ตามหัวข้อของ จขกท.เลยนะคะ จริงๆเราเคยทำมาแล้วเรื่องการถือศีล 5 การสวดมนต์ทุกวัน
และหลายๆอย่าง เรียกได้ว่าทำจนมันติดเป็นนิสัย แต่นี่เป็นเพียงในอดีตค่ะ
ตั้งแต่เราอยู่ช่วงปิดเทอมตอน ม.2
ตอนนั้นปิดเทอม 1 เดือนกว่าๆ เราทำได้ดีมากเลยค่ะ อันนี้ไม่ได้อวยนะคะ พูดตรงๆเลย
เราตื่นเช้ามาฟังธรรมทุกเช้า ทำความสะอาดหิ้งพระ สวดมนต์ดูแลอย่างดี
พอได้ฟังธรรม ซึมซับเข้าทุกวันๆ นิสัยของเราเป็นคนชอบปฏิบัติค่ะ อันไหนไม่ดีก็ไม่ทำแล้ว
เพราะมีแรงบันดาลใจในการฟังธรรมมากขึ้น ฟังแล้วก็นำมาปฏิบัติตามค่ะ อันไหนต้องแก้ก็แก้ อันไหนดีแล้วก็ทำให้มันดีต่อไป
เราไม่เถียงพ่อแม่เลย จากแต่ก่อนเถียงบ่อยมาก เพราะเราเป็นคนอารมณ์ร้อนด้วย พอได้ฟังธรรม รู้สึกกลัวบาปมากขึ้นค่ะ ไม่อยากทำ
พยายามเป็นเด็กดีให้ได้มากที่สุด เพราะกลัวบาปมากๆ ตัดภาพมาที่ปัจจุบันนะคะ ตอนนี้เรา ม.3 แล้ว
แล้วเราห่างเหินจากการปฏิบัติไปมาก กลายเป็นว่าไม่คุ้นชินเลยค่ะ ทั้งที่แต่ก่อนเคยทำได้ดี ตอนนี้แทบเริ่มใหม่ไม่เป็นเลย
พอจะเริ่มต้นใหม่ เรารู้สึกไม่ชินยังไงไม่รู้ค่ะ เหมือนไฟในการตั้งใจทำมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเราไม่รู้นะคะว่าต้องปฏิบัติยังไง
เราทราบหมดรู้หมด เพียงแต่พอเอาเข้าจริงๆ อ้าว ทำไมเรากลับทำไม่ได้เสียอย่างนั้น พอตั้งใจถือศีลก็ไม่จริงจังเหมือนแต่ก่อน
ตั้งใจสวดมนต์ก็ไม่เหมือนแต่ก่อน สวดบ้างไม่สวดบ้าง ขก.อยู่อย่างนั้น
เหมือนมันหมดไฟในการทำความดีไปอ่ะค่ะ แต่ไม่ใช่เราจะยกเลิกการทำความดีนะคะ เราไม่ยกเลิกแน่นอน เพียงแต่บางทีท้อถอยกับเหตุการณ์แบบนี้แหละค่ะ ที่เรียกว่า
หมดไฟในการทำดี
หรือมันเกิดจากหลายสาเหตุด้วยค่ะ เช่นแต่ก่อนเราไม่มีแฟน ตอนนี้เรามีแล้ว เลยทำให้หมกมุ่นกับแฟนมากเกินไป
2.แต่ก่อนเราไม่เคยเถียงแม่ มาวันนี้ด้วยความที่ไม่ยอมคนกลับกลับไปเถียงแม่ซะงั้น
3.แต่ก่อนเคยปฏิบัติแบบเรื่อยๆไม่เคยละทิ้ง พอมาตอนนี้กลับไม่สนใจเลย
4.แต่ก่อนเราฟังธรรมตลอด มาเดี๋ยวนี้น้อยครั้งมากๆค่ะที่จะได้ฟังธรรม ในยูทูปพออะไรที่มันไม่ขึ้นฟีดบ่อยๆ เราก็ไม่ได้ไปเสริช หรือค้นหาเลยค่ะ
หนูก็ไม่รู้นะคะว่ามันเกิดจากสาเหตุไหน แต่คิดว่าน่าจะเกิดจากหลายสาเหตุแน่ๆ รบกวนพี่ๆช่วยแนะนำหนูทีนะคะ ว่าต้องเริ่มจากอะไร
ปรับปรุงที่อะไร หนูมีความตั้งใจจริง ที่อยากจะกลับมาทำความดีอีกครั้ง เป็นเด็กดีอีกครั้งนึงค่ะ หนูไม่อยากกลับไปทำบาปอีกแล้ว
แล้วหนูอยากให้มันติดเป็นนิสัยของหนูเลย
พื้นเพหนูไม่ใช่เด็กที่ดื้อด้านขนาดนั้น
ลึกๆหนูมีจิตใต้สำนึกที่ดี แต่บางทีขาดการคิด ทำให้ทำอะไรไปโดยไร้สติอยู่บ่อยครั้ง พี่ๆช่วยแนะนำทีนะคะ หนูไม่อยากหลุดออกจากธรรมะจริงๆ
ตั้งใจจะปฏิบัติธรรมให้ดี ตั้งใจจะประพฤติตัวให้ดีกว่านี้ ทำไมมันยากเหลือเกินคะ
และหลายๆอย่าง เรียกได้ว่าทำจนมันติดเป็นนิสัย แต่นี่เป็นเพียงในอดีตค่ะ
ตั้งแต่เราอยู่ช่วงปิดเทอมตอน ม.2
ตอนนั้นปิดเทอม 1 เดือนกว่าๆ เราทำได้ดีมากเลยค่ะ อันนี้ไม่ได้อวยนะคะ พูดตรงๆเลย
เราตื่นเช้ามาฟังธรรมทุกเช้า ทำความสะอาดหิ้งพระ สวดมนต์ดูแลอย่างดี
พอได้ฟังธรรม ซึมซับเข้าทุกวันๆ นิสัยของเราเป็นคนชอบปฏิบัติค่ะ อันไหนไม่ดีก็ไม่ทำแล้ว
เพราะมีแรงบันดาลใจในการฟังธรรมมากขึ้น ฟังแล้วก็นำมาปฏิบัติตามค่ะ อันไหนต้องแก้ก็แก้ อันไหนดีแล้วก็ทำให้มันดีต่อไป
เราไม่เถียงพ่อแม่เลย จากแต่ก่อนเถียงบ่อยมาก เพราะเราเป็นคนอารมณ์ร้อนด้วย พอได้ฟังธรรม รู้สึกกลัวบาปมากขึ้นค่ะ ไม่อยากทำ
พยายามเป็นเด็กดีให้ได้มากที่สุด เพราะกลัวบาปมากๆ ตัดภาพมาที่ปัจจุบันนะคะ ตอนนี้เรา ม.3 แล้ว
แล้วเราห่างเหินจากการปฏิบัติไปมาก กลายเป็นว่าไม่คุ้นชินเลยค่ะ ทั้งที่แต่ก่อนเคยทำได้ดี ตอนนี้แทบเริ่มใหม่ไม่เป็นเลย
พอจะเริ่มต้นใหม่ เรารู้สึกไม่ชินยังไงไม่รู้ค่ะ เหมือนไฟในการตั้งใจทำมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเราไม่รู้นะคะว่าต้องปฏิบัติยังไง
เราทราบหมดรู้หมด เพียงแต่พอเอาเข้าจริงๆ อ้าว ทำไมเรากลับทำไม่ได้เสียอย่างนั้น พอตั้งใจถือศีลก็ไม่จริงจังเหมือนแต่ก่อน
ตั้งใจสวดมนต์ก็ไม่เหมือนแต่ก่อน สวดบ้างไม่สวดบ้าง ขก.อยู่อย่างนั้น
เหมือนมันหมดไฟในการทำความดีไปอ่ะค่ะ แต่ไม่ใช่เราจะยกเลิกการทำความดีนะคะ เราไม่ยกเลิกแน่นอน เพียงแต่บางทีท้อถอยกับเหตุการณ์แบบนี้แหละค่ะ ที่เรียกว่า
หมดไฟในการทำดี
หรือมันเกิดจากหลายสาเหตุด้วยค่ะ เช่นแต่ก่อนเราไม่มีแฟน ตอนนี้เรามีแล้ว เลยทำให้หมกมุ่นกับแฟนมากเกินไป
2.แต่ก่อนเราไม่เคยเถียงแม่ มาวันนี้ด้วยความที่ไม่ยอมคนกลับกลับไปเถียงแม่ซะงั้น
3.แต่ก่อนเคยปฏิบัติแบบเรื่อยๆไม่เคยละทิ้ง พอมาตอนนี้กลับไม่สนใจเลย
4.แต่ก่อนเราฟังธรรมตลอด มาเดี๋ยวนี้น้อยครั้งมากๆค่ะที่จะได้ฟังธรรม ในยูทูปพออะไรที่มันไม่ขึ้นฟีดบ่อยๆ เราก็ไม่ได้ไปเสริช หรือค้นหาเลยค่ะ
หนูก็ไม่รู้นะคะว่ามันเกิดจากสาเหตุไหน แต่คิดว่าน่าจะเกิดจากหลายสาเหตุแน่ๆ รบกวนพี่ๆช่วยแนะนำหนูทีนะคะ ว่าต้องเริ่มจากอะไร
ปรับปรุงที่อะไร หนูมีความตั้งใจจริง ที่อยากจะกลับมาทำความดีอีกครั้ง เป็นเด็กดีอีกครั้งนึงค่ะ หนูไม่อยากกลับไปทำบาปอีกแล้ว
แล้วหนูอยากให้มันติดเป็นนิสัยของหนูเลย
พื้นเพหนูไม่ใช่เด็กที่ดื้อด้านขนาดนั้น
ลึกๆหนูมีจิตใต้สำนึกที่ดี แต่บางทีขาดการคิด ทำให้ทำอะไรไปโดยไร้สติอยู่บ่อยครั้ง พี่ๆช่วยแนะนำทีนะคะ หนูไม่อยากหลุดออกจากธรรมะจริงๆ