ของแบบนี้มันก็แล้วแต่คนนะคะ แอร์แต่ละคนสุขภาพก็แตกต่างกันไปคะ บางคนถึก ทน ไม่นอน ทำไฟลท์เสร็จ ลุยเที่ยวต่อได้เลย บางคน โดยเฉพาะอิชั้น รุ้ตัวเลยว่า เริ่มแก่แล้ว ดัชนี วัดจากการที่แลนด์หลังไฟลท์แล้วลุยเที่ยวต่อเลยเนี่ย พักหลังๆ ทำไม่ค่อยได้ มันเปลี้ยคะ หมดแรง อยากจะนอนและกินอย่างเดียว โดยเฉพาะไฟลท์กลางคืนแลนด์ตอนเช้า จริงๆถ้าไม่ได้แต่งหน้า จะเห็นชัดค่ะว่าทั้งเหี่ยวทั้งเบ้าตาคล้ำ แต่เครื่องสำอางค์ฉาบไว้ค่ะ ไอ่ความกระปรี้กระเปร่านี่ ต้องมา ต้องทำ แต่บางไฟลท์ก็ทำไม่ไหว ก็อดทนทำแต่อาจจะไม่ได้อะไรมากนัก คือมันรีบ มันเร่ง มันไม่ได้กระปรี้กระเปร่าหรอก แต่ต้องรีบทำรีบเสริฟ เพราะเวลาของไฟลท์สั้นบ้าง หรือกำหนดเวลาแล้วพอทำจริงๆ บางทีมีปัญหานู่นนี่เสียเวลาไปเลยต้องมารีบเอาก่อนจะแลนด์

เรื่องสุขภาพ บางคน พอมาเริ่มเป็นแอร์ ปรับตัวไม่ได้ สุขภาพย่ำแย่ ทนไม่ไหว ก็ต้องลาออกกันไป เหลือแต่พวกที่ทนๆได้ โดยเฉพาะสายตะวันออกกลาง ถึกและทนงานหนักอย่างที่สุด บางที minimum rest + minimum crew (คือเวลาพักระหว่างไฟลท์น้อยที่สุดและจำนวนลูกเรือในไฟลท์จำนวนน้อยที่สุด) ก็โหดสิคะ ทนได้ทนไป เวลาว่างคือ นอนอย่างเดียว ออกกำลังกายไม่ต้องพูดถึง ไม่มีแรงให้ไปออกแล้วคะ นอนอย่างเดียว ไปออกกำลังกายกันในไฟลท์เอา เสริฟเดินขาขวิดชนิดที่พูดกันเล่นๆว่า ไม่ได้บินไปลอนดอน แต่เดินไปลอนดอน เดินมันแปดเก้าชั่วโมงไม่ได้นั่งเลยคะ นั่นแหล่ะ ได้ออกกำลังกายแล้ว คิดในทางเชิงบวก แลนด์แล้ว สลบในรถบัสไปโรงแรมเลย ถึงแล้ว ช่วยกู้ซากลงจากรถด้วย..

เรื่องอาหารเสริม it's a must ค่ะ เพราะเรากินแต่อาหาร freeze บนเครื่อง กล่าวคือ อาหารทำสำเร็จรูปแล้วแช่แข็ง เอามาอุ่นกิน ก็ซากอาหารคะ วิตามินไม่ต้องพูดถึง มันตายไปตั้งแต่โดนฟรีสและโดนอุ่นให้ร้อนอีกทีแล้ว เหลือแต่คาร์โบไฮเดรต และไขมัน ที่ไม่เสื่อม และสะสมตามพุงแขนขาหน้าแก้ม..เด็กใหม่ที่เพิ่งบิน จะรู้สึกตื่นเต้นกับอาหารพวกนี้มาก เหลือจากเสริฟ ก็สวาปามกันเข้าไป จน..ยูนิฟอร์มปลิ้น..ส่วนพวกแก่ๆ หุ่นดีๆ ที่รอดมาได้เพราะ ไม่กินอาหารบนเครื่องเลยคะ ก็กินบ้าง แค่กันตาย กันหิว แต่จะไม่สวาปามแบบพุงปลิ้น ไม่งั้นก็ต้องมาเหนื่อยลดน้ำหนักให้ได้ตามเกณฑ์ของบริษัทอีก ส่วนใหญ่ พกอาหารมาเอง มีผลไม้ให้บนเครื่องบ้าง พยายาม healthy เวลาหยุดพักที่เบส(บ้าน) หรือตาม out station layover ต่างประเทศ ก็จะพยายามหาอะไรที่มัน healthy กินเอา ไม่กินฟาสต์ฟู้ด กลับมาเรื่องอาหารเสริม โดยมาก วิตามินC อย่าให้ขาด 1,000 mg จัดไปวันละเม็ด นอกจากจะช่วยเรื่องภูมิคุ้มกันต่อหวัด ไซนัส ภูมิแพ้แล้ว ก็ยังช่วยสร้างคอลลาเจนในผิวหนังเราอีกด้วย ที่เหลือก็เรื่องของใครว่าขาดอะไร กินครบห้าหมู่ไหม ส่วนใหญ่ centrum เม็ดเดียวจบ หรือไม่ก็ บำรุงเลือดกันมั่ง เพราะว่า บินแบบนี้ เสี่ยงต่อการเป็นโรคโลหิตจาง ป.ล. ไม่ใช่ว่า แอร์ทุกคนจะต้องกินเหมือนกัน แล้วแต่ว่าร่างกายขาดอะไร หรือทนอะไรได้ก็ไม่ต้องกิน แอบอิจฉาพวกสุขภาพดี จะนอนน้อย จะกินอะไรก็ได้ มันยังหน้าตึง มันไม่ป่วย มันน่าอิจฉาที่สุด

เรื่องความสวยงาม..cosmetics is a girl's best friend ไม่สิ มันเป็นสิ่งที่จำเป็นยิ่งกว่าโทรศัพท์มือถือ นอกจากอวัยวะครบ 32 แล้ว การแต่งหน้าเป็นสิ่งที่ 33 เพราะ หนังหน้าเป็นไปตามกรรมค่ะ กล่าวคือ ยิ่งนอนน้อย หรือ นอนดึก ตื่นเช้า  หรือนอนกลางวัน ตื่นกลางคืนไปบิน อะไรก็แล้วแต่ มันเยินค่ะ รองพื้น คอนซีลเลอร์ จัดมา จัดเต็ม ที่เห็นสวยๆนี่ ก็ฉาบเอาไว้ทั้งนั้น หน้าสด ไม่มีใครกล้าเผยให้เห็นตอนไปบินหรอกค่ะ ดิชั้นท้า แอร์ทุกคนแต่งหน้าไวมากค่ะ เพราะ บางทีเราโดนเรียกจาก standby กะทันหัน มีเวลาแค่สิบห้านาที ก็แต่งเอาในรถ (แต่งไว ไม่ได้หมายความว่า แต่งเก่งนะ บางคนหน้าเค้าดี ผิวดี นิดหน่อยก็สวยแล้ว) บางสายฯ ไม่ได้สอนแต่งหน้า ไปหาวิธีโบกกันเอง เพื่อนสอนมั่ง ดูยูทูปมั่ง ตามๆเทรนด์กันนี่แหล่ะคะ ป.ล.แอร์ทุกคน ไม่ได้มีผิวดี บางคน ผิวแพ้ง่าย หรือสิวเบิม พยายามรักษากันสุดๆ ไปคลีนิก ไปเลเซอร์หรืออะไรก็แล้วแต่ ต้องพยายามรักษาหน้ากันสุดๆ เพราะบางคน แพ้เครื่องสำอางค์ ก็ต้องตามล่าตามหายี่ห้อใหม่ที่ไม่แพ้ แพ้ทีก็กลบด้วยคอนซีลเลอร์รองพื้น อะไรกันไป ยิ่งทำให้หน้าพังเข้าไปอีกก็มี บางคนโดนพักงานเพราะเรื่อง grooming issue คือเรื่องผิวนี่ก็มี เราจึงต้องระวังและใส่ใจมากกับหนังหน้าของเรา ตอนแรก ไม่รู้ความแตกต่างระหว่าง ครีมบำรุงทั่วไปตามเคาน์เตอร์ซุปเปอร์ต่างๆ กับเคาน์เตอร์หรูในห้าง..ตอนนี้รู้แล้ว และยอมที่จะเสียตังค์จ่ายแพงกับครีมที่คิดว่าจะรักษาความเหี่ยวย่นไม่ให้มันเพิ่มมากขึ้นจากการบิน เนื่องจาก เวลาบิน บนเครื่อง อากาศแห้งมาก ดื่มน้ำมากๆก็ช่วยได้ระดับนึง แต่ผิวแต่ละคนไม่เหมือนกัน ลงมาที จะเห็นเลยว่าใต้ตาเหี่ยว แม้จะดื่มน้ำมากแค่ไหนก็ตาม ดังนั้น ครีมต้องช่วยอีกระดับ ไม่งั้น เหี่ยวย่น มาก่อนวัยแน่นอน เราจึงไม่ลังเล ใครบอกครีมไหนดี เป็นซื้อมาลองหมด แล้วก็หาไปเรื่อยๆจนเจอว่าอันไหนเวิร์กกับเรา

เรื่องสุดท้าย มึนบ้างไหม นอนไม่พอ โทรมหรืออะไร...มึนสิคะ โทรม และสุขภาพก็ย่ำแย่ด้วยคะ แต่ที่บอกมาตั้งแต่ต้น คือ เราต้องเตรียมตัวให้ดี ให้พร้อม ให้ร่างกาย fit ที่สุดเพื่องาน เขาถึงให้แอร์ มีวันหยุดค่อนข้างมาก หรือต้องมีอย่างน้อย 8-10 วันต่อเดือน หรือ ตารางบิน  บินติดต่อกันได้มากที่สุดไม่เกิน 5-7 วัน หรือในระหว่างที่บิน ต้องมีเวลาพักกี่ชั่วโมงเป็นต้น (แล้วแต่สายฯ กฏใครกฏมัน ไม่เหมือนกัน แต่คล้ายๆกัน) เราก็ต้องคอยไปหาหมอตรวจสุขภาพร่างกาย และก็ยังต้องมีการต่อใบอนุญาตบินที่ต้องมีการตรวจร่างกายด้วยว่าพร้อมบินไหม fit ไหม บางคนก็ไม่ไหว ไม่ fit ก็ต่อใบอนุญาตไม่ได้ ก็บินต่อไม่ได้ เราจึงต้องพยายามทำทุกอย่างให้สุขภาพเราดี ออกกำลังกายหากเป็นไปได้ทุกวันหยุดที่มี นอนให้มากที่สุด การนอนเป็นสิ่งที่ประเสริฐสุด ร่างกายมันซ่อมแซมตัวเองได้ก็เพราะการนอน ปัญหาการนอน มีกันทุกคน ถึงเวลานอน ดันไม่นอน หรือนอนไม่หลับ แล้วจะทำไฟลท์ไหวยังไงนี่ ก็ต้องทนทำ ถามว่า are u fit to fly ในห้อง briefing room ทุกไฟลท์ไหม ตอบเลยว่า yes (แต่จริงๆ no.. แต่สปิริต ต้องตอบว่า yes และแบกร่างอันโหยๆไปบิน อดทนไว้ ๆ กี่ชั่วโมงนะ ซัดกาแฟเข้าไปซะ) บางคนก็อาจจะหา melatonin (สารที่ทำให้ง่วง เลียนแบบสารที่ร่างกายหลั่งเวลาง่วงหรือเวลานอนตอนกลางคืน) มาทานก่อนนอนเพื่อให้หลับก็มี บางคนหนักกว่านั้น หาพวกยาแก้หวัดแก้แพ้พวกที่ผสมคลอเฟนนิรามีน ทานเข้าไป หวังผลความง่วงของมันเพื่อจะได้หลับได้ง่ายๆ เพราะแพทเทิร์นการบินไม่เหมือนกัน บางทีได้ไฟลท์เช้าติดกันสองสามวันและหักฉึกเป็นไฟลท์ดึกแลนด์เช้าติดกันอีกสองสามวันเป็นต้น ตัวใครตัวเผือก หาทางนอนเอาเองละกันดั่งที่ว่า บางคนน่าอิจฉา แม้งนอนได้นอนดี วางมันที่ไหนก็หลับได้ทุกที่ บางคนนอนยากนอนเย็น กินอะไรก็แล้ว ก็นอนไม่ได้ ก็ทนตาโหลโบกคอนซีลเลอร์โปะรองพื้นซัดกาแฟแล้วไปบิน หรือจะออกกำลังกายให้กะปรี้กะเปร่าก่อนทำไฟลท์ก็ได้ แต่บางคน กลายเป็นยิ่งเหนื่อย ทำไฟลท์ไม่ไหว ต้องไปลองดูว่า ออกกำลังกายแล้วได้ผลลัพธ์แบบไหน เรื่องอาหาร ก็ต้องพยายามทานอาหารให้ครบห้าหมู่ และอาหารวิตามินเสริมอะไรก็ว่าไป พยายามคุมอาหารด้วย ไม่ให้น้ำหนักตัวเกิน เพราะยูนิฟอร์ม ใครใส่ ก็ทำให้ดูดี ดูสวย คุณจึงเห็นว่า แอร์เขาสวย สดใสอยู่เสมอ ดูดีตลอดเวลา ก็เพราะยูนิฟอร์มเป็นส่วนนึง ยูนิฟอร์มบางสาย โดยเฉพาะพวกที่ใส่เป็นชุดเดรสยาวอะ อ้วนไม่ได้เลยนะ พุงต้องห้ามมี สิ่งสุดท้าย ดื่มน้ำให้มากๆ ถึงมากที่สุด อันนี้ไม่ต้องบอกใช่มะว่าดียังไง

สุดท้ายสุดๆ positive thinking อยากจะเป็นอาชีพนี้ รู้ว่ามันเหนื่อย มันไม่ดีกับสุขภาพ แต่เราก็ต้องพยายาม เราต้องรักอาชีพเรา ถ้าเราไม่รักอาชีพเรา เราก็ทนทำกันไม่ได้หรอก ต้องเห็นใจ แอร์เป็นเหมือนด่านสุดท้ายของผู้โดยสารเวลาเดินทาง เขาผ่านมาตั้งแต่การจองไฟลท์ การเช็คอิน บางคนไม่ได้เดินทางบ่อย เขาเก็บเงินนานมากกว่าจะได้ซื้อตั๋วกลับบ้าน บางคนเจอเรื่องร้ายๆก่อนไฟลท์ บางคนไม่ได้เห็นครอบครัวมานานมาก บางคนขอให้ได้เยือนบางสถานที่สักครั้งในชีวิต เราจึงเป็นด่านสุดท้ายในการเจอพวกเขา บริการให้เขาด้วยใจ เราเลือกผู้โดยสารไม่ได้ เราต้องอดทนต่อลักษณะงานที่หนักทั้งทางกายภาพ(ออกแรง ใช้แรง เป็นกรรมกร) และด้านจิตใจ (อดทน อดกลั้นต่อความรู้สึก เป็นที่รองรับอารมณ์ของผู้โดยสาร, เพื่อนร่วมงานไม่ดี มีปัญหากัน, คิดถึงบ้าน อกหัก สูญเสียบุคคลในครอบครัว, ปัญหาด้านการเงิน ฯลฯ) เราไม่สามารถแสดงความรู้สึกที่ไม่พึงประสงค์ออกไปสู่ผู้โดยสารและเพื่อนร่วมงานได้ คุณจึงเห็นเรายิ้มแลดูสดใสตลอดเวลา เพราะมันเป็นหน้าที่ของเรา ต้อง professional กันตลอดเวลา จะให้คนอื่นมาเห็นอะไรที่ไม่เหมาะไม่ควรในเครื่องแบบไม่ได้ เรื่องอื่น เก็บไว้ก่อน หลังงานค่อยระเบิด หรือเม้ามอยนินทาผู้โดยสาร,เพื่อนร่วมงานถึงความเสื่อมความชั่วอะไรก็ตาม  สำหรับแอร์เบสต่างประเทศ การมีเพื่อน เป็นสิ่งสำคัญ เพื่อนที่ดี ให้กำลังใจกัน เข้าอกเข้าใจให้ความช่วยเหลือกัน ถึงจะอยู่กันรอดในต่างแดนอันแสนโหดร้าย.. บินกันได้นานเท่าไหร่ ก็อยู่ได้เพราะมีเพื่อนดี บางคน ไม่เจอเพื่อนที่ดี ไม่ส่งเสิรมชีวิต ก็ทนได้ไม่นาน กลับไทยไปก็มี ยิ่งดีไปกว่านั้น คือการมีแฟนหรือคู่คิดชีวิตที่เข้าใจและเป็นกำลังใจ อันนี้ เห็นหลายคน กำลังตามหากันอยู่ หรืออยากหาใหม่ก็มี อิอิ

หมดละ จบ หวังว่า จะช่วยให้ใครอีกหลายคน เข้าใจว่าแอร์เป็นแบบนี้ ต้องเจอไรบ้าง และสำหรับใครอีกหลายคนที่ฝันอยากเป็นแอร์ อาชีพนี้ ต้องมาทำเองว่าชอบหรือไม่ชอบ ทุกอาชีพมีดีมีเสีย เหมาะหรือไม่เหมาะกับเรา ก็ต้องลองมาทำเอง สู้ๆนะจ๊ะแอร์กี่ทุกโค้นนน