เราเป็นคุณแม่ลูกหนึ่งค่ะ ลูกสาวตอนนี้อายุ 10 เดือนแล้วค่ะ
เราทำงานข้างนอกด้วย เลี้ยงลูกด้วย คือช่วงเราไปทำงานเราจ้างพี่เลี้ยงไว้ที่บ้านหนึ่งคนค่ะ มีคุณย่า(แม่สามี)ช่วยดูแลลูกกับพี่เลี้ยงด้วย พอเรากลับบ้านปุ๊บก็จะดูลูกต่อทันทีค่ะ เพื่อให้พี่เลี้ยงกลับบ้าน
ตอนลูกยังเล็กกว่านี้ เราก็เหนื่อยมากๆเลยค่ะเพราะลูกค่อนข้างเลี้ยงยาก ได้นอนวันละ2-3ชั่วโมงตามประสาแม่ลูกอ่อน (ที่ลูกไม่หลับไม่นอน) ทั่วไป ตอนนั้นก็มีกำลังใจดีค่ะทั้งจากสามี ครอบครัวสามี ครอบครัวตัวเอง เราก็เลยทุ่มเทกับเรื่องลูกเต็มที่ ตอนนี้ก็สมใจค่ะ ลูกแข็งแรง พัฒนาการสมวัย รู้มาก น่าหมั่นไส้ 555+
แต่เราไม่มีเวลาให้คนรอบข้างเหมือนที่เคยเลยค่ะ จริงๆคือไม่ค่อยมีเวลาอะไรทั้งนั้นแหละ วันๆได้แต่ทำงาน กลับไปก็เลี้ยงลูก วันหยุดก็เลี้ยงลูกทั้งวันเพราะเป็นวันหยุดพี่เลี้ยงด้วย
สามีก็เปรยๆมาหลายครั้งแล้วค่ะ ว่าอยากมีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนนานๆบ้าง เพื่อนฝูงนี่ไม่ต้องพูดถึง ตั้งแต่คลอดลูกเราไม่ไปไหนเลย เพราะห่วงลูกมาก จนเพื่อนบอกว่ากว่าจะได้ไปกินข้าวด้วยกันอีกคงอีกสามปี ห้าปีเลยมั้ง ==" ที่ทำงานไปสังสรรค์เราก็ไม่ไปเพราะต้องรีบกลับบ้าน ล่าสุดที่หนักใจจนเครียด นอนไม่หลับมาหลายวันนี่คือ คุณแม่ของเราเองค่ะ
คุณแม่น่าจะกำลังเข้าสู่วัยทองค่ะ ช่วงนี้ท่านจะหงุดหงิดง่าย ชอบหาเรื่องเราเสมอทั้งๆที่ไม่เคยเป็นเลยนะคะตลอดชีวิตที่อยู่ด้วยกันมา ชอบโทรจิกเราตอนเราทำงานอยู่ (ซึ่งเราทำงานโรงแรม รับสายนอกไม่ได้ เขาก็ทราบมาตลอด เมื่อก่อนก็เคยเข้าใจค่ะ)
เพื่อนๆก็ลงความเห็นว่าแม่คงเหงา ให้คุยกับแม่บ้าง แต่เราก็แทบไม่มีเวลาเลยค่ะ เวลานั่งรถกลับบ้านเราก็คุยตลอดเป็นชั่วโมงนะคะ แต่พอคุยกับแม่ในรถ วันนั้นก็จะไม่ได้คุยกับสามีเลยค่ะ วันหยุดเราก็พยายามไปหาตลอดนะคะ แต่เดี๋ยวนี้พอไปเจอแม่ไม่ค่อยคุยดีๆเลยเราก็เครียดค่ะ
ลูกก็ต้องดูแลใช่ไหมคะ แล้วแม่อีก สามีอีก เพื่อนอีก งานนอกก็ต้องทำ งานบ้านก็ต้องช่วย คือแบบว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้เราก็ไม่มีเวลาจะหลับจะนอนแล้วค่ะ ว่างที่สุดคือตอนทำงานอยู่ที่ทำงาน เสร็จงานก็นั่งชิลได้ แต่มันนั่งคุยโทรศัพท์ส่วนตัวไม่ได้ไงคะ...
นี่ก็ย้ายงานมาอยู่แผนกที่กลับบ้านได้ตรงเวลา แต่ความก้าวหน้าก็ลดลงมาก งานก็น่าเบื่อขึ้น แถมต้องโดนคำถามจากคนรอบข้างอีกว่าทำไมย้าย ไม่อยากก้าวหน้าหรอ ทำงานมาหลายปีแล้วนะ หัวหน้าที่เคยชื่นชมเดี๋ยวนี้ก็หมางเมิน.... แต่เราก็เลือกทางนี้เพื่อจะให้เวลากับครอบครัวนะคะ
แต่ตอนนี้กลายเป็นว่า งานก็ไม่ก้าวหน้า ได้แต่เลี้ยงลูก แต่ไม่มีเวลาให้ครอบครัว ไม่มีเวลาดูแลแม่ตัวเอง ไม่มีเวลาให้ตัวเอง ไม่มีเวลาให้สังคม
เรารู้สึกล้มเหลวมากเลยค่ะ ทั้งๆที่ก็พยายามเต็มที่แล้ว
ฟังดูงี่เง่า แบบว่าครอบครัวก็ไม่มีปัญหาอะไรสักหน่อย แต่เรารู้สึกเหมือนเราควบคุมอะไรไม่ได้เลยค่ะ ทำให้ใครพอใจไม่ได้สักคน (ยกเว้นลูก)
ขอกำลังใจจากเพื่อนๆคุณแม่ทุกคนที่ต้องผ่านอะไรแบบนี้มาแล้วด้วยค่ะ ตอนนี้เราท้อจริงๆ ไม่รู้จะปรึกษาใคร เพราะเพื่อนๆก็ยังไม่มีครอบครัวกัน
เคยเป็นกันไหมคะ รู้สึกว่าเราไม่มีเวลาให้คนรอบข้างเลย
เราทำงานข้างนอกด้วย เลี้ยงลูกด้วย คือช่วงเราไปทำงานเราจ้างพี่เลี้ยงไว้ที่บ้านหนึ่งคนค่ะ มีคุณย่า(แม่สามี)ช่วยดูแลลูกกับพี่เลี้ยงด้วย พอเรากลับบ้านปุ๊บก็จะดูลูกต่อทันทีค่ะ เพื่อให้พี่เลี้ยงกลับบ้าน
ตอนลูกยังเล็กกว่านี้ เราก็เหนื่อยมากๆเลยค่ะเพราะลูกค่อนข้างเลี้ยงยาก ได้นอนวันละ2-3ชั่วโมงตามประสาแม่ลูกอ่อน (ที่ลูกไม่หลับไม่นอน) ทั่วไป ตอนนั้นก็มีกำลังใจดีค่ะทั้งจากสามี ครอบครัวสามี ครอบครัวตัวเอง เราก็เลยทุ่มเทกับเรื่องลูกเต็มที่ ตอนนี้ก็สมใจค่ะ ลูกแข็งแรง พัฒนาการสมวัย รู้มาก น่าหมั่นไส้ 555+
แต่เราไม่มีเวลาให้คนรอบข้างเหมือนที่เคยเลยค่ะ จริงๆคือไม่ค่อยมีเวลาอะไรทั้งนั้นแหละ วันๆได้แต่ทำงาน กลับไปก็เลี้ยงลูก วันหยุดก็เลี้ยงลูกทั้งวันเพราะเป็นวันหยุดพี่เลี้ยงด้วย
สามีก็เปรยๆมาหลายครั้งแล้วค่ะ ว่าอยากมีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนนานๆบ้าง เพื่อนฝูงนี่ไม่ต้องพูดถึง ตั้งแต่คลอดลูกเราไม่ไปไหนเลย เพราะห่วงลูกมาก จนเพื่อนบอกว่ากว่าจะได้ไปกินข้าวด้วยกันอีกคงอีกสามปี ห้าปีเลยมั้ง ==" ที่ทำงานไปสังสรรค์เราก็ไม่ไปเพราะต้องรีบกลับบ้าน ล่าสุดที่หนักใจจนเครียด นอนไม่หลับมาหลายวันนี่คือ คุณแม่ของเราเองค่ะ
คุณแม่น่าจะกำลังเข้าสู่วัยทองค่ะ ช่วงนี้ท่านจะหงุดหงิดง่าย ชอบหาเรื่องเราเสมอทั้งๆที่ไม่เคยเป็นเลยนะคะตลอดชีวิตที่อยู่ด้วยกันมา ชอบโทรจิกเราตอนเราทำงานอยู่ (ซึ่งเราทำงานโรงแรม รับสายนอกไม่ได้ เขาก็ทราบมาตลอด เมื่อก่อนก็เคยเข้าใจค่ะ)
เพื่อนๆก็ลงความเห็นว่าแม่คงเหงา ให้คุยกับแม่บ้าง แต่เราก็แทบไม่มีเวลาเลยค่ะ เวลานั่งรถกลับบ้านเราก็คุยตลอดเป็นชั่วโมงนะคะ แต่พอคุยกับแม่ในรถ วันนั้นก็จะไม่ได้คุยกับสามีเลยค่ะ วันหยุดเราก็พยายามไปหาตลอดนะคะ แต่เดี๋ยวนี้พอไปเจอแม่ไม่ค่อยคุยดีๆเลยเราก็เครียดค่ะ
ลูกก็ต้องดูแลใช่ไหมคะ แล้วแม่อีก สามีอีก เพื่อนอีก งานนอกก็ต้องทำ งานบ้านก็ต้องช่วย คือแบบว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้เราก็ไม่มีเวลาจะหลับจะนอนแล้วค่ะ ว่างที่สุดคือตอนทำงานอยู่ที่ทำงาน เสร็จงานก็นั่งชิลได้ แต่มันนั่งคุยโทรศัพท์ส่วนตัวไม่ได้ไงคะ...
นี่ก็ย้ายงานมาอยู่แผนกที่กลับบ้านได้ตรงเวลา แต่ความก้าวหน้าก็ลดลงมาก งานก็น่าเบื่อขึ้น แถมต้องโดนคำถามจากคนรอบข้างอีกว่าทำไมย้าย ไม่อยากก้าวหน้าหรอ ทำงานมาหลายปีแล้วนะ หัวหน้าที่เคยชื่นชมเดี๋ยวนี้ก็หมางเมิน.... แต่เราก็เลือกทางนี้เพื่อจะให้เวลากับครอบครัวนะคะ
แต่ตอนนี้กลายเป็นว่า งานก็ไม่ก้าวหน้า ได้แต่เลี้ยงลูก แต่ไม่มีเวลาให้ครอบครัว ไม่มีเวลาดูแลแม่ตัวเอง ไม่มีเวลาให้ตัวเอง ไม่มีเวลาให้สังคม
เรารู้สึกล้มเหลวมากเลยค่ะ ทั้งๆที่ก็พยายามเต็มที่แล้ว
ฟังดูงี่เง่า แบบว่าครอบครัวก็ไม่มีปัญหาอะไรสักหน่อย แต่เรารู้สึกเหมือนเราควบคุมอะไรไม่ได้เลยค่ะ ทำให้ใครพอใจไม่ได้สักคน (ยกเว้นลูก)
ขอกำลังใจจากเพื่อนๆคุณแม่ทุกคนที่ต้องผ่านอะไรแบบนี้มาแล้วด้วยค่ะ ตอนนี้เราท้อจริงๆ ไม่รู้จะปรึกษาใคร เพราะเพื่อนๆก็ยังไม่มีครอบครัวกัน