แค่ได้คิดถึงก็พอ

ฉันคบกับแฟนมาสักพักใหญ่ต่างคนต่างเรียนใกล้จะจบแล้ว พี่บีเรียนปีสุดท้ายฝึกงานอยู่ต่างจังหวัด ส่วนฉันก็อยู่กรุงเทพ...ทุกวันเรายังโทรหากัน คุยกันบ้าง จนวันหนึ่งฉันโทรติดต่อพี่บีไม่ได้ก็คิดว่าคงยุ่งๆหรือไม่ก็แบตหมด เดี๋ยวเขาเห็นเราโทรไปเขาคงโทรมาเอง จนผ่านมา3-4วัน ตรงกับวันลอยกระทงพอดี โทรกลับไปจะถามว่าวันนี้ไปลอยกระทงที่ไหนค่ะ ก็ปิดเครื่อง..? สักพักเขาก็โทรกลับมาแต่ไม่มีเสียงพูดอะไรเลย ถามว่าเป็นยังไงบ้าง หายไปไหนมา แต่ไม่มีเสียงอะไรเลย ยิ่งทำให้ฉันไม่สบายใจ พยายามโทรกลับไปสิบๆรอบก็ปิดเครื่อง
จนเรื่องทุกอย่างมาเฉลยตอนบ่ายของวันจันทร์......เพื่อนฉันโทรมาพร้อมกับช็อกอย่างสุดขีด
เพื่อน: แกปิดเครื่องทำไม
ฉัน : ฉันไม่ได้ปิดเรื่องเลยนะ
เพื่อน:ฉันโทรหาแกตั้งแต่วันพฤหัสปิดเครื่องตลอดเลย ฉันเพิ่งจะโทรติดก็วันนี้แหละ
เอ่อ แกฟังฉันดีๆนะ อย่าตกใจนะ !!
ฉัน :มีอะไรแก
เพื่อน : แกพี่บีตายเเล้วตายตั้งแต่วันพฤหัส
ฉัน: แกบ้าป่าวอย่ามาอำฉันเล่นนะ พี่บีจะตายได้ยังไง ในเมื่อวันอาทิตย์เขาโทรมาหาฉันอยู่เลย
ความรู้สึกตอนนั้นคิดว่าไม่จริงหรอกน่า เป็นไปไม่ได้ เพราะก่อนพี่บีเสียเมื่อวันพุธเรายังโทรคุยกันปกติ แลถ้อยคำสุดท้ายที่พี่บีบอกไว้คือ..ตัวเล็กดูแลตัวเองดีๆนะ พี่คิดถึงตัวเล็กมากๆนะครับ
ฉัน: แล้วตอนนี้พี่บีอยู่ไหน
เพื่อน: พ่อแม่เอาศพกลับมาที่บ้าน เผาวันนี้ตอนบ่ายสามแกมาทันมั้ย รอแกนะ
ฉัน :........
ฉันรีบกลับบ้านที่สระแก้วทันที แต่ไปยังไงก็ไปไม่ทันเผา วันนั้นรถติดมากๆ ทุกทีกลับบ้านใช้เวลาแค่3ชั่วโมง แต่วันนั้นใช้เวลา5ชั่วโมงกว่าจะถึงบ้านและในที่สุดก็ไปส่งพี่บีไม่ทัน
ฉันลงจากรถแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านพี่บี ไม่อยากจะเชื่อว่านี้มันคือเรื่องจริง
ฉันเห็นแม่พี่บี....แม่พี่บีคว้าตัวฉันมากอดแล้วร้องไห้ แล้วฉันเองก็ร้องไห้ ฉันเดินไปจุดธูปบอกพี่บีว่า น้องมาแล้วนะขอโทษที่มาส่งพี่ไม่ทัน
รักพี่บีนะ...
แล้วฉันก็กลับบ้านฉันเองซึ่งอยู่ห่างออกไปแค่หมู่บ้านหนึ่ง ตกกลางดึกหมาเห่าหมาหอนไปหมด ฉันเองก็ร้องไห้ไม่หยุด และคิดว่าพี่เขาคงมาส่งฉันที่บ้าน ตอนนั้นอยากเจอพี่เขาจริงๆจะมาให้เจอวิธีใหนก็ได้...
ตอนเช้าเก็บกระดูก ทำบุญเลี้ยงพระ ถวายสังฆทาน ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ
จนฉัน้องขี่มอเตอร์ไซต์กลับบ้าน มีกลิ่นแล้วหน้าพี่บีก็ลอยมาตรงหน้าฉัน ฉันไม่กลัวอะไรเลยได้แต่ร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้....
นับจากวันที่พี่บีเสียในทุกๆคืนฉันจะฝันเห็นพี่บีตลอด  
ในคืนแรกที่ฝันเห็นฉันฝันว่าเห็นพี่บียืนต่อแถวไปไหนไม่รู้ แต่ที่รู้แถวยาวมากๆและฉันก็เดินไปหาพี่บี พี่บีบอกเรามาได้ยังไง ออกไปรอพี่ข้างนอกนะ แล้วฉันก็ออกมารอพี่บีข้างนอก พี่บีตามออกมาเเละเดินผ่านหน้าฉันไปฉันเรียกก็ไม่หันกลับฉันเลยวิ่งๆๆๆตามไปจนทันถามว่าน้องรออยู่ตรงนั้นทำไมไม่หันกลับมา
พี่บียิ้มให้และพาฉันไปนั่งที่ มีสะพานเล็กๆยาวมากๆ มีม้านั่งหนึ่งตัวแล้วเราก็คุยกัน (แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเราตุยอะไรกัน) พี่บีคนที่รักและคอยดูแล สายตาที่ห่วงใยที่มีให้กันทุกอย่างยังเหมือนเดิม.......ทุกครั้งที่น้องๆหรือเพื่อนมาหาฉันทุกคนจะพูดเหมือนกันว่าพี่อยู่กับเเฟนหรอค่ะ งั้นขอตัวกลับนะ เราก็รู้ในใจแหละว่าพี่บี
ฉันอยากเห็นพี่บี ไม่ใช่แค่ฝันแบบนี้ทุกคืน
จนวันหนึ่งที่ฉันต้องนั่งรถตู้กลับต่างจังหวัด
ฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง ยืนหน้ารถตู้ใส่ชุดนักศึกษา ลักษณะท่าทางเหมือนพี่บีเลย ฉันดีใจมากๆที่เห็นพี่บี พี่บีคงเป็นห่วงและตามดูแลอยู่ไม่ห่าง^^
ความฝันที่น่ากลัวมากๆคือฉันฝันว่าตามหาพี่บีในที่ที่หรึ่งมืดมาก ฉันเรียกหาพี่บีๆ ก็มีเสียงเรียกมาว่าฉันชื่อบี ฉันชื่อบี และมีมือเแนร้อยๆยื่นออกมาน่ากลัวมากๆเดิรไปสักพักก็ได้เจอพี่บี.... เพื่อนๆหลายคนบอกให้ฉันทำใจและพยายามทำอะไรๆจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน เมื่อพี่บีไม่อยู่ก็มีคนเข้ามาจีบฉัน และในทุกครั้งที่มีคนเข้ามาจีบจะมีกลิ่นแรงมากๆกลิ่นอะไรก็บอหไม่ถูกแต่รู้ว่าเป็นพี่บี แต่ฉันเองก็ไม่อยากผิดคำสัญญาว่าเราจะรักกันแบบนี้ตลอดไป ฉันปฎิเสธทุกคนที่เข้ามา
ฉันยังคงทำบุญให้เสมอ วันหนึ่งเพื่อนฉันพาไปหาร่างทรง ร่างทรงบอกว่าหยุดร้องไห้เถอะนะ ทั้งคู่เลย
ร่างทรงบอกว่าเขาก็ไม่ได้อยากจะไปนักหรอกยังอยากจะอยู่ดูแลเรา และทำตามสัญญาที่ให้ไว้ ฮื่อๆๆๆๆๆเสียงร้องไห้ตามมา...
เพื่อนที่ไปด้วยได้แต่ขยับออกจากฉันเพราะว่าคงกลัวล่ะมั้ง ร่างทรงบอกว่าเขานั่งข้างหลังเราร้องไห้อยู่เหมือนที่เราร้องและเขากอดเราอยู่รู้สึกใช่มั้ย?
ฉันเองได้แต่พยักหน้า  ......ฉันฝันเห็นพี่บีในทุกครั้งที่หลับ จะทำอะไรก็รู้ว่าเขาอยู่ข้างๆเราเสมอ จนเป็นเรื่องปกติของเรา บางคนบอกว่าฉันบ้าไปหรือเปล่า ฉันต้องเพี้ยนไปแน่ ฉันบอกเลยฉันไม่ได้บ้า ไม่ได้เพี้ยน ถึงแม้เราจะอยู่คนละภพแต่เราก็บังรักและเป็นห่วงกันเสมอเหมือนตอนที่มีชีวิตอยู่.....ฉันฉันยังเป็นแบบนี้อยู่เป็นปียังห่วงหาอาทรณ์ รักและคิดถึงเหมือนเดิม
และเมื่อฉันกลับบ้านไปทำบุญกับครอบครัว หลวงตาบอกฉันว่าวันนี้เขารออยู่ทำบุญกรวดน้ำไปให้เขานะโยม ฉันก็บอกไปว่าค่ะหลวงตา
ที่บ้านฉันเห็นว่าคงท่าไม่ดีแน่ๆ พาไปวัด ทำพิธีอะไรไม่รู้แต่ที่รู้ๆระหว่างสวดบทอะไรสักอย่าง ฉันท่องอยู่ฉันก็ร้องไห้ หลวงตาพูดขึ้นว่าช่วยเขาสวดนะโยมเขาสะอื้นกัน ฉันรู้ดีว่าต่อจากนี้ฉันจะไม่ฝันถึงพี่บีอีก แต่ก็ไม่อยากให้พี่บีมีห่วงจะได้ไปเกิดใหม่...และหวังว่าเราจะได้กลับมาเจอกันอีก
หลวงตาผูกแขนให้ด้วยสายสิญจน์และให้ห้อยพระ บอกว่าอย่าให้สายสิญจน์ขาดนะ
ฉันใส่สายสิญจน์ได้2วันก็หลุดออกง่ายมากอย่างประหลาดใจ !
ฉันยังคงฝันเห็น และรู้สึกเหมือนเดิม จนวันสุดท้ายที่พี่บีบอกเราว่า ตัวเล็กพี่อยากได้ชุดขาว กับพระประธานสักองค์เราก็ทำไปให้
ตกดึกกฝันเห็นพี่บีเดินมาหาที่บ้านบอกว่าพี่จะต้องไปแล้วนะ พร้อมใส่ชุดขาวที่ทำบุญไปให้มาหาเรา....
ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ฝันเห็นพี่บีอีกเลย
เวลาผ่านมา4ปีแล้วนะ แต่ก็ยังรักและคิดถึงพี่บีเหมือนเดิม หวังว่าตอนนี้พี่จะอยู่ในภพภูมิที่ดี เราคงได้กลับมาเจอกันอีกนะ
ใครๆคงบอกว่าฉันบ้าแน่ๆ แต่ถ้าไม่เจอกับตัวเองคงไม่รู้หรอกนะว่าจากกันทั้งๆที่ยังรัก ไม่ได้ลาสักคำ ไม่เจอหน้ากัน มันทรมานมากแค่ไหน