เช้านี้ บรรยากาศในอุทยาน แสนสดชื่น อากาศแจ่มใส โต๊ะสนามนั่งเล่นในสวนสวย ถูกจัดแต่งอย่างเก๋ไก๋
แต่โลลิต้ากลับนั่งซึมกะทืออยู่ โดยมีชีฟองคอยรับใช้ดูแล และหน้าตาเจ้าหญิงยิ่งเซ็งจัด เมื่อมองไปเห็นชองปอลเดินนำทหารที่ถืออุปกรณ์ปิ๊กนิคมาแต่ไกล
โลลิต้าบ่น “เจอท่านชองปอลเนี่ย แย่ยิ่งกว่าในฝันอีก”
“อดทนหน่อยนะเพคะ ท่านชอลปอลถึงขนาดไปขออนุญาตกับท่านธูลมาปิ๊กนิคด้วย จะปฏิเสธก็น่าเกลียด” ชีฟองปลอบ
ชองปอลเดินมาถึง แล้วนั่งลงตรงหน้าโลลิต้า องค์หญิงจอมแก่นจำต้องยิ้มตามมารยาท ทหารวางจานเค้กน่าทาน และชุดถ้วยชาทรงสวยวางลงตรงหน้าทั้งคู่ ชีฟองดูความเรียบร้อย แล้วเดินออกไปพร้อมทหารรับใช้
“น้องหญิงทานสิจ๊ะ นี่ไวท์ช๊อคโกแล๊ตชีสเค้ก กับดาจีลิ่งชาที่ปลูกที่ฮวาซาเหนือจ้ะ”
“หญิงไม่ชอบทานเค้กค่ะ”
“ลองหน่อยเถอะนะคะน้องหญิง พี่อุตส่าห์ให้เชฟทำมาให้น้องหญิงโดยเฉพาะเลยนะ...แล้วถ้าน้องหญิงได้ชิม น้องหญิงจะรู้ว่ามันไม่ใช่เค้กธรรมดา” ชองปอลพูดเป็นนัย
โลลิต้าทะ
หู “ไม่ธรรมดายังไงเหรอคะ”
ชองปอลยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าน้องหญิงอยากรู้ น้องหญิงต้องลอง” พลางเลื่อนจานให้ “ชิมนะจ๊ะ”
โลลิต้ายังนิ่ง
“หรือจะให้พี่ป้อน?”
“ไม่เป็นไรค่ะ หญิงทานเอง”
โลลิต้าตักเค้กคำเล็กๆ ชองปอลมองลุ้น
“น้องหญิงจ๋า ตักคำใหญ่ๆ เลยสิจ๊ะ ทานแค่นั้นจะไปรู้รสอะไรละคะ มา...พี่ตักให้ดีกว่า”
ชองปอลใช้ส้อมอีกอันมาช่วยตัก และจู่ๆ ตักไปเจออะไรบางอย่าง แล้วแกล้งตกใจ
“อุ๊ย อะไรเนี่ย น้องหญิงดูสิคะ”
โลลิตาเอาส้อมเขี่ยดู เห็นว่าเป็นสร้อยทองคำขาวมีจี้เพชรคริสตัลสวยเก๋
ชองปองยิ้มกริ่ม ภูมิใจนำเสนอ “เซอร์ไพร้ส์” เอาผ้ามาเช็ดแล้วโชว์ให้ดู “ชอบไหมคะน้องหญิง พี่ใส่ให้นะ” พลางขยับลุกมาจะใส่สร้อยให้
ชองปอลชะงักกึก รู้ทันว่าโลลิต้าไม่อยากให้ใส่ แต่ก็ยิ้มอารมณ์ดี เดินกลับมานั่ง
“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นพี่จะเก็บไว้ให้น้องหญิง...ในวันหมั้นของเราแล้วกันนะคะ”
โลลิต้าอึ้งนิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่ง ชองปอลตักเค้กกินสบายใจ
รอบทะเลสาบยามเช้าแสนสดชื่นชวนดื่มด่ำ แนวหน้ากับไผทตื่นนอนเดินมาที่ริมตลิ่ง
“รีบอาบน้ำเถอะ เสร็จแล้วจะได้รีบเข้าวัง”
“เอ่อ...อาบตรงนี้เลยเหรอพี่? โล่งๆ อย่างนี้เลย” ไผทอิดออด เยอะตามปนระสาซุปตาร์
“แกเห็นมีอ่างจากุชชี่แถวนี้ไหม” ไผทส่ายหน้า “ไม่มี ก็แปลว่าอาบตรงนี้ไง!”
แนวหน้าเดินลงน้ำไปหน้าตาเฉย ไผทจะเดินลงตามไป แต่ทันทีที่เท้าแตะน้ำ ก็รีบชักเท้ากลับขึ้นฝั่ง
“โห พี่แนว! น้ำเย็นขนาดนี้ พี่ลงไปได้ไง”
แนวหน้าเซ็งปนหมั่นไส้ “แค่น้ำเย็น แกจะกลัวอะไรวะ”
“ก็ผมขี้หนาวน่ะพี่ อาบน้ำเย็นๆเดี๋ยวผมป่วย”
“พ่อซุปตาร์! ผักก็ไม่กิน น้ำเย็นก็อาบไม่ได้ ตายง่ายนะแกเนี่ย...ตกลงจะอาบหรือไม่อาบ”
ไผทยิ้มแฉ่งประจบแนวหน้าฝุดๆ
ขณะที่เปอร์ตีเดินเอาถ่านไม้มาเติมไฟในเตาถ่านที่ต้มน้ำในหม้อ แนวหน้ายืนอยู่ที่เตา เห็นว่าน้ำเดือดได้ที่ จึงใช้ผ้ายกหม้อใส่น้ำเดินเอาไปเทลงในถังให้ไผท
“น้ำอุ่นพอรึยัง”
ไผทเอามือแตะน้ำ ดีใจ “โอเคแล้วพี่” พลางยกมือไหว้ “ขอบคุณนะครับพี่แนว...”
ไผทเอาผ้าชุบน้ำอุ่นที่แนวหน้าผสมให้มาเช็ดตัว แนวหน้ามองไผทแล้วเซ็งบ่นบ้างึมงำ
“เรื่องเยอะ อยู่ยากขนาดนี้ ผู้หญิงไปชอบมันได้ไงวะ?”
ฟากชองปอลเบิกบานอารมณ์ดี ขณะเดินเล่นอยู่กับโลลิต้าที่ท่าทางเบื่อๆ
“พี่ว่าอากาศดีๆ แบบนี้เราไปขี่ม้าเล่นกันดีกว่า ขี่ลงไปเที่ยวในหมู่บ้านก็ดีนะคะ”
ทันใดนั้นเองชีฟองก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ถอนสายบัว
“ขอประทานอภัยเพคะท่านชองปอล องค์หญิงเพคะ....”
“มีเรื่องอะไรเหรอพี่ฟอง”
“คุณไผท พาศาลีเดินทางมาถึงแล้วเพคะ
โลลิต้าดีใจมาก “จริงเหรอ...หญิงขอตัวก่อนนะคะพี่ชองปอล”
โลลิต้าโลดแล่นออกไปโดยไม่สนใจชองปอลเลยสักน้อย ชีฟองกับนางรับใช้ตามไปเป็นพรวน
ชองปอลมองตามแค้นสุดขีด “ไผท! อีกแล้วเหรอ”
เรื่องเต็มน่ารักตอนที่ 7/1 วันพฤหัสบดี 15/05/2557
เช้านี้ บรรยากาศในอุทยาน แสนสดชื่น อากาศแจ่มใส โต๊ะสนามนั่งเล่นในสวนสวย ถูกจัดแต่งอย่างเก๋ไก๋
แต่โลลิต้ากลับนั่งซึมกะทืออยู่ โดยมีชีฟองคอยรับใช้ดูแล และหน้าตาเจ้าหญิงยิ่งเซ็งจัด เมื่อมองไปเห็นชองปอลเดินนำทหารที่ถืออุปกรณ์ปิ๊กนิคมาแต่ไกล
โลลิต้าบ่น “เจอท่านชองปอลเนี่ย แย่ยิ่งกว่าในฝันอีก”
“อดทนหน่อยนะเพคะ ท่านชอลปอลถึงขนาดไปขออนุญาตกับท่านธูลมาปิ๊กนิคด้วย จะปฏิเสธก็น่าเกลียด” ชีฟองปลอบ
ชองปอลเดินมาถึง แล้วนั่งลงตรงหน้าโลลิต้า องค์หญิงจอมแก่นจำต้องยิ้มตามมารยาท ทหารวางจานเค้กน่าทาน และชุดถ้วยชาทรงสวยวางลงตรงหน้าทั้งคู่ ชีฟองดูความเรียบร้อย แล้วเดินออกไปพร้อมทหารรับใช้
“น้องหญิงทานสิจ๊ะ นี่ไวท์ช๊อคโกแล๊ตชีสเค้ก กับดาจีลิ่งชาที่ปลูกที่ฮวาซาเหนือจ้ะ”
“หญิงไม่ชอบทานเค้กค่ะ”
“ลองหน่อยเถอะนะคะน้องหญิง พี่อุตส่าห์ให้เชฟทำมาให้น้องหญิงโดยเฉพาะเลยนะ...แล้วถ้าน้องหญิงได้ชิม น้องหญิงจะรู้ว่ามันไม่ใช่เค้กธรรมดา” ชองปอลพูดเป็นนัย
โลลิต้าทะ
ชองปอลยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าน้องหญิงอยากรู้ น้องหญิงต้องลอง” พลางเลื่อนจานให้ “ชิมนะจ๊ะ”
โลลิต้ายังนิ่ง
“หรือจะให้พี่ป้อน?”
“ไม่เป็นไรค่ะ หญิงทานเอง”
โลลิต้าตักเค้กคำเล็กๆ ชองปอลมองลุ้น
“น้องหญิงจ๋า ตักคำใหญ่ๆ เลยสิจ๊ะ ทานแค่นั้นจะไปรู้รสอะไรละคะ มา...พี่ตักให้ดีกว่า”
ชองปอลใช้ส้อมอีกอันมาช่วยตัก และจู่ๆ ตักไปเจออะไรบางอย่าง แล้วแกล้งตกใจ
“อุ๊ย อะไรเนี่ย น้องหญิงดูสิคะ”
โลลิตาเอาส้อมเขี่ยดู เห็นว่าเป็นสร้อยทองคำขาวมีจี้เพชรคริสตัลสวยเก๋
ชองปองยิ้มกริ่ม ภูมิใจนำเสนอ “เซอร์ไพร้ส์” เอาผ้ามาเช็ดแล้วโชว์ให้ดู “ชอบไหมคะน้องหญิง พี่ใส่ให้นะ” พลางขยับลุกมาจะใส่สร้อยให้
ชองปอลชะงักกึก รู้ทันว่าโลลิต้าไม่อยากให้ใส่ แต่ก็ยิ้มอารมณ์ดี เดินกลับมานั่ง
“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นพี่จะเก็บไว้ให้น้องหญิง...ในวันหมั้นของเราแล้วกันนะคะ”
โลลิต้าอึ้งนิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่ง ชองปอลตักเค้กกินสบายใจ
รอบทะเลสาบยามเช้าแสนสดชื่นชวนดื่มด่ำ แนวหน้ากับไผทตื่นนอนเดินมาที่ริมตลิ่ง
“รีบอาบน้ำเถอะ เสร็จแล้วจะได้รีบเข้าวัง”
“เอ่อ...อาบตรงนี้เลยเหรอพี่? โล่งๆ อย่างนี้เลย” ไผทอิดออด เยอะตามปนระสาซุปตาร์
“แกเห็นมีอ่างจากุชชี่แถวนี้ไหม” ไผทส่ายหน้า “ไม่มี ก็แปลว่าอาบตรงนี้ไง!”
แนวหน้าเดินลงน้ำไปหน้าตาเฉย ไผทจะเดินลงตามไป แต่ทันทีที่เท้าแตะน้ำ ก็รีบชักเท้ากลับขึ้นฝั่ง
“โห พี่แนว! น้ำเย็นขนาดนี้ พี่ลงไปได้ไง”
แนวหน้าเซ็งปนหมั่นไส้ “แค่น้ำเย็น แกจะกลัวอะไรวะ”
“ก็ผมขี้หนาวน่ะพี่ อาบน้ำเย็นๆเดี๋ยวผมป่วย”
“พ่อซุปตาร์! ผักก็ไม่กิน น้ำเย็นก็อาบไม่ได้ ตายง่ายนะแกเนี่ย...ตกลงจะอาบหรือไม่อาบ”
ไผทยิ้มแฉ่งประจบแนวหน้าฝุดๆ
ขณะที่เปอร์ตีเดินเอาถ่านไม้มาเติมไฟในเตาถ่านที่ต้มน้ำในหม้อ แนวหน้ายืนอยู่ที่เตา เห็นว่าน้ำเดือดได้ที่ จึงใช้ผ้ายกหม้อใส่น้ำเดินเอาไปเทลงในถังให้ไผท
“น้ำอุ่นพอรึยัง”
ไผทเอามือแตะน้ำ ดีใจ “โอเคแล้วพี่” พลางยกมือไหว้ “ขอบคุณนะครับพี่แนว...”
ไผทเอาผ้าชุบน้ำอุ่นที่แนวหน้าผสมให้มาเช็ดตัว แนวหน้ามองไผทแล้วเซ็งบ่นบ้างึมงำ
“เรื่องเยอะ อยู่ยากขนาดนี้ ผู้หญิงไปชอบมันได้ไงวะ?”
ฟากชองปอลเบิกบานอารมณ์ดี ขณะเดินเล่นอยู่กับโลลิต้าที่ท่าทางเบื่อๆ
“พี่ว่าอากาศดีๆ แบบนี้เราไปขี่ม้าเล่นกันดีกว่า ขี่ลงไปเที่ยวในหมู่บ้านก็ดีนะคะ”
ทันใดนั้นเองชีฟองก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ถอนสายบัว
“ขอประทานอภัยเพคะท่านชองปอล องค์หญิงเพคะ....”
“มีเรื่องอะไรเหรอพี่ฟอง”
“คุณไผท พาศาลีเดินทางมาถึงแล้วเพคะ
โลลิต้าดีใจมาก “จริงเหรอ...หญิงขอตัวก่อนนะคะพี่ชองปอล”
โลลิต้าโลดแล่นออกไปโดยไม่สนใจชองปอลเลยสักน้อย ชีฟองกับนางรับใช้ตามไปเป็นพรวน
ชองปอลมองตามแค้นสุดขีด “ไผท! อีกแล้วเหรอ”