เสียงฟ้าร้องคำรามเหนือฟ้าอำเภอเล็ก ๆ ในจังหวัดเหนือสุดของประเทศ
“ฝนจะตกแล้วนะ…”
แสงดาวยกมือป้องปอยผมที่ปลิวเมื่อสายลมพัดแรงขึ้น

เธอเป็นคุณครูอัตราจ้างที่กำลังเก็บเอกสารจะกลับบ้าน แต่รถมอเตอร์ไซค์เก่า ๆ ของเธอดันสตาร์ทไม่ติด
ก่อนฝนจะเทลงมา ร่างสูงในชุดเชิ้ตสีเทาก็ก้าวเข้ามากางร่มให้เธอ

“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวฝนจะเทแรงกว่านี้”
เสียงของเขานุ่มแต่เด็ดขาด แสงดาวเงยหน้ามอง เห็นใบหน้าเรียบนิ่งของ ภาคิน นายตำรวจหนุ่มที่เพิ่งย้ายมาประจำโรงพักใกล้โรงเรียน

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวครูรอให้ฝนหยุดก่อน…”

แต่ไม่ทันขาดคำ สายฝนก็ตกกระหน่ำลงมาราวฟ้ารั่ว
ภาคินจับข้อมือเธอแล้วพาเดินไปที่ศาลาริมทาง ฝนสาดจนเสื้อเธอเปียกโชก ครูสาวตัวสั่นแต่พยายามยิ้ม

“ครูจะกลับบ้านยังไง… ฝนแบบนี้อีกนานกว่าจะหยุด”
เขาถอดเสื้อแจ็คเก็ตตำรวจคลุมให้เธอ ความอบอุ่นแผ่ซ่านจนหัวใจเต้นแรง

“ขอบคุณนะคะ…” “ครูควรดูแลตัวเองหน่อยนะ”
“ห่วงเหรอคะ?”
“…อืม”

เสียงฝนยังคงเทกระหน่ำ แต่ในหัวใจของคนสองคนกลับอบอุ่นขึ้นทีละน้อย
เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องดังขึ้น
ภาคินเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดครึ้มก่อนจะหันมามองหน้าเธออย่างจริงจัง

“ถ้าฝนหยุดแล้ว ครูยอมให้ผมไปส่งได้ไหม?”
“ก็…แล้วแต่คุณสิคะ”
แสงดาวตอบพลางกอดเสื้อแจ็คเก็ตที่เขาคลุมให้แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
เพราะในวันที่ฟ้าร้อง ฝนเท
ก็อาจเป็นวันที่หัวใจได้รู้ว่า…
บางที คนที่เราต้องการอาจอยู่ตรงหน้าเรามานานแล้ว