Teresa: {นับตั้งแต่วันที่ข้าจากไป จนถึงตอนนี้ เจ้าได้เรียนรู้สิ่งต่างๆอย่างมากมายจริงๆ}
- Teresa: {เจ้าได้เผชิญหน้ากับอันตรายและความสิ้นหวังที่ไม่รู้จบ แต่เจ้าก็ยังมุ่งมั่นที่จะเดินหน้าต่อ}
- Teresa: {ท่ามกลางการพบพาและการลาจาก, ในที่สุดเจ้าก็ได้พบกับพวกพ้องที่ต่างสัญญาว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน}
- Teresa: {เจ้ารู้หรือเปล่า, แคลร์? ตอนนี้, เวลานี้}
- Teresa: {พลังของข้าและหัวใจเของเจ้า ต่างเปิดรับและไปสู่จุดสูงสุด, นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เราสามารถต่อสู้อยู่ในร่างนี้ได้ยังไงล่ะ}
- Priscilla: ช่วยด้วย... ได้โปรด... ช่วยข้าด้วย....
- Priscilla: ช่วยด้วย... ได้โปรด... ช่วยข้าด้วย....
- Priscilla: ไม่ว่ายังไงก็ตาม.... ไม่ว่ายังไง.... ข้าก็ตายไม่ได้
- Priscilla: ข้าทะลวงดาบเข้าสู่ร่างกายของข้าด้วยตัวเอง ข้าได้พบและได้ต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ข้อถูกกลืนกินด้วยสิ่งที่ไม่รู้จักด้วยซ้ำ แต่... นั่นก็ไม่สามรถทำให้ข้าตายได้เลย
- Priscilla: ความเกลียดชังที่มีต่อโลกใบนี้ยังคงระเบิดออกมาไม่ยอมหยุดจากภายในกายของข้า
- Raki: พริซิลล่า....
- Teresa: จงกลายเป็นผุยผงไปซะเถอะ พริซิลล่า ข้ามาที่นี่เพื่อทำให้ความหวังของเจ้าเป็นจริงยังไล่ะ
- Priscilla: เจ้าทำได้เหรอ?
- Teresa: ข้าก็บอกเจ้าตั้งแต่แรกแล้วนี่ ว่าข้าต้องสะสางสิ่งที่ค้างคาอยู่ให้จบน่ะ
- Teresa: ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมข้าถึงมีสิ่งนี้อยู่ตัว แต่ก็มีแค่สิ่งนี้เท่านั้นล่ะที่ต่างออกไปจากส่วนอื่นๆในร่างมารอวตาร แขนขวาข้างนี้น่ะ
- Teresa: ด้วยพลังของข้า จะสามารถปลดปล่อยท่าไม้ตายของแคลร์ได้ถึง100% มันจะกลายเป็นพลังที่น่าทึ่งทีเดียวล่ะ
- Teresa: แต่ยังไงก็ตาม ก็ดูเหมือนว่าจะทำให้ร่างของแคลร์ต้องรับภาระหนักมากเช่นกัน เพราะฉะนั้นจึงจำกัดการใช้งานไว้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น
- Priscilla: จริงเหรอ...? จริงๆนะเหรอ? มันจะจบลงแบบนี้ใช่มั๊ย?
- Priscilla: ข้าได้พบเจอสิ่งต่างๆที่เลวร้าย ข้ามองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความเกลียดชัง และอยากจะทำลายมันให้หมด....
- Teresa: อ๊ะ... ขอโทษด้วยนะสำหรับตอนนั้น
- Teresa: ครั้งนี้ล่ะ ข้าจะส่งเจ้าไปในที่ๆเหมาะสมเอง
- Helen: เทเรซ่า!
- Teresa: เจ้าได้ช่วยเหลือแคลร์มาตลอด, ขอบคุณเจ้ามากจริงๆนะ (หมายถึง แขนของอิริเน่)
- Teresa: ไปกันเถอะ อิริเน่!
- Priscilla: {ข้าหิวจัง... แม่จ๋า, พี่ชายและพี่สาวก็ตายไปหมดแล้ว ข้าไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้วนะ...}
- Priscilla: {ข้ากรีดร้อง, ข้ายังคงเฝ้าทุบประตูที่เปิดไม่ได้จนมือข้าพังไปหมด, แต่ก็ไม่มีใครมาช่วยข้าเลย ข้าได้แต่ร้องไห้อยู่ท่ามกลางซากเนื้อเน่าๆของพวกพี่ๆที่อยู่รอบๆตัวข้า}
- Priscilla: {หลังจากที่ข้าร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหล ข้าก็ได้เห็นร่างของปีศาจที่ถูกตัดหัวอยู่ที่นั่น ในเวลานั้น ข้ากลับคิดว่ามันไม่ใช่ปีศาจ นั่นยังคงเป็นพ่อของข้า พ่อจ๋าบอกให้ข้าทำแบบนั้น}
- Priscilla: {และข้า, ก็ทำแบบนั้น}
- Priscilla: {ข้ารู้สึกได้ถึงความรักของพ่อ, และได้ใช้ร่างกายของพ่อ เพื่อทำให้ข้าอิ่มท้อง}
- Priscilla: {ด้วยความนึกคิดที่ต่อต้าน, การกระทำที่เลวร้ายจนไม่อาจบรรยาย, และจิตวิญญาณที่ถูกบดขยี้}
- Priscilla: {เพื่อให้อยู่รอด, ข้าได้ทำในสิ่งที่ทำให้หัวใจของข้าแตกสลาย}
- Priscilla: ขอถามอะไรเจ้าอย่างนึงได้มั๊ย?
- Priscilla: ด้วยพลังระดับเจ้า, ควรจะฆ่าข้าได้ตั้งแต่ตอนที่ข้ายังบาดเจ็บอยู่แล้วแท้ๆ ทำไมถึงไม่ทำล่ะ?
- Teresa: มันน่ารำคาญออก ที่เจ้าจะตายโดยที่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะ
- Helen: นี่...นี่! พวกนั้นคุยอะไรกันอยู่น่ะ? นี่ไม่ใช่เวลาที่ควรจะรีบลงมือหรอกเหรอ?
- Deneve: ไม่จำเป็นหรอก, มันจบแล้วล่ะ
- Helen: หา?
- Priscilla: {คนเดียวที่ข้าเกลียดจริงๆ ก็คือตัวข้าในตอนนั้น, และคนที่ข้าอยากจะทำลายมากที่สุด ก็คือตัวข้าเอง}
- Priscilla: ขอบใจนะ, เทเรซ่า, แล้วก็.. ขอโทษด้วย.
- Teresa: ไม่จำเป็นต้องขอโทษ, เพราะไม่มีความเกลียดขังเกิดขึ้นระหว่างเคลย์มอร์ที่ประดาบกันหรอกนะ
จุดจบ.....ที่เหนือกว่าความเกลียดชัง!
ปล. ตอนหน้าอวสานครับ
[Spoil] Claymore 154
เทเรซ่าที่ลืมตาตื่น! ด้วยรูปลักษณ์ที่มีปีกและใบหน้ายิ้ม, เธอยังคงเป็นมนุษย์อยู่, หรือว่า......
- Galatea: อะ...
- Galatea: อะไรกัน? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? บอกข้าเร็วๆสิ, รูปลักษณ์ของหล่อนตอนนี้เป็นยังไงเหรอ?
- Minerva: ก็.. เหมือนจะมีปีกขนาดใหญ่อยู่บนแผ่นหลัง นอกจากนั้นก็ยังคงเหมือนมนุษย์ทุกประการ
- Galatea: ยังคงมีรูปลักษณ์เป็นมนุษย์อย่างงั้นเหรอ....?
- Minerva: รูปร่างที่เจ้าเห็น มันไม่ใช่แบบนั้นสินะ? (น่าจะเป็นคำถามที่ถามกาลาเทีย เพราะกาลาเทียมองไม่เห็น แต่สัมผัสได้จากจิตปีศาจ--พี่นิว)
เทเรซ่าและแคลร์... ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับทั้งคู่ได้ดำเนินมาสู่บทสรุปแล้ว (ถ้าแปลตรงๆจาก text อังกฤษคือ ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับทั้งคู่ ในที่สุดก็ได้บรรลุแล้ว)
- Galatea: นั่นน่ะ...เป็นรูปลักษณ์ของเทพธิดาฝาแฝดนี่นา
- Nina: อะ....
- Teresa: ใหญ่กว่าก็ไม่ได้แปลว่าจะทรงพลังกว่าหรอกนะ สำหรับร่างมารอวตารน่ะ
- Helen: ดาบควงสว่าน!
- Helen: อะไรน่ะ? นั่นหล่อนทำอะไรอยู่กันแน่? ไม่เข้าใจเลย
- Deneve: เอาง่ายๆเลยนะ หล่อนใช้แขนของหล่อนให้เหมือนกับแขนที่ยืดหดได้ของเจ้าเพื่อใช้ Windcutter (จำชื่อไทยไม่ได้) ยังไงล่ะ
- Helen: ใช้แขนที่ยืดหยุ่นเพื่อใช้ท่า Windcutter.....?
- Deneve: นี่หล่อนกำลังจะทำแบบนั้นรึเปล่านะ....
- Teresa: {เจ้านี่.. น่าประทับใจจริงๆ แคลร์}
- Teresa: {นับตั้งแต่วันที่ข้าจากไป จนถึงตอนนี้ เจ้าได้เรียนรู้สิ่งต่างๆอย่างมากมายจริงๆ}
- Teresa: {เจ้าได้เผชิญหน้ากับอันตรายและความสิ้นหวังที่ไม่รู้จบ แต่เจ้าก็ยังมุ่งมั่นที่จะเดินหน้าต่อ}
- Teresa: {ท่ามกลางการพบพาและการลาจาก, ในที่สุดเจ้าก็ได้พบกับพวกพ้องที่ต่างสัญญาว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน}
- Teresa: {เจ้ารู้หรือเปล่า, แคลร์? ตอนนี้, เวลานี้}
- Teresa: {พลังของข้าและหัวใจเของเจ้า ต่างเปิดรับและไปสู่จุดสูงสุด, นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เราสามารถต่อสู้อยู่ในร่างนี้ได้ยังไงล่ะ}
- Priscilla: ช่วยด้วย... ได้โปรด... ช่วยข้าด้วย....
- Priscilla: ช่วยด้วย... ได้โปรด... ช่วยข้าด้วย....
- Priscilla: ไม่ว่ายังไงก็ตาม.... ไม่ว่ายังไง.... ข้าก็ตายไม่ได้
- Priscilla: ข้าทะลวงดาบเข้าสู่ร่างกายของข้าด้วยตัวเอง ข้าได้พบและได้ต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ข้อถูกกลืนกินด้วยสิ่งที่ไม่รู้จักด้วยซ้ำ แต่... นั่นก็ไม่สามรถทำให้ข้าตายได้เลย
- Priscilla: ความเกลียดชังที่มีต่อโลกใบนี้ยังคงระเบิดออกมาไม่ยอมหยุดจากภายในกายของข้า
- Raki: พริซิลล่า....
- Teresa: จงกลายเป็นผุยผงไปซะเถอะ พริซิลล่า ข้ามาที่นี่เพื่อทำให้ความหวังของเจ้าเป็นจริงยังไล่ะ
- Priscilla: เจ้าทำได้เหรอ?
- Teresa: ข้าก็บอกเจ้าตั้งแต่แรกแล้วนี่ ว่าข้าต้องสะสางสิ่งที่ค้างคาอยู่ให้จบน่ะ
- Teresa: ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมข้าถึงมีสิ่งนี้อยู่ตัว แต่ก็มีแค่สิ่งนี้เท่านั้นล่ะที่ต่างออกไปจากส่วนอื่นๆในร่างมารอวตาร แขนขวาข้างนี้น่ะ
- Teresa: ด้วยพลังของข้า จะสามารถปลดปล่อยท่าไม้ตายของแคลร์ได้ถึง100% มันจะกลายเป็นพลังที่น่าทึ่งทีเดียวล่ะ
- Teresa: แต่ยังไงก็ตาม ก็ดูเหมือนว่าจะทำให้ร่างของแคลร์ต้องรับภาระหนักมากเช่นกัน เพราะฉะนั้นจึงจำกัดการใช้งานไว้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น
- Priscilla: จริงเหรอ...? จริงๆนะเหรอ? มันจะจบลงแบบนี้ใช่มั๊ย?
- Priscilla: ข้าได้พบเจอสิ่งต่างๆที่เลวร้าย ข้ามองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความเกลียดชัง และอยากจะทำลายมันให้หมด....
- Teresa: อ๊ะ... ขอโทษด้วยนะสำหรับตอนนั้น
- Teresa: ครั้งนี้ล่ะ ข้าจะส่งเจ้าไปในที่ๆเหมาะสมเอง
- Helen: เทเรซ่า!
- Teresa: เจ้าได้ช่วยเหลือแคลร์มาตลอด, ขอบคุณเจ้ามากจริงๆนะ (หมายถึง แขนของอิริเน่)
- Teresa: ไปกันเถอะ อิริเน่!
- Priscilla: {ข้าหิวจัง... แม่จ๋า, พี่ชายและพี่สาวก็ตายไปหมดแล้ว ข้าไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้วนะ...}
- Priscilla: {ข้ากรีดร้อง, ข้ายังคงเฝ้าทุบประตูที่เปิดไม่ได้จนมือข้าพังไปหมด, แต่ก็ไม่มีใครมาช่วยข้าเลย ข้าได้แต่ร้องไห้อยู่ท่ามกลางซากเนื้อเน่าๆของพวกพี่ๆที่อยู่รอบๆตัวข้า}
- Priscilla: {หลังจากที่ข้าร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหล ข้าก็ได้เห็นร่างของปีศาจที่ถูกตัดหัวอยู่ที่นั่น ในเวลานั้น ข้ากลับคิดว่ามันไม่ใช่ปีศาจ นั่นยังคงเป็นพ่อของข้า พ่อจ๋าบอกให้ข้าทำแบบนั้น}
- Priscilla: {และข้า, ก็ทำแบบนั้น}
- Priscilla: {ข้ารู้สึกได้ถึงความรักของพ่อ, และได้ใช้ร่างกายของพ่อ เพื่อทำให้ข้าอิ่มท้อง}
- Priscilla: {ด้วยความนึกคิดที่ต่อต้าน, การกระทำที่เลวร้ายจนไม่อาจบรรยาย, และจิตวิญญาณที่ถูกบดขยี้}
- Priscilla: {เพื่อให้อยู่รอด, ข้าได้ทำในสิ่งที่ทำให้หัวใจของข้าแตกสลาย}
- Priscilla: ขอถามอะไรเจ้าอย่างนึงได้มั๊ย?
- Priscilla: ด้วยพลังระดับเจ้า, ควรจะฆ่าข้าได้ตั้งแต่ตอนที่ข้ายังบาดเจ็บอยู่แล้วแท้ๆ ทำไมถึงไม่ทำล่ะ?
- Teresa: มันน่ารำคาญออก ที่เจ้าจะตายโดยที่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะ
- Helen: นี่...นี่! พวกนั้นคุยอะไรกันอยู่น่ะ? นี่ไม่ใช่เวลาที่ควรจะรีบลงมือหรอกเหรอ?
- Deneve: ไม่จำเป็นหรอก, มันจบแล้วล่ะ
- Helen: หา?
- Priscilla: {คนเดียวที่ข้าเกลียดจริงๆ ก็คือตัวข้าในตอนนั้น, และคนที่ข้าอยากจะทำลายมากที่สุด ก็คือตัวข้าเอง}
- Priscilla: ขอบใจนะ, เทเรซ่า, แล้วก็.. ขอโทษด้วย.
- Teresa: ไม่จำเป็นต้องขอโทษ, เพราะไม่มีความเกลียดขังเกิดขึ้นระหว่างเคลย์มอร์ที่ประดาบกันหรอกนะ
จุดจบ.....ที่เหนือกว่าความเกลียดชัง!
ปล. ตอนหน้าอวสานครับ