ผมเป็นพวกแวะเวียนกับเรื่องพวกนี้มาบ้างครับ ทั้งเจอเองบ้าง และเพื่อนๆก็มาเล่าให้ฟังบ้าง
เจอเองเนี่ย ในชีวิตเนี่ย นับได้ 7 ครั้งล่ะมั้ง มีจังๆก็หลายครั้งเหมือนกัน เพื่อนบอกว่าผมมีเซ้นส์
แต่ช่วงที่ผ่านอายุ 21 มาเนี่ย ก็ไม่เจออีกเลย เรื่องที่จะเล่าในวันนี้เป็นเรื่องของเพื่อนล่ะกัน
เพื่อนผมเป็นคนเจอเองครับ เรื่องนี้เกิดที่หอพักแห่งนึงแถวๆมหาวิทยาลัยของผม ช่วงพหลโยธิน
มหาวิทยาลัยของผมจะมีหอพักอยู่ข้างหลังมหาวิทยาลัย เก่าแล้วบ้าง สร้างใหม่บ้างคละกันไป
เพื่อนผมคนนี้เป็นเด็กต่างจังหวัดก็ต้องเข้ามาพักหอพักหลังมหาลัย ผมเคยไปช่วยเค้าหาหอพักอยู่
ได้หอพักที่คิดว่าเป็นหอใหม่ครับ เป็นหอพักที่ดูสะอาดโล่ง มี5ชั้น ไม่มีลิฟท์ เพื่อนผมอได้ห้องที่อยู่ชั้น4
พอเข้ามาอยู่เองก็มีคนย้ายออกบ้าง ย้ายเข้าบ้างเป็นธรรมดา แต่ที่น่าสนใจคือย้ายออกกันบ่อยมาก
อยู่กันแค่3-4เดือนก็ย้ายออกกัน เพื่อนผมก็สงสัยว่าทำไมจึงย้ายออก พอดีห้องหัวมุมบันไดเป็นเด็กSectionดึก
ที่เรียนคณะเดียวกันที่ชื่อว่าโป้ง (เพื่อนผมชื่อต่อ) เพื่อนผมก็ทักทายตามปกติ ถามสารทุกข์สุขดิบตามประสา
มาถึงบทสนทนาที่น่าสนใจ
โป้ง : นี้เมิงอยู่หอนี้มานานหรือยังเนี่ย
ต่อ : อ่อ กุอยู่มาได้จะสี่เดือนล่ะ มีอะไรว่ะ
โป้ง : แล้วเมิงได้เจอกับลุงยิ้มหรือยัง??
ต่อ : ลุงยิ้มไหนว่ะ อยู่มาตั้งนานไม่เคยเห็นรู้จัก
โป้ง : อืมมมม(นิ่งไปพักนึง) แกเป็นคนเฝ้าหอน่ะ ปกติถ้าพึ่งเข้ามาพักน่าจะได้เจอแกนะ
แล้วบทสนทนาก็ถูกเปลี่ยน ทิ้งคำถามไว้ใจในเพื่อนผมว่า ลุงยิ้มแกเป็นใคร ปกติคนเฝ้าหอจะมีแต่คุณป้า
เพื่อนผมเป็นคนที่ไม่เคยกลับหอดึกเรียนเสร็จ กินข้าวเย็นก็จะเช่าการ์ตูนมาอ่านที่ห้อง เป็นแบบนี้มาตลอด
จนวันนึงต้องมาติวหนังสือสอบกับพวกผมนี้แหละ อยู่กันเลยเที่ยงคืน กว่าต่อจะได้กลับหอก็ตี1กว่า
ต่อเดินเข้าหอตามปกติ ที่หอเงียบมากเหมือนไม่มีคน บรรยากาศแบบนี้ต่อไม่เคยเจอเพราะไม่เคยกลับดึก
ที่หอมีไฟสลัวๆสีสัมเปิดอยู่ ทั้งทางเดินและบันได ต่อดูชีทที่ติวกันมาไปด้วยเดินไปด้วย ทางที่เดินผ่าน
ต่อเห็นผู้ชายคนนึงยืนอยู่ แต่เดินผ่านมาแล้วไม่ได้สนใจ พอขึ้นบันไดทีนี้ต่อก็เห็นผู้ชายอีกคนนึง
เป็นลุงแก่ๆ ผมขาวๆ ใส่เสื้อยืดสีเหลืองนวลยืนอยู่ตรงทางขึ้นบันได ยืนยิ้มให้ต่อ ยิ้มแบบคนแก่ๆยิ้ม แต่ตาแกดูไม่ค่อยยิ้ม
ต่อคิดว่าอ่อคนนี้มั้งลุงยิ้มที่โป้งพูดถึง ก็เลยขึ้นบันไดต่อไปแบบไม่ได้สนใจ แต่ก็เอะใจอะไรบางอย่างว่า เหมือนเดินผ่านแกมาครั้งนึงแล้ว
พอขึ้นไปชั้น2 ต่อก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อเห็นลุงยิ้มคนเดิมอยู่ที่ทางวนบันไดขึ้นชั้น3 และเห็นหน้าของลุงยิ้มจังๆ
รอยยิ้มที่ใบหน้าของลุงยิ้ม ที่จริงแล้วเป็นเหมือนแผลรอบๆบริเวณปาก ในตาดุแดง จ้องมาที่ต่อ และกำลังจะทำท่าเดินลงบันไดมาหา
ต่อที่คิดได้ตอนนั้นหันหลัง วิ่งลงบันได ใส่เกียร์หมา ไม่สนใจสิ่งรอบตัว ออกมาข้างนอกมานอนกับห้องเพื่อนที่กำลังติวกัน
ต่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนๆฟัง เพื่อนคนนึงที่พอรู้เรื่องราวที่ได้ยินมาอีกทีก็เล่าให้ต่อฟังว่าตอนก่อสร้างหอพัก
ลุงยิ่มแกออกมาตามหาหลานที่ยังไม่กลับบ้าน ดึกแล้ว ตอนก่อสร้างแถวนั้นมืดมาก มีหลุมท่อซีเมนต์ที่ขุดไว้ลึกพอควรมีแผ่นไม้บางๆปิด
ลุงยิ้มแกก้าวพลาดเหยียบไม้แตกลงไปในหลุมนั้นตกลงไปปากฉีกเหวอะหว่ะ น่าจะคอหักด้วย เด็กที่หอที่กลับดึกมักจะเจอแต่เค้าปิดข่าว
หลังจากนั้น ต่อก็ย้ายของออกเหมือนคนอื่นๆ
จบแล้ว ยาวมะ.........= ="
เข้ามาแชร์ประสบการณ์ เรื่องผีที่คุณคิดว่าน่ากลัวที่สุดที่เคยเจอเคยฟังมาหน่อยครับ
เจอเองเนี่ย ในชีวิตเนี่ย นับได้ 7 ครั้งล่ะมั้ง มีจังๆก็หลายครั้งเหมือนกัน เพื่อนบอกว่าผมมีเซ้นส์
แต่ช่วงที่ผ่านอายุ 21 มาเนี่ย ก็ไม่เจออีกเลย เรื่องที่จะเล่าในวันนี้เป็นเรื่องของเพื่อนล่ะกัน
เพื่อนผมเป็นคนเจอเองครับ เรื่องนี้เกิดที่หอพักแห่งนึงแถวๆมหาวิทยาลัยของผม ช่วงพหลโยธิน
มหาวิทยาลัยของผมจะมีหอพักอยู่ข้างหลังมหาวิทยาลัย เก่าแล้วบ้าง สร้างใหม่บ้างคละกันไป
เพื่อนผมคนนี้เป็นเด็กต่างจังหวัดก็ต้องเข้ามาพักหอพักหลังมหาลัย ผมเคยไปช่วยเค้าหาหอพักอยู่
ได้หอพักที่คิดว่าเป็นหอใหม่ครับ เป็นหอพักที่ดูสะอาดโล่ง มี5ชั้น ไม่มีลิฟท์ เพื่อนผมอได้ห้องที่อยู่ชั้น4
พอเข้ามาอยู่เองก็มีคนย้ายออกบ้าง ย้ายเข้าบ้างเป็นธรรมดา แต่ที่น่าสนใจคือย้ายออกกันบ่อยมาก
อยู่กันแค่3-4เดือนก็ย้ายออกกัน เพื่อนผมก็สงสัยว่าทำไมจึงย้ายออก พอดีห้องหัวมุมบันไดเป็นเด็กSectionดึก
ที่เรียนคณะเดียวกันที่ชื่อว่าโป้ง (เพื่อนผมชื่อต่อ) เพื่อนผมก็ทักทายตามปกติ ถามสารทุกข์สุขดิบตามประสา
มาถึงบทสนทนาที่น่าสนใจ
โป้ง : นี้เมิงอยู่หอนี้มานานหรือยังเนี่ย
ต่อ : อ่อ กุอยู่มาได้จะสี่เดือนล่ะ มีอะไรว่ะ
โป้ง : แล้วเมิงได้เจอกับลุงยิ้มหรือยัง??
ต่อ : ลุงยิ้มไหนว่ะ อยู่มาตั้งนานไม่เคยเห็นรู้จัก
โป้ง : อืมมมม(นิ่งไปพักนึง) แกเป็นคนเฝ้าหอน่ะ ปกติถ้าพึ่งเข้ามาพักน่าจะได้เจอแกนะ
แล้วบทสนทนาก็ถูกเปลี่ยน ทิ้งคำถามไว้ใจในเพื่อนผมว่า ลุงยิ้มแกเป็นใคร ปกติคนเฝ้าหอจะมีแต่คุณป้า
เพื่อนผมเป็นคนที่ไม่เคยกลับหอดึกเรียนเสร็จ กินข้าวเย็นก็จะเช่าการ์ตูนมาอ่านที่ห้อง เป็นแบบนี้มาตลอด
จนวันนึงต้องมาติวหนังสือสอบกับพวกผมนี้แหละ อยู่กันเลยเที่ยงคืน กว่าต่อจะได้กลับหอก็ตี1กว่า
ต่อเดินเข้าหอตามปกติ ที่หอเงียบมากเหมือนไม่มีคน บรรยากาศแบบนี้ต่อไม่เคยเจอเพราะไม่เคยกลับดึก
ที่หอมีไฟสลัวๆสีสัมเปิดอยู่ ทั้งทางเดินและบันได ต่อดูชีทที่ติวกันมาไปด้วยเดินไปด้วย ทางที่เดินผ่าน
ต่อเห็นผู้ชายคนนึงยืนอยู่ แต่เดินผ่านมาแล้วไม่ได้สนใจ พอขึ้นบันไดทีนี้ต่อก็เห็นผู้ชายอีกคนนึง
เป็นลุงแก่ๆ ผมขาวๆ ใส่เสื้อยืดสีเหลืองนวลยืนอยู่ตรงทางขึ้นบันได ยืนยิ้มให้ต่อ ยิ้มแบบคนแก่ๆยิ้ม แต่ตาแกดูไม่ค่อยยิ้ม
ต่อคิดว่าอ่อคนนี้มั้งลุงยิ้มที่โป้งพูดถึง ก็เลยขึ้นบันไดต่อไปแบบไม่ได้สนใจ แต่ก็เอะใจอะไรบางอย่างว่า เหมือนเดินผ่านแกมาครั้งนึงแล้ว
พอขึ้นไปชั้น2 ต่อก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อเห็นลุงยิ้มคนเดิมอยู่ที่ทางวนบันไดขึ้นชั้น3 และเห็นหน้าของลุงยิ้มจังๆ
รอยยิ้มที่ใบหน้าของลุงยิ้ม ที่จริงแล้วเป็นเหมือนแผลรอบๆบริเวณปาก ในตาดุแดง จ้องมาที่ต่อ และกำลังจะทำท่าเดินลงบันไดมาหา
ต่อที่คิดได้ตอนนั้นหันหลัง วิ่งลงบันได ใส่เกียร์หมา ไม่สนใจสิ่งรอบตัว ออกมาข้างนอกมานอนกับห้องเพื่อนที่กำลังติวกัน
ต่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนๆฟัง เพื่อนคนนึงที่พอรู้เรื่องราวที่ได้ยินมาอีกทีก็เล่าให้ต่อฟังว่าตอนก่อสร้างหอพัก
ลุงยิ่มแกออกมาตามหาหลานที่ยังไม่กลับบ้าน ดึกแล้ว ตอนก่อสร้างแถวนั้นมืดมาก มีหลุมท่อซีเมนต์ที่ขุดไว้ลึกพอควรมีแผ่นไม้บางๆปิด
ลุงยิ้มแกก้าวพลาดเหยียบไม้แตกลงไปในหลุมนั้นตกลงไปปากฉีกเหวอะหว่ะ น่าจะคอหักด้วย เด็กที่หอที่กลับดึกมักจะเจอแต่เค้าปิดข่าว
หลังจากนั้น ต่อก็ย้ายของออกเหมือนคนอื่นๆ
จบแล้ว ยาวมะ.........= ="