ตอนเราเด็ก บ้านเราอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ แต่ตอนนี้เราอยู่กับแม่2คน
พ่อเราเสียตั้งแต่เราอยู่ป.2 ยายเสียตอนอยู่ม.2 เรารู้สึกว่าครอบครัวเรา
ทำไมต้องประสบพบเจอกับการสูญเสียอะไรขนาดนี้ แต่พอเราโตมา
เราก็เลยรู้สึกว่าชีวิตคนเรามันไม่เที่ยง และต่อให้ร่ำรวยแค่ไหนตายไปก็เอาอะไรติดตัวไปไม่ได้
เอาไปได้แต่ผลบุญที่เราสั่งสมมา จนกระทั่งอายุ17 เราก็ได้เริ่มบริจาคเลือดและเกร็ดเลือดเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน
ตอนนี้เราอายุ24 ปี สถิติบริจาคอยู่ที่15ครั้ง พน.ก็กะจะไปบริจาคเกร็ดเลือดอีก
และเมื่อตอนเราเรียนอยู่ชั้นปีที่1 เราได้ลงชื่อสมัครบริจาคอวัยวะในร่างกายไป
และมาฉุกคิดได้ว่า เคยตั้งใจว่าจะบริจาคร่างกาย เพราะแม่เรา
ก็อยากให้เราบริจาค แต่พอเราบอกแม่เราว่าเราบริจาคอวัยวะ แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
มันก็ได้บุญเหมือนๆกัน
แต่ในใจเราก็นึกอยู่ว่า ถ้าเราบริจาคร่างกายไป นศแพทย์ก็จะได้ศึกษา ได้ครามรู้จากร่างของเรา
ดีกว่าเผาทิ้งเปล่าๆ เพื่อที่นศ.เหล่านี้จะได้นำความรู้ไปรักษาผู้ป่วยต่อไป ผนวกกับดูรายการทีวีรายกาวหนึ่ง
มีเนื้อหาประมาณว่ามีผู้บริจาคร่างกายน้อยไม่เพียงพอกับจำนวน นศ.และมหาวิทยาลัยต่างๆ
ที่ของร่างอาจารย์ใหญ่ไปศึกษา บางมหาวิทยาลัยได้ร่างอาจารย์ใหญ่ไปศึกษาแค่2-3ร่างต่อเทอมเลยด้วยซ้ำ
เราก็เายเกิดความลังเลว่าจะยังไงดี
เราได้โทรไปที่สภากาชาด เจ้าหน้าที่บอกว่า คนบริจาคอวัยวะมีน้อย อยากให้เราบริจาคอวัยวะเหมือนเดิม
...และมีอยู่วันนึง เราบังเอิญเจอคลิปๆนึงในYoutube เรื่องราวในคลิปนั้นคือ
มีแม่ลูกอยู่ด้วยกันแค่2คน แต่วันนึงแม่ได้ล้มป่วยเข้ารพ.หมอตรวจพบว่าแม่ของเด็กผญ.คนนั้น เทอเป็นโรคหัวใจ
จำเป็นต้องได้รับการปลูกถ่ายหัวใจหรือไม่ก็ต้องเผลี่ยนหัวใจใหม่จากผู้บริจาค
ด้วยความที่ว่าดญ.คนนั้นยังเป็นเด็กประมาณ4-5ขวบอยู่ได้ยินที่หมอพูด
เทอจึงนั่งตัดกระดาษรูปหัวใจและนำกระดาษรูปหัวใจเหล่านั้นไปปลูกใต้ต้นไม้ เพื่อที่หวังว่าอาการป่รยของแม่เทอจะหาย
จนกระทั้ง แม่ของเทอป่วยหนัก และมีผู้ที่บริจาคหัวใจมาให้เทอ เทอเลยได้มีโอกาสอยู่กับลูกสาวคนที่เทอรักที่สุดต่อไป
คลิปนี้ได้ทำจากเรื่องจริงของคนๆนึ่ง เทอได้กล่าวปิดท้ายคลิปว่า "ขอขอบคุณดวงวิญญาญของเจ้าของหัวใจนี้ด้วย ฉันสัญญาว่าจะดูแลหัวใจดวงนี้ให้ดีที่สุด"
ผมจำชื่อคลิปไม่ได้ แต่เป็นคลิปที่ดูแล้ว น้ำตาไหลเลย
จากที่เล่ามามันเลยทำให้ผมฉุกคิดได้ว่าถ้าเราตัดสินใจว่าเราบริจาคอวัยวะแล้วเราก็ควรจะบริจาคต่อดีหรือไม่?
ถ้าเราบริจาควันใดถ้าเราไม่อยู่แล้ว อย่างน้อยที่สุดล่ะ อวัยวะ ส่วนไหนที่ใช้ได้
ก็จะเป็นประโยนช์ ให้กับคนที่อยู่ให้เค้าได้อยู่กับคนที่เค้ารักไปอีกยาวๆ
อยากจะทราบว่าผมคิดถูกแล้วใช่ไหม????ที่บริจาคอวัยวะ
(ขอนอกเรื่องนิดนึ่งคับ)
เนื่อกจากผมเป็นคนที่บริจาคเลือดเป็นประจำ เมื่อปีที่แล้ว
น้าผมป่วยต้องแอดมิดสมิติเวช ผมก็เลยไปเยี่ยม (น้าอยู่ห้องเตียงคู่)
ตอนที่ไปเยี่ยมน้าที่รพ.ก่อนจะกลับ บังเอิญเห็นเตียงข้างๆมีถุงเลือดแขวนอยู่
ก็ไม่ได้อะไรมาก แต่ปรากฎว่าถุงเลือดนั้นเป็นชื่อผม บอกเลยว่า
ดีใจอย่างบอกไม่ถูก เลือดที่เราได้บริจาคไป ได้เอามาช่วยคนๆนึ่ง
รู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก ในขณะเดียวกันนั้นญาติของผู้ป่วยที่อยู่เตียงข้างๆ
เค้าก็ถามว่ามีอะไรรึป่าวค่ะ ผมก็บอกว่าป่าว ไม่มีคับ แต่น้าผมกับพูดขึ้นมาว่า
ถุงเลือดที่ให้สามีคุณของหลานผมเอง หญิงคนนั้นเค้าร้องไห้แล้วยกมือไหว้ขอบคุณเรา
ซึ้งเค้าน่าจะอายุ30ปลายๆแล้วแหละ แต่กลับยกมือไหว้ขอบคุณเด็กอายุแค่24
ตอนนี้ผมยิ่งทำไรไม่ถูก ได้แต่ยกมือกลับแล้วบอกว่าไม่เป็นไรคับ เหมือนอยากจะร้องไห้ตามหญิงคนนั้นเลย 5555
จากวันนั้นถึงวันนี้ มันเป็นความประทับใจของผมอย่างยิ่ง เป็นแรงผลักดันให้ผมจากทำความดีต่อไปเรื่อยๆ
***อยากจะชวนทุกๆคน มาเป็นส่วนหนึ่งในการทำความดีกับผมด้วยคับ
เพื่อคนที่คุณรัก และเพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์คับ
แชร์ประสบการณ์ดีๆและความประทับใจหลังจากการบริจากเลือด***บริจาคอวัยวะกับร่างกายอันไหนดี?
พ่อเราเสียตั้งแต่เราอยู่ป.2 ยายเสียตอนอยู่ม.2 เรารู้สึกว่าครอบครัวเรา
ทำไมต้องประสบพบเจอกับการสูญเสียอะไรขนาดนี้ แต่พอเราโตมา
เราก็เลยรู้สึกว่าชีวิตคนเรามันไม่เที่ยง และต่อให้ร่ำรวยแค่ไหนตายไปก็เอาอะไรติดตัวไปไม่ได้
เอาไปได้แต่ผลบุญที่เราสั่งสมมา จนกระทั่งอายุ17 เราก็ได้เริ่มบริจาคเลือดและเกร็ดเลือดเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน
ตอนนี้เราอายุ24 ปี สถิติบริจาคอยู่ที่15ครั้ง พน.ก็กะจะไปบริจาคเกร็ดเลือดอีก
และเมื่อตอนเราเรียนอยู่ชั้นปีที่1 เราได้ลงชื่อสมัครบริจาคอวัยวะในร่างกายไป
และมาฉุกคิดได้ว่า เคยตั้งใจว่าจะบริจาคร่างกาย เพราะแม่เรา
ก็อยากให้เราบริจาค แต่พอเราบอกแม่เราว่าเราบริจาคอวัยวะ แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
มันก็ได้บุญเหมือนๆกัน
แต่ในใจเราก็นึกอยู่ว่า ถ้าเราบริจาคร่างกายไป นศแพทย์ก็จะได้ศึกษา ได้ครามรู้จากร่างของเรา
ดีกว่าเผาทิ้งเปล่าๆ เพื่อที่นศ.เหล่านี้จะได้นำความรู้ไปรักษาผู้ป่วยต่อไป ผนวกกับดูรายการทีวีรายกาวหนึ่ง
มีเนื้อหาประมาณว่ามีผู้บริจาคร่างกายน้อยไม่เพียงพอกับจำนวน นศ.และมหาวิทยาลัยต่างๆ
ที่ของร่างอาจารย์ใหญ่ไปศึกษา บางมหาวิทยาลัยได้ร่างอาจารย์ใหญ่ไปศึกษาแค่2-3ร่างต่อเทอมเลยด้วยซ้ำ
เราก็เายเกิดความลังเลว่าจะยังไงดี
เราได้โทรไปที่สภากาชาด เจ้าหน้าที่บอกว่า คนบริจาคอวัยวะมีน้อย อยากให้เราบริจาคอวัยวะเหมือนเดิม
...และมีอยู่วันนึง เราบังเอิญเจอคลิปๆนึงในYoutube เรื่องราวในคลิปนั้นคือ
มีแม่ลูกอยู่ด้วยกันแค่2คน แต่วันนึงแม่ได้ล้มป่วยเข้ารพ.หมอตรวจพบว่าแม่ของเด็กผญ.คนนั้น เทอเป็นโรคหัวใจ
จำเป็นต้องได้รับการปลูกถ่ายหัวใจหรือไม่ก็ต้องเผลี่ยนหัวใจใหม่จากผู้บริจาค
ด้วยความที่ว่าดญ.คนนั้นยังเป็นเด็กประมาณ4-5ขวบอยู่ได้ยินที่หมอพูด
เทอจึงนั่งตัดกระดาษรูปหัวใจและนำกระดาษรูปหัวใจเหล่านั้นไปปลูกใต้ต้นไม้ เพื่อที่หวังว่าอาการป่รยของแม่เทอจะหาย
จนกระทั้ง แม่ของเทอป่วยหนัก และมีผู้ที่บริจาคหัวใจมาให้เทอ เทอเลยได้มีโอกาสอยู่กับลูกสาวคนที่เทอรักที่สุดต่อไป
คลิปนี้ได้ทำจากเรื่องจริงของคนๆนึ่ง เทอได้กล่าวปิดท้ายคลิปว่า "ขอขอบคุณดวงวิญญาญของเจ้าของหัวใจนี้ด้วย ฉันสัญญาว่าจะดูแลหัวใจดวงนี้ให้ดีที่สุด"
ผมจำชื่อคลิปไม่ได้ แต่เป็นคลิปที่ดูแล้ว น้ำตาไหลเลย
จากที่เล่ามามันเลยทำให้ผมฉุกคิดได้ว่าถ้าเราตัดสินใจว่าเราบริจาคอวัยวะแล้วเราก็ควรจะบริจาคต่อดีหรือไม่?
ถ้าเราบริจาควันใดถ้าเราไม่อยู่แล้ว อย่างน้อยที่สุดล่ะ อวัยวะ ส่วนไหนที่ใช้ได้
ก็จะเป็นประโยนช์ ให้กับคนที่อยู่ให้เค้าได้อยู่กับคนที่เค้ารักไปอีกยาวๆ
อยากจะทราบว่าผมคิดถูกแล้วใช่ไหม????ที่บริจาคอวัยวะ
(ขอนอกเรื่องนิดนึ่งคับ)
เนื่อกจากผมเป็นคนที่บริจาคเลือดเป็นประจำ เมื่อปีที่แล้ว
น้าผมป่วยต้องแอดมิดสมิติเวช ผมก็เลยไปเยี่ยม (น้าอยู่ห้องเตียงคู่)
ตอนที่ไปเยี่ยมน้าที่รพ.ก่อนจะกลับ บังเอิญเห็นเตียงข้างๆมีถุงเลือดแขวนอยู่
ก็ไม่ได้อะไรมาก แต่ปรากฎว่าถุงเลือดนั้นเป็นชื่อผม บอกเลยว่า
ดีใจอย่างบอกไม่ถูก เลือดที่เราได้บริจาคไป ได้เอามาช่วยคนๆนึ่ง
รู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก ในขณะเดียวกันนั้นญาติของผู้ป่วยที่อยู่เตียงข้างๆ
เค้าก็ถามว่ามีอะไรรึป่าวค่ะ ผมก็บอกว่าป่าว ไม่มีคับ แต่น้าผมกับพูดขึ้นมาว่า
ถุงเลือดที่ให้สามีคุณของหลานผมเอง หญิงคนนั้นเค้าร้องไห้แล้วยกมือไหว้ขอบคุณเรา
ซึ้งเค้าน่าจะอายุ30ปลายๆแล้วแหละ แต่กลับยกมือไหว้ขอบคุณเด็กอายุแค่24
ตอนนี้ผมยิ่งทำไรไม่ถูก ได้แต่ยกมือกลับแล้วบอกว่าไม่เป็นไรคับ เหมือนอยากจะร้องไห้ตามหญิงคนนั้นเลย 5555
จากวันนั้นถึงวันนี้ มันเป็นความประทับใจของผมอย่างยิ่ง เป็นแรงผลักดันให้ผมจากทำความดีต่อไปเรื่อยๆ
***อยากจะชวนทุกๆคน มาเป็นส่วนหนึ่งในการทำความดีกับผมด้วยคับ
เพื่อคนที่คุณรัก และเพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์คับ