เป็นมาได้น่าจะประมาณอาทิตย์กว่าๆแล้วค่ะ
คือไม่รู้เพราะว่างจัดหรืออะไรยังไง ปกติจะเป็นคนชอบคิดไปเรื่อยเปื่อย พอถึงเวลานึงเราก็เข้าโหมดฟุ้งซ่านเลยค่ะ
เราไม่รู้ว่าอะไรทำให้เรานึกถึงเรื่องเกี่ยวกับความตาย ความกลัว การสูญเสีย เราคิดมากไปจริงๆแต่ห้ามตัวเองไม่ได้
ช่วงแรกเรากลัวมาก เรานึกถึงการนอนหลับแล้วไม่ตื่นอีกเลย เราไม่เจอคนที่อีก ไม่มีความทุกข์ แต่ก้ไม่มีความสุข
เราหาข้อมูลไปเรื่อยและคิดว่านี่แหล่ะคงทำให้เราฟุ้งซ่าน เราเลิกแล้วกลับมาคิดว่าจะหาอะไรทำดี แต่ก็คิดไม่ออกค่ะ
เราจะเป็นแบบนี้สลับกับบางช่วง
ซึ่งบางช่วงนั้น เราจะรู้สึกว่า ไม่น่ากลัว ใครๆก็ต้องเจอ แม้แต่สิ่งของตรงหน้าเรา ซักวันก็ต้องเก่าต้องเสีย ผุพังไป
เราจะกลัวทำไมกับธรรมชาติที่ต้องเกิดกับทุกๆอย่าง แต่ไม่นานค่ะเราจะวนกลับมาเหมือนเดิม ถ้านอนแล้วไม่ตื่นล่ะ
เรามีอะไรจะต้องทำอีกเยอะมาก เราชอบการเรียนรู้ เราชอบสิ่งใหม่ๆและอยากจะอยู่ดูไปเรื่อยๆ แต่นั่นเป็นไปไม่ได้
สุดท้ายก็จะวนไปมาจนเรารู้สึกว่า ณ ตอนนี้ ไม่รู้สึกอยากอะไรซักอย่างเลยค่ะ หลายวันที่ผ่านมา มันหนักสุดๆถึงขั้นที่
เรากินอะไรก็อ้วกออกมา ปวดหัวแบบหนักๆหัว ไม่รู้สึกหิว ไม่อยากกินข้าว ไม่อยากนอนหลับ ไม่อยากทำอะไรเลย
ดูทีวี ดูตลก ดูกาตูน หนัง รายการที่ชอบก็แล้ว แทบไม่มีอะไรทำให้เรายิ้มได้เลยต่ะ เพราะทุกๆครั้งที่เรามองเห็น เรารู้สึกว่า
มันน่าเศร้า เราเห็นคนแก่แล้วเราก็เศร้า บางทีก้นั่งร้องไห้คนเดียว เรารู้สึกว่า ถ้าเราไม่ต้องรู้สึกรัก หรือมีความสุขกับบางอย่าง
มันคงจะดี เราจะได้ไม่ยึดติด ไม่รู้สึกอยากจะเห็นไปตลอด แต่ก้จะตีกลับความรู้สึกอีกอย่างนึงว่า เราอยู่ตอนนี้ เราควรจะมีความสุข
ชีวิตมันก็แค่นี้ จะเอาเวลามาทุกข์ไปทำไม แต่ก็สลับไปมาวนลูปอยู่อย่างนั้น
เคยคุยกับแม่แล้วค่ะ แต่ไม่ดีขึ้นเลย ตรงกันข้าม เราทำให้พ่อแม่เราเครียดกว่าเดิมอีก พ่อกับแม่ถามเราหลังจากนั้นว่า เกิดอะไรขึ้น
ทำไมคิดแบบนั้น ไม่ว่าจะแนะนำยังไงไม่ดีขึ้นเลยค่ะ เราเครียดกว่าเดิม เพราะเราปรึกษาพ่อกับแม่ก้เลยต้องเครียดกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ของเรา
จะไปหาหมอก็ไม่รู้จะทำได้ยังไงค่ะ พ่อกับแม่เราอาจจะเครียดกว่าเดิม ที่เราเป็นหนักขนาดต้องไปหาหมอ เราจนปัญญาแล้วค่ะ
เราทรมานมากๆกับการที่ความคิดของเราตีกันตลอด สักพักนึงมีความสุข แต่สักพักนึงก็กลับมาเครียดเหมือนเดิมเรื่องเดิม
เราเคยคิดว่าตายไปซะตั้งแต่ตอนนี้คงดี เราจะได้ไม่ต้องมาทุกข์อะไรอีก แต่เราก็คิดถึงพ่อแม่ที่จะต้องมาทุกข์ต่อจากเรา แต่
ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่ ถึงวันนั้นเรายังไม่รู้เลยว่าจะอยู่ได้ยังไง
ใครอยากแนะนำอะไรบอกมาได้เลยค่ะ ตอนนี้ที่ทรมานที่สุดสำหรับเรา คือเราหยุดคิดไม่ได้เลยค่ะ เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ?
จะทำยังไงต่อไปดีคะ?
สุดท้ายนี้เเกือบลืมบอกค่ะ เราเป็นแบบนี้หลายครั้ง ตอนเด็กๆก็เคยเป็นค่ะ แต่ครั้งนี้น่าจะหนักกว่าทุกครั้ง
ขอคำแนะนำค่ะ แบบนี้เป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ
คือไม่รู้เพราะว่างจัดหรืออะไรยังไง ปกติจะเป็นคนชอบคิดไปเรื่อยเปื่อย พอถึงเวลานึงเราก็เข้าโหมดฟุ้งซ่านเลยค่ะ
เราไม่รู้ว่าอะไรทำให้เรานึกถึงเรื่องเกี่ยวกับความตาย ความกลัว การสูญเสีย เราคิดมากไปจริงๆแต่ห้ามตัวเองไม่ได้
ช่วงแรกเรากลัวมาก เรานึกถึงการนอนหลับแล้วไม่ตื่นอีกเลย เราไม่เจอคนที่อีก ไม่มีความทุกข์ แต่ก้ไม่มีความสุข
เราหาข้อมูลไปเรื่อยและคิดว่านี่แหล่ะคงทำให้เราฟุ้งซ่าน เราเลิกแล้วกลับมาคิดว่าจะหาอะไรทำดี แต่ก็คิดไม่ออกค่ะ
เราจะเป็นแบบนี้สลับกับบางช่วง
ซึ่งบางช่วงนั้น เราจะรู้สึกว่า ไม่น่ากลัว ใครๆก็ต้องเจอ แม้แต่สิ่งของตรงหน้าเรา ซักวันก็ต้องเก่าต้องเสีย ผุพังไป
เราจะกลัวทำไมกับธรรมชาติที่ต้องเกิดกับทุกๆอย่าง แต่ไม่นานค่ะเราจะวนกลับมาเหมือนเดิม ถ้านอนแล้วไม่ตื่นล่ะ
เรามีอะไรจะต้องทำอีกเยอะมาก เราชอบการเรียนรู้ เราชอบสิ่งใหม่ๆและอยากจะอยู่ดูไปเรื่อยๆ แต่นั่นเป็นไปไม่ได้
สุดท้ายก็จะวนไปมาจนเรารู้สึกว่า ณ ตอนนี้ ไม่รู้สึกอยากอะไรซักอย่างเลยค่ะ หลายวันที่ผ่านมา มันหนักสุดๆถึงขั้นที่
เรากินอะไรก็อ้วกออกมา ปวดหัวแบบหนักๆหัว ไม่รู้สึกหิว ไม่อยากกินข้าว ไม่อยากนอนหลับ ไม่อยากทำอะไรเลย
ดูทีวี ดูตลก ดูกาตูน หนัง รายการที่ชอบก็แล้ว แทบไม่มีอะไรทำให้เรายิ้มได้เลยต่ะ เพราะทุกๆครั้งที่เรามองเห็น เรารู้สึกว่า
มันน่าเศร้า เราเห็นคนแก่แล้วเราก็เศร้า บางทีก้นั่งร้องไห้คนเดียว เรารู้สึกว่า ถ้าเราไม่ต้องรู้สึกรัก หรือมีความสุขกับบางอย่าง
มันคงจะดี เราจะได้ไม่ยึดติด ไม่รู้สึกอยากจะเห็นไปตลอด แต่ก้จะตีกลับความรู้สึกอีกอย่างนึงว่า เราอยู่ตอนนี้ เราควรจะมีความสุข
ชีวิตมันก็แค่นี้ จะเอาเวลามาทุกข์ไปทำไม แต่ก็สลับไปมาวนลูปอยู่อย่างนั้น
เคยคุยกับแม่แล้วค่ะ แต่ไม่ดีขึ้นเลย ตรงกันข้าม เราทำให้พ่อแม่เราเครียดกว่าเดิมอีก พ่อกับแม่ถามเราหลังจากนั้นว่า เกิดอะไรขึ้น
ทำไมคิดแบบนั้น ไม่ว่าจะแนะนำยังไงไม่ดีขึ้นเลยค่ะ เราเครียดกว่าเดิม เพราะเราปรึกษาพ่อกับแม่ก้เลยต้องเครียดกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ของเรา
จะไปหาหมอก็ไม่รู้จะทำได้ยังไงค่ะ พ่อกับแม่เราอาจจะเครียดกว่าเดิม ที่เราเป็นหนักขนาดต้องไปหาหมอ เราจนปัญญาแล้วค่ะ
เราทรมานมากๆกับการที่ความคิดของเราตีกันตลอด สักพักนึงมีความสุข แต่สักพักนึงก็กลับมาเครียดเหมือนเดิมเรื่องเดิม
เราเคยคิดว่าตายไปซะตั้งแต่ตอนนี้คงดี เราจะได้ไม่ต้องมาทุกข์อะไรอีก แต่เราก็คิดถึงพ่อแม่ที่จะต้องมาทุกข์ต่อจากเรา แต่
ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่ ถึงวันนั้นเรายังไม่รู้เลยว่าจะอยู่ได้ยังไง
ใครอยากแนะนำอะไรบอกมาได้เลยค่ะ ตอนนี้ที่ทรมานที่สุดสำหรับเรา คือเราหยุดคิดไม่ได้เลยค่ะ เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ?
จะทำยังไงต่อไปดีคะ?
สุดท้ายนี้เเกือบลืมบอกค่ะ เราเป็นแบบนี้หลายครั้ง ตอนเด็กๆก็เคยเป็นค่ะ แต่ครั้งนี้น่าจะหนักกว่าทุกครั้ง