ต้องออกตัวก่อนว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง อาจมีตัดทอนบางส่วนออก เป็นการนำประสบการณ์ มาแชร์ ผมได้อ่านกะทู้หลายๆคนที่มักจะผิดหวังเรื่องความรักทั้งชาย หญิง ผมเองก็เคยผ่านความรู้สึกมาก่อน เริ่มเลยละกันครับ เมื่อตอนผมอายุ14ปี ผมได้ไปเที่ยวบ้านพี่บุญธรรม แล้วได้รู้จักน้องสาวสมมุติชื่อวีละกันครับ ส่วนผมชื่อ เค มันเป็นอะไรที่ผมรู้สึกถึงคำว่าผู้หญิง จากผู้ชายที่เอาแต่เล่นทอยลูกสัตว์(ตามภาษาท้องถิ่น)หรือเล่นลูกข่างในสมัยนั้น ว่ามีเพศที่ตรงข้ามกับเราอยู่ด้วย แถมน่ารักด้วย(สมัยนั้นต่างจังหวัดครอบครัวผมคนจีน ไม่มีเทคโนโลยีแบบปัจจุบัน) ผมหลงรักเป็นครั้งแรกในชีวิตของผม เป็นคำว่ารักแรกพบก็ว่าได้ อธิบายเกี่ยวกับลักษณะเฉพาะของผมก่อน อ้วน ถึงอ้วนมาก 14ปีน้ำหนักพุ่งไป70กิโล ส่วนวี น่ารักหมวยๆแบบลูกคนจีน ขาว และ มีฐานะ ส่วนผมครบ พร้อมทุกอย่าง อ้วน ฐานะปกติ หลังจากนั้นผมก็พยายามไปบ้านพี่บุญธรรมบ่อยๆ อ้างไปเล่นคอมกับเกมแฟมิคอมในสมัยนั้น(ใครทันน่าจะเดาอายุออกนะครับ) ทุกครั้งที่ไปผมจะจดจำทุกอย่างเกี่ยวกับวี ไม่ว่าจะหัวเราะหรือ เวลาเดิน แต่ไม่เคยคุยกันสักหน จนตอนหลังพี่ชายไม่อยู่บ้านไปเรียนต่อ ผมก็อดไป หลังที่บ้านเกรงว่าจะรบกวนเลยไม่ค่อยให้ไป ผ่านไป2ปีผมเรียนต่อสาวยอาชีพด้วยความที่หัวไม่ดี ไม่เคยอ่านหนังสือสักตัว ที่บ้านใช้เพาว์เวอร์ลงไปเรียนสถาปัตย์เรียกสั้นๆว่าถาปัดละกันครับ ด้วยความบังเอิญหรือพรมลิขิต เพื่อนผมสมมุติชื่อเชน มันกำลังจับสาวข้างบ้าน แล้วสาวข้างบ้านเป็นเพื่อนของวีพอดี ผมตอนนั้นกำลังกินกำลังนอนน้ำหนักพุ่งไป90กิโลกรัมตอนอายุ16ปี และตอนนั้นผมเริ่มขับรถมอเตอร์ไซด์เป็นแล้ว (แถวบ้านเรียกขี่มอเตอร์ไซด์) ภาระกิจประจำวันของผม ผมจะเวียนผ่านบ้านวีอย่างน้อย 2รอบ เช้ากับเย็น เกือบทุกวัน แต่ถ้าวันไหนบังเอิญเจอวีหน้าบ้านจะเวียนครั้งละ2รอบ มากกว่านั้นกลัวเธอจะจำได้ ผมมักจะเอาน้องชายซ้อนท้ายไปด้วย น้องมันถามพี่จะเวียนทำไมนิไม่คุย เออตูแค่ของเวียนผ่านก็พอแล้วผมตอบไป ต่อจากที่ความบังเอิญที่เพื่อนผมรู้จักกับเพื่อนวี ผมเลยเริ่มจีบโดยการส่งการ์ด หรือดอกกุหลาบฝากไปหลายครั้งเป็นที่ฮือฮาของสาวๆมากในสมัยนั้น วีเรียนโรงเรียนม.ต้นที่มีแต่ผู้หญิงล้วน ผู้ชายเข้าได้ตอนม.ปลาย จนวีฝากถามเพื่อนมาว่าให้แนะนำตัวเองด้วย สนใจอยากรู้จักหากไม่แนะนำตัวก็ไม่ต้องฝากอะไรมาอีกแล้วไม่รับ ผมมานั่งคิดดูน้ำหนัก90กิโลใครจะมาสนใจผมเลยได้แต่ฝากการ์ดไปต่อ ผลคือเธอไม่รับ หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ส่งอะไรไปให้เธออีกเลย ผมก็เข้าสู่วังวนเดิมคือ ขับรถผ่านหน้าบ้านวีวันละ2ครั้ง จนตอนเทอม2ของป.ว.ชปี1ถาปัดต้องทำงานออกแบบส่ง ผมไปนอนค้างบ้านเพื่อนที่ชื่อเชน อยู่เกือบ10วัน เพื่อนสาวของวีรู้เร่องผมเพราะเพื่อนผมมันเล่าให้ฟังเพราะมันเองก็กำลังจีบเพื่อนวีอยู่จน วีมาหาผมที่หน้าบ้านเพื่อน เพราะอยากจะรู้จัก แต่ด้วยความที่ผมนิสัยขี้อายมาก วีเลยส่งการ์ดมาให้ผมมาในบ้านเพื่อนตอนนั้นว่า อยากรู้จักด้วย ช่วยแสดงตัวหน่อย หลายๆคนคงคิดว่าผมจะออกไปคุย แต่เปล่าเลย ผมไม่ไปหลบอยู่ในบ้าน จนวีกลับบ้านไป เธอรออยู่30นาที ผมจะเอาอะไรไปคุยกับเธอผมอ้วนขนาดนี้ หลังจากนั้น ระยะห่างของผมกับวีก็ห่างขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่เคยส่งการ์ดให้เธออีก แล้วเธอก็ไม่เคยฝากส่งอะไรมาให้ผมอีกเลย มีแต่ข่าวที่เพื่อนผมบอกผมเป็นระยะๆเช่นเธอปลื้มรุ่นพี่คนนั้น คนนี้ ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ แต่กิจกกรมหนึ่งที่ผมทำเป็นประจำคือ ขับรถผ่านหน้าบ้านวีวันละ2ครั้ง มาวันนึงผมขับรถไปแถวริมทะเลผมเห็นคนวิ่งออกกำลังกายตอนเย็น เอผมถามพี่ผมว่านี่เย็นๆเค้าออกกำลังกายกันด้วยหรอ หลังจากวันนั้นผมเริ่มที่จะออกกำลังกายตอนเย็น ผมวิ่งจากวันแรกได้แค่รอบสนามกีฬา จนเป็น2รอบ จนผ่านไป5วันผมวิ่งได้วันละ10รอบ-15รอบต่อวัน วันแรกที่ผมวิ่งผมโดนวัยรุ่นแถวนั้นแซว โอ้ อ้วนวิ่งเข้าๆ เวลาอยู่เป็นกลุ่มปากมันก็สุนัขหมดละครับพวกนี้
ทุกครั้งที่ผมท้อหรือโดนแซวผมคิดถึงวี ผมอยากจะผอม อยากจะหุ่นดี ถ้าวันนั้นผมไม่อ้วน ผมคงกล้าที่จะคุย ผมคิดแบบนี้ทุกวัน ผมเริ่มคุมอาหารจนเหลือแค่วันละหนึ่งมื้อ ออกไปนอนกบ้านผมจะกินแค่โค๊กแก้วเดียว ผมเริ่มเพิ่มรอบการออกกำลังกายวันหยุดเป็นเช้าเย็น ช่วงเวลา3เดือนที่ปิดเทอมใหญ่ ไม่มีใครเจอผมเลย เพื่อนๆผมไม่ไปหาใครหรือเที่ยวจาก3เดือนจากน้ำหนัด90กิโลกรัมผมลดเหลือมากสุด50กิโลกรัม ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมลดขนาดคนแถวบ้านบอกผมติดยา แม่ผมถามผมบ่อยมากว่าผมไปติดยาไหมแต่ผมไม่เดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่อยู่แล้ว วันแรกของการเปิดเทอมป.ว.ช.2ผมเป็นที่ฮือฮามากมีแต่คนรุมถามว่าทำอย่างไรถึงผอม ผมบอกว่าออกกำลังจากกับคิดในใจว่าเพราะอยากจะจีบสาวเฟ้ย หลายๆคนคงคิดว่าผมคงจะไปจีบวีหลังจากที่ผอมได้ เปล่าครับ ผมยังคงแค่ ขับรถผ่านหน้าบ้านวันละ2ครั้งเหมือนเดิม
จนวีไปเรียนต่อมหาลัย ผมเรียนเก็บหน่วยขาดไปตัวหนึ่ง เลยจบช้ากว่า(ป.ว.ส) อันนี้นอกเรื่องอีกนิดนะครับ ตอนผมอยู่ป.ว.ช3 ผมกำลังจะโดนรีไทร์เพราะเกรดย่ำแย่มาก เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้เรื่องการเรียน แม่ผมมาปลอบว่า ไม่เป็นไรลูก เราทำได้เท่านี้ อย่าไปเสียใจ ถ้าอยากเรียนเดียวแม่ไปฝากให้ต่อ(แม่ผมเล่นเส้นเอิก) แต่วันนั้นทำให้ผมได้คิดว่า ผมยัง ยังไม่ได้ใช้ความสามารถตัวเอง ผมยังทำมันได้มากกว่านี้ ผมเลยไปบนไก่กับศาลเจ้าไว้ว่า หากครั้งนี้ผมผ่านซึ่งยากมากๆเกรดผมมันแค่1.83 เทอมนั้นมันต้องเฉลี่ยรวม1.96 ถึงไม่ไทร์ นี่ผมต้องได้เกรด2.10กว่าๆมั้ง ซึ่งชีวิตนี้ผมไม่เคยได้ สรุปผมผ่าน ผมได้เกรดเฉลี่ยน1.97 หลังจากนั้นผมมุมานะอ่านหนังสือ จนสุดท้ายผมจบป.ว.ช.มาเกรด2.90ไม่มากแต่ก็ถือว่าเยอะสำหรับผม อะต่อเรื่องวีนะครับ หลังจากที่วีไปแล้ว ผมก็ลดกิจกรรมลงเหลือแค่เวียนผ่านบ้านวีอาทิตย์ละ4ครั้ง  (ขอไปออกกำลังกายก่อนครับ ผมตั้งใจจะพิมเก็บไว้เป็นเรื่องส่วนตัว อาจจะยาวหน่อยครับเพราะเรื่องจริงมันยาวกว่าละครครับ^ ^)