เคยไหม...?

ช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตเคยอยู่คนเดียว หลายปีผ่านมาแล้ว
วันหนึ่ง นั่งร้องไห้เสียใจกับเรื่องที่เจอ ร้องไห้คนเดียวเสียใจมากมาย
คิดแต่ว่าทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ เมื่อไหร่มันจะจบ ถ้าเราตายไปเลย เรื่องแย่ๆนี้คงจะจบเสียที
ช่วงเวลาที่นั่งร้องไห้จะเป็นจะตาย เจ็บปวดแสนสาหัส จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ...
เป็นสายจากคนที่นานๆจะโทรมาสักที อาม่า...
พอเรารับสาย อาม่าถามว่า "ทำอะไรอยู่ลูก กินข้าวหรือยัง"
ไม่รู้ทำไมนาทีนั้นอาม่าโทรมาหา ทั้งๆที่ไม่บ่อยเลยที่อาม่าจะโทรมา
เลยหยุดร้องไห้ เหมือนมีใครไปกระซิบอาม่าว่าให้โทรมาหา มาเตือนสติ
เออเนอะ.. คนที่ทำให้เราต้องนั่งร้องไห้เสียใจมันอาจจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเรานั่งร้องไห้อยู่
แต่คนที่อยู่ไกล อยู่ๆกลับนึกถึงและโทรมาหา คงเป็นสายใยของครอบครัว ที่ถึงอยู่ไกลกัน
แต่ด้วยความรัก ความห่วงใย มันอาจทำให้รับรู้ได้ว่า ใครคนหนึ่งที่เป็นลูกหลาน กำลังเสียใจ

วันนั้นเราไม่ได้หยุดเสียใจกับสิ่งที่เจอได้เลยซะทีเดียว แต่มีสติและสำนึกได้เลยว่า ใครจะรักเราเท่าคนในครอบครัวของเราเอง
อยากแชร์ให้หลายๆคนได้รู้ และเราก็เชื่อว่าคงมีใครหลายๆคนที่อาจเจอเหตุการณ์คล้ายๆกับเรา ในช่วงเวลาที่คิดว่าแย่ที่สุด
กลับยังมีคนบางคน กำลังคิดถึงและเป็นห่วงเราอยู่นะ