กลอนแปด: เจ็บป่วย เวทนา เรื่องธรรมดาที่ทุกคนต้องเจอ

กลับมาบ้าน ได้กลิ่น ดินดอกไม้
เบิกบานใจ สดชื่น รื่นนาสา
สุนทรียะ ด้วยเสียง สกุณา
ทอดสายตา รอบกาย ผ่อนคลายใจ

อยู่โรงบาล มานาน สามสี่คืน
หลับหลับตื่นตื่น พักฟื้นไข้
หายใจเหนื่อย หอบหนัก เสมหะไอ
รอดมาได้ แต่เกือบไป ไอซียู

ชะรอยคง ยังไม่หมด อายุขัย
อันโรคภัย ที่รุมเร้า เอาการอยู่
หมอรักษา พยาบาล ก็ช่วยดู
ค่อยฟื้นฟู ร่างกาย ปอดหายบวม

กลับมาบ้าน มานอน พักผ่อนต่อ
ไร้สายท่อ จมูกปาก หน้ากากสวม
หลับสบาย บนเตียงหนา ผ้าห่มนวม
เสื้อผ้าหลวม น้ำหนักหาย หลายกิโล

นอนโรงบาล ต้องคาเข็ม ในแขนขา
น้ำเกลือยาฆ่าเชื้อได้ไปหลายโหล
นอนดูลม บริกรรม คำพุทโธ
ช่างยากโข ข่มไม่ไหว ใจแกว่งไกว

เวทนา กายใจ ช่างหนักหนา
สมาธิ ที่ฝึกมา สู้ไม่ไหว
วิปัสสนา รู้ตามจริง ยังห่างไกล
ทุกข์ทางใจ เกิดจึงปรุง ยุ่งกับมัน

สติ ไม่รู้ทัน ในอารมณ์
สมาธิ ข่มไว้ ก็ไหวหวั่น
แถมยังไหล ปรุงไปมา สารพัน
เพราะยึดมั่น ไม่ปล่อยวาง ตามความจริง

ไม่อาจเป็น แค่ผู้ดู รู้เฉยเฉย
รู้ปล่อยเลย ไม่ปรุงสร้าง วางทุกสิ่ง
เพียงแต่รู้ ดูไว้ ไม่ไหวติง
รู้แล้วนิ่ง ได้เมื่อใด ไปนิพพาน

ด้วยฉันทะ เฝ้าเพียร ปฏิบัติ
หวังสลัด อัตตา ลาสังสาร
รู้ว่าหน ทางนี้ อีกยาวนาน
อธิษฐาน พ้นภัย ไม่กลับมา