วันนี้มีเรื่องใจฟูมาเล่าให้ฟัง เรื่องของเราเอง

ย้อนเวลาไปตอนเราอายุ 17 ปี แต่เราจบม.6แล้ว แม่บอกว่าเราเรียนก่อนอายุ1ปี ตอนนั้นคุยกับแม่ว่าจะเรียนต่อหรือทำงานเลย อยู่ๆแม่นึกถึงอาทำงานที่ประจวบ ที่ห้างมาร์เกตวินเลจ แม่จึงชวนเราไปทำงานกับอาลองดู จากนั้นแม่พานั่งรถไฟไปกันสองคน พอถึงก็มีพี่วินมารับถามไถ่ปกติ แกก็ตกใจว่าเห้ย ! น้องอายุ17 จะมาทำงานเนี่ยนะ แม่ก็บอกว่าใช่ ลองให้ทำดู พอถึงปุ้ปอาก็พาไปห้างถามแต่ละร้านว่ามีใครรับไหม แต่ไม่มีใครรับเลยเพราะว่าอายุ17 ขึ้นทะเบียนเข้าประกันสังคมไม่ได้ที่ร้านบอกอะนะเลยไม่มีใครรับ จนมีร้านแห่งนึงรับเข้าทำงาน เราเดินไปทำงานประมาณ4-5 โลได้มั้ง จนถึงกลางคืน เหนื่อยเลยเรียกพี่วินที่มารับเราตอนแรก แกบอกตกใจมากกลับ 3 ทุ่มเกือบ 4 ทุ่ม ตอนนั้นพี่วินบอกว่าแกไม่ได้เข้ากะดึกแกหลับไปแล้ว แต่แกบอกว่าเดี๋ยวออกมารับเราเอง ตอนนั้นเหนื่อยมาก ส่วนใหญ่รับลูกค้าที่เป็นต่างชาติทั้งหมดฝรั่งจีนเกาหลีมีหมดเลย คุยภาษาอังกฤษหมดบางทีก็เข้าใจบางทีเขาก็ไม่เข้าใจแต่ก็ขายของได้เฉย ประเด็นคือ พี่วินคนแรกมารับเราอยู่ได้แค่ประมาณ 2-3 รอบเพราะว่าแกทำงานทั้งวันมารับไม่ไหว แกเลยให้เพื่อนอีกคนมารับเราแทน ซึ่งเพื่อนแกก็น่ารักมาก ถามว่าทำไมรออายุ 17 ถึงมาทำงานได้ หนูต้องระวังตัวดีๆอย่าไว้ใจใครทั้งนั้น ถ้าเจอคนไม่น่าไว้ใจให้กรี้ดเสียงดังๆเลย แล้วพอแกส่งที่หอเสร็จแกก็รอให้เราเข้าหอก่อนทุกครั้งเลยแกถึงจะขับรถออกไป เสียดายจังตอนเราออกมาเรียนต่อไม่ได้บอกลาแก อยากบอกว่าขอบคุณมากเลย ถ้าเราเจอคนไม่ดีเราคงตุยไปนานแล้ว เพราะอยู่หอคนเดียวกลับก็ดึก ไปแถวนั้นก็ไม่มี มี 3 ดวงสลัว ตอนเช้าก็เดินไปทำงานคนเดียว ตอนกลับบ้านไปก็นั่งรถไฟกลับคนเดียว ขอบคุณตัวเองที่ผ่านมาได้โดยที่ไม่ตุย 🤣🤣🤣🤣