ในชีวิตที่ดูเหมือนสมบูรณ์ไปหมดทุกอย่าง จริงๆแล้ว...

ชีวิตของฉันมันไม่ได้สวยหรูอย่างที่ใครเค้าคิดกันหรอกนะ

แม่ฉันเสียไปจะ 3 ปีแล้ว หลังจากแม่เสียแค่ 6 เดือน ป๊ามีคนรักใหม่ เข้าเกือบปีป๊าไม่ได้นอนบ้านเลยหลังจากนั้น
ฉันรักป๊ามาก ฉันเชื่อฟังป๊าตลอด และคิดว่าฉันใช้ชีวิตนี้เพื่อชดใช้สิ่งที่ท่านให้มา
ถึงฉันจะไม่มีแฟนก็ไม่เป็นไร เพราะว่าฉันคิดเสมอว่าฉันต้องทำให้ท่านมีชีวิตที่ดีขึ้น
เมื่อป๊าไม่กลับบ้าน ฉันทำอะไรไม่ถูก เหมือนเด็กโดนทิ้ง บ้านไม่เหมือนเมื่อก่อน
ฉันเคยคุยกับป๊าเรื่องนี้จนป๊าร้องไห้ และฉันสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ได้ทำแบบนั้นอีก
เพราะป๊าเจ็บเรื่องแม่มามาก

ฉันมีพี่สาว พี่สาวของฉันก็รักฉัน แต่เค้าก็มีคนรักแล้วก็ไม่ได้ยุ่งกับฉันซักเท่าไร
แฟนเค้าก็ดีกับฉันเห็นฉันเป็นน้องคนนึง แต่ฉันก็ไม่กล้าพูดอะไรกับเค้า
เพราะว่าพี่สาวฉันทะเลาะกับป๊าเรื่องนี้มากกว่าฉันเสียอีก
ตอนนั้นฉันกำลังเรียนต่อต่างประเทศฉันไม่รู้อะไรเกิดขึ้น
แต่รู้ว่าพี่สาวฉันโทรมาร้องไห้กับฉันบ่อยๆ และญาติๆ ของฉันก็ไม่เห็นดีกับป๊าสักเท่าไร

เพราะแบบนี้ฉันเลยเครียดเรื่องป๊า ไม่รู้ผู้หญิงของป๊าจะหลอกป๊ามั้ย
ทั้งยังส่งเงินให้ธนาคารไม่ได้เพราะว่าต้องรอศาลตรวจเอกสารก่อน
บัญชีติดเครดิตบูโรเพราะว่าส่งหนี้ไม่ทันกำหนด
ตอนนั้นฉันกลายเป็นคนเงียบ ไม่ร่าเริงและพูดเก่งเหมือนแต่ก่อน
บ้านเงียบเกินไป ไปที่ไหนฉันก็ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเพราะนั่นจะทำให้ป๊าดูไม่ดีในสายตาคนอื่นแม้กระทั่งญาติของฉันเอง
นั่นทำให้ฉันเหมือนเป็นคนเก็บกด มองไปทางไหนมีแต่สิ่งมืดมัว

แล้วฉันก็มาเจอผู้ชายคนหนึ่งซึ่งทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นที่ต่างประเทศ(เค้าเป้นคนต่างชาติ)
เค้าทำให้ฉันไม่คิดเรื่องร้ายๆ ให้ความรักกับฉันและดูแลฉัน
ซึ่งฉันคิดว่าฉันกำลังกลับมาเป็นคนเดิม

แต่เมื่อฉันเรียบจบกลับมาอยู่ไทย ฉันและแฟนมีความรักทางไกล
ฉันกลับมาเจอปัญหาเดิมซึ่งเมื่อฉันเห็นป๊ากับคนรักป๊าอยู่ด้วยกัน
ใจนึงก็หดหู่เหมือนเค้าลืมฉันไปแล้ว ใจนึงก็ดีใจที่ป๊าดูร่าเริงขึ้นแล้ว
ฉันกลับเป็นหนักยิ่งกว่าเก่า เป็นเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้าแล้วก็มึนหัว
นั่งไม่ได้ ยืนไม่ได้ กินอะไรก็ไม่ได้ ฉันไปหาหมอ
หมอบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แต่น่าจะเกิดจากอาการเครียด
ฉันเก็บเงียบไม่พูดอะไร ป๊ายังดูกังวลแต่ฉันก็ยังทำตัวเข้มแข็ง

แฟนของฉันไปพบจิตแพทย์เพื่อปรึกษาเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันเป็น
หมอบอกว่าฉันเป็นโรคซึมเศร้าจริงและมันอาจเพิ่มความรุนแรงขึ้นได้
เพราะฉันไม่ค่อยมีเพื่อนที่นี่ด้วยจึงน่าห่วง
หมอแนะนำแฟนฉันหลายอย่างเพื่อให้กำลังใจฉัน

ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว ไม่ปวดหัวและเวียนหัว
ฉันดีขึ้นเพราะแฟนคนนี้ของฉัน
แต่ฉันเล่นเครื่องเล่นผาดโผนไม่ได้เหมือนก่อน
เวลานั่งรถไปที่วนๆ ก็จะมึนหัว แต่ไม่ได้เป็นนาน

ฉันแค่อยากหาที่ระบายเพราะไม่มีใครในครอบครัวรู้ว่าจริงๆ แล้วฉันรู้สึกยังไง
แล้วก็อยากให้ข้อคิดว่าเราทุกคนควรจะมีเพื่อนคุย เพื่อนคู่คิด
เวลาเราเครียดบอกคนอื่น จะได้ข้อคิดและคำปลอบใจซึ่งนั่นจะทำให้เราดีขึ้น
ทำให้เราไม่ท้อและยืนขึ้นได้เพราะว่ายังมีคนอีกหลายคนยืนข้างเราเสมอนะจ๊ะ


*ต้องขอโทษด้วยนะคะที่กระทู้นี้ที่อาจจะทำให้คุณคิดว่าไร้สาระค่ะ หรือว่าเป็นเด็กไม่โตนะคะ
เพราะว่าคนเราทุกคนย่อมมีปมนะคะ และนั่นจะเป็นสิ่งที่ผลักดันเราไปสู่ความสำเร็จค่ะ