กระทู้นี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความรู้สึกดีๆ ที่อยากจะเล่าให้ฟังเฉยๆ ค่ะ ถ้าใครไม่ชอบขอให้ปล่อยผ่านไปนะคะ
ต่อจากเมื่อหลายวันก่อนค่ะ ....... ไม่ค่อยมีเวลาเลย ทำงานหนักมากๆ T^T
เทอมล่าสุดที่ผ่านมา (ซัมเมอร์) เราก็เรียนด้วยกันอีก วิชานี้คนลงทะเบียนเยอะมากเพราะเป็นวิชาช่วย (คือว่าแค่เข้าไปนั่งเช็คชื่อ, ทำงานส่ง บ้างครั้งก็แค่ดูวิดิโอแล้วสรุปส่ง) ซึ่งความจริงแล้วที่เราเรียนวิชานี้ก็แค่อยากจะนั่งเรียนใกล้ๆ เล็กแค่นั้น ^^ คิคิ ตอนที่นั่งเรียนอยู่มีบางครั้งเราเห็นเล็กนั่งเอามือถูกัน เราคิดว่าเล็กคงจะหนาวอ่ะ (เล็กเป็นคนที่ทนความหนาวไม่ได้หรือไงกันนะ) เราก็เลยเอามือเราไปจับมือของเล็กไว้ มือของเล็กนุ่มนิ่มมากกก >///< เล็กหันมาหาเราแล้วถามว่า "หื้ม ว่าไงคะก้อย" เราถามเล็กว่า "เล็กหนาวหรอค่ะ มือเย็นเฉียบเลย" เล็กพยักหน้าเฉยๆ ท่าทางเขิลๆ >///< และก็ไม่สบตาเรา แต่เล็กก็ไม่ได้ว่าอะไรที่เราจับมือไว้ 555 เราก็เลยลองบีบที่นิ้วของเล็กเบาๆ นุ่มนิ่มมากกก (ถือโอกาสลวนลามซะเลย อิอิ) ^^ บางครั้งเราก็เอามือของเล็กมาแนบที่แก้มเรา มือเย็นเฉียบเลย แต่นิ้มนิ่ม >///< ^^
ช่วงซัมเมอร์ปกติของคนทั่วไปส่วนใหญ่จะสบายๆ แต่เรารู้สึกว่าเราลงทะเบียนเรียนเยอะไปอ่ะ พอเรียนๆ ไปได้ 2-3 อาทิตย์ เรารู้สึกอึดอัด เครียด กดดัน อาจารย์สั่งงานเยอะอ่ะ T^T ทำให้เราไม่ค่อยมีเวลาที่จะทบทวนเรื่องที่เรียนไปเท่าไหร่ เรารู้สึกเครียดแล้วก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องเรียนมากกลัวทำคะแนนได้ไม่ดีเท่าที่ควร วันนั้นเรากับเล็กเลิกเรียนเสร็จแล้วก็ขึ้นรถ ฝนก็ทำท่าจะตก คือตอนนั้นเรายังไม่อยากกลับหออ่ะ ไม่อยากกลับไปนั่งเงียบๆ ที่ห้องคนเดียว เล็กบอกเราว่า "ก้อยคะ คาดเข็มขัดสิ" อยู่ๆ เราก็งอลเล็กขึ้นมาแล้วบอกว่า "หอพักอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวก้อยก็ลงแล้ว ไม่ต้องคาดหรอก" เล็กพูดต่อ "ถ้าก้อยไม่คาดเข็มขัด เล็กก็ไปไม่ได้นะ คือมันเป็นที่ระบบของรถยนต์ ................" เล็กอธิบายเกี่ยวกับรถของเค้าและพยายามบอกให้เราคาดเบลท์ เราไม่ได้สนใจสิ่งที่เล็กพูดให้ฟังหรอก แล้วเล็กก็ย้ำเราอีกด้วยเสียงเรียบๆ แต่ออกแนวบังคับอ่ะ T^T "คาดสิก้อย" ตอนนั้นฝนก็เริ่มตกลงมานิดหน่อย เราบอกเล็กด้วยความน้อยใจว่า "ถ้าเล็กอยากไปมากขนาดนั้นนะ ก็มาคาดให้เองสิ" เล็กทำหน้างงๆ อ่ะ แล็วก็ทำเฉยๆ เปิดเพลงฟังเบาๆ เพลงที่ฟังก็เศร้ามากๆ เราจำไม่ได้ว่าเป็นเพลงอะไรอ่ะ คือเป็นเพลงเก่าประมาณว่า ..... คอยตอบปัญหาของคนอื่นว่าควรทำยังไง แต่พอมาเป็นเรื่องของตัวเองกลับไม่รู้ว่าควรทำยังไง ............... เราก็จำไม่คอยได้แล้วอ่ะค่ะ แต่เราฟังแล้วก็นึกถึงเรื่องของเราที่ผ่านมา น้ำตาคลอเกือบจะไหลออกมา เรากลัวเล็กเห็นว่าเรากำลังร้องไห้ T^T เราเลยหันหน้าไปทางหน้าต่าง เล็กบอกว่า "ก้อยคะ กลับกันเถอะฝนเริ่มตกหนักแล้ว" แล้วเล็กก็ค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาหาเรา เอื้อมมือผ่านไหล่เราไปข้างหลังเพื่อที่จะคาดสายเบลท์ให้ ตอนนั้นหน้าของเล็กอยู่ใกล้กับหน้าเรามาก เราหันมามองหน้าของเล็กมองตาของเล็ก แล้วน้ำตาของเราก็ค่อยๆ ไหลออกมา (ใจเราคิดว่า นี่เล็กอยากจะกลับขนาดนี้เลยหรอ) เล็กค่อยๆ เอามือเย็นๆ ข้างนึงมาจับที่หน้าของเราแล้วลูบที่แก้มของเราเบาๆ (ตอนนั้นหัวใจของเราเต้นแรงมากๆ >///< ไม่รู้ว่าเล็กจะทำอะไร) มืออีกข้างนึงของเล็กก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วค่อยๆ ซับน้ำตาให้เรา T^T ตอนนั้นเราโผเข้าไปกอดเล็กเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาเลย T^T เราระบายเรื่องที่เรารู้สึกอึดอัด กดดัน เครียด แล้วก็ไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องเรียน เรื่องที่พ่อเราโทร.มากดดันเกี่ยวกับเรื่องเรียนว่าต้องเรียนให้ได้เกียรตินิยม แล้วก็ต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้ คือบอกเราว่า ไม่ให้เรากลับบ้านอ่ะค่ะ T^T เราร้องไห้สะอึกสะอื้นมาก T^T แล้วเล็กก็ค่อยๆ เอามือโอบและกอดเราไว้ เค้าใช้มือลูบผมเราเบาๆ >///< แล้วพูดปลอบเราว่า "เรื่องเรียนไม่เห็นต้องห่วงเลย แค่ให้ได้ A ก็ไม่เห็นยาก ก้อยไม่จำเป็นต้องทำให้ได้ 100 คะแนนเต็มหรอก แค่ 80 คะแนนก็ A ได้เหมือนกัน" เราฟังที่เล็กพูดแล้วก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ว่านี่คือคำปลอบใจของเล็ก เราหัวเราะแล้วก็สะอื้นไปด้วย T^T เรารู้สึกทั้งเขิลและก็อายที่เล็กต้องมารู้มาเห็นเรื่องอ่อนแอของเรา แต่ก็รู้สึกอบอุ่นมากที่เล็กเป็นคนซับน้ำตาให้ กอดเราไว้ และก็พูดปลอบใจเรา >///< เราได้กลิ่นหอมๆ จากตัวของเล็กด้วยอ่ะ >..< กลิ่นอะไรสักอย่างเหมือนขนมหรือลูกอมก็ไม่รู้ (ได้กลิ่นแล้วอยากกินขนมเลยอ่ะ ^^ 555) >///< เล็กกอดเราไว้นานจนเราหายสะอื้น พอเรารู้สึกดีขึ้นแล้วก็เริ่มเขิล >///< เราถามเล็กว่า "เล็กเป็นห่วงก้อยด้วยหรอ" เล็กค่อยๆ คลายมือที่กอดเราอยู่ออก แล้วกลับไปนั่งที่คนขับตามเดิม เล็กพยักหน้าตอบเราแบบท่าทางเขิลๆ อ่ะ >///< แล้วบอกว่า "กลับกันเถอะ" >///< โดยที่ไม่มองหน้าเรา ^^
เล็กขับรถมาส่งเราที่หอพัก ตอนนั้นฝนตกหนักมากๆ เรากลัวว่าถ้าเล็กขับรถกลับตอนนี้คงจะอันตราย เราเลยบอกว่า "เล็กคะ ให้ฝนหยุดตกแล้วค่อยกลับดีกว่า อันตรายมากนะคะถ้าจะกลับตอนนี้" เล็กตอบว่า "เล็กก็ว่างั้นแหล่ะ" ฝนตกแรงมาก ถ้าเราลงไปตอนนี้จะดูใจดำไปมั้ย เราจะให้เล็กนั่งรออยู่ในรถคนเดียวรอให้ฝนหยุดตกก็ใช่ที่เพราะเค้ามาส่งเราเกือบจะทุกวัน >///< เราก็เขิลๆ อยู่เหมือนกันก็เลยบอกเล็กว่า "ไปค่ะเล็ก ขึ้นห้องกัน" คือตอนนั้นเราไม่รู้จะชวนยังไงอ่ะค่ะ พูดไปเขิลไป ฝนก็ตกหนักมาก เล็กหันมาที่เราแล้วทำหน้าตกใจพูดว่า "หึ้ม ขึ้นห้อง" เราเขิลอ่ะ ไม่รู้ว่าเล็กจะคิดอะไรหรือป่าว เราเลยบอกว่า "คือเล็กคะ ก้อยหมายถึงให้ไปนั่งรอที่ห้องดีกว่านั่งรออยู่ในรถอ่ะค่ะ >.<" เล็กยิ้มๆ หัวเราะแล้วบอกว่า "เล็กยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ หรือว่าก้อยคิดอะไรป่าวเนี่ย บอกมานะ 555" เราเขิลลลอ่ะ >///<
แล้วเราก็พาเล็กไปที่ห้อง เราบอกเล็กว่า "เล็กคะ ตามสบายนะ" เล็กพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือของเราที่อยู่ตรงหน้าต่าง เราลืมไปว่า เราตากชั้นในไว้ที่ระเบียงและยังไม่ได้เก็บน่าอายมากๆ ไม่รู้ว่าเล็กเห็นหรือป่าว >///< เรารีบเดินมาที่หน้าต่างแล้วดึงผ้าม่านมาปิดไว้ และเอาตะกร้าออกไปเก็บชั้นใน (โชคดีที่ฝนไม่สาดเข้ามา ไม่งั้นชั้นในคงจะเปียกไปหมดแน่ T^T) เราได้ยินเสียงหัวเราะของเล็กด้วยอ่ะ >///< เราถามเล็กแบบงอลๆ ว่า "เล็กคะ เมื่อกี้นี้แอบมองชั้นในก้อยหรือป่าว" เล็กยิ้มๆ แล้วบอกว่า "ป่าวนะ เล็กแค่มองว่าฝนจะหยุดตกหรือยัง แค่นั้นจริงๆ 555" เราบอกต่ออีก "งั้นก็แล้วไปค่ะ" (คิดว่าเล็กเป็นโรคจิตซะอีก มองชั้นในคนอื่นแล้วก็หัวเราะ เห่ยย) เราไม่เคยชวนเพื่อนคนไหนมาที่ห้องเลย เราก็เลยทำตัวไม่ถูก ปกติถ้าเราต้องกลับห้องเย็นๆ หรือค่ำๆ เราจะกินอะไรให้อิ่มมาตั้งแต่ตอนกลางวันเลยหรือไม่ก็ซื้อของกินที่เซเว่นก่อนกลับมาด้วยเลย แล้วก็จะไม่ออกไปไหนแล้วอ่ะค่ะ (มันน่ากลัวอ่ะ ไปไหนมาไหนคนเดียวตอนกลางคืน) และสิ่งแรกที่เราทำตอนมาถึงห้องก็คืออาบน้ำทำธุระส่วนตัวแล้วก็ใส่ชุดนอนเลย ...... แต่นี่มีเล็กอยู่ด้วย เราเขิลอ่ะ >///< ไม่กล้าทำอะไร เล็กนั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์มือถือ ส่วนเราก็เขิลๆ อ่ะ นั่งมองเล็กเหมือนสิ่งแปลกปลอมอย่างหนึ่งที่เข้ามาในห้อง (ตอนนั้นเรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะ ไม่รู้ว่าเครียดเรื่องเรียนไปหรือป่าว เรียนหนักเกิ๊นนน 555 ถ้าเล็กรู้จะงอลเรามั้ยเนี่ย 555) แต่ก็รู้สึกอบอุ่นมากๆ ที่ได้อยู่กับเล็ก เล็กพูดกับโทรศัพท์ว่า "งื้อ! แบตจะหมดไม่เล่นก็ได้" แล้วเล็กก็หันมามองเรา เราเขิลอ่ะ ก็เลยเปิดโทรทัศน์ดูไม่ให้ห้องมันเงียบ ปกติก็ไม่เปิดหรอกเวลาเย็นๆ มีแต่รายการที่เราไม่ค่อยชอบอ่ะ ส่วนใหญ่จะเปิดตอนเช้าฟังข่าวมากกว่า เรานี่เหมือนคนแก่เลยเนอะชอบฟังแต่ข่าว 555 เรากับเล็กก็นั่งดูโทรทัศน์กัน ฝนก็เริ่มซาๆ แล้วล่ะ อยู่ๆ เล็กก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูแล้วบอกว่า "ได้เวลากลับบ้านแล้ว ไปนะก้อย" เรารู้สึกเหมือนใจหาย หวิวๆ อ่ะ น้ำตาคลอซะอย่างนั้น เรารีบจับมือเล็กเอาไว้แล้วบอกว่า "เดี๋ยวก้อยลงไปส่งค่ะ" ตอนนั้นเสียงเราสั่นมากๆ เรากางร่มมาส่งเล็กที่รถ เล็กค่อยๆ เข้าไปนั่งที่คนขับ ตอนนั้นเราแค่อยากจะคาดสายเบลท์ให้เล็กบ้าง แต่ก็กลัวร่มที่กางอยู่ไปโดนรถของเค้า เราก็เลยทิ้งร่มลงข้างๆ รถ แล้วโน้มตัวเข้าไปคาดสายเบลท์ให้เล็ก เราเห็นเล็กหน้าแดงๆ อ่ะ ไม่รู้ว่าตัวร้อนไม่สบายหรือป่าว ตอนนั้นหน้าเราใกล้กันมาก แต่ก็แอบเขิลนิดหน่อย (แต่เราก็เริ่มๆ ที่จะชินแล้วล่ะ) เราก็เลย >///< เอาหน้าเข้าไปแนบกับแก้มของเล็ก (แก้มนุ้มนุ่ม นุ่มมากๆ) ไม่ร้อนนี่นาหรือว่าเล็กเขิลกันแน่นะ เราก็เลยแกล้งๆ กระซิบบอกเล็กว่า "ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ รู้มั้ยมีคนเป็นห่วง" เล็กนั่งนิ่งเลย พยักหน้าทีนึง ^^ เราหัวเราะที่เล็กเขิลเรามากกกถึงขนาดนี้เลยหรอ 555 น่าจะแกล้งเล็กให้มากกว่านี้นะเนี่ย 555 แล้วเราก็ปิดประตูรถให้เล็ก จากนั้นเดินขึ้นหอพักกลับเข้าห้องไปอาบน้ำสระผมทำธุระส่วนตัวแล้วใส่ชุดนอน วันนั้นเราไม่อยากจะทำอะไรเลยก็เลยนอน เรานอนคิดถึงแต่เรื่องที่เล็กพูดปลอบเราตอนที่เราร้องไห้กอดเล็กไว้ในรถ >///<
คำพูดของเล็กทำให้เราสบายใจมากๆ ค่ะ ^^ ส่วนใหญ่เราจะนั่งเรียนข้างๆ กัน หรือไม่ก็อยู่ในรถอ่ะค่ะ คนอ่านเบื่อบ้างมั้ยคะ ^^
ยังมีต่อค่ะ เรื่อยๆ ค่ะ
ปล. ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้ายังมีคนรออ่านเรื่องของเราอยู่ เราเพลียมากมายจากการทำงาน T^T เหมือนคนพักผ่อนไม่พออ่ะ อาจจะมีที่พิมพ์ๆ แล้วอ่านไม่เข้าใจบ้างนะคะ เบลอๆ อ่ะค่ะ ง่วงมากๆ T^T Good Night ค่ะ
[หญิงรักหญิง] ค่อยๆ รักมากขึ้น [8]
ต่อจากเมื่อหลายวันก่อนค่ะ ....... ไม่ค่อยมีเวลาเลย ทำงานหนักมากๆ T^T
เทอมล่าสุดที่ผ่านมา (ซัมเมอร์) เราก็เรียนด้วยกันอีก วิชานี้คนลงทะเบียนเยอะมากเพราะเป็นวิชาช่วย (คือว่าแค่เข้าไปนั่งเช็คชื่อ, ทำงานส่ง บ้างครั้งก็แค่ดูวิดิโอแล้วสรุปส่ง) ซึ่งความจริงแล้วที่เราเรียนวิชานี้ก็แค่อยากจะนั่งเรียนใกล้ๆ เล็กแค่นั้น ^^ คิคิ ตอนที่นั่งเรียนอยู่มีบางครั้งเราเห็นเล็กนั่งเอามือถูกัน เราคิดว่าเล็กคงจะหนาวอ่ะ (เล็กเป็นคนที่ทนความหนาวไม่ได้หรือไงกันนะ) เราก็เลยเอามือเราไปจับมือของเล็กไว้ มือของเล็กนุ่มนิ่มมากกก >///< เล็กหันมาหาเราแล้วถามว่า "หื้ม ว่าไงคะก้อย" เราถามเล็กว่า "เล็กหนาวหรอค่ะ มือเย็นเฉียบเลย" เล็กพยักหน้าเฉยๆ ท่าทางเขิลๆ >///< และก็ไม่สบตาเรา แต่เล็กก็ไม่ได้ว่าอะไรที่เราจับมือไว้ 555 เราก็เลยลองบีบที่นิ้วของเล็กเบาๆ นุ่มนิ่มมากกก (ถือโอกาสลวนลามซะเลย อิอิ) ^^ บางครั้งเราก็เอามือของเล็กมาแนบที่แก้มเรา มือเย็นเฉียบเลย แต่นิ้มนิ่ม >///< ^^
ช่วงซัมเมอร์ปกติของคนทั่วไปส่วนใหญ่จะสบายๆ แต่เรารู้สึกว่าเราลงทะเบียนเรียนเยอะไปอ่ะ พอเรียนๆ ไปได้ 2-3 อาทิตย์ เรารู้สึกอึดอัด เครียด กดดัน อาจารย์สั่งงานเยอะอ่ะ T^T ทำให้เราไม่ค่อยมีเวลาที่จะทบทวนเรื่องที่เรียนไปเท่าไหร่ เรารู้สึกเครียดแล้วก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องเรียนมากกลัวทำคะแนนได้ไม่ดีเท่าที่ควร วันนั้นเรากับเล็กเลิกเรียนเสร็จแล้วก็ขึ้นรถ ฝนก็ทำท่าจะตก คือตอนนั้นเรายังไม่อยากกลับหออ่ะ ไม่อยากกลับไปนั่งเงียบๆ ที่ห้องคนเดียว เล็กบอกเราว่า "ก้อยคะ คาดเข็มขัดสิ" อยู่ๆ เราก็งอลเล็กขึ้นมาแล้วบอกว่า "หอพักอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวก้อยก็ลงแล้ว ไม่ต้องคาดหรอก" เล็กพูดต่อ "ถ้าก้อยไม่คาดเข็มขัด เล็กก็ไปไม่ได้นะ คือมันเป็นที่ระบบของรถยนต์ ................" เล็กอธิบายเกี่ยวกับรถของเค้าและพยายามบอกให้เราคาดเบลท์ เราไม่ได้สนใจสิ่งที่เล็กพูดให้ฟังหรอก แล้วเล็กก็ย้ำเราอีกด้วยเสียงเรียบๆ แต่ออกแนวบังคับอ่ะ T^T "คาดสิก้อย" ตอนนั้นฝนก็เริ่มตกลงมานิดหน่อย เราบอกเล็กด้วยความน้อยใจว่า "ถ้าเล็กอยากไปมากขนาดนั้นนะ ก็มาคาดให้เองสิ" เล็กทำหน้างงๆ อ่ะ แล็วก็ทำเฉยๆ เปิดเพลงฟังเบาๆ เพลงที่ฟังก็เศร้ามากๆ เราจำไม่ได้ว่าเป็นเพลงอะไรอ่ะ คือเป็นเพลงเก่าประมาณว่า ..... คอยตอบปัญหาของคนอื่นว่าควรทำยังไง แต่พอมาเป็นเรื่องของตัวเองกลับไม่รู้ว่าควรทำยังไง ............... เราก็จำไม่คอยได้แล้วอ่ะค่ะ แต่เราฟังแล้วก็นึกถึงเรื่องของเราที่ผ่านมา น้ำตาคลอเกือบจะไหลออกมา เรากลัวเล็กเห็นว่าเรากำลังร้องไห้ T^T เราเลยหันหน้าไปทางหน้าต่าง เล็กบอกว่า "ก้อยคะ กลับกันเถอะฝนเริ่มตกหนักแล้ว" แล้วเล็กก็ค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาหาเรา เอื้อมมือผ่านไหล่เราไปข้างหลังเพื่อที่จะคาดสายเบลท์ให้ ตอนนั้นหน้าของเล็กอยู่ใกล้กับหน้าเรามาก เราหันมามองหน้าของเล็กมองตาของเล็ก แล้วน้ำตาของเราก็ค่อยๆ ไหลออกมา (ใจเราคิดว่า นี่เล็กอยากจะกลับขนาดนี้เลยหรอ) เล็กค่อยๆ เอามือเย็นๆ ข้างนึงมาจับที่หน้าของเราแล้วลูบที่แก้มของเราเบาๆ (ตอนนั้นหัวใจของเราเต้นแรงมากๆ >///< ไม่รู้ว่าเล็กจะทำอะไร) มืออีกข้างนึงของเล็กก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วค่อยๆ ซับน้ำตาให้เรา T^T ตอนนั้นเราโผเข้าไปกอดเล็กเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาเลย T^T เราระบายเรื่องที่เรารู้สึกอึดอัด กดดัน เครียด แล้วก็ไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องเรียน เรื่องที่พ่อเราโทร.มากดดันเกี่ยวกับเรื่องเรียนว่าต้องเรียนให้ได้เกียรตินิยม แล้วก็ต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้ คือบอกเราว่า ไม่ให้เรากลับบ้านอ่ะค่ะ T^T เราร้องไห้สะอึกสะอื้นมาก T^T แล้วเล็กก็ค่อยๆ เอามือโอบและกอดเราไว้ เค้าใช้มือลูบผมเราเบาๆ >///< แล้วพูดปลอบเราว่า "เรื่องเรียนไม่เห็นต้องห่วงเลย แค่ให้ได้ A ก็ไม่เห็นยาก ก้อยไม่จำเป็นต้องทำให้ได้ 100 คะแนนเต็มหรอก แค่ 80 คะแนนก็ A ได้เหมือนกัน" เราฟังที่เล็กพูดแล้วก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ว่านี่คือคำปลอบใจของเล็ก เราหัวเราะแล้วก็สะอื้นไปด้วย T^T เรารู้สึกทั้งเขิลและก็อายที่เล็กต้องมารู้มาเห็นเรื่องอ่อนแอของเรา แต่ก็รู้สึกอบอุ่นมากที่เล็กเป็นคนซับน้ำตาให้ กอดเราไว้ และก็พูดปลอบใจเรา >///< เราได้กลิ่นหอมๆ จากตัวของเล็กด้วยอ่ะ >..< กลิ่นอะไรสักอย่างเหมือนขนมหรือลูกอมก็ไม่รู้ (ได้กลิ่นแล้วอยากกินขนมเลยอ่ะ ^^ 555) >///< เล็กกอดเราไว้นานจนเราหายสะอื้น พอเรารู้สึกดีขึ้นแล้วก็เริ่มเขิล >///< เราถามเล็กว่า "เล็กเป็นห่วงก้อยด้วยหรอ" เล็กค่อยๆ คลายมือที่กอดเราอยู่ออก แล้วกลับไปนั่งที่คนขับตามเดิม เล็กพยักหน้าตอบเราแบบท่าทางเขิลๆ อ่ะ >///< แล้วบอกว่า "กลับกันเถอะ" >///< โดยที่ไม่มองหน้าเรา ^^
เล็กขับรถมาส่งเราที่หอพัก ตอนนั้นฝนตกหนักมากๆ เรากลัวว่าถ้าเล็กขับรถกลับตอนนี้คงจะอันตราย เราเลยบอกว่า "เล็กคะ ให้ฝนหยุดตกแล้วค่อยกลับดีกว่า อันตรายมากนะคะถ้าจะกลับตอนนี้" เล็กตอบว่า "เล็กก็ว่างั้นแหล่ะ" ฝนตกแรงมาก ถ้าเราลงไปตอนนี้จะดูใจดำไปมั้ย เราจะให้เล็กนั่งรออยู่ในรถคนเดียวรอให้ฝนหยุดตกก็ใช่ที่เพราะเค้ามาส่งเราเกือบจะทุกวัน >///< เราก็เขิลๆ อยู่เหมือนกันก็เลยบอกเล็กว่า "ไปค่ะเล็ก ขึ้นห้องกัน" คือตอนนั้นเราไม่รู้จะชวนยังไงอ่ะค่ะ พูดไปเขิลไป ฝนก็ตกหนักมาก เล็กหันมาที่เราแล้วทำหน้าตกใจพูดว่า "หึ้ม ขึ้นห้อง" เราเขิลอ่ะ ไม่รู้ว่าเล็กจะคิดอะไรหรือป่าว เราเลยบอกว่า "คือเล็กคะ ก้อยหมายถึงให้ไปนั่งรอที่ห้องดีกว่านั่งรออยู่ในรถอ่ะค่ะ >.<" เล็กยิ้มๆ หัวเราะแล้วบอกว่า "เล็กยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ หรือว่าก้อยคิดอะไรป่าวเนี่ย บอกมานะ 555" เราเขิลลลอ่ะ >///<
แล้วเราก็พาเล็กไปที่ห้อง เราบอกเล็กว่า "เล็กคะ ตามสบายนะ" เล็กพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือของเราที่อยู่ตรงหน้าต่าง เราลืมไปว่า เราตากชั้นในไว้ที่ระเบียงและยังไม่ได้เก็บน่าอายมากๆ ไม่รู้ว่าเล็กเห็นหรือป่าว >///< เรารีบเดินมาที่หน้าต่างแล้วดึงผ้าม่านมาปิดไว้ และเอาตะกร้าออกไปเก็บชั้นใน (โชคดีที่ฝนไม่สาดเข้ามา ไม่งั้นชั้นในคงจะเปียกไปหมดแน่ T^T) เราได้ยินเสียงหัวเราะของเล็กด้วยอ่ะ >///< เราถามเล็กแบบงอลๆ ว่า "เล็กคะ เมื่อกี้นี้แอบมองชั้นในก้อยหรือป่าว" เล็กยิ้มๆ แล้วบอกว่า "ป่าวนะ เล็กแค่มองว่าฝนจะหยุดตกหรือยัง แค่นั้นจริงๆ 555" เราบอกต่ออีก "งั้นก็แล้วไปค่ะ" (คิดว่าเล็กเป็นโรคจิตซะอีก มองชั้นในคนอื่นแล้วก็หัวเราะ เห่ยย) เราไม่เคยชวนเพื่อนคนไหนมาที่ห้องเลย เราก็เลยทำตัวไม่ถูก ปกติถ้าเราต้องกลับห้องเย็นๆ หรือค่ำๆ เราจะกินอะไรให้อิ่มมาตั้งแต่ตอนกลางวันเลยหรือไม่ก็ซื้อของกินที่เซเว่นก่อนกลับมาด้วยเลย แล้วก็จะไม่ออกไปไหนแล้วอ่ะค่ะ (มันน่ากลัวอ่ะ ไปไหนมาไหนคนเดียวตอนกลางคืน) และสิ่งแรกที่เราทำตอนมาถึงห้องก็คืออาบน้ำทำธุระส่วนตัวแล้วก็ใส่ชุดนอนเลย ...... แต่นี่มีเล็กอยู่ด้วย เราเขิลอ่ะ >///< ไม่กล้าทำอะไร เล็กนั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์มือถือ ส่วนเราก็เขิลๆ อ่ะ นั่งมองเล็กเหมือนสิ่งแปลกปลอมอย่างหนึ่งที่เข้ามาในห้อง (ตอนนั้นเรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะ ไม่รู้ว่าเครียดเรื่องเรียนไปหรือป่าว เรียนหนักเกิ๊นนน 555 ถ้าเล็กรู้จะงอลเรามั้ยเนี่ย 555) แต่ก็รู้สึกอบอุ่นมากๆ ที่ได้อยู่กับเล็ก เล็กพูดกับโทรศัพท์ว่า "งื้อ! แบตจะหมดไม่เล่นก็ได้" แล้วเล็กก็หันมามองเรา เราเขิลอ่ะ ก็เลยเปิดโทรทัศน์ดูไม่ให้ห้องมันเงียบ ปกติก็ไม่เปิดหรอกเวลาเย็นๆ มีแต่รายการที่เราไม่ค่อยชอบอ่ะ ส่วนใหญ่จะเปิดตอนเช้าฟังข่าวมากกว่า เรานี่เหมือนคนแก่เลยเนอะชอบฟังแต่ข่าว 555 เรากับเล็กก็นั่งดูโทรทัศน์กัน ฝนก็เริ่มซาๆ แล้วล่ะ อยู่ๆ เล็กก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูแล้วบอกว่า "ได้เวลากลับบ้านแล้ว ไปนะก้อย" เรารู้สึกเหมือนใจหาย หวิวๆ อ่ะ น้ำตาคลอซะอย่างนั้น เรารีบจับมือเล็กเอาไว้แล้วบอกว่า "เดี๋ยวก้อยลงไปส่งค่ะ" ตอนนั้นเสียงเราสั่นมากๆ เรากางร่มมาส่งเล็กที่รถ เล็กค่อยๆ เข้าไปนั่งที่คนขับ ตอนนั้นเราแค่อยากจะคาดสายเบลท์ให้เล็กบ้าง แต่ก็กลัวร่มที่กางอยู่ไปโดนรถของเค้า เราก็เลยทิ้งร่มลงข้างๆ รถ แล้วโน้มตัวเข้าไปคาดสายเบลท์ให้เล็ก เราเห็นเล็กหน้าแดงๆ อ่ะ ไม่รู้ว่าตัวร้อนไม่สบายหรือป่าว ตอนนั้นหน้าเราใกล้กันมาก แต่ก็แอบเขิลนิดหน่อย (แต่เราก็เริ่มๆ ที่จะชินแล้วล่ะ) เราก็เลย >///< เอาหน้าเข้าไปแนบกับแก้มของเล็ก (แก้มนุ้มนุ่ม นุ่มมากๆ) ไม่ร้อนนี่นาหรือว่าเล็กเขิลกันแน่นะ เราก็เลยแกล้งๆ กระซิบบอกเล็กว่า "ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ รู้มั้ยมีคนเป็นห่วง" เล็กนั่งนิ่งเลย พยักหน้าทีนึง ^^ เราหัวเราะที่เล็กเขิลเรามากกกถึงขนาดนี้เลยหรอ 555 น่าจะแกล้งเล็กให้มากกว่านี้นะเนี่ย 555 แล้วเราก็ปิดประตูรถให้เล็ก จากนั้นเดินขึ้นหอพักกลับเข้าห้องไปอาบน้ำสระผมทำธุระส่วนตัวแล้วใส่ชุดนอน วันนั้นเราไม่อยากจะทำอะไรเลยก็เลยนอน เรานอนคิดถึงแต่เรื่องที่เล็กพูดปลอบเราตอนที่เราร้องไห้กอดเล็กไว้ในรถ >///<
คำพูดของเล็กทำให้เราสบายใจมากๆ ค่ะ ^^ ส่วนใหญ่เราจะนั่งเรียนข้างๆ กัน หรือไม่ก็อยู่ในรถอ่ะค่ะ คนอ่านเบื่อบ้างมั้ยคะ ^^
ยังมีต่อค่ะ เรื่อยๆ ค่ะ
ปล. ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้ายังมีคนรออ่านเรื่องของเราอยู่ เราเพลียมากมายจากการทำงาน T^T เหมือนคนพักผ่อนไม่พออ่ะ อาจจะมีที่พิมพ์ๆ แล้วอ่านไม่เข้าใจบ้างนะคะ เบลอๆ อ่ะค่ะ ง่วงมากๆ T^T Good Night ค่ะ