เราชื่อตี้นะครับ อายุ20 เราเป็นผู้ชายที่ไม่ได้ชอบผู้หญิง หรือเรียกง่ายๆว่าเกย์ แต่ไม่มีใครรู้นะว่าผมเป็นหรืออาจรู้แต่ไม่พูดก็ได้ ผมก็ไม่ได้ปิดบังอะไร ออกจะเปิดเผยด้วยซ้ำว่าไม่ได้ชอบผู้หญิง เข้าเรื่องเลยละกันนะครับ ผมว่าเกย์เกือบทุกคนแหละต้องมีประสบการณ์ แอบชอบเพื่อนสนิท ผมก็มีเพื่อนที่สนิทมากๆคนนึงที่ผมชอบ มันชื่อต๊ะ แต่มันก็เป็น ผช แท้และมันก็ฮอตในหมู่สาวๆซะด้วย ผมกับต๊ะรู้จักกันมาตั้งแต่อยู่ ป.5 (แต่ตอนนั้นผมยังไม่รุ้ว่าผมเป็นนะ 5555 ) ตอนป.5เราก็รู้จักกันผ่านเพื่อนที่เล่นบาสด้วยกัน เรากับต้ะอยู่คนละห้องเลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ตอนนั้น ก็เล่นกันตามภาษาเพื่อนธรรมดาปกติ คุยกันน้อยมาก เราก็ดำเนินชีวิตแบบปกติจนจบป.5
เปิดเทอมป.6 พอไปถึงโรงเรียน ผมก็รีบขึ้นไปบนห้องและเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กเปิดเทอมใหม่คือ หาเพื่อนที่รู้จัก มานั่งด้วยกัน ผมก็หาจนทั่วห้อง มองตั้งแต่แถวหน้าห้อง มองไล่ไปทีละแถวจนและสุดท้าย ผมเจอต๊ะนั่งกับภูมิอยู่ ตอนนั้นดีใจมากแบบ เจอเพื่อนสักที เพราะ รร ผมฝ่ายประถม จะเปลี่ยนเพื่อนร่วมชั้นทุกปี ผมก็เลยเดินไปนั่งด้วยข้างๆภูมิ (ห้องผมจัดโต๊ะแบบ 3 2 2 )ต้ะนั่งริมหน้าต่าง ภูมินั่งกลาง เหลืออีกที่พอดี ผมเลยเดินไปนั่งเลยเพราะเห็นมันไม่มีกระเป๋าวาง พอไปนั่งถึงรู้ว่าต้ะกับภูมิสนิทกันมาตั้งแต่ตอนเด็กแล้ว เพราะบ้านใกล้กัน ผมเลยถามทั้งสองคนว่า แล้วบ้านอยู่แถวไหน มันบอกว่าบางแค หมู่บ้านสุขสันต์6 ตอนนั้นผมก็ตื่นเต้น ภาษาเด็กอ่ะ คือแบบ เห้ย เราอยู่หมู่บ้านสุขสันต์5 (สองหมู่บ้านนี้มันจะเชื่อมกันอ่ะครับ) เราก็บอกโดยไม่มีใครถามเพราะตื่นเต้นมั้ง 55555 สองคนนั้นก็"เห้ย"พร้อมกันเลย แล้วถามว่าอยู่แถวไหน ผมก็บอกๆไป เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนเริ่มสนิทกันสามคน จนถึงช่วงสอบNT(คนเกิด37จะรู้ว่าเราคือรุ่นแรกๆในการสอบนี้) ครูก็ให้กรอกใบว่าบ้านอยู่ไหนบ้านเลขที่อะไร ชื่อพ่อชื่อแม่อะไร พอกรอกเสร็จครูก็ให้เราเก็บ เนื่องด้วยตอนนั้นมีเกมนึงฮิตมากๆคือ การล้อชื่อพ่อแม่ เราเลยรีบเอาของ ต้ะมาดูเพื่อที่จะล้อมัน ผมก็ไล่ๆอ่านดู ก่อนจะเห็นชื่อพ่อแม่มัน ดันไปสะดุดตรงบ้านเลขที่ซะก่อน บ้านเลขที่มัน 9/104 ผมแบบโคตรตกใจ เพราะว่า นี่มันบ้านเลขที่เดียวกันกับผมเลย ผมก็ไปถามมันว่าจริงป้ะวะ มันก็บอกจริง เหตุนี้จึงทำให้ผมกับมันสนิทกันมากขึ้นอีกไม่รู่เพราะอะไร55555555 แค่บ้านเลขที่เดียวกันนี่นะ คราวนี้ผมกับมันก็ไปไหนไปด้วยกันตลอด กินข้าว ไปห้องน้ำ เล่นบาสทำไรนู่นนี่ ใช้ชีวิตในโรงเรียนแบบตัวแทบติดกัน จบจนป.6
พอเปิดเปิดเทอม ม.1ผมก็อยู่ รร เดิม ต้ะก็เหมือนกัน แต่คราวนี้เราอยู่คนละห้อง เราอยู่ห้อง 4 ต้ะอยู่ห้อง 5 แรกๆเราก็ไปไหนมาไหนด้วยกัน สักพัก เราก็เริ่มไปกับเพื่อนห้องเรา จนต้ะมันเริ่มน้อยใจละ ผมดูมันแล้วรู้เลยว่ามันโกรธแน่ ผมเลยไปถามมันว่า "เห้ยยย เป็นไรวะ" มันก็บอกว่า "กูไม่ได้เป็นเชี้ยไร เอาเวลาไปสนใจเพื่อนใหม่เหอะ" ตอนนั้นผมรู้เลยว่ามันโกรธผมมากๆ ผมรู้สึกผิดมาก แต่ผมก็เป็นคนไม่ชอบยอมใคร ผมก็เลยบอกมันว่า "งอนกูเรื่องแค่นี้อ่ะนะ ก็ครูห้องปล่อยช้านี้หว่า" มันก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ มันบอกว่า "ช้านิดเดียวรอกูแปปเดียวไม่ได้ไงสัส" แล้วมันก็เดินหนีไป ผมก็ยิ่งไม่ชอบยอมใคร ผมก็เดินกลับห้องปกติ จนผ่านไปสองวันผมลืมว่าทะเลาะกันอยู่ ผมเห็นมันในโรงอาหาร ผมก็ตะโกนเรียกเลย "เห้ยยยยยไอ้ต้ะ" มันก็หันมายิ้มละก็บอกว่า "ไง แ-กไร" ผมก็บอกมันว่า"แล้วแต่อ่ะ กินไรกูก็กินอันนั้น" ผมกับมันก็เลย เดินไปต่อคิวซื้อข้าว ระหว่างรอคิว ผมนึกขึ้นได้ว่ามันโกรธผมอยู่ ผมเลยถามมันว่า หายงอนกูแล้วไง มันก็บอกว่า ถ้ายังไม่หายกูจะคุยกับมั้ย ผมก็ เออหว่ะ แล้วเราก็คุยเฮฮากันเหมือนเดิม จนกินข้าวเสร็จ ผมกับมันก็แยกย้ายกันเข้าห้องเรียน พอถึงตอนกลับบ้าน ผมกับมันก็กลับบ้านด้วยกันและมีเพื่อนอีกคนนึงชื่อกี้ กลับทางเดียวกัน กี้อยู่ห้องเดียวกับต้ะ ต้ะเลยขอกี้ให้เรากลับด้วย เพนาะกี้นั่งแท้กซี่กลับ แต่กี้บอกว่าคนจะพอเหรอ เพราะ มีะกี้อีกสามคน ต้ะก็บอกว่า เดี๋ยวกูนั่งตักไอ้ตี้ก็ได้ ผมก็ เอ้า
แล้วไม่ให้กูนั่งตักอ่ะ มันก็บอกว่า เอ้า กูอุส่าขอให้นะเนี่ย เอาหน่า นั่งแปปเดียวก็ถึง สรุปเราก็นั่งกันไปแบบเบียดๆกัน จนถึงหน้าหมู่บ้านเรา ต้ะก็ลงก่อนเพราะมันนั่งตักผม พอมันลง ผมก็ลง มันปิดประตูเฉยเลย ผมก็ถามมันว่า อ่าวจะไปไหนอ่ะ ทำไมไม่ไปต่อ ในก็บอกว่าจะไปเล่นบ้านผม เดี๋ยวให้ขับมอไซต์ไปส่ง ผมเลยบอกมันว่า" ไอ้สัสส ปรึกษากูยังเนี่ยย 555555555" แต่ผมก็ไม่มีปัญหานะแกล้งด่ามันไปงั้นแหละ เราก็กลับกันอย่างนี้ทุกวันจนจบ ม.1
เดี๋ยวมาต่อนะออกไปหาอะไรทานก่อน ดึกๆค่อยมาใหม่ เพิ่งได้ต้นเรื่องเอง .
ผมควรจะบอกหรือควรจะลืมดี
เปิดเทอมป.6 พอไปถึงโรงเรียน ผมก็รีบขึ้นไปบนห้องและเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กเปิดเทอมใหม่คือ หาเพื่อนที่รู้จัก มานั่งด้วยกัน ผมก็หาจนทั่วห้อง มองตั้งแต่แถวหน้าห้อง มองไล่ไปทีละแถวจนและสุดท้าย ผมเจอต๊ะนั่งกับภูมิอยู่ ตอนนั้นดีใจมากแบบ เจอเพื่อนสักที เพราะ รร ผมฝ่ายประถม จะเปลี่ยนเพื่อนร่วมชั้นทุกปี ผมก็เลยเดินไปนั่งด้วยข้างๆภูมิ (ห้องผมจัดโต๊ะแบบ 3 2 2 )ต้ะนั่งริมหน้าต่าง ภูมินั่งกลาง เหลืออีกที่พอดี ผมเลยเดินไปนั่งเลยเพราะเห็นมันไม่มีกระเป๋าวาง พอไปนั่งถึงรู้ว่าต้ะกับภูมิสนิทกันมาตั้งแต่ตอนเด็กแล้ว เพราะบ้านใกล้กัน ผมเลยถามทั้งสองคนว่า แล้วบ้านอยู่แถวไหน มันบอกว่าบางแค หมู่บ้านสุขสันต์6 ตอนนั้นผมก็ตื่นเต้น ภาษาเด็กอ่ะ คือแบบ เห้ย เราอยู่หมู่บ้านสุขสันต์5 (สองหมู่บ้านนี้มันจะเชื่อมกันอ่ะครับ) เราก็บอกโดยไม่มีใครถามเพราะตื่นเต้นมั้ง 55555 สองคนนั้นก็"เห้ย"พร้อมกันเลย แล้วถามว่าอยู่แถวไหน ผมก็บอกๆไป เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนเริ่มสนิทกันสามคน จนถึงช่วงสอบNT(คนเกิด37จะรู้ว่าเราคือรุ่นแรกๆในการสอบนี้) ครูก็ให้กรอกใบว่าบ้านอยู่ไหนบ้านเลขที่อะไร ชื่อพ่อชื่อแม่อะไร พอกรอกเสร็จครูก็ให้เราเก็บ เนื่องด้วยตอนนั้นมีเกมนึงฮิตมากๆคือ การล้อชื่อพ่อแม่ เราเลยรีบเอาของ ต้ะมาดูเพื่อที่จะล้อมัน ผมก็ไล่ๆอ่านดู ก่อนจะเห็นชื่อพ่อแม่มัน ดันไปสะดุดตรงบ้านเลขที่ซะก่อน บ้านเลขที่มัน 9/104 ผมแบบโคตรตกใจ เพราะว่า นี่มันบ้านเลขที่เดียวกันกับผมเลย ผมก็ไปถามมันว่าจริงป้ะวะ มันก็บอกจริง เหตุนี้จึงทำให้ผมกับมันสนิทกันมากขึ้นอีกไม่รู่เพราะอะไร55555555 แค่บ้านเลขที่เดียวกันนี่นะ คราวนี้ผมกับมันก็ไปไหนไปด้วยกันตลอด กินข้าว ไปห้องน้ำ เล่นบาสทำไรนู่นนี่ ใช้ชีวิตในโรงเรียนแบบตัวแทบติดกัน จบจนป.6
พอเปิดเปิดเทอม ม.1ผมก็อยู่ รร เดิม ต้ะก็เหมือนกัน แต่คราวนี้เราอยู่คนละห้อง เราอยู่ห้อง 4 ต้ะอยู่ห้อง 5 แรกๆเราก็ไปไหนมาไหนด้วยกัน สักพัก เราก็เริ่มไปกับเพื่อนห้องเรา จนต้ะมันเริ่มน้อยใจละ ผมดูมันแล้วรู้เลยว่ามันโกรธแน่ ผมเลยไปถามมันว่า "เห้ยยย เป็นไรวะ" มันก็บอกว่า "กูไม่ได้เป็นเชี้ยไร เอาเวลาไปสนใจเพื่อนใหม่เหอะ" ตอนนั้นผมรู้เลยว่ามันโกรธผมมากๆ ผมรู้สึกผิดมาก แต่ผมก็เป็นคนไม่ชอบยอมใคร ผมก็เลยบอกมันว่า "งอนกูเรื่องแค่นี้อ่ะนะ ก็ครูห้องปล่อยช้านี้หว่า" มันก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ มันบอกว่า "ช้านิดเดียวรอกูแปปเดียวไม่ได้ไงสัส" แล้วมันก็เดินหนีไป ผมก็ยิ่งไม่ชอบยอมใคร ผมก็เดินกลับห้องปกติ จนผ่านไปสองวันผมลืมว่าทะเลาะกันอยู่ ผมเห็นมันในโรงอาหาร ผมก็ตะโกนเรียกเลย "เห้ยยยยยไอ้ต้ะ" มันก็หันมายิ้มละก็บอกว่า "ไง แ-กไร" ผมก็บอกมันว่า"แล้วแต่อ่ะ กินไรกูก็กินอันนั้น" ผมกับมันก็เลย เดินไปต่อคิวซื้อข้าว ระหว่างรอคิว ผมนึกขึ้นได้ว่ามันโกรธผมอยู่ ผมเลยถามมันว่า หายงอนกูแล้วไง มันก็บอกว่า ถ้ายังไม่หายกูจะคุยกับมั้ย ผมก็ เออหว่ะ แล้วเราก็คุยเฮฮากันเหมือนเดิม จนกินข้าวเสร็จ ผมกับมันก็แยกย้ายกันเข้าห้องเรียน พอถึงตอนกลับบ้าน ผมกับมันก็กลับบ้านด้วยกันและมีเพื่อนอีกคนนึงชื่อกี้ กลับทางเดียวกัน กี้อยู่ห้องเดียวกับต้ะ ต้ะเลยขอกี้ให้เรากลับด้วย เพนาะกี้นั่งแท้กซี่กลับ แต่กี้บอกว่าคนจะพอเหรอ เพราะ มีะกี้อีกสามคน ต้ะก็บอกว่า เดี๋ยวกูนั่งตักไอ้ตี้ก็ได้ ผมก็ เอ้า
เดี๋ยวมาต่อนะออกไปหาอะไรทานก่อน ดึกๆค่อยมาใหม่ เพิ่งได้ต้นเรื่องเอง .