รู้สึกแม่รักเราไม่เท่ากัน

คือเรารู้สึกว่าพ่อแม่รักเรากับน้องไม่เท่ากัน เราสำผัสได้ ซึ่งเราไม่ได้เจอเหตุการณ์เดียว เราเจอหลายเหตุการณ์จนเข้าใจ แบบ...แม่จะตามใจน้องเกือบทุกอย่าง จนคนข้างบ้านถามว่าทำไมตามใจลูกจัง น้องเราขอเงินแค่ครั้งเดียวแม่ก็ให้ แต่เราขอไปทำรายงานสามสี่ครั้งกว่าจะได้ เพื่อนบางคนอิจฉาเราที่เราเรียนดีนะ แต่เขาไม่รู้หรอกว่าเราน่ะรู้สึกลำบ่กแค่ไหน เราไม่ชอบอยู่บ้าน เราชอบอยู่ รร. มันมีเพื่อนที่คอยอยู่กับเรา แล้วมันก็รักเรา เราช่วยกันทำการบ้าน ช่วยกันติวข้อสอบ ช่วยกันกินขนม เราไม่อยากให้มีวันปิดเทอมเลย เพื่อนบางกลุ่มก็อิจฉาเรานะว่าเราเรียนดี อยากเป็นเหมือนเรา แต่เราอยากบอกเขาว่า อย่าเป็นเหมือนเราเลย เวลาอยู่บ้านเราจะทำการบ้านอยู่แต่ในห้อง เราไม่ชอบอกออกไปนั่งกับครอบครัว ซึ่งบางครั้งครอบครัวเราก็นั่งชื่นชมน้อง เพราะน้องพูดเก่ง น้องเราเป็นคนที่หัวช้ามากกับการเรียนแต่มันพูดเก่ง เราพูดไม่เก่ง เวลาอยู่บ้านเราจะออกเงียบๆ แต่อยู่ รร. เราร่าเริงสดใส ตลก ซึ่งเราก็แตกต่างกับน้อง เวลามันอยู่บ้านมันจะทำซ่า มันไม่เกรงกลัวใคร เถียงทุกคน พูดให้ทุกคน แต่ครอบครัวเรากลับหัวเราชอบใจ แต่เราคิดว่ามันไม่สมควร เด็กวัยเดียวกับมันเขาก็ไม่พูดนะ ครอบครัวฝ่ายแม่เราจะเป็นคนพูดเก่งและชอบคนพูดเก่งละมั้ง แต่ฝ่ายพ่อเราจะเป็นคนเงียบๆหน่อยบางครั้งก็ตลก บ้านเรามีที่ดินค่อนข้างเยอะนะ แม่เราพูดเล่นๆว่าโตขึ้นแบ่งกัน แต่ยายเรากลับบอกว่า ให้น้องมันหมดนั่นแหละเดี๋ยวให้เราไปหาเอาเอง เอ่อ..แล้วเราจะไปหามาจากไหน ใช่เราเรียนหนังสือ แต่น้องเราก็เรียนหนังสือนะ การเรียนเก่งเรียนเก่งเรียนไม่เก่ง มันไม่ได้ชี้อนาคต น้องเรามันก็โอนะแค่สมองมันช้า แล้วอีกอย่ามันก็เป็นผู้ชายสามารถเอาตัวรอดได้ แต่เราไม่ควรมางี่เง่ากับเรื่องนี้ใช่ไหมล่ะ ไม่ว่าจะยังไงเราก็ยังมีเรา เราไม่ได้อยากได้ความสนใจอะไรมากไปกว่านี้หรอกนะ แต่อยากให้นึกถึงจิตรใจเราบ้าง พูดลับหลังเราไม่ว่าแต่อย่าพูดต่อหน้าได้ไหมมันเจ็บ...น้องเราจะออกค่อนข้างเกเรานะบางครั้งก็ตีเรา แต่แม่ไม่ให้เราตีน้องกลับ แล้วเราก็ไม่มีสิทธิ์ด่ามันด้วย ทั้งๆที่มันมีสิทธิ์ทำกับเรา...นี่เรายังเป็นพี่มันอยู่ใช่ไหม