สวัสดีค่ะ
ลูกสาวเราอายุ 3.7 ปี ตอนนี้เราอยู่ที่ต่างประเทศนะคะ อยู่กันสามคนพ่อแม่ลูก ไม่มีญาติ มีเพื่อนไม่มาก ลูกเราไปโรงเรียนอาทิตย์ละสามวัน อยู่บ้านพูดเก่ง ชอบร้องเพลง ไปโรงเรียนครูบอกว่าชอบคุยกันเพื่อน เล่นทั้งวัน
นอกเหนือจากที่บ้านและโรงเรียนลูกเราก็จะมีเพื่อนเล่นที่สนิทอยู่สองคน เป็นเด็กผู้หญิง ผู้ชายอายุ 4-6 ขวบ ซึ่งเป็นลูกของเพื่อนสนิทเรา ซึ่งไปมาหาสู่กันบ่อย และเด็ก ๆ ก็เล่นกันสนุก คุยกันหัวเราะกันดีเพราะเค้าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด ........... แต่ นอกเหนือจากเพื่อนที่โรงเรียนกับลูกของเพื่อนเราแล้ว ลูกเราไม่ค่อยยอมเล่นกับใครค่ะ เวลาเจอเด็กอายุไล่เลี่ยกันลูกเราก็มองแต่ไม่ยอมเล่นด้วย พาไปเรียนว่ายน้ำ เรียนบัลเล่ย์ก็มอง ยิ้มนิดหน่อยแต่ไม่ยอมคุยด้วย
หากเจอเพื่อนเราข้างนอกที่เป็นคนไทยบอกให้ลูกเราสวัสดีก็ไม่ยอม จะเอาหน้ามาซุกอยู่ที่ตัวเรา ไม่คุยด้วย ไม่อะไรทั้งนั้น ไปเมืองไทยไม่ยอมสวัสดีคน ไม่คุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่ พ่อแม่ ยาย หรือน้า ป้า ฯลฯ จะยอมสวัสดีคนแค่ไม่กี่คนแต่ต้องบอกให้ทำ ไม่งั้นนิ่งค่ะ พาไปเล่นกับเด็กแถวบ้านก็ทำเป็นหน้านิ่ง ๆ เนียน ๆ เดินตามเค้าแต่ไม่ค่อยเข้ากลุ่ม พอถามก็บอกอาย เวลายาย หรือ น้า ป้า พูดด้วยก็ไม่ค่อยแคร์ ชอบพูดแบบเด็กเอาแต่ใจตัวเอง พอเราสอนก็บอกว่าเค้ามีพ่อแม่ที่รักอยู่แล้ว มีเพื่อนชื่ออีฟแล้ว ( อีฟคือเด็กที่เป็นลูกเพื่อนเราค่ะ )
พาไปเรียนว่ายน้ำ เด็กคนอื่นเค้ากล้าที่จะว่ายเอาขาตีน้ำ แต่ลูกเราร้องไห้ไม่ยอมทำตามที่ครูบอก อยู่ท้ายเค้าตลอด พาไปเล่นอะไรที่โลดโผนก็บอกว่ากลัว ร้องไห้ จะชอบเล่นแต่ระบายสี จินตนาการอ่านหนังสือ เป็นปริ้นเซส แต่งตัว จิ๊กซอว์ นับตัวเลข เขียนหนังสือรอยปรุแบบฝึกหัด ประมาณนี้ค่ะ แล้วก็ทำได้ดีด้วย ......... เวลาเดินข้างนอกด้วยกันก็ปกติน่ะค่ะ เดินเล่น วิ่ง หัวเราะ พอมีคนมาทักก็จะวิ่งมาหาเราแล้วบอกเช่น แม่ คุณยายยิ้มให้ พี่คนนั้นเค้าบอกว่าหนูน่ารัก แต่ตัวเองไม่กล้าคุยกับคนเหล่านั้น
เราดูเด็กคนอื่นอายุไล่เลี่ยกันบางคนทักทาย คุยกับคนได้หมดไม่มีเขิน แต่กลับลูกเราทำไมถึงได้เขินอายขนาดนี้ เราเคยคุยกับครูที่โรงเรียนครูบอกว่า ลูกเราคุยเก่ง ชอบเล่นกับเพื่อน แต่ว่าถ้าให้ทำอะไรคนเดียวหน้าชั้นจะไม่ยอมทำ วันก่อนพาไปที่ทำงานมีคนมาคุยด้วยก็หัวซุกหัวซุนกอดเราแน่นแต่แอบหัวเราะอยู่คนเดียว พอเราถามก็บอกอาย
ถ้าทั้งหมดนี้เพราะลูกเราขี้อายและเมื่อโตขึ้นจะค่อย ๆ ดีขึ้นเราก็ไม่กังวลนะคะ แต่กลัวว่าเค้าจะติดเป็นนิสัยและโตขึ้นไปเป็นเด็กที่ไม่มันใจในตัวเอง มีลูกใครเป็นเหมือนลูกเราบ้าง อย่างนี้ปกติมั้ย เรากังวลไปเองหรือเปล่าคะ
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
ปล. ลืมบอกไปว่าลูกเราพูดได้สามภาษานะคะ ไปโรงเรียนภาษาอังกฤษ พ่อสเปน แม่ไทย ไม่มีปัญหาเรื่องการพูดค่ะ พูดเก่งอีกต่างหาก แต่เรื่องความมั่นใจกับการมนุษยสัมพันธ์กับผู้อื่ีนนี่น่าเป็นห่วงค่ะ
อยากถามเรื่องมนุษสัมพันธ์ของเด็กผู้หญิงอายุ 3.7 ปีค่ะ
ลูกสาวเราอายุ 3.7 ปี ตอนนี้เราอยู่ที่ต่างประเทศนะคะ อยู่กันสามคนพ่อแม่ลูก ไม่มีญาติ มีเพื่อนไม่มาก ลูกเราไปโรงเรียนอาทิตย์ละสามวัน อยู่บ้านพูดเก่ง ชอบร้องเพลง ไปโรงเรียนครูบอกว่าชอบคุยกันเพื่อน เล่นทั้งวัน
นอกเหนือจากที่บ้านและโรงเรียนลูกเราก็จะมีเพื่อนเล่นที่สนิทอยู่สองคน เป็นเด็กผู้หญิง ผู้ชายอายุ 4-6 ขวบ ซึ่งเป็นลูกของเพื่อนสนิทเรา ซึ่งไปมาหาสู่กันบ่อย และเด็ก ๆ ก็เล่นกันสนุก คุยกันหัวเราะกันดีเพราะเค้าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด ........... แต่ นอกเหนือจากเพื่อนที่โรงเรียนกับลูกของเพื่อนเราแล้ว ลูกเราไม่ค่อยยอมเล่นกับใครค่ะ เวลาเจอเด็กอายุไล่เลี่ยกันลูกเราก็มองแต่ไม่ยอมเล่นด้วย พาไปเรียนว่ายน้ำ เรียนบัลเล่ย์ก็มอง ยิ้มนิดหน่อยแต่ไม่ยอมคุยด้วย
หากเจอเพื่อนเราข้างนอกที่เป็นคนไทยบอกให้ลูกเราสวัสดีก็ไม่ยอม จะเอาหน้ามาซุกอยู่ที่ตัวเรา ไม่คุยด้วย ไม่อะไรทั้งนั้น ไปเมืองไทยไม่ยอมสวัสดีคน ไม่คุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่ พ่อแม่ ยาย หรือน้า ป้า ฯลฯ จะยอมสวัสดีคนแค่ไม่กี่คนแต่ต้องบอกให้ทำ ไม่งั้นนิ่งค่ะ พาไปเล่นกับเด็กแถวบ้านก็ทำเป็นหน้านิ่ง ๆ เนียน ๆ เดินตามเค้าแต่ไม่ค่อยเข้ากลุ่ม พอถามก็บอกอาย เวลายาย หรือ น้า ป้า พูดด้วยก็ไม่ค่อยแคร์ ชอบพูดแบบเด็กเอาแต่ใจตัวเอง พอเราสอนก็บอกว่าเค้ามีพ่อแม่ที่รักอยู่แล้ว มีเพื่อนชื่ออีฟแล้ว ( อีฟคือเด็กที่เป็นลูกเพื่อนเราค่ะ )
พาไปเรียนว่ายน้ำ เด็กคนอื่นเค้ากล้าที่จะว่ายเอาขาตีน้ำ แต่ลูกเราร้องไห้ไม่ยอมทำตามที่ครูบอก อยู่ท้ายเค้าตลอด พาไปเล่นอะไรที่โลดโผนก็บอกว่ากลัว ร้องไห้ จะชอบเล่นแต่ระบายสี จินตนาการอ่านหนังสือ เป็นปริ้นเซส แต่งตัว จิ๊กซอว์ นับตัวเลข เขียนหนังสือรอยปรุแบบฝึกหัด ประมาณนี้ค่ะ แล้วก็ทำได้ดีด้วย ......... เวลาเดินข้างนอกด้วยกันก็ปกติน่ะค่ะ เดินเล่น วิ่ง หัวเราะ พอมีคนมาทักก็จะวิ่งมาหาเราแล้วบอกเช่น แม่ คุณยายยิ้มให้ พี่คนนั้นเค้าบอกว่าหนูน่ารัก แต่ตัวเองไม่กล้าคุยกับคนเหล่านั้น
เราดูเด็กคนอื่นอายุไล่เลี่ยกันบางคนทักทาย คุยกับคนได้หมดไม่มีเขิน แต่กลับลูกเราทำไมถึงได้เขินอายขนาดนี้ เราเคยคุยกับครูที่โรงเรียนครูบอกว่า ลูกเราคุยเก่ง ชอบเล่นกับเพื่อน แต่ว่าถ้าให้ทำอะไรคนเดียวหน้าชั้นจะไม่ยอมทำ วันก่อนพาไปที่ทำงานมีคนมาคุยด้วยก็หัวซุกหัวซุนกอดเราแน่นแต่แอบหัวเราะอยู่คนเดียว พอเราถามก็บอกอาย
ถ้าทั้งหมดนี้เพราะลูกเราขี้อายและเมื่อโตขึ้นจะค่อย ๆ ดีขึ้นเราก็ไม่กังวลนะคะ แต่กลัวว่าเค้าจะติดเป็นนิสัยและโตขึ้นไปเป็นเด็กที่ไม่มันใจในตัวเอง มีลูกใครเป็นเหมือนลูกเราบ้าง อย่างนี้ปกติมั้ย เรากังวลไปเองหรือเปล่าคะ
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
ปล. ลืมบอกไปว่าลูกเราพูดได้สามภาษานะคะ ไปโรงเรียนภาษาอังกฤษ พ่อสเปน แม่ไทย ไม่มีปัญหาเรื่องการพูดค่ะ พูดเก่งอีกต่างหาก แต่เรื่องความมั่นใจกับการมนุษยสัมพันธ์กับผู้อื่ีนนี่น่าเป็นห่วงค่ะ