เรื่องแรก
อาทิตย์ที่แล้ว ประมาณสิบโมงกว่าๆ เราหลับอยู่ (ตอนเช้าตื่นมารอบนึงแล้วแต่มันง่วงเหลือทน สายๆ เลยนอนอีก) หลับแบบสนิทมากๆ
แต่ตื่นเพราะเสียงออด เราก็งัวเงียออกมาถาม “ใครคะ” เสียงตอบ “ป้านกเอง” ป้านกเห็นสภาพเราแล้วถามว่า “ไม่สบายเหรอ”
เราก็ “เปล่าคะ พอดีหนูนอนหลับอยู่” เดินไปถึงรั้ว ป้านกก็ส่งผลไม้ถุงนึงข้ามรั้วมาให้ บอกเก็บมาจากบ้านตจว. เราก็รับมาแล้วขอบคุณ
แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก ป้านกก็เดินกลับไป
เราเดินสะโหลสะเหลเข้ามาในบ้าน วางผลไม้แล้วเพิ่งนึกได้ เลยไปส่องกระจกดูสภาพหน้าตาตัวเอง
กรี๊ดดดดดดดดดดด นี่หัวตรูเหรอเนี่ย มันยุ่งเหยิงยิ่งกว่ารังนกอีก นึกย้อนไปถึงตอนที่ป้านกเห็นหัวเรา คงช็อกบวกอึ้ง
แล้วทีนี้จะกล้าเอาอะไรมาให้อีกไหมละเนี่ย
เรื่องที่สอง
เวลาน้องสะใภ้เรากลับบ้านตจว.กลับมาอีกทีก็จะมีผลไม้บ้าง ผักบ้าง ติดไม้ติดมือกลับมาด้วยตลอดแต่มันเยอะจนเราคิดว่ากินกันเอง
คงไม่ทันอาจจะเน่าซะก่อน เลยตัดสินใจหิ้วไปฝากบ้านป้านก ซึ่งบ้านแถวนี้แต่ละหลังที่อยู่ใกล้ๆ กัน ไม่มีบ้านไหนมีออดเลย
รวมถึงบ้านป้านกด้วย เราหิ้วถุงผลไม้เดินไปถึงหน้าบ้าน มองเข้าไป (เป็นกระจกแบบติดสติ๊กเกอร์บังสายตาไว้ครึ่งแผ่น)
มีคนอยู่แน่นอนหลายคนซะด้วย เท่าที่เห็นอย่างน้อย 3 คน แต่ปัญหาคือประตูกระจกปิดสนิทเพราะเปิดแอร์
เอาล่ะทีนี้ออดก็ไม่มี จะเรียกยังไงดี ไหนๆ ก็มาแล้ว ตะโกนเรียก “มีใครอยู่มั๊ยคะ” ทั้งๆ ที่ก็เห็นแหละนะว่าอยู่กันหลายคน
แต่ตอนนั้นนึกไม่ออกจะตะโกนอะไรดี เพราะทั้งบ้านเรารู้จักชื่อป้านกอยู่คนเดียว ไม่มีเสียงตอบรับ ก็เลยเรียกอีก
“ป้านกๆ” “ป้านกอยู่มั๊ยคะ” ยังไม่มีใครมีทีท่าได้ยิน แต่เค้าก็เดินเข้าเดินออกกันระหว่างห้องหน้าบ้านกับหลังบ้าน
บางคนนั่งอยู่หันหน้ามาทางหน้าบ้านเสียด้วย เราก็โบกมือเลยค่ะ หวังว่าคงจะเห็น เอ้า! ไม่เห็นอีก เคาะรั้วเลยแล้วกัน
เป็นรั้วเหล็กเอามะเหงกเคาะอยู่หลายที ไม่สำเร็จ เขย่ารั้วเลยแล้วกัน ไม่มีใครได้ยินอีก พอดีมีแตรแขวนอยู่หน้าบ้านเลยลองบีบดู
เฮ้ย! ยังไม่มีใครได้ยิน ระหว่างเคาะ เขย่าและบีบ ปากเราก็ตะโกนเรียกป้านกตลอดแต่ไม่ได้ผล
เราเริ่มมองซ้ายมองขวาว่ามีใครมองเราอยู่หรือเปล่า เราว่าตอนนั้นเราเหมือนคนบ้าเลยอ่ะ ทำทุกวิถีทางเพื่อจะเรียกให้ใครสักคนออกมา
แต่ไม่ไหวแล้วนะ เรียกนานแล้ว ตัดสินใจจะกลับล่ะ ไม่ต้องห้งต้องให้มันแล้วของพวกนี้ เหนื่อย! บอกเลย
แต่เพราะป้าผู้หญิงคนนึงที่นั่งหันหน้ามาทางหน้าบ้านนี่แหละ สายตาเค้าก็เหมือนมองออกมา ทีนี้เราก็โบกมืออีกสองสามรอบ
บิงโก! เห็นเราแล้ว ได้ยินพูดกันว่ามีใครมาหน้าบ้าน แล้วสักพักก็มีผู้ชายเปิดประตูออกมา โอ้พระเจ้าภารกิจนี้สำเร็จแล้ว
เราดันไปถามเค้าว่า “ดูทีวีอยู่เหรอคะ เรียกอยู่ตั้งนานแน่ะ” พอพูดออกไปแล้ว อุ๊บ! เพิ่งคิดได้พูดเหมือนตำหนิเค้ารึเปล่าเนี่ย เค้าบอกว่าดูทีวีด้วยเปิดแอร์ด้วยเลยไม่ได้ยิน พอเราเอาผลไม้ฝากเค้าเรียบร้อย เดินกลับมาบ้านพลางคิดในใจว่า “ป้านกคะ คงไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะคะ หนูเหนื่อยเหลือเกิน”
จริงๆ เรามีอีกสองสามเรื่อง แต่วันนี้ขอเล่าแค่นี้ก่อน ใครมีประสบการณ์เรื่องพวกนี้มาแชร์กันค่ะ เรื่องของเรา เราขำตัวเองมากเลย
ปล. Tag ไม่ถูกเลยอ่ะ
เรื่องเล่า : เอาของไปฝากเพื่อนบ้าน + เพื่อนบ้านเอาของมาฝาก
อาทิตย์ที่แล้ว ประมาณสิบโมงกว่าๆ เราหลับอยู่ (ตอนเช้าตื่นมารอบนึงแล้วแต่มันง่วงเหลือทน สายๆ เลยนอนอีก) หลับแบบสนิทมากๆ
แต่ตื่นเพราะเสียงออด เราก็งัวเงียออกมาถาม “ใครคะ” เสียงตอบ “ป้านกเอง” ป้านกเห็นสภาพเราแล้วถามว่า “ไม่สบายเหรอ”
เราก็ “เปล่าคะ พอดีหนูนอนหลับอยู่” เดินไปถึงรั้ว ป้านกก็ส่งผลไม้ถุงนึงข้ามรั้วมาให้ บอกเก็บมาจากบ้านตจว. เราก็รับมาแล้วขอบคุณ
แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก ป้านกก็เดินกลับไป
เราเดินสะโหลสะเหลเข้ามาในบ้าน วางผลไม้แล้วเพิ่งนึกได้ เลยไปส่องกระจกดูสภาพหน้าตาตัวเอง
กรี๊ดดดดดดดดดดด นี่หัวตรูเหรอเนี่ย มันยุ่งเหยิงยิ่งกว่ารังนกอีก นึกย้อนไปถึงตอนที่ป้านกเห็นหัวเรา คงช็อกบวกอึ้ง
แล้วทีนี้จะกล้าเอาอะไรมาให้อีกไหมละเนี่ย
เรื่องที่สอง
เวลาน้องสะใภ้เรากลับบ้านตจว.กลับมาอีกทีก็จะมีผลไม้บ้าง ผักบ้าง ติดไม้ติดมือกลับมาด้วยตลอดแต่มันเยอะจนเราคิดว่ากินกันเอง
คงไม่ทันอาจจะเน่าซะก่อน เลยตัดสินใจหิ้วไปฝากบ้านป้านก ซึ่งบ้านแถวนี้แต่ละหลังที่อยู่ใกล้ๆ กัน ไม่มีบ้านไหนมีออดเลย
รวมถึงบ้านป้านกด้วย เราหิ้วถุงผลไม้เดินไปถึงหน้าบ้าน มองเข้าไป (เป็นกระจกแบบติดสติ๊กเกอร์บังสายตาไว้ครึ่งแผ่น)
มีคนอยู่แน่นอนหลายคนซะด้วย เท่าที่เห็นอย่างน้อย 3 คน แต่ปัญหาคือประตูกระจกปิดสนิทเพราะเปิดแอร์
เอาล่ะทีนี้ออดก็ไม่มี จะเรียกยังไงดี ไหนๆ ก็มาแล้ว ตะโกนเรียก “มีใครอยู่มั๊ยคะ” ทั้งๆ ที่ก็เห็นแหละนะว่าอยู่กันหลายคน
แต่ตอนนั้นนึกไม่ออกจะตะโกนอะไรดี เพราะทั้งบ้านเรารู้จักชื่อป้านกอยู่คนเดียว ไม่มีเสียงตอบรับ ก็เลยเรียกอีก
“ป้านกๆ” “ป้านกอยู่มั๊ยคะ” ยังไม่มีใครมีทีท่าได้ยิน แต่เค้าก็เดินเข้าเดินออกกันระหว่างห้องหน้าบ้านกับหลังบ้าน
บางคนนั่งอยู่หันหน้ามาทางหน้าบ้านเสียด้วย เราก็โบกมือเลยค่ะ หวังว่าคงจะเห็น เอ้า! ไม่เห็นอีก เคาะรั้วเลยแล้วกัน
เป็นรั้วเหล็กเอามะเหงกเคาะอยู่หลายที ไม่สำเร็จ เขย่ารั้วเลยแล้วกัน ไม่มีใครได้ยินอีก พอดีมีแตรแขวนอยู่หน้าบ้านเลยลองบีบดู
เฮ้ย! ยังไม่มีใครได้ยิน ระหว่างเคาะ เขย่าและบีบ ปากเราก็ตะโกนเรียกป้านกตลอดแต่ไม่ได้ผล
เราเริ่มมองซ้ายมองขวาว่ามีใครมองเราอยู่หรือเปล่า เราว่าตอนนั้นเราเหมือนคนบ้าเลยอ่ะ ทำทุกวิถีทางเพื่อจะเรียกให้ใครสักคนออกมา
แต่ไม่ไหวแล้วนะ เรียกนานแล้ว ตัดสินใจจะกลับล่ะ ไม่ต้องห้งต้องให้มันแล้วของพวกนี้ เหนื่อย! บอกเลย
แต่เพราะป้าผู้หญิงคนนึงที่นั่งหันหน้ามาทางหน้าบ้านนี่แหละ สายตาเค้าก็เหมือนมองออกมา ทีนี้เราก็โบกมืออีกสองสามรอบ
บิงโก! เห็นเราแล้ว ได้ยินพูดกันว่ามีใครมาหน้าบ้าน แล้วสักพักก็มีผู้ชายเปิดประตูออกมา โอ้พระเจ้าภารกิจนี้สำเร็จแล้ว
เราดันไปถามเค้าว่า “ดูทีวีอยู่เหรอคะ เรียกอยู่ตั้งนานแน่ะ” พอพูดออกไปแล้ว อุ๊บ! เพิ่งคิดได้พูดเหมือนตำหนิเค้ารึเปล่าเนี่ย เค้าบอกว่าดูทีวีด้วยเปิดแอร์ด้วยเลยไม่ได้ยิน พอเราเอาผลไม้ฝากเค้าเรียบร้อย เดินกลับมาบ้านพลางคิดในใจว่า “ป้านกคะ คงไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะคะ หนูเหนื่อยเหลือเกิน”
จริงๆ เรามีอีกสองสามเรื่อง แต่วันนี้ขอเล่าแค่นี้ก่อน ใครมีประสบการณ์เรื่องพวกนี้มาแชร์กันค่ะ เรื่องของเรา เราขำตัวเองมากเลย
ปล. Tag ไม่ถูกเลยอ่ะ