......ฉันจะทำอย่างไงดี. กับความรู้สึกตัวเองแบบนี้....
.......เรื่องมีอยู่ว่า. ประมาณปลายปี. 2555 ฉันคบกันผู้ชายคนหนึ่งคบกันมานานรู้จักกันมานาน ทำงานด้วยกัน จนปลายปีที่ทุกอย่างเริ่มชัดเจน ฉันกำลังจะแต่งงาน ซื้อบ้านซื้อรถ อยากบอกว่ารักเขามาก อายุของดิฉันก็จะไม่มีเลขสองนำหน้าแล้ว ฉันคิดว่าสมควรจะได้แต่งได้แล้ว บ้านของฝ่ายชายพาไปดูดวงที่แถววงเวียนใหญ่. เป็นหมอดูร่างทรงบอกว่าเป็นร่างทรงเจ้าของจีนรักษาโรคสารพัด เอายันต์มาเผาแล้วให้มาเป็นยา หมอดูว่าอะไรเชื่อทุกอย่าง.....แต่ประเด็นคือ หมอดูบอกว่าฉันเป็นตัวกาลกิณีกับบ้านเขา เนื่องจากฉันไม่เชื่อแต่มองตาหมอดูตลอด ฉันก็เป็นคนหนึ่งค่ะที่ชอบดูหมอดู แต่คนนี้หลบตาตลอด ฉันจึงไม่ได้เชื่อแต่ก็ไม่ได้ออกตัวแรงเนื่องจากรักษาท่าทีของบ้านฝ่ายชาย หลังจากนั้นประมาณหนึ่งอาทิตย์เรื่องที่ร้ายแรงที่สุดก็เกิดขึ้น......บ้านฝ่ายชายมาด่าว่าต่างๆนานา. ทำมารยาทที่ไม่คิดว่าคนดีๆๆจะทำกัน อย่างกับละครหลังข่าว.....(ใครบอกว่าละครสร้างจากเรื่องจริงๆๆนี่ฉันยกมือโหวตเลยค่ะ) ฉันเตรียมทุกอย่างแล้ว ชุดแต่งงานมีแล้ว วันแต่งมีแล้ว แล้วนี่อะไรจะให้ฉันยกเลิกงานไม่แต่ง.....แต่ที่แย่ที่สุดฝ่ายชายเอาแต่ร้องไห้ แล้วหนีไปบวชเป็นพระ กลับมาจากสึกก็มาลาออกจากงานเปลี่ยนที่ทำงานใหม่. ชีวิตของเขาดูเหมือนง่าย ผิดกับฉันที่ต้องทนแบกหน้ากับคำถามสารพัด กับผู้ชายที่ดูมาร่วมห้าปี ฉันดูเขาไม่ออกขนาดนี้เลยเหรอ. บ้านฉันก็ยินดีกับเขาเพราะว่าเขาเป็นลูกกตัญญู เดี๋ยวเขาจัดการอะไรได้ก็คงมาหาเราเอง เพราะที่บ้านฉันมองเขาแง่ดีตลอด....ทั้งๆทีเราไม่เคยบอกแม่เลยว่าเขาด่าแม่ และดูถูกว่าบ้านเราจนกว่า และเหตุผลที่เปลี่ยนไม่ได้ที่เขาอ้างเพราะว่าเราเกิดปีชงกับลูกชายเขา. แถมพ่อแม่เราหย่ากัน. มันจะทำให้เราหย่ากับลูกเขาในอนาคต ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันทนเพราะว่าคำว่ารักบังตา แต่วันนึงเมื่อถึงทางตันฉันก็ต้องเดินจากมา......ฉันคิดว่าทางข้างหน้าจะดีกว่าเดิม.....ฉันเริ่มกลับมาทำงานพร้อมกำลังใจจากเพื่อนมากมายที่คอยช่วยเหลือฉัน.....จนวันนึงฉันไม่แน่ใจตัวเองฉันเหงาหรือเปล่า มีคนหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิต เราก็ไม่แน่ใจกับความรู้สึกไม่ชัดเจนนี้ จากความรู้สึกเดิมที่เจ็บปางตาย ฉันเลยถอยห่างระยะความสัมพันธ์ คุยแต่เรื่องงานเท่านั้น หรือไม่ก็เลี่ยงที่จะคุยมากกว่า. แต่ในใจอยากคุยกับเขาใจจะขาด แต่เราเป็นหญิงประวัติที่ผ่านมาก็ไม่ดีเกือบเป็นหม้ายขันหมาก. เขาคงหาคนที่โปรไฟล์ดีมาคบได้มากกว่าฉัน หรือไม่ถ้าเขาจะจริงจังเขาจะก้าวมามากกว่านี้(นี่คือที่ฉันคิด) ....นับแต่วันนั้นฉันนิ่งเฉยมาตลอด จนวันนี้ฉันรู้ว่าเขากำลังจะจากไป ไปทำงานที่ใหม่เพื่ออนาคตที่ก้าวหน้าในสายงาน. อีกใจฉันอยากจะบอกเขาว่าที่ผ่านมาฉันชอบเขา แต่ด้วยตัวเองเป็นหญิงคงไม่เหมาะที่จะบอก....ตอนนี้ฉันวุ่นวายใจเหลือเกิน เวลาที่ให้ฉันมันน้อยเกินไป. ฉันควรทำไงดี วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน....จะทำลายศักดิ์ศรีความเป็นหญิงดีไหมค่ะ. บอกไปเลยดีไหม
จะสารภาพรักใหม่ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะเจอกัน....
.......เรื่องมีอยู่ว่า. ประมาณปลายปี. 2555 ฉันคบกันผู้ชายคนหนึ่งคบกันมานานรู้จักกันมานาน ทำงานด้วยกัน จนปลายปีที่ทุกอย่างเริ่มชัดเจน ฉันกำลังจะแต่งงาน ซื้อบ้านซื้อรถ อยากบอกว่ารักเขามาก อายุของดิฉันก็จะไม่มีเลขสองนำหน้าแล้ว ฉันคิดว่าสมควรจะได้แต่งได้แล้ว บ้านของฝ่ายชายพาไปดูดวงที่แถววงเวียนใหญ่. เป็นหมอดูร่างทรงบอกว่าเป็นร่างทรงเจ้าของจีนรักษาโรคสารพัด เอายันต์มาเผาแล้วให้มาเป็นยา หมอดูว่าอะไรเชื่อทุกอย่าง.....แต่ประเด็นคือ หมอดูบอกว่าฉันเป็นตัวกาลกิณีกับบ้านเขา เนื่องจากฉันไม่เชื่อแต่มองตาหมอดูตลอด ฉันก็เป็นคนหนึ่งค่ะที่ชอบดูหมอดู แต่คนนี้หลบตาตลอด ฉันจึงไม่ได้เชื่อแต่ก็ไม่ได้ออกตัวแรงเนื่องจากรักษาท่าทีของบ้านฝ่ายชาย หลังจากนั้นประมาณหนึ่งอาทิตย์เรื่องที่ร้ายแรงที่สุดก็เกิดขึ้น......บ้านฝ่ายชายมาด่าว่าต่างๆนานา. ทำมารยาทที่ไม่คิดว่าคนดีๆๆจะทำกัน อย่างกับละครหลังข่าว.....(ใครบอกว่าละครสร้างจากเรื่องจริงๆๆนี่ฉันยกมือโหวตเลยค่ะ) ฉันเตรียมทุกอย่างแล้ว ชุดแต่งงานมีแล้ว วันแต่งมีแล้ว แล้วนี่อะไรจะให้ฉันยกเลิกงานไม่แต่ง.....แต่ที่แย่ที่สุดฝ่ายชายเอาแต่ร้องไห้ แล้วหนีไปบวชเป็นพระ กลับมาจากสึกก็มาลาออกจากงานเปลี่ยนที่ทำงานใหม่. ชีวิตของเขาดูเหมือนง่าย ผิดกับฉันที่ต้องทนแบกหน้ากับคำถามสารพัด กับผู้ชายที่ดูมาร่วมห้าปี ฉันดูเขาไม่ออกขนาดนี้เลยเหรอ. บ้านฉันก็ยินดีกับเขาเพราะว่าเขาเป็นลูกกตัญญู เดี๋ยวเขาจัดการอะไรได้ก็คงมาหาเราเอง เพราะที่บ้านฉันมองเขาแง่ดีตลอด....ทั้งๆทีเราไม่เคยบอกแม่เลยว่าเขาด่าแม่ และดูถูกว่าบ้านเราจนกว่า และเหตุผลที่เปลี่ยนไม่ได้ที่เขาอ้างเพราะว่าเราเกิดปีชงกับลูกชายเขา. แถมพ่อแม่เราหย่ากัน. มันจะทำให้เราหย่ากับลูกเขาในอนาคต ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันทนเพราะว่าคำว่ารักบังตา แต่วันนึงเมื่อถึงทางตันฉันก็ต้องเดินจากมา......ฉันคิดว่าทางข้างหน้าจะดีกว่าเดิม.....ฉันเริ่มกลับมาทำงานพร้อมกำลังใจจากเพื่อนมากมายที่คอยช่วยเหลือฉัน.....จนวันนึงฉันไม่แน่ใจตัวเองฉันเหงาหรือเปล่า มีคนหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิต เราก็ไม่แน่ใจกับความรู้สึกไม่ชัดเจนนี้ จากความรู้สึกเดิมที่เจ็บปางตาย ฉันเลยถอยห่างระยะความสัมพันธ์ คุยแต่เรื่องงานเท่านั้น หรือไม่ก็เลี่ยงที่จะคุยมากกว่า. แต่ในใจอยากคุยกับเขาใจจะขาด แต่เราเป็นหญิงประวัติที่ผ่านมาก็ไม่ดีเกือบเป็นหม้ายขันหมาก. เขาคงหาคนที่โปรไฟล์ดีมาคบได้มากกว่าฉัน หรือไม่ถ้าเขาจะจริงจังเขาจะก้าวมามากกว่านี้(นี่คือที่ฉันคิด) ....นับแต่วันนั้นฉันนิ่งเฉยมาตลอด จนวันนี้ฉันรู้ว่าเขากำลังจะจากไป ไปทำงานที่ใหม่เพื่ออนาคตที่ก้าวหน้าในสายงาน. อีกใจฉันอยากจะบอกเขาว่าที่ผ่านมาฉันชอบเขา แต่ด้วยตัวเองเป็นหญิงคงไม่เหมาะที่จะบอก....ตอนนี้ฉันวุ่นวายใจเหลือเกิน เวลาที่ให้ฉันมันน้อยเกินไป. ฉันควรทำไงดี วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน....จะทำลายศักดิ์ศรีความเป็นหญิงดีไหมค่ะ. บอกไปเลยดีไหม