ไม่ได้อยากเกาะกระแสนะครับ แต่โพสแรกในรอบหลายปีเพราะมีประเด็นน่าสนใจ
เรื่องคือ เพื่อนผมที่เป็นผู้บริหารของบริษัทชื่อดังเกริ่นมาว่า ต่อไปนี้การสนับสนุนโครงการของสถานศึกษาใดๆ จะต้องขอดูรายละเอียดโครงการ หมายความว่า ต่อไปนี้ ถ้าจะขอรับการสนับสนุนจะต้องเสนอโครงร่างหรือ proposal ว่าไปทำอะไร ด้วยวัตถุประสงค์ใด มีเนื้อหาหรือ scope แค่ใหน ค่าใช้จ่าย และที่สำคัญมากคือ การติดตามผลของโครงการว่ามีความก้าวหน้าหรือประสบความสำเร็จมากน้อยแค่ใหน
เป็นการเพิ่มงาน ความยากต่อการได้รับการสนับสนุนของสถานศึกษาในอนาคต ต่างจากสมัยก่อนที่ขอรับการสนับสนุนและได้รับอนุมัติถ้าถูกที่ถูกเวลา หมายความว่า กรอบวงเงินและสถานศึกษาอยู่ในช่วงของการพิจารณา
ก่อนอื่น ต้องขอเรียนชี้แจงว่า การสนับสนุนหน่วยงานด้านการศึกษาขององค์กรหรือภาคเอกชน ไม่ใช่ในแบบที่คลิปพูดถึง ไม่ใช่ทั้งหมดที่จะหาประโยชน์จากการประชาสัมพันธ์ สร้างภาพลักษณ์ หรือลดหย่อนภาษี ยังมีองค์กรอีกมากที่ช่วยเหลือแบบให้เปล่าไม่คิดหวังผลตอบแทน อย่างน้อยๆก็ทุกบริษัทที่ผมได้ร่วมงาน มีส่วนช่วยทั้งทางตรงและทางอ้อม
ผู้บริหาร(คนไทย) ทุกคนผ่านระบบการศึกษาแบบนี้มาก่อน มีความเข้าใจเรื่องปัญหาและอุปสรรคด้านงบประมาณ บ้างก็เน้นช่วยตามโครงการที่เห็นว่าเหมาะสมกับนโยบายองค์กร บ้างก็ช่วยเหลือสถานศึกษาเดิม โรงเรียน มหาวิทยาลัยที่เคยเรียน ก็ว่ากันไปแต่สุดท้ายก็คือการช่วยเหลือตามความสามารถ ซึ่งปกติแล้วก็ไม่ได้มากมายอะไร ที่สำคัญมากคือ ไม่เคยติดตามว่าน้องๆเค้าเอาเงินไปทำกิจกรรมอย่างที่ว่า...จริงมั๊ย เหมาะสมแค่ใหน ให้ไปแล้วก็จบกัน
ในสมัยผมและเพื่อนๆยังเป็นนักศึกษา ไม่ได้มีโอกาสมากมายดังเช่นเด็กสมัยนี้ จะหาเงินไปทำกิจกรรมแต่ละครั้งต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ตอนนั้นคิดว่าทำไมไม่ง่ายดาย แต่มันสอนเราให้รู้จักโลกความเป็นจริงที่อยู่นอกห้องเรียน มองให้กว้างๆ มองให้รอบด้าน แล้วจะรู้ จะเข้าใจ
ผมตามอ่านความเห็นโต้ตอบของเด็กๆ สว2 หลายคน ไม่ได้ติดใจเรื่องคำหยาบนะ(อันนี้แล้วแต่การสั่งสอนของบุพการี) ในฐานะของพี่อยากจะบอกว่า
การทำกิจกรรมนอกเหนือจากหลักสูตรการเรียนการสอน ที่ไม่ได้ลงทะเบียนใว้ นั่นคือกำไรแห่งชีวิต
หลักสูตรนี้ ไม่ได้ผ่านด้วยความสำเร็จ แต่ผ่านด้วยประสบการณ์ เห็นสิ่งดี ไม่ดี ชอบ ไม่ชอบ เมื่อคุณเติบโตขึ้นไป ประสบการณ์นี้สอนอะไรคุณ ถ้าเป็นเครื่องจักรตัวนึง อยากเป็นน๊อตที่ดี หรือฟันเฟืองที่เลว ก็เลือกเอา
สรุปง่ายๆ พวกคุณบอกว่า พวกคุณดิ้นรนอยากเดินตามความฝัน....โอเค มันใช่ คุณได้ไปต่อ
แต่ after shock ที่คุณสร้างใว้ คุณกำลังทำลายความฝันของคนอีกกี่คน กี่รุ่น กี่คณะ คุณรู้ใหม คุณสนใจใหม
เปรียบเทียบให้ฟังง่ายๆ ถ้ามีคนมาขอความช่วยเหลือผม หรือบริษัทผม ถ้านำเสนอให้เราเชื่อว่าเป็นประโยชน์ต่อสังคมในวงกว้างได้จริง ถ้ามีเงินในกระเป๋าแค่ 1,000 ผมก็พร้อมจะจ่าย แต่ถ้าไม่ใช่ บาทเดียวก็อย่าได้หวัง บาทเดียวช่วยสถานศึกษาได้เยอะแยะ เด็กไม่มีข้าวกลางวันจะกินมากมาย
บอกผมหน่อย ประเมินให้ชื่นใจหน่อยว่า ใครจ่ายเงินสามล้าน แล้วจะเกิดผลประโยชน์หรือคุณูปการต่อการศึกษาไทย มากน้อยแค่ใหน
ก่อนจะตั้งป้อมด่าคนในพันทิป หรือขอความเห็นใจจากสังคม คุณคิดถึงผลกระทบด้านอื่นบ้างมั๊ย
มันกำลังจะเกิด และนี่คือผลงานอีกด้านของพวกคุณ "Max percussion theater by striwittaya 2"
[after shock] effect จากกรณีวงโย สว2
เรื่องคือ เพื่อนผมที่เป็นผู้บริหารของบริษัทชื่อดังเกริ่นมาว่า ต่อไปนี้การสนับสนุนโครงการของสถานศึกษาใดๆ จะต้องขอดูรายละเอียดโครงการ หมายความว่า ต่อไปนี้ ถ้าจะขอรับการสนับสนุนจะต้องเสนอโครงร่างหรือ proposal ว่าไปทำอะไร ด้วยวัตถุประสงค์ใด มีเนื้อหาหรือ scope แค่ใหน ค่าใช้จ่าย และที่สำคัญมากคือ การติดตามผลของโครงการว่ามีความก้าวหน้าหรือประสบความสำเร็จมากน้อยแค่ใหน
เป็นการเพิ่มงาน ความยากต่อการได้รับการสนับสนุนของสถานศึกษาในอนาคต ต่างจากสมัยก่อนที่ขอรับการสนับสนุนและได้รับอนุมัติถ้าถูกที่ถูกเวลา หมายความว่า กรอบวงเงินและสถานศึกษาอยู่ในช่วงของการพิจารณา
ก่อนอื่น ต้องขอเรียนชี้แจงว่า การสนับสนุนหน่วยงานด้านการศึกษาขององค์กรหรือภาคเอกชน ไม่ใช่ในแบบที่คลิปพูดถึง ไม่ใช่ทั้งหมดที่จะหาประโยชน์จากการประชาสัมพันธ์ สร้างภาพลักษณ์ หรือลดหย่อนภาษี ยังมีองค์กรอีกมากที่ช่วยเหลือแบบให้เปล่าไม่คิดหวังผลตอบแทน อย่างน้อยๆก็ทุกบริษัทที่ผมได้ร่วมงาน มีส่วนช่วยทั้งทางตรงและทางอ้อม
ผู้บริหาร(คนไทย) ทุกคนผ่านระบบการศึกษาแบบนี้มาก่อน มีความเข้าใจเรื่องปัญหาและอุปสรรคด้านงบประมาณ บ้างก็เน้นช่วยตามโครงการที่เห็นว่าเหมาะสมกับนโยบายองค์กร บ้างก็ช่วยเหลือสถานศึกษาเดิม โรงเรียน มหาวิทยาลัยที่เคยเรียน ก็ว่ากันไปแต่สุดท้ายก็คือการช่วยเหลือตามความสามารถ ซึ่งปกติแล้วก็ไม่ได้มากมายอะไร ที่สำคัญมากคือ ไม่เคยติดตามว่าน้องๆเค้าเอาเงินไปทำกิจกรรมอย่างที่ว่า...จริงมั๊ย เหมาะสมแค่ใหน ให้ไปแล้วก็จบกัน
ในสมัยผมและเพื่อนๆยังเป็นนักศึกษา ไม่ได้มีโอกาสมากมายดังเช่นเด็กสมัยนี้ จะหาเงินไปทำกิจกรรมแต่ละครั้งต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ตอนนั้นคิดว่าทำไมไม่ง่ายดาย แต่มันสอนเราให้รู้จักโลกความเป็นจริงที่อยู่นอกห้องเรียน มองให้กว้างๆ มองให้รอบด้าน แล้วจะรู้ จะเข้าใจ
ผมตามอ่านความเห็นโต้ตอบของเด็กๆ สว2 หลายคน ไม่ได้ติดใจเรื่องคำหยาบนะ(อันนี้แล้วแต่การสั่งสอนของบุพการี) ในฐานะของพี่อยากจะบอกว่า
การทำกิจกรรมนอกเหนือจากหลักสูตรการเรียนการสอน ที่ไม่ได้ลงทะเบียนใว้ นั่นคือกำไรแห่งชีวิต
หลักสูตรนี้ ไม่ได้ผ่านด้วยความสำเร็จ แต่ผ่านด้วยประสบการณ์ เห็นสิ่งดี ไม่ดี ชอบ ไม่ชอบ เมื่อคุณเติบโตขึ้นไป ประสบการณ์นี้สอนอะไรคุณ ถ้าเป็นเครื่องจักรตัวนึง อยากเป็นน๊อตที่ดี หรือฟันเฟืองที่เลว ก็เลือกเอา
สรุปง่ายๆ พวกคุณบอกว่า พวกคุณดิ้นรนอยากเดินตามความฝัน....โอเค มันใช่ คุณได้ไปต่อ
แต่ after shock ที่คุณสร้างใว้ คุณกำลังทำลายความฝันของคนอีกกี่คน กี่รุ่น กี่คณะ คุณรู้ใหม คุณสนใจใหม
เปรียบเทียบให้ฟังง่ายๆ ถ้ามีคนมาขอความช่วยเหลือผม หรือบริษัทผม ถ้านำเสนอให้เราเชื่อว่าเป็นประโยชน์ต่อสังคมในวงกว้างได้จริง ถ้ามีเงินในกระเป๋าแค่ 1,000 ผมก็พร้อมจะจ่าย แต่ถ้าไม่ใช่ บาทเดียวก็อย่าได้หวัง บาทเดียวช่วยสถานศึกษาได้เยอะแยะ เด็กไม่มีข้าวกลางวันจะกินมากมาย
บอกผมหน่อย ประเมินให้ชื่นใจหน่อยว่า ใครจ่ายเงินสามล้าน แล้วจะเกิดผลประโยชน์หรือคุณูปการต่อการศึกษาไทย มากน้อยแค่ใหน
ก่อนจะตั้งป้อมด่าคนในพันทิป หรือขอความเห็นใจจากสังคม คุณคิดถึงผลกระทบด้านอื่นบ้างมั๊ย
มันกำลังจะเกิด และนี่คือผลงานอีกด้านของพวกคุณ "Max percussion theater by striwittaya 2"