ไม่รู้ว่ามีใครเป็นเหมือนผมหรือเปล่านะครับ ตลอดเวลาเราได้แต่ก้มหน้าก้มตาเรียนจนไม่รู้ว่าสีสันของชีวิตเป็นยังไง
ตอนผมอยู่ มัธยม ผมเรียนที่ โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในภาคเหนือ ก็ตั้งใจเรียนมาตลอดหวังว่าสักวันจะได้เป็นเจ้าคนนายคน
เป็นความคิดที่ถูกพ่อแม่ปลูกฝั่งว่า ให้ตั้งใจเรียนพอจบมาแล้วจะได้มีการมีงานทำดีๆ เป็นเจ้าคนนายคน และแล้วจุดเริ่มต้นของเส้นทางชีวิตในรั่วมหาวิทยาลัย
ก็มาถึง ผมสอบติดคณะแพทย์ในมหาลัยนั้นๆ แรกๆเริ่มเรียนพยายามบิ้วตัวเองว่า เออมันคือคณะที่ใครก็อยากเข้านะ เข้ายากนะ กว่าจะสอบได้นะ อย่างนั้นอย่างนี้
พอเอาเข้าจริงๆ มันเริ่มผิดแปลกไปจากความคิด เหมือนยิ่งเรียนยิ่งโง่ ยิ่งเรียน ยิ่งไม่เข้าใจ ช่วงพลีคลีนิกเป็นอะไรที่หนื่อยมาก ใจเราไม่รับรู้หรือเปิดรับเลย
ตลอดระยะเวลาในการศึกษา ผมไม่เคยแม้แต่จะเที่ยวผับ บลา มีร้านนั่งไปบ้างแต่นับครั้งได้ ( เพื่อนลากไป ) พอเรียนจบมา ทำงานได้ปีกว่าๆ เริ่มกลับมาคิดเสียดายว่า
ทำไมตอนที่ยังวัยรุ่น เราถึงไม่หาความสุขไส่ตัวบ้าง ทำไมมั่วแต่ยึดติดก้มหน้าก้มตาเรียน มาคิดได้เอาป่านี้ มันก็เหมือนจะสายไปหรือเปล่า ถ้าเราไปเที่ยว
เช่นผับ เราจะทำตัวยังไง ก็เอ้าเราไม่เคยไป แล้วถ้าไป แบบมากกว่านั้นล่ะ( อ่างอบนวด ) จะทำไง เจอสถานะการที่เราต้องเมาหัวทิ่งเราจะควบคุมยังไง ตอนนี้มันกลายเป็นว่าเราทำตัวไม่ถูกกับสถานที่นั้นๆ
อยากจะถามความเห็นว่ามีใครเคยเป็นเหมือนผมมั้ย ที่เสียช่วงเวลาวัยรุ่นไปเพราะการเรียน แล้วปรับตัวยังไงเมื่อโตแล้ว แล้วอยากเปิดหูเปิดตาบ้าง
ปล. ผมคิดว่าอายุ 30 จะไม่เป็นหมอล่ะ( ตอนนี้ 27 ) จะไปเปิดร้านกาแฟและ เบเกอรี่ แต่ที่เชียงใหม่ร้านกาแฟเยอะเกิ๊นนนน ใครพอจะมีเคล็ดลับอะไรเสนอบอกได้ แบบเรียกลูกค้าไอเดียดีๆ ไรเงี้ย ขอบคุณก๊าบ
เสียดายชีวิตวัยรุ่นกับอนาคตที่ฝันไว้
ตอนผมอยู่ มัธยม ผมเรียนที่ โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในภาคเหนือ ก็ตั้งใจเรียนมาตลอดหวังว่าสักวันจะได้เป็นเจ้าคนนายคน
เป็นความคิดที่ถูกพ่อแม่ปลูกฝั่งว่า ให้ตั้งใจเรียนพอจบมาแล้วจะได้มีการมีงานทำดีๆ เป็นเจ้าคนนายคน และแล้วจุดเริ่มต้นของเส้นทางชีวิตในรั่วมหาวิทยาลัย
ก็มาถึง ผมสอบติดคณะแพทย์ในมหาลัยนั้นๆ แรกๆเริ่มเรียนพยายามบิ้วตัวเองว่า เออมันคือคณะที่ใครก็อยากเข้านะ เข้ายากนะ กว่าจะสอบได้นะ อย่างนั้นอย่างนี้
พอเอาเข้าจริงๆ มันเริ่มผิดแปลกไปจากความคิด เหมือนยิ่งเรียนยิ่งโง่ ยิ่งเรียน ยิ่งไม่เข้าใจ ช่วงพลีคลีนิกเป็นอะไรที่หนื่อยมาก ใจเราไม่รับรู้หรือเปิดรับเลย
ตลอดระยะเวลาในการศึกษา ผมไม่เคยแม้แต่จะเที่ยวผับ บลา มีร้านนั่งไปบ้างแต่นับครั้งได้ ( เพื่อนลากไป ) พอเรียนจบมา ทำงานได้ปีกว่าๆ เริ่มกลับมาคิดเสียดายว่า
ทำไมตอนที่ยังวัยรุ่น เราถึงไม่หาความสุขไส่ตัวบ้าง ทำไมมั่วแต่ยึดติดก้มหน้าก้มตาเรียน มาคิดได้เอาป่านี้ มันก็เหมือนจะสายไปหรือเปล่า ถ้าเราไปเที่ยว
เช่นผับ เราจะทำตัวยังไง ก็เอ้าเราไม่เคยไป แล้วถ้าไป แบบมากกว่านั้นล่ะ( อ่างอบนวด ) จะทำไง เจอสถานะการที่เราต้องเมาหัวทิ่งเราจะควบคุมยังไง ตอนนี้มันกลายเป็นว่าเราทำตัวไม่ถูกกับสถานที่นั้นๆ
อยากจะถามความเห็นว่ามีใครเคยเป็นเหมือนผมมั้ย ที่เสียช่วงเวลาวัยรุ่นไปเพราะการเรียน แล้วปรับตัวยังไงเมื่อโตแล้ว แล้วอยากเปิดหูเปิดตาบ้าง
ปล. ผมคิดว่าอายุ 30 จะไม่เป็นหมอล่ะ( ตอนนี้ 27 ) จะไปเปิดร้านกาแฟและ เบเกอรี่ แต่ที่เชียงใหม่ร้านกาแฟเยอะเกิ๊นนนน ใครพอจะมีเคล็ดลับอะไรเสนอบอกได้ แบบเรียกลูกค้าไอเดียดีๆ ไรเงี้ย ขอบคุณก๊าบ