ที่สุดแล้ว

ชีวิตบนความเร็วและความเร่ง    ทำให้พบและรู้จัก  ความไม่แน่นอนได้อย่างชัดเจนขึ้น

ชีวิตบนความช้าและสงบ   ทำให้พบและรู้จัก สันติสุข  การยอมรับและความซาบซึ้งต่อความจริง ความงามและความรักได้อย่างชัดเจนขึ้น

ดูเหมือนว่า   แม้ชีวิตอาจดำรงในความไม่แน่นอนโดยมูลฐานก็ตาม
แต่ถ้าชีวิตดำรงในความไม่เร่งรีบ หรือเร็วเกินไป   นั่นย่อมทำให้คนเราปรับตัวได้ดีกว่า
นั่นหมายความว่า  เสถียรภาพระหว่างการเป็นผู้กระทำ   กับ  การเป็นผู้สังเกต  ย่อมมีสมดุลได้ง่ายกว่า

แต่ก็บอกไม่ได้ว่า สมดุลที่ว่านี้ จะอยู่ตรงไหน อย่างไรในคนแต่ละคน
ตัวบ่งชี้มีเพียงว่า    ขอให้มีความหวัง  ความเชื่อและความรักในกระบวนการใช้ชีวิตเป็นใช้ได้

ชีวิตบนความเร็วและความเร่งที่มากเกินไป  ย่อมทำให้ไม่อยากเก็บอะไรไว้ในความทรงจำ
เพราะ   วิถีเช่นนั้น   ดำรงสถานะเป็นแค่เครื่องมือ  และไม่ใช่เป้าหมายที่ชีวิตควรมุ่งไป
แต่ความช้ามักดำรงอยู่ในความนิ่ง   เพื่อการซาบซึ้งจักได้บังเกิดในจิตใจ  
และนั่นคือสิ่งหล่อเลี้ยงชีวิตในอีกมิติหนึ่ง   ที่อยู่ลึกเข้าไปภายในมนุษย์..ที่ยังไม่ตาย  กระนั้น

อย่างไรก็ตาม  ถ้าฝึกฝนดีแล้ว   เราก็จักพบความนิ่งในท่ามกลางความเร็วและความเร่ง ได้เช่นกัน
เพราะว่าถึงที่สุดแล้ว   ความช้าจนถึงระดับนิ่งได้  ก็คือการควบคุมชีวิตได้อย่างเป็นเอกภาพ นั่นเอง