ยาวนิดนึงนะคะ....คืองี้ค่ะ เราและเพื่อนเป็นสาววัย 30 กว่าๆ มีเพื่อนคนนึงที่คบมาประมาณ 10 ปี ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย
ขอเรียกว่า A ละกันนะคะ คือว่า A มีน้ำหนักเยอะมาตั้งแต่เราเจอกันที่มหาวิทยาลัย ไล่มาเรื่อยๆ ตั้งแต่ 100 > 120 > และทำลุไปถึง 150 กิโล
ก่อนที่ A จะตัดสินใจผ่าตัดกระเพาะให้เล็กลง ที่ผ่านมา A ได้ผ่านการลดน้ำหนักด้วยวิธีต่างๆ มาแล้ว อาทิ การคุมอาหารแบบต่างๆ รวมถึงเข้าพบแพทย์เพื่อลดอย่างจริงจัง
ซึ่งการลดน้ำหนักแบบจริงจังเกิดขึ้นก่อนที่เราจะคบกัน และเป็นคำบอกเล่าของ A A จึงมีความรู้หมดว่าลูกอม นม ไข่ มีแคลลอรี่เท่าไหร่ๆ
จน A ตัดสินใจผ่าตัดเมื่อเกือบ 2 ปีที่แล้ว A ให้ข้อมูล/ทฤษฎี เรื่องการผ่าตัดกะเพราะแก่เพื่อนเป็นฉากๆๆ ว่าก่อนผ่า-หลังผ่า ต้องทำอย่างงี้ๆๆ
ซึ่งเพื่อนๆ ก็ทั้งให้กำลังใจและก็กังวลไปพร้อมๆกัน เพราะเท่าที่ผ่านมาพวกเราไม่เคยเห็น A ลดน้ำหนัดอย่างจริงจังเลย อย่างที่บอกคือคบมาตั้งแต่มหาวิทยาลัย พวกเราคิดว่าการผ่าตัดมันเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ เพราะเห็นถึงพฤติกรรมของ A แล้วก็หวั่นใจ เพราะ A ไม่ได้ทำดังที่พูดเอาไว้เลย
A สูบบุหรี่จัด
A ทำงาน freelance กินนอนไม่เป็นเวลา
A มักจะบอกว่าเป็นคนไม่กินขนม แต่หลายครั้งที่เราเห็นว่า A กินสิ่งที่คนทั่วไปเรียกว่าขนม อาทิ ข้าวโพดคั่ว เวลาดูหนัง เลย์ ออริจินัล แผ่นบาง A จริงอยู่ปริมาณไม่ได้เยอะ แต่ A บอก A ไม่กินขนม!
A ไม่ออกกำลังกาย อาจจะด้วยสรีระ
A ชอบทำอาหารในปริมาณเยอะๆ แม้ว่าเพื่อนๆจะบอกว่า ขอซอฟท์ๆ นะมื้อนี้
และ พฤติกรรมอีกมากมายที่เรานึกไม่ออกตอนนี้
ช่วงผ่าตัดเรียกว่า A เฉียดตายเพราะต้องผ่าตัดซ้ำเนื่องจากแผลภายในปริ แต่ข่าวบอกว่า คุณหมอให้งดอาหารและน้ำเด็ดขาดแต่ A ดื้อ จิบน้ำเข้าไป
และก่อนหน้าจะเข้าผ่าตัดคุณหมอให้งดสูบบุหรี่ แน่นอน A ไม่ได้งด
ผ่านช่วงเวลาลำบาก ลำบนมาเกือบปี แรกๆ A จะทานได้น้อยมากกก ตักข้าวกิน 2 คำ ร่างกายเหมือนไม่รับอาเจียนออก เป็นประจำ เป็นอย่างนี้อยู่หลายเดือน จนปัจจุบันนี้ A ตามที่เราและเพื่อนๆ ได้สังเกต A ทานได้เหมือนสาวปกตินางนึง ไม่มีทีท่าพะอึดพะอม อาเจียนแต่อย่างใด และแถมยังสูบบุดรี่จัดเหมือนเดิม ไม่ออกกำลังกาย ไม่ควบคุมอาหาร นอนไม่เป็นเวลา อาทิ นอนตี 5 ตื่น บ่าย 3 และก็บ่นว่า นอนไม่พอ นอนไม่หลับ ยังคิดว่าตัวเองกินได้น้อยอยู่ ซึ่งไม่จิงอ่ะ
A รู้ตัวว่าน้ำหนักไม่ลงตามเป้า แถมยังพุ่งขึ้นอีกต่างหาก แต่ A ก็ยังคงมีพฤติกรรมเหมือนเดิม -_-"
ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครหุ่นดี กินเก่งกันแทบทุกคน แต่ 1 ปีหลังมานี้ทุกคนเริ่มสนใจการออกกำลังกายมากขึ้น ชักชวนกันทำโน่นนี่เสมอ ไม่ว่าจะโยคะ วิ่ง ปั่นจักรยาน ตีแบด ส่วนตัวเราก็ไม่ได้เข้าร่วมทุกแมชต์หรอกนะ กูตามโอกาสเหมือนกัน เรียกว่า ชวน 10 ครั้ง เราไป 3-4 ครั้งเอง
ซึ่งทุกครั้งพยายามจะชวน A ไปด้วยตลอด ทุกคนพยายามให้กำลังใจว่า A ทำได้ หรือทำเท่าที่ได้ ก็ยังดีกว่าไม่ทำ แต่ก็ไม่มี feedback จาก A แถมกลายเป็นเรื่องน่ารำคาญสำหรับ A ที่เรากับเพื่อนๆ พูดคุยเรื่อง healthy ในกรู๊ปไลน์ A จะไม่โผล่มาจนกว่าเราเปลี่ยนไปคุยเรื่องนัดกันทางข้าวร้านนี้ๆๆๆ A จะเข้ามาคอนเฟิร์มไปด้วย ... แหง่ว
คือเล่นมายืดยาว แต่จริงๆมีดีเทลอีกเยอะๆๆๆ เลย ตอนนี้เพื่อนๆ กลุ่มใจกันว่า ควรจะพูดเตือน A อย่างเป็นเรื่องเป็นราวดีหรือไม่
คือที่ผ่านมาก็เคยมีสะกิดกันเป็นเคสๆ ไป แต่ก็มักจะมีประโยคสวนกลับมาทุกทีกว่า พวกเราก็ไม่ได้ผอมนิ หรือไม่ก็พวกเราก็กินกันเยอะเหมือนกันนิ
สำหรับเราประเด็นคือ พวกเราไม่ผอม พวกเรากินเก่ง พวกเรารู้ตัว! พวกเราก็หันมารักสุขภาพ เล่นกีฬา ออกกำลังกาย กัน
จนเพื่อนบางคนท้อใจ บอกปล่อยผ่านเถอะ ชวน A กินอย่างสนุกสนานไปเลย อารมณ์ห้ามไม่ได้ก็ยุส่งเลยงี้
บอกตามตรงเป็นห่วงนะ แต่ก็ไปไม่เป็นอ่ะ ไม่รู้จะดีลกับนางยังงัย จนบางทีเราคิดว่าเพื่อนเราเป็นเกี่ยวกับทางจิตรรึเปล่าไม่รู้อะ
ขอบคุณเพื่อนๆที่ สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ
ถ้าคุณมีเพื่อน น้ำหนัก 150+ ผ่าตัดกระเพาะ ผ่านไปเกือบ 2 ปี น้ำหนักลงแค่ 20 กิโล เราจะช่วยอะไรเค้าได้บ้างมั้งค่ะ
ขอเรียกว่า A ละกันนะคะ คือว่า A มีน้ำหนักเยอะมาตั้งแต่เราเจอกันที่มหาวิทยาลัย ไล่มาเรื่อยๆ ตั้งแต่ 100 > 120 > และทำลุไปถึง 150 กิโล
ก่อนที่ A จะตัดสินใจผ่าตัดกระเพาะให้เล็กลง ที่ผ่านมา A ได้ผ่านการลดน้ำหนักด้วยวิธีต่างๆ มาแล้ว อาทิ การคุมอาหารแบบต่างๆ รวมถึงเข้าพบแพทย์เพื่อลดอย่างจริงจัง
ซึ่งการลดน้ำหนักแบบจริงจังเกิดขึ้นก่อนที่เราจะคบกัน และเป็นคำบอกเล่าของ A A จึงมีความรู้หมดว่าลูกอม นม ไข่ มีแคลลอรี่เท่าไหร่ๆ
จน A ตัดสินใจผ่าตัดเมื่อเกือบ 2 ปีที่แล้ว A ให้ข้อมูล/ทฤษฎี เรื่องการผ่าตัดกะเพราะแก่เพื่อนเป็นฉากๆๆ ว่าก่อนผ่า-หลังผ่า ต้องทำอย่างงี้ๆๆ
ซึ่งเพื่อนๆ ก็ทั้งให้กำลังใจและก็กังวลไปพร้อมๆกัน เพราะเท่าที่ผ่านมาพวกเราไม่เคยเห็น A ลดน้ำหนัดอย่างจริงจังเลย อย่างที่บอกคือคบมาตั้งแต่มหาวิทยาลัย พวกเราคิดว่าการผ่าตัดมันเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ เพราะเห็นถึงพฤติกรรมของ A แล้วก็หวั่นใจ เพราะ A ไม่ได้ทำดังที่พูดเอาไว้เลย
A สูบบุหรี่จัด
A ทำงาน freelance กินนอนไม่เป็นเวลา
A มักจะบอกว่าเป็นคนไม่กินขนม แต่หลายครั้งที่เราเห็นว่า A กินสิ่งที่คนทั่วไปเรียกว่าขนม อาทิ ข้าวโพดคั่ว เวลาดูหนัง เลย์ ออริจินัล แผ่นบาง A จริงอยู่ปริมาณไม่ได้เยอะ แต่ A บอก A ไม่กินขนม!
A ไม่ออกกำลังกาย อาจจะด้วยสรีระ
A ชอบทำอาหารในปริมาณเยอะๆ แม้ว่าเพื่อนๆจะบอกว่า ขอซอฟท์ๆ นะมื้อนี้
และ พฤติกรรมอีกมากมายที่เรานึกไม่ออกตอนนี้
ช่วงผ่าตัดเรียกว่า A เฉียดตายเพราะต้องผ่าตัดซ้ำเนื่องจากแผลภายในปริ แต่ข่าวบอกว่า คุณหมอให้งดอาหารและน้ำเด็ดขาดแต่ A ดื้อ จิบน้ำเข้าไป
และก่อนหน้าจะเข้าผ่าตัดคุณหมอให้งดสูบบุหรี่ แน่นอน A ไม่ได้งด
ผ่านช่วงเวลาลำบาก ลำบนมาเกือบปี แรกๆ A จะทานได้น้อยมากกก ตักข้าวกิน 2 คำ ร่างกายเหมือนไม่รับอาเจียนออก เป็นประจำ เป็นอย่างนี้อยู่หลายเดือน จนปัจจุบันนี้ A ตามที่เราและเพื่อนๆ ได้สังเกต A ทานได้เหมือนสาวปกตินางนึง ไม่มีทีท่าพะอึดพะอม อาเจียนแต่อย่างใด และแถมยังสูบบุดรี่จัดเหมือนเดิม ไม่ออกกำลังกาย ไม่ควบคุมอาหาร นอนไม่เป็นเวลา อาทิ นอนตี 5 ตื่น บ่าย 3 และก็บ่นว่า นอนไม่พอ นอนไม่หลับ ยังคิดว่าตัวเองกินได้น้อยอยู่ ซึ่งไม่จิงอ่ะ
A รู้ตัวว่าน้ำหนักไม่ลงตามเป้า แถมยังพุ่งขึ้นอีกต่างหาก แต่ A ก็ยังคงมีพฤติกรรมเหมือนเดิม -_-"
ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครหุ่นดี กินเก่งกันแทบทุกคน แต่ 1 ปีหลังมานี้ทุกคนเริ่มสนใจการออกกำลังกายมากขึ้น ชักชวนกันทำโน่นนี่เสมอ ไม่ว่าจะโยคะ วิ่ง ปั่นจักรยาน ตีแบด ส่วนตัวเราก็ไม่ได้เข้าร่วมทุกแมชต์หรอกนะ กูตามโอกาสเหมือนกัน เรียกว่า ชวน 10 ครั้ง เราไป 3-4 ครั้งเอง
ซึ่งทุกครั้งพยายามจะชวน A ไปด้วยตลอด ทุกคนพยายามให้กำลังใจว่า A ทำได้ หรือทำเท่าที่ได้ ก็ยังดีกว่าไม่ทำ แต่ก็ไม่มี feedback จาก A แถมกลายเป็นเรื่องน่ารำคาญสำหรับ A ที่เรากับเพื่อนๆ พูดคุยเรื่อง healthy ในกรู๊ปไลน์ A จะไม่โผล่มาจนกว่าเราเปลี่ยนไปคุยเรื่องนัดกันทางข้าวร้านนี้ๆๆๆ A จะเข้ามาคอนเฟิร์มไปด้วย ... แหง่ว
คือเล่นมายืดยาว แต่จริงๆมีดีเทลอีกเยอะๆๆๆ เลย ตอนนี้เพื่อนๆ กลุ่มใจกันว่า ควรจะพูดเตือน A อย่างเป็นเรื่องเป็นราวดีหรือไม่
คือที่ผ่านมาก็เคยมีสะกิดกันเป็นเคสๆ ไป แต่ก็มักจะมีประโยคสวนกลับมาทุกทีกว่า พวกเราก็ไม่ได้ผอมนิ หรือไม่ก็พวกเราก็กินกันเยอะเหมือนกันนิ
สำหรับเราประเด็นคือ พวกเราไม่ผอม พวกเรากินเก่ง พวกเรารู้ตัว! พวกเราก็หันมารักสุขภาพ เล่นกีฬา ออกกำลังกาย กัน
จนเพื่อนบางคนท้อใจ บอกปล่อยผ่านเถอะ ชวน A กินอย่างสนุกสนานไปเลย อารมณ์ห้ามไม่ได้ก็ยุส่งเลยงี้
บอกตามตรงเป็นห่วงนะ แต่ก็ไปไม่เป็นอ่ะ ไม่รู้จะดีลกับนางยังงัย จนบางทีเราคิดว่าเพื่อนเราเป็นเกี่ยวกับทางจิตรรึเปล่าไม่รู้อะ
ขอบคุณเพื่อนๆที่ สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ