สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 9
เดี๋ยวก็ดราม่าอีก
มันเคยดราม่ามารอบนึงแล้วนี่ ......
ลองอ่านและพิจารณาประโยคพวกนี้ใหม่นะคะ
• เราจะบีบแตรใส่คนที่ยืนยึกยักริมถนนแยกที่ผ่านมาไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้าใส่ขาเทียม
• เราจะเบียดชนคนข้างหน้าที่เดินช้ามากไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้าเพิ่งตกงาน
• เราจะขำคนที่แต่งตัวเชยไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้ามีชุดเก่งแค่ชุดเดียว
• เราจะรำคาญสาวโรงงานที่มาเดินพารากอนไม๊ – ถ้าเรารู้ว่านั่นคือการฉลองวันเกิดของเธอ
• เราจะหมั่นไส้ลุงที่หัวเราะเสียงดังลั่นคนนั้นไม๊ – ถ้ารู้ว่าแกเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย
กลายๆว่าจะเป็นการดูถูกคุณค่ามนุษย์ด้วยกันมากกว่านะ โดยเห็นคนที่ไม่สมบูรณ์หรือมีน้อย เป็นคนด้อยค่าน่าสงสาร
แต่จริงๆแล้วสิ่งที่เราควรทำ "ไม่ใช่การสงสารเค้า" แต่เป็น "การมองคุณค่าของมนุษย์ทุกคนอย่างเท่าเทียม" มากกว่าค่ะ
คนใส่ขาเทียม ก็มีค่าความเป็นคนเท่ากับเรา การไปสงสารเค้า เป็นการกระทำที่เหมือนกับว่า เค้าเป็นคนด้อยค่า
สิ่งที่เราควรทำไม่ใช่ความสงสาร แต่ควรเป็นการเปิดโอกาสในสังคมให้เค้า ให้เค้ามีโอกาสเช่นเดียวกันกับคนทั่วไป
สาวโรงงาน ทำไมสาวโรงงานเดินพารากอนถึงเป็นเรื่องที่น่าสงสาร น่าเห็นใจคะ???
คุณค่าของสาวโรงงานไม่เท่าคนที่ทำงานอ๊อฟฟิศเหรอคะ? มันเหมือนเป็นการดูถูกเค้ามากกว่าอ่ะ
ไม่เข้าใจตรรกะบางอย่างของคนเขียนบทความนี้
มันเคยดราม่ามารอบนึงแล้วนี่ ......
ลองอ่านและพิจารณาประโยคพวกนี้ใหม่นะคะ
• เราจะบีบแตรใส่คนที่ยืนยึกยักริมถนนแยกที่ผ่านมาไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้าใส่ขาเทียม
• เราจะเบียดชนคนข้างหน้าที่เดินช้ามากไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้าเพิ่งตกงาน
• เราจะขำคนที่แต่งตัวเชยไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้ามีชุดเก่งแค่ชุดเดียว
• เราจะรำคาญสาวโรงงานที่มาเดินพารากอนไม๊ – ถ้าเรารู้ว่านั่นคือการฉลองวันเกิดของเธอ
• เราจะหมั่นไส้ลุงที่หัวเราะเสียงดังลั่นคนนั้นไม๊ – ถ้ารู้ว่าแกเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย
กลายๆว่าจะเป็นการดูถูกคุณค่ามนุษย์ด้วยกันมากกว่านะ โดยเห็นคนที่ไม่สมบูรณ์หรือมีน้อย เป็นคนด้อยค่าน่าสงสาร
แต่จริงๆแล้วสิ่งที่เราควรทำ "ไม่ใช่การสงสารเค้า" แต่เป็น "การมองคุณค่าของมนุษย์ทุกคนอย่างเท่าเทียม" มากกว่าค่ะ
คนใส่ขาเทียม ก็มีค่าความเป็นคนเท่ากับเรา การไปสงสารเค้า เป็นการกระทำที่เหมือนกับว่า เค้าเป็นคนด้อยค่า
สิ่งที่เราควรทำไม่ใช่ความสงสาร แต่ควรเป็นการเปิดโอกาสในสังคมให้เค้า ให้เค้ามีโอกาสเช่นเดียวกันกับคนทั่วไป
สาวโรงงาน ทำไมสาวโรงงานเดินพารากอนถึงเป็นเรื่องที่น่าสงสาร น่าเห็นใจคะ???
คุณค่าของสาวโรงงานไม่เท่าคนที่ทำงานอ๊อฟฟิศเหรอคะ? มันเหมือนเป็นการดูถูกเค้ามากกว่าอ่ะ
ไม่เข้าใจตรรกะบางอย่างของคนเขียนบทความนี้
ทำไมซันนี่ไม่ยอมอาบน้ำ ทึ่ง, พนักงานร้านโอเลี้ยง ถูกใจ, cHocoLate IcE cReam CaKE ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1302963 ทึ่ง, คิลเลอร์ ทึ่ง, Haiiro No Neko ถูกใจ, สนัฟเฟิลส์ ถูกใจ, Draconia ถูกใจ, fallout ถูกใจ, มทิรา ถูกใจรวมถึงอีก 87 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 18
สองคนยลตามช่อง คนหนึ่งมองเห็นโคลนตม อีกคนตาแหลมคม มองเห็นดาวอยุ่พราวพร่าง
ถ้าเรามองข้ามการเปรียบเทียบบางเรื่องออกไปบ้าง เราจะมองเห็นถึงแก่นแท้ที่เรื่องนี้ต้องการจะสื่อนะ แล้วแต่ละค่ะ ว่าจะเลือกมองโคลน หรือมองดาว
การเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดของคนอื่น และของตัวเอง
การเลือกที่จะยินดีกับความคิดต่างกันของแต่ละบุคคลเป็นสิ่งสำคัญ ในการรักษาชีวิตครอบครัวที่มีความสุขและยืนยาว
ชีวิตเราสั้นเกินกว่า ที่จะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเสียใจที่ว่า เราทำผิดกับคนที่เรารักและรักเรา ให้ดูแลและทะนุถนอมคนที่รักเรา และพยายามเข้าใจและให้อภัยจะดีกว่า
เราไม่มีวันรู้ว่า "คนที่เราเจอ – กำลังเจอกับอะไร"
โลกกว้างกว่าเงาของเรา และโลกก็ไม่ได้หมุนรอบตัวเรา
มองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆไปบ้าง ให้โอกาสและให้อภัยช มีความเข้าใจซึ่งกันและกัน จะได้รักและอยู่ด้วยกันอย่างยั่งยืน ยาวนาน
ถ้าเรามองข้ามการเปรียบเทียบบางเรื่องออกไปบ้าง เราจะมองเห็นถึงแก่นแท้ที่เรื่องนี้ต้องการจะสื่อนะ แล้วแต่ละค่ะ ว่าจะเลือกมองโคลน หรือมองดาว
การเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดของคนอื่น และของตัวเอง
การเลือกที่จะยินดีกับความคิดต่างกันของแต่ละบุคคลเป็นสิ่งสำคัญ ในการรักษาชีวิตครอบครัวที่มีความสุขและยืนยาว
ชีวิตเราสั้นเกินกว่า ที่จะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเสียใจที่ว่า เราทำผิดกับคนที่เรารักและรักเรา ให้ดูแลและทะนุถนอมคนที่รักเรา และพยายามเข้าใจและให้อภัยจะดีกว่า
เราไม่มีวันรู้ว่า "คนที่เราเจอ – กำลังเจอกับอะไร"
โลกกว้างกว่าเงาของเรา และโลกก็ไม่ได้หมุนรอบตัวเรา
มองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆไปบ้าง ให้โอกาสและให้อภัยช มีความเข้าใจซึ่งกันและกัน จะได้รักและอยู่ด้วยกันอย่างยั่งยืน ยาวนาน
สมาชิกหมายเลข 1302963 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1184265 ถูกใจ, ปลายน้ำ ณ ในหมง ถูกใจ, ศิริรักษ์ ซึ้ง, fm@co ถูกใจ, อังศุมาลินหญิงจ๋า ถูกใจ, lovephoenix ซึ้ง, april_29_me ถูกใจ, Love na Craft ถูกใจ, Princess Tear ถูกใจรวมถึงอีก 10 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 15
หลังจากนั้นพ่อก็ได้กินปลาทูไหม้ทุกครั้ง
ทำไมซันนี่ไม่ยอมอาบน้ำ ขำกลิ้ง, พนักงานร้านโอเลี้ยง ขำกลิ้ง, สมาชิกหมายเลข 1302963 ขำกลิ้ง, คิลเลอร์ ขำกลิ้ง, Haiiro No Neko ถูกใจ, สนัฟเฟิลส์ ขำกลิ้ง, สมาชิกหมายเลข 830666 ขำกลิ้ง, โลมาเรืองแสง ขำกลิ้ง, cloning ขำกลิ้ง, ธิดาดวงเดือน ขำกลิ้งรวมถึงอีก 38 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 8
เกือบดีแล้วค่ะ ยกเว้นข้อนี้
เราจะรำคาญสาวโรงงานที่มาเดินพารากอนไม๊ – ถ้าเรารู้ว่านั่นคือการฉลองวันเกิดของเธอ
เพิ่งรู้ว่ามีคนรำคาญสาวโรงงานเดินพารากอนด้วย
เราจะรำคาญสาวโรงงานที่มาเดินพารากอนไม๊ – ถ้าเรารู้ว่านั่นคือการฉลองวันเกิดของเธอ
เพิ่งรู้ว่ามีคนรำคาญสาวโรงงานเดินพารากอนด้วย
สมาชิกหมายเลข 1302963 ถูกใจ, คิลเลอร์ ถูกใจ, สนัฟเฟิลส์ ถูกใจ, karawara ถูกใจ, ธิดาดวงเดือน ถูกใจ, Water Boy ถูกใจ, St.yawn ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1206294 ถูกใจ, Smiley People ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1340599 ถูกใจรวมถึงอีก 16 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
โอย...ผมชอบปลาทูทอดเกรียมๆ ...อร่อยมากนะแม่
อภัยให้แก่กันในวันนี้ ดีกว่าอโหสิให้กัน
มีเรื่องมาเล่า...Cr.เพื่อนสาว สุดสวย
"แม่ของผมเป็นคนทำอาหารที่บ้านประจำทุกวัน...
คืนหนึ่งหลังจากที่แม่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน พอแม่กลับบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้า และทำอาหารเย็นให้เราปกติ ที่โต๊ะอาหารแม่วางจานที่มีปลาทูที่ไหม้เกรียม บนโต๊ะต่อหน้าพ่อและทุกๆคน....
ผมรอว่าแต่ละคนจะว่าอย่างไร.....
แต่...พ่อไม่พูดอะไร และตั้งหน้าตั้งตา กินปลาทูไหม้ตัวนั้น และหันมาถามผมว่าที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง
คืนนั้นหลังอาหารเย็น ผมจำได้ว่า ได้ยินแม่ขอโทษพ่อที่ทอดปลาทูไหม้...และผมไม่เคยลืมที่พ่อพูดกับแม่เลย
"โอย...ผมชอบปลาทูทอดเกรียมๆ ...อร่อยมากนะแม่"
คืนต่อมา ผมเก็บคำถามในใจ ก่อนนอน และถามพ่อว่า "พ่อชอบปลาทูทอดเกรียมๆ จริงๆ เหรอ"
พ่อลูบหัวผม และ ตอบว่า.."แม่ของลูกทำงานหนักมาทั้งวัน... ปลาทูไหม้ 1 ตัว ไม่เคยทำร้ายใคร แต่คำพูดที่ต่อว่ากันต่างหากที่จะทำร้ายกัน"
"ชีวิตคนเราเต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบ และแต่ละคนก็ไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์แบบ ตัวเราเองก็ไม่ได้มีอะไรดีกว่าใครๆ"
"พ่อเองก็เป็นคนหนึ่งที่เคยลืมวันเกิดแม่ วันครบรอบวันแต่งงาน และ
เแม้แต่พ่อเองยังเคยลืม ทำบุญวันเกิดของพ่อและแม่ของพ่อเองตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่เลย”
แต่สิ่งที่พ่อเรียนรู้ ในช่วงชีวิตคือ...การเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดของคนอื่น และของตัวเอง
การเลือกที่จะยินดีกับความคิดต่างกันของแต่ละบุคคลเป็นสิ่งสำคัญ ในการรักษาชีวิตครอบครัวที่มีความสุขและยืนยาว
ชีวิตเราสั้นเกินกว่า ที่จะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเสียใจที่ว่า เราทำผิดกับคนที่เรารักและรักเรา ให้ดูแลและทะนุถนอมคนที่รักเรา และพยายามเข้าใจและให้อภัยจะดีกว่า"
**ถ้าเรารู้ เราจะทำไหม?**
• เราจะบีบแตรใส่คนที่ยืนยึกยักริมถนนแยกที่ผ่านมาไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้าใส่ขาเทียม
• เราจะเบียดชนคนข้างหน้าที่เดินช้ามากไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้าเพิ่งตกงาน
• เราจะขำคนที่แต่งตัวเชยไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้ามีชุดเก่งแค่ชุดเดียว
• เราจะรำคาญสาวโรงงานที่มาเดินพารากอนไม๊ – ถ้าเรารู้ว่านั่นคือการฉลองวันเกิดของเธอ
• เราจะหมั่นไส้ลุงที่หัวเราะเสียงดังลั่นคนนั้นไม๊ – ถ้ารู้ว่าแกเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย
• เรารู้แจ่มชัดเสมอ…ว่าชีวิตเรากำลังเจออะไร
แต่เราไม่มีวันรู้ว่า "คนที่เราเจอ – กำลังเจอกับอะไร"
โลกกว้างกว่าเงาของเรา และโลกก็ไม่ได้หมุนรอบตัวเรา
มองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆไปบ้าง ให้โอกาสและให้อภัยช มีความเข้าใจซึ่งกันและกัน จะได้รักและอยู่ด้วยกันอย่างยั่งยืน ยาวนาน