ก่อนอื่นขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านกระทู้นะครับ ^^
นิสัยของผมนั้นเป็นคนที่ถ้าทำคิดตั้งใจทำอ่ะไรเเล้วจะทำได้ดีเลยอะไรไม่ชอบทำฝืนทนยังไงก็ไม่สำเร็จ(อะไรที่ไม่ชอบก็จะไม่อยากจะทำสักนิดเลยครับ)
นี่อาจเป็นนิสัยเสียของผมเอง เเต่ผมทำอะไรส่วนมากก็จะคิดไว้ก่อนนะครับ (เป็นบางครั้งที่พลาด..เหมือนครั้งนี้) เข้าเรื่องกันเลย
คือตอนนี้ผมเรียนอยุ่สาขาวิศวคอมฯ กำลีงขึ้นปี 2 มหาลัยรัฐ (ได้ทุนเรียนฟรีไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายครับ) ผมจบ ปวช สาขาเทคนิคคอมพิวเตอร์ ทำงานตั้งเเต่ ปวช 2 ร้านคอมต่างจังหวัดชวงปิดเทอมเเล้ว(ไม่ใช่ฝึกงาน) ปวช3ก็เข้าชาบูชิที่ต่างจังหวัดเงินดีอยุ่ครับทำได้อยุ่2เดือนช่วงปิดเทอม เข้ามหาลัยก็ทำเซเว่นครับเเต่ทำได้เดือนเดียวก็ออกเพราะเรียนไปด้วยไม่มีเวลาอ่านหนังสือ
พอจบปี 1 ครับตอนนี้ช่วงเเรกผมได้ตั้งใจติดต่อร้านเเอดไวน์เเถวบ้านผม(ผมคิดไว้ว่าจะเป็นลูกจ้างร้านคอมนี่เเหละ ผมทำได้ทุกอย่าง ทุกอย่างจริง ๆ)ได้เริ่มงานตั้งเเต่วันที่ 26 มีนาคม 2557 ไปทำงานได้สักพัก แม่ก็บอกว่าเงินน้อยครับไม่น่าทำ (ได้ค่าเเรงวันละ 200บาท ทำตั้งเเต่ 9.00น - 19.00น) หลังจากนั้นไม่กี่วันผมก็ไปบอกพี่ที่ร้านว่าออก เพราะเเม่จะให้เข้าโรงงานเเม่เเทนเเม่บอกไปพร้อมเเม่กลับพร้อมเเม่เลยได้วันละ 500 บาท ผมก็ดีใจครับที่จะได้มีเงินเก็บเยอะ ทำที่เก่าก็เกือบ 3 วันจึงจะเท่าที่ใหม่ เเต่ปัญหามันเข้ามาก็ตอนสมัครที่โรงงานเเม่ครับ ผมไม่มีใบเกณทหาร (ผมไม่ได้เรียน ร.ด) ก็ซวยเลยครับ อยุ่ในอาการว่างงานเเล้วในใจรู้สึกเซงมาก หลังจากนั้นเเม่ก็ได้ให้ไปที่โรงงานใกล้เคียงอีก 2 ครั้งก็ไม่ติดครับ (ในใจรู้สึกดีใจครับที่ไม่ได้เพราะไม่เคยคิดอยากทำโรงงานตั้งเเต่เเรก ในใจมันขยาดเเบบบอกไม่ถูกเเล้วได้ค่าเเรงตามรัฐจ่าย 300บาท) หลังจากนั้นผมเร่ถามรุ่นพี่ที่อยุ่ร้านคอมที่รู้จักกัน(ไม่ใช่ร้านเดิม) เขาบอกว่าตอนนี้ช่างยังเต็ม มีเเล้วจะบอกผม ถามหลายคนครับ เอาที่คิดว่าตัวเองทำได้ โลตัสก็ไปkfc ไม่รับเลยครับ มันเป็นเเค่อำเภอในต่างจังหวัดไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยว"
''เเม่จึงบอกให้ไปสมัครเซเว่นเเล้วกัน ผมก็ไปสมัครด้วยความไม่เต็มใจเลย(ความรู้สึกมันไม่มีความสุขผมทำเพราะไม่อยากให้เเม่บ่นให้มันเเล้ว ๆ ไปนิสัยขี้เกียจมั่ง) ผมเหน็ดเหนื่อยกับการหางานมาก เเล้วสุดท้ายก็ได้ที่เซเว่นครับ มันเหนื่อยมากนะครับไม่สบายใจเเล้วไม่รู้จะทนได้นานเท่าไหร่ ทำได้จะอาทิตย์เเล้ว เข้า 6.30น -16.30น พาทไทม์ครับ 300 บาทต่อวัน
"วันนี้ 30/4/2557 ประมาณ 3 ทุ่ม ผมก็พูดกับเเม่ว่า เเม่ให้โอกาศหนูหน่อย หนูอยากทำงานที่ใจหนูต้องการ หนูอยู่ได้ เเต่ในใจไม่มีความสุขกับการทำงานเลย ผมพูดไปด้วยความอัดอั้นในใจ ... ผมยอมรับผมพูดไปด้วยความไม่ได้คิด เเม่ก็บอกให้ผมทนทำดูคนที่เขายากจนกว่า เเม่บอกว่าอย่าเลือกงาน เเม่สอนผม ผมก็ได้เเต่ฟังเเม่บอกให้ผมทำหน้าให้ดี ๆ อย่าหน้าบึง คือผมอยากบอกเเม่มากเลยว่าผมทำงานในใจผมมันไมไ่ด้อยู่กับการทำงานเลยมันไม่สบายใจ ...
"ความฝันของผมตอนนี้ที่อยากทำ ผมมีเงินอยุ่ก้อนนึงก็ไม่มาก 7000-8000 บาท ผมอยากเอาไปซื้อของ เเล้วเอาเงินต่อเงิน ผมพอมีความรู้เรื่องคอมเเล้วอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์กล้องดิจิต้อลอยุ่บ้าง ซื้อขายบ่อย ผมอยากใช้ทักษะนี้ในการทำงานช่วงปิดเทอม เเต่ก็คิดว่าถ้าบอกเเม่อีก ก็กลัวว่าจะหาว่ามันไม่ดี เดินไปเจอทางตัน งานประจำก็มีอยุ่ ทำไม่ทน เปลี่ยนงานบ่อย "
ตอนนี้ผมอัดอั้นมาก กระทู้เหมือนระบายไปด้วยก็ "ขอบคุณที่อ่านนะครับทุกท่าน" คอมเม้นมาให้เต็มที่ บวก ลบ ใส่มาให้เป็นข้อคิดนะครับ ผมจะเอาไปคิด ตอนนี้ผมสับสน เหมือนทางตัน
ป.ล. ผมเป็นคนตั้งใจเรียนนะครับ ผมอยากให้เเม่ภูมิใจ ส่วนพ่อผมเสียชีวิตเเล้ว เกรดเทอมเเรกได้ 3 .26 เทอมสองได้ 3.23 เรื่องเรียนผมหาทางออกได้เสมอ เเต่เรื่องทำงานมันไม่ง่ายเลยอ่ะครับ
นักศึกษาทำงานช่วงปิดเทอมรู้สึกอย่างไรเมื่อทำงานไม่ตรงที่ใจคิด กังวลใจนิดหน่อยครับ
นิสัยของผมนั้นเป็นคนที่ถ้าทำคิดตั้งใจทำอ่ะไรเเล้วจะทำได้ดีเลยอะไรไม่ชอบทำฝืนทนยังไงก็ไม่สำเร็จ(อะไรที่ไม่ชอบก็จะไม่อยากจะทำสักนิดเลยครับ)
นี่อาจเป็นนิสัยเสียของผมเอง เเต่ผมทำอะไรส่วนมากก็จะคิดไว้ก่อนนะครับ (เป็นบางครั้งที่พลาด..เหมือนครั้งนี้) เข้าเรื่องกันเลย
คือตอนนี้ผมเรียนอยุ่สาขาวิศวคอมฯ กำลีงขึ้นปี 2 มหาลัยรัฐ (ได้ทุนเรียนฟรีไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายครับ) ผมจบ ปวช สาขาเทคนิคคอมพิวเตอร์ ทำงานตั้งเเต่ ปวช 2 ร้านคอมต่างจังหวัดชวงปิดเทอมเเล้ว(ไม่ใช่ฝึกงาน) ปวช3ก็เข้าชาบูชิที่ต่างจังหวัดเงินดีอยุ่ครับทำได้อยุ่2เดือนช่วงปิดเทอม เข้ามหาลัยก็ทำเซเว่นครับเเต่ทำได้เดือนเดียวก็ออกเพราะเรียนไปด้วยไม่มีเวลาอ่านหนังสือ
พอจบปี 1 ครับตอนนี้ช่วงเเรกผมได้ตั้งใจติดต่อร้านเเอดไวน์เเถวบ้านผม(ผมคิดไว้ว่าจะเป็นลูกจ้างร้านคอมนี่เเหละ ผมทำได้ทุกอย่าง ทุกอย่างจริง ๆ)ได้เริ่มงานตั้งเเต่วันที่ 26 มีนาคม 2557 ไปทำงานได้สักพัก แม่ก็บอกว่าเงินน้อยครับไม่น่าทำ (ได้ค่าเเรงวันละ 200บาท ทำตั้งเเต่ 9.00น - 19.00น) หลังจากนั้นไม่กี่วันผมก็ไปบอกพี่ที่ร้านว่าออก เพราะเเม่จะให้เข้าโรงงานเเม่เเทนเเม่บอกไปพร้อมเเม่กลับพร้อมเเม่เลยได้วันละ 500 บาท ผมก็ดีใจครับที่จะได้มีเงินเก็บเยอะ ทำที่เก่าก็เกือบ 3 วันจึงจะเท่าที่ใหม่ เเต่ปัญหามันเข้ามาก็ตอนสมัครที่โรงงานเเม่ครับ ผมไม่มีใบเกณทหาร (ผมไม่ได้เรียน ร.ด) ก็ซวยเลยครับ อยุ่ในอาการว่างงานเเล้วในใจรู้สึกเซงมาก หลังจากนั้นเเม่ก็ได้ให้ไปที่โรงงานใกล้เคียงอีก 2 ครั้งก็ไม่ติดครับ (ในใจรู้สึกดีใจครับที่ไม่ได้เพราะไม่เคยคิดอยากทำโรงงานตั้งเเต่เเรก ในใจมันขยาดเเบบบอกไม่ถูกเเล้วได้ค่าเเรงตามรัฐจ่าย 300บาท) หลังจากนั้นผมเร่ถามรุ่นพี่ที่อยุ่ร้านคอมที่รู้จักกัน(ไม่ใช่ร้านเดิม) เขาบอกว่าตอนนี้ช่างยังเต็ม มีเเล้วจะบอกผม ถามหลายคนครับ เอาที่คิดว่าตัวเองทำได้ โลตัสก็ไปkfc ไม่รับเลยครับ มันเป็นเเค่อำเภอในต่างจังหวัดไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยว"
''เเม่จึงบอกให้ไปสมัครเซเว่นเเล้วกัน ผมก็ไปสมัครด้วยความไม่เต็มใจเลย(ความรู้สึกมันไม่มีความสุขผมทำเพราะไม่อยากให้เเม่บ่นให้มันเเล้ว ๆ ไปนิสัยขี้เกียจมั่ง) ผมเหน็ดเหนื่อยกับการหางานมาก เเล้วสุดท้ายก็ได้ที่เซเว่นครับ มันเหนื่อยมากนะครับไม่สบายใจเเล้วไม่รู้จะทนได้นานเท่าไหร่ ทำได้จะอาทิตย์เเล้ว เข้า 6.30น -16.30น พาทไทม์ครับ 300 บาทต่อวัน
"วันนี้ 30/4/2557 ประมาณ 3 ทุ่ม ผมก็พูดกับเเม่ว่า เเม่ให้โอกาศหนูหน่อย หนูอยากทำงานที่ใจหนูต้องการ หนูอยู่ได้ เเต่ในใจไม่มีความสุขกับการทำงานเลย ผมพูดไปด้วยความอัดอั้นในใจ ... ผมยอมรับผมพูดไปด้วยความไม่ได้คิด เเม่ก็บอกให้ผมทนทำดูคนที่เขายากจนกว่า เเม่บอกว่าอย่าเลือกงาน เเม่สอนผม ผมก็ได้เเต่ฟังเเม่บอกให้ผมทำหน้าให้ดี ๆ อย่าหน้าบึง คือผมอยากบอกเเม่มากเลยว่าผมทำงานในใจผมมันไมไ่ด้อยู่กับการทำงานเลยมันไม่สบายใจ ...
"ความฝันของผมตอนนี้ที่อยากทำ ผมมีเงินอยุ่ก้อนนึงก็ไม่มาก 7000-8000 บาท ผมอยากเอาไปซื้อของ เเล้วเอาเงินต่อเงิน ผมพอมีความรู้เรื่องคอมเเล้วอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์กล้องดิจิต้อลอยุ่บ้าง ซื้อขายบ่อย ผมอยากใช้ทักษะนี้ในการทำงานช่วงปิดเทอม เเต่ก็คิดว่าถ้าบอกเเม่อีก ก็กลัวว่าจะหาว่ามันไม่ดี เดินไปเจอทางตัน งานประจำก็มีอยุ่ ทำไม่ทน เปลี่ยนงานบ่อย "
ตอนนี้ผมอัดอั้นมาก กระทู้เหมือนระบายไปด้วยก็ "ขอบคุณที่อ่านนะครับทุกท่าน" คอมเม้นมาให้เต็มที่ บวก ลบ ใส่มาให้เป็นข้อคิดนะครับ ผมจะเอาไปคิด ตอนนี้ผมสับสน เหมือนทางตัน
ป.ล. ผมเป็นคนตั้งใจเรียนนะครับ ผมอยากให้เเม่ภูมิใจ ส่วนพ่อผมเสียชีวิตเเล้ว เกรดเทอมเเรกได้ 3 .26 เทอมสองได้ 3.23 เรื่องเรียนผมหาทางออกได้เสมอ เเต่เรื่องทำงานมันไม่ง่ายเลยอ่ะครับ