จู่ๆก็คิดถึงบทร้อยกรองนี้ขึ้นมา

...ฟังสินั่นเสียงกังวาลย์สะท้านจิต
ดังต้องพิษร้าวระบมถูกข่มเหง
หรือใครทำช้ำใจไม่ยำเกรง
ตัวเจ้าเองจึงพร่ำรำพรรณนัก

โอ้เป็นคนทนเจ็บเหน็บหน่วงจิต
สักน้อยนิดข้าไม่คิดจะบ่นหนัก
ด้วยระคายอดสูทุกผู้ทัก
ทนศรศักดิ์ปักใจเลือดไหลย้อย

แม้ว่าเป็นสกุณาจะถาบิน
ผกโผผินร้องร่อนไม่อ่อนถ้อย
เปรียบเหมือนเจ้าเว้าคำรำพันลอย
ฝากเสียงสร้อยไปกับลมระงมไพร

อาจมีผิดบ้างเพราะใช้ความจำเอาจริงๆ น่าจะอยู่ในหนังสือเรียนม.ต้น หรือ ม. ปลาย (สำหรับผู้อายุ 35-40ในปัจจุบัน) หลังจากถูกลบกระทู้เป็นครั้งที่ 2 และถ้าโดนอีกครั้งอาจไม่ได้เข้ามาแล้ว กลอนท่อนนี้ก็ผุดขึ้นมา จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเรื่องอะไร ใครแต่ง ขอโทษผู้ประพันธ์ที่ให้เครดิตไม่ได้