ชีวิต เป็น องค์รวม
ร่างกาย เป็น องค์เอกภาพ
ทั้งสองอย่าง เป็น สิ่งเดียวกัน ดำรงอยู่เพราะ พลังชีวิตหนุนเนื่องตามกรรม
กรรม คือ การกระทำสะสมตั้งแต่เกิดจนตาย ในชาตินี้ ตามสำนึกและไร้สำนึก
กรรม คือ หลักแห่งเหตุและผล ที่เป็นกระบวนการสืบต่อ ต่อเนื่อง ของกฏธรรมชาติ
ชีวิตและร่างกาย มีองค์ประกอบสร้างย่อยๆ มากมาย หลายหลาก เกาะเกี่ยว ถักทอ
เป็นแผ่นผืนเฉพาะตัวตามการเลือกและได้เลือกของแต่ละตัวตน ที่อาจมีสำนึก หรือ ไม่มีสำนึก ก็ได้
และมันได้เป็นไป อย่างล้อลีลาความผันผวน แปรเปลี่ยนของ สรรพสิ่งหรือธรรมชาติ นั่นแล...
ชีวิตและร่างกาย มีอัตลักษณ์ของมันเอง ภายในระบบย่อมทำงานอย่างบูรณาการพร้อมเพื่อทั้งหมด โดยทั้งหมด ที่เป็นหนึ่งเดียว
ความเป็นหนึ่งเดียวหรือเอกภาพนี้ ไม่ได้หรือไม่อาจแยกขาดจากสิ่งแวดล้อม หรือโลกธรรมชาติได้เลย แม้สักนาที หรือวินาทีเดียว
เพราะ มันคือส่วนหนึ่งของโลกภายนอกตัวมัน และมันคือตัวมันที่ดำรงอยู่ภายในตัวมันเอง เช่นเดียวกัน
อนาคต หรือ การก้าวไกล หรือไม่ เพียงใดของ ชีวิตและร่างากายขึ้นอยู่กับมูลฐานอ้างอิงที่มันยืนพื้น
หรือสูบทรัพยากรเพื่อหล่อเลี้ยงตัวตนของมัน ........................
กล่าวคือ มีความกว้างขวางและลึกซึ้งเพียงใดในการเปิดโล่งสู่การดูดซับเข้ามาในชีวิตและร่างกาย
คือ ไร้ข้อจำกัดเพียงใด เป็นธรรมชาติหรือยึดโยงกับธรรมชาติแต่แรกเพียงใด
เพราะ การเข้าถึงธรรมชาติได้ขนานแท้ ก็คือ เสรีภาพแห่งการเติบโตอย่างยั่งยืนและก้าวไกล นั่นเอง...
ดุจดังต้นไม้ที่ปลูกในกระถาง ย่อมถูกจำกัดชีวิตและการเติบโตอย่างแน่แท้
ขณะที่ต้นไม้ที่ปลูกหรือเติบโตบนผืนดิน ถ้าดินนั้นดี ก็ย่อมมีทรัพยกรให้พืชนั้นได้ดูดกินอย่างอเนกอนันต์
และชีวิตเช่นนั้น ย่อมเติบโต ก้าวไกล ตามศักยภาพและหรือตามพลังชีวิตมูลฐานบนฐานรากที่ยิ่งใหญ่เเต่แรก......
และนี่ คือ อุดมคติของชีวิตที่ดี อย่างไร้ข้อโต้แย้งที่ไม่จำเป็นใดๆ...
ไม้ในกระถาง กับไม้บนผืนดิน ชีวิตบอกอะไรบ้าง?
ร่างกาย เป็น องค์เอกภาพ
ทั้งสองอย่าง เป็น สิ่งเดียวกัน ดำรงอยู่เพราะ พลังชีวิตหนุนเนื่องตามกรรม
กรรม คือ การกระทำสะสมตั้งแต่เกิดจนตาย ในชาตินี้ ตามสำนึกและไร้สำนึก
กรรม คือ หลักแห่งเหตุและผล ที่เป็นกระบวนการสืบต่อ ต่อเนื่อง ของกฏธรรมชาติ
ชีวิตและร่างกาย มีองค์ประกอบสร้างย่อยๆ มากมาย หลายหลาก เกาะเกี่ยว ถักทอ
เป็นแผ่นผืนเฉพาะตัวตามการเลือกและได้เลือกของแต่ละตัวตน ที่อาจมีสำนึก หรือ ไม่มีสำนึก ก็ได้
และมันได้เป็นไป อย่างล้อลีลาความผันผวน แปรเปลี่ยนของ สรรพสิ่งหรือธรรมชาติ นั่นแล...
ชีวิตและร่างกาย มีอัตลักษณ์ของมันเอง ภายในระบบย่อมทำงานอย่างบูรณาการพร้อมเพื่อทั้งหมด โดยทั้งหมด ที่เป็นหนึ่งเดียว
ความเป็นหนึ่งเดียวหรือเอกภาพนี้ ไม่ได้หรือไม่อาจแยกขาดจากสิ่งแวดล้อม หรือโลกธรรมชาติได้เลย แม้สักนาที หรือวินาทีเดียว
เพราะ มันคือส่วนหนึ่งของโลกภายนอกตัวมัน และมันคือตัวมันที่ดำรงอยู่ภายในตัวมันเอง เช่นเดียวกัน
อนาคต หรือ การก้าวไกล หรือไม่ เพียงใดของ ชีวิตและร่างากายขึ้นอยู่กับมูลฐานอ้างอิงที่มันยืนพื้น
หรือสูบทรัพยากรเพื่อหล่อเลี้ยงตัวตนของมัน ........................
กล่าวคือ มีความกว้างขวางและลึกซึ้งเพียงใดในการเปิดโล่งสู่การดูดซับเข้ามาในชีวิตและร่างกาย
คือ ไร้ข้อจำกัดเพียงใด เป็นธรรมชาติหรือยึดโยงกับธรรมชาติแต่แรกเพียงใด
เพราะ การเข้าถึงธรรมชาติได้ขนานแท้ ก็คือ เสรีภาพแห่งการเติบโตอย่างยั่งยืนและก้าวไกล นั่นเอง...
ดุจดังต้นไม้ที่ปลูกในกระถาง ย่อมถูกจำกัดชีวิตและการเติบโตอย่างแน่แท้
ขณะที่ต้นไม้ที่ปลูกหรือเติบโตบนผืนดิน ถ้าดินนั้นดี ก็ย่อมมีทรัพยกรให้พืชนั้นได้ดูดกินอย่างอเนกอนันต์
และชีวิตเช่นนั้น ย่อมเติบโต ก้าวไกล ตามศักยภาพและหรือตามพลังชีวิตมูลฐานบนฐานรากที่ยิ่งใหญ่เเต่แรก......
และนี่ คือ อุดมคติของชีวิตที่ดี อย่างไร้ข้อโต้แย้งที่ไม่จำเป็นใดๆ...