พอดีไปอ่านบทความใน ผู้จัดการออนไลน์มาครับ เผื่อว่าจะมีประโยชน์สำหรับคนติดดอยเลยเอามาฝากครับ
เวลาที่เราติดดอย ถ้าเราไม่ปล่อยให้เวลาสูญเสียไป หมั่นศึกษาหาความรู้
แม้จะอยู่ในช่วงติดดอยที่แม้มูลค่าหุ้นจะลดลงแต่สติปัญญาเราก็สามารถเพิ่มขึ้นได้ครับ
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์ 8 พฤษภาคม 2557 10:31 น.
ขงจื่อถูกปิดล้อมระหว่างแคว้นเฉินและแคว้นไช่ ได้รับความยากลำบากยิ่งนัก ตลอดเจ็ดวันไม่ได้กินอาหารอย่างเพียงพอ มีเพียงน้ำต้มผักกินประทังชีวิตโดยไม่มีข้าวธัญพืชอื่นๆ ใบหน้าซูบซีดอ่อนโรย กระนั้น เขาก็ยังนั่งบรรเลงพิณขับขานบทเพลงอยู่ในห้อง
เหยียนหุยกำลังเก็บผักอยู่ด้านนอก จื่อลู่และจื่อก้งก็เข้ามาพูดคุย “อาจารย์ของพวกเราถูกเนรเทศออกจากแคว้นหลู่สองหน ถูกลบรอยเท้าในแคว้นเว่ย ถูกโค่นต้นไม้ใส่ในแคว้นซ่ง ถูกติดตามก่อกวนในแคว้นซังและแคว้นโจว ตอนนี้ ท่านก็ยังถูกปิดล้อมระหว่างเฉินและไช่อีก ผู้ที่คิดสังหารท่านจะได้รับการยกเว้นโทษ ทั้งผู้ที่ต้องการละเมิดล่วงเกินท่านก็สามารถกระทำตามอำเภอใจ เช่นนี้แล้วท่านยังเอาแต่บรรเลงเพลงขับขาน วิญญูชนสามารถไร้ความละอายอดสูได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”
เหยียนหุยไม่อาจตอบจึงเดินเข้าไปในเรือน และบอกเล่าถึงถ้อยคำเหล่านั้น ขงจื่อเลื่อนพิณออกห่าง ทอดถอนใจพลางกล่าวขึ้นว่า “เจ้าสองคนนั่นช่างเป็นคนเขลาตื้นเขินนัก ไปตามตัวมาให้ข้าพูดคุยด้วย”
เมื่อจื่อลู่และจื่อก้งเข้ามาในห้อง จื่อลู่กล่าวขึ้นก่อนว่า “ท่านคงจะบอกแก่พวกเราว่า คราวนี้พวกเราทั้งหมดถูกปิดล้อมจริงๆ”
ขงจื่อกล่าวขึ้นว่า “เจ้าพูดอะไรกันนั่น เมื่อวิญญูชนบรรลุเต๋า จึงเรียกว่า ‘ลุล่วง’ เมื่อเขาถูกปิดกั้นจากเต๋า จึงเรียกว่า ‘ถูกปิดกั้น’ บัดนี้ ข้าบรรลุถึงเต๋าแห่งครรลองธรรมและมนุสสธรรม และยึดถือสิ่งเหล่านี้เผชิญหน้ากับหายนะในยุคสมัยแห่งความวุ่นวาย ดังนี้ จะถือได้ว่าเราถูก ‘ปิดล้อม’ อย่างไรหรือ ข้าได้เพ่งพิจารณาสิ่งที่อยู่ภายใน และไม่เคยถูกปิดกั้นจากเต๋า ข้าเผชิญหน้ากับความลำบากที่จะเกิดขึ้นโดยที่ไม่เคยสูญเสียคุณธรรมของมันไป เมื่อเหมันตฤดูมาถึง น้ำค้างแข็งและหิมะก็โปรยปรายลงมา ข้าจึงเข้าใจว่าต้นสนงามสะพรั่งขึ้นมาได้อย่างไร หายนะในเฉินและไช่เปรียบเสมือนสิ่งอำนวยพรแก่ข้า!” จากนั้นขงจื่อก็หันไปบรรเลงพิณขับขานบทเพลง จื่อลู่ฉวยโล่ขึ้นมาอย่างฮึกเหิมแสดงลีลาเต้นรำ ขณะที่จื่อก้งกล่าวว่า “ข้าไม่เคยรู้เลยจริงๆว่า ฟ้านั้นสูงเพียงใด และดินนั้นต่ำเพียงไหน!”
ผู้คนในครั้งโบราณผู้บรรลุถึงเต๋า ย่อมมีความสุขแม้ถูกปิดล้อม และยังมีความสุขเมื่อรอดพ้น การถูกปิดล้อมหรือไม่นั้น มิได้เป็นเหตุอันนำมาซึ่งความสุข เมื่อท่านบรรลุถึงเต๋าอย่างแท้จริง การถูกปิดล้อมหรือรอดพ้นก็ไม่ผิดอะไรกับการหมุนเวียนแปรเปลี่ยนของความร้อนความเย็น ของลมและฝน ดังนั้น สี่ว์โหยวจึงเบิกบานเป็นสุขท่ามกลางแดดใสบนฝั่งลำน้ำอิ่ง และก้งปั๋วก็ได้พบสิ่งที่ปรารถนาบนยอดเขา
ขงจื่อถูกปิดล้อม ......และการติดดอยก็เป็นเช่นเดียวกัน
เวลาที่เราติดดอย ถ้าเราไม่ปล่อยให้เวลาสูญเสียไป หมั่นศึกษาหาความรู้
แม้จะอยู่ในช่วงติดดอยที่แม้มูลค่าหุ้นจะลดลงแต่สติปัญญาเราก็สามารถเพิ่มขึ้นได้ครับ
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์ 8 พฤษภาคม 2557 10:31 น.
ขงจื่อถูกปิดล้อมระหว่างแคว้นเฉินและแคว้นไช่ ได้รับความยากลำบากยิ่งนัก ตลอดเจ็ดวันไม่ได้กินอาหารอย่างเพียงพอ มีเพียงน้ำต้มผักกินประทังชีวิตโดยไม่มีข้าวธัญพืชอื่นๆ ใบหน้าซูบซีดอ่อนโรย กระนั้น เขาก็ยังนั่งบรรเลงพิณขับขานบทเพลงอยู่ในห้อง
เหยียนหุยกำลังเก็บผักอยู่ด้านนอก จื่อลู่และจื่อก้งก็เข้ามาพูดคุย “อาจารย์ของพวกเราถูกเนรเทศออกจากแคว้นหลู่สองหน ถูกลบรอยเท้าในแคว้นเว่ย ถูกโค่นต้นไม้ใส่ในแคว้นซ่ง ถูกติดตามก่อกวนในแคว้นซังและแคว้นโจว ตอนนี้ ท่านก็ยังถูกปิดล้อมระหว่างเฉินและไช่อีก ผู้ที่คิดสังหารท่านจะได้รับการยกเว้นโทษ ทั้งผู้ที่ต้องการละเมิดล่วงเกินท่านก็สามารถกระทำตามอำเภอใจ เช่นนี้แล้วท่านยังเอาแต่บรรเลงเพลงขับขาน วิญญูชนสามารถไร้ความละอายอดสูได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”
เหยียนหุยไม่อาจตอบจึงเดินเข้าไปในเรือน และบอกเล่าถึงถ้อยคำเหล่านั้น ขงจื่อเลื่อนพิณออกห่าง ทอดถอนใจพลางกล่าวขึ้นว่า “เจ้าสองคนนั่นช่างเป็นคนเขลาตื้นเขินนัก ไปตามตัวมาให้ข้าพูดคุยด้วย”
เมื่อจื่อลู่และจื่อก้งเข้ามาในห้อง จื่อลู่กล่าวขึ้นก่อนว่า “ท่านคงจะบอกแก่พวกเราว่า คราวนี้พวกเราทั้งหมดถูกปิดล้อมจริงๆ”
ขงจื่อกล่าวขึ้นว่า “เจ้าพูดอะไรกันนั่น เมื่อวิญญูชนบรรลุเต๋า จึงเรียกว่า ‘ลุล่วง’ เมื่อเขาถูกปิดกั้นจากเต๋า จึงเรียกว่า ‘ถูกปิดกั้น’ บัดนี้ ข้าบรรลุถึงเต๋าแห่งครรลองธรรมและมนุสสธรรม และยึดถือสิ่งเหล่านี้เผชิญหน้ากับหายนะในยุคสมัยแห่งความวุ่นวาย ดังนี้ จะถือได้ว่าเราถูก ‘ปิดล้อม’ อย่างไรหรือ ข้าได้เพ่งพิจารณาสิ่งที่อยู่ภายใน และไม่เคยถูกปิดกั้นจากเต๋า ข้าเผชิญหน้ากับความลำบากที่จะเกิดขึ้นโดยที่ไม่เคยสูญเสียคุณธรรมของมันไป เมื่อเหมันตฤดูมาถึง น้ำค้างแข็งและหิมะก็โปรยปรายลงมา ข้าจึงเข้าใจว่าต้นสนงามสะพรั่งขึ้นมาได้อย่างไร หายนะในเฉินและไช่เปรียบเสมือนสิ่งอำนวยพรแก่ข้า!” จากนั้นขงจื่อก็หันไปบรรเลงพิณขับขานบทเพลง จื่อลู่ฉวยโล่ขึ้นมาอย่างฮึกเหิมแสดงลีลาเต้นรำ ขณะที่จื่อก้งกล่าวว่า “ข้าไม่เคยรู้เลยจริงๆว่า ฟ้านั้นสูงเพียงใด และดินนั้นต่ำเพียงไหน!”
ผู้คนในครั้งโบราณผู้บรรลุถึงเต๋า ย่อมมีความสุขแม้ถูกปิดล้อม และยังมีความสุขเมื่อรอดพ้น การถูกปิดล้อมหรือไม่นั้น มิได้เป็นเหตุอันนำมาซึ่งความสุข เมื่อท่านบรรลุถึงเต๋าอย่างแท้จริง การถูกปิดล้อมหรือรอดพ้นก็ไม่ผิดอะไรกับการหมุนเวียนแปรเปลี่ยนของความร้อนความเย็น ของลมและฝน ดังนั้น สี่ว์โหยวจึงเบิกบานเป็นสุขท่ามกลางแดดใสบนฝั่งลำน้ำอิ่ง และก้งปั๋วก็ได้พบสิ่งที่ปรารถนาบนยอดเขา