ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันกำลังจะเล่านี้มันคือความรักหรือเปล่า แต่ตลอดระยะเวลา 7 ปีที่ผ่านมา ฉันยังคิดว่าฉันอาจจะรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้อยู่
ฉันมีเพื่อนคนนึงเป็นผู้ชาย(ฉันเป็นผู้หญิง) เราสองคนไม่ได้สนิทกันมาก เจอหน้ากันทะเลาะกันด้วยซ้ำไม่เคยพูดดีกัน แต่ฉันจะเป็นฝ่ายคอยช่วยเขาตลอดไม่ว่าเวลาเขาจะมาสาย ทำงานเสร็จไม่ส่งทันเวลา ฉันก็จะคอยช่วยเขาตลอด บางทีเขาก็จะคอยช่วยฉันถ้าฉันทำอะไรไม่ได้ในเรื่องของการเรียน เหมือนพึ่งพากันในลักษณะเพื่อน แต่ในสิ่งที่คนอื่นเห็นพวกเขาจะบอกว่าเราสองคนเป็นคู่กัดกัน เจอกันไม่ได้ชอบทะเลาะกัน
ตอนที่เรียนม.4 เขามีแฟนซึ่งก็เป็นแฟนกับเพื่อนในห้องฉัน ทุกคนรู้หมดว่าพวกเขาสองคนเป็นแฟนกัน มีแต่ฉันคนเดียวที่ไม่รู้ ซึ่งทำไมก็ไม่รู้ แต่พอฉันรู้ฉันก็กลับรู้สึกโกรธมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ (ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไร) จนเราเรียนกันมาเรื่อย ๆ
เขาจะไม่ค่อยชอบทำงานเอกสาร (ทั้งที่เป็นงานเดี่ยว) เขาก็จะมาให้ฉันช่วยทำ ฉันก็จะบ่นและก็จะทำให้เขา ไม่รู้ทำไม (ไม่ดีนะไม่ควรทำตาม)
ฉันก็พยายามคิดว่า ทั้งที่ฉันชอบทะเลาะกับเขา แต่ทำไมฉันกับมีความสุขทุกครั้งที่เขาพูดคุยกับฉัน (ฉันคิดว่าตอนนั้นคงแอบชอบเพื่อนตัวเอง) จนเราเรียนกันจะจบม.ปลาย มีกิจกรรมที่ฉันกับเขาคนนี้ได้รับคัดเลือกให้ไปแข่งร่วมกัน ตอนนั้นบอกเลยว่าเราค่อนข้างสนิทกันมาก มี 1 เหตุการณ์ที่ฉันคิดว่าฉันประทับใจ คือ วันนั้นฉันไม่ค่อยสบายรู้สึกเจ็บคอมาก เขายังไม่มาโรงเรียน ฉันรู้ว่าเขามาแต่จะมาสาย ฉันก็เลยโทรไปบอกให้เขาช่วยซื้อยาแก้ไอมาให้ เขาก็ซื้อยาแก้ไอมาให้ฉัน ไม่ได้คิดเงิน เวลาที่ฉันโกรธหรืองอล เขาก็จะรู้ว่าฉันเป็นอะไร ตอนนั้นเขาก็จะไม่พูดไม่มาง้อฉัน แต่ถ้าเวลาผ่านไปสักระยะเขาก็จะส่งข้อความมาถาม หรือพูดกับฉัน มันเลยทำให้ฉันรู้สึกว่า (ฉันแอบชอบเขาแล้ว) ทั้ง ๆที่เขาก็มีแฟนอยู่ ต่อมาเราจบม.ปลายกัน ก็แยกย้ายกันไปเรียนกันคนละที ก็เริ่มไม่ค่อยได้ติดต่อกัน ฉันมารู้จากเพื่อนเก่าว่าเขาเลิกกับแฟนคนแรกไปแล้วที่คบกันตั้งแต่ม.4 ตอนนั้นฉันก็คิดว่าจะไปบอกชอบเขาถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบก็ตาม แต่แล้วฉันก็ไม่กล้า จนมีเพื่อนมาเล่าให้ฉันฟังว่า เขามีแฟนใหม่แล้วคบกับเพื่อนสนิทฉัน (โอ้วแม่เจ้า ฉันแทบช็อค) เพื่อนสนิทคนนี้ ฉันคิดว่าเขาก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับผู้ชายคนนี้ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาไปคบกันตอนนั้น ซึ่งนั้นทำให้ฉันทำอะไรไม่ได้จนถึงทุกวันนี้ ฉันรู้สึกว่าถึงแม้ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับเขา ฉันทำไมเจ็บปวดขนาดนี้ (ฟังดูแล้วโอเว่อร์) แต่ถ้าไม่เป็นก็ไม่เข้าใจเลย
จนวันนี้ ฉันเจอท่านล่าสุด วันนี้ท่านบวชเป็นพระแล้ว ฉันคิดว่าฉันไม่น่าจะรู้สึกอะไรกับท่านแล้ว แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะมองหน้า ไม่กล้าที่จะคุยกับท่าน ทั้ง ๆที่ฉันก็อยากพูดคุย อยากถามว่าท่านสบายดีไหม แต่ฉันคิดว่ามันคงไม่เหมาะสมที่จะถามตอนที่ท่านกำลังเป็นพระอยู่ ฉันมีความรู้สึกอยากจะร้องไห้ อึดอัด ยิ่งเห็นตอนที่แฟนท่านแล้ว(ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของฉัน) ฉันยิ่งทำตัวไม่ถูก
ทั้งหมดนี้ฉันก็แค่อยากระบาย ฉันไม่รู้ว่ามันคือความรัก หรือแค่ฉันแอบหลงรักเขาเท่านั้น จริง ๆแล้วเหตุการณ์ในระหว่างเรียนมันก็มี Event อีกมากมาย ฉันก็เล่าไม่หมด แต่จากความรู้สึกของฉัน ฉันก็ไม่รู้สับสนจริง ๆว่าเขาคิดกับฉันอย่างไร เฮ้อ อยากจะถาม
มันคือความรักหรือเปล่า?
ฉันมีเพื่อนคนนึงเป็นผู้ชาย(ฉันเป็นผู้หญิง) เราสองคนไม่ได้สนิทกันมาก เจอหน้ากันทะเลาะกันด้วยซ้ำไม่เคยพูดดีกัน แต่ฉันจะเป็นฝ่ายคอยช่วยเขาตลอดไม่ว่าเวลาเขาจะมาสาย ทำงานเสร็จไม่ส่งทันเวลา ฉันก็จะคอยช่วยเขาตลอด บางทีเขาก็จะคอยช่วยฉันถ้าฉันทำอะไรไม่ได้ในเรื่องของการเรียน เหมือนพึ่งพากันในลักษณะเพื่อน แต่ในสิ่งที่คนอื่นเห็นพวกเขาจะบอกว่าเราสองคนเป็นคู่กัดกัน เจอกันไม่ได้ชอบทะเลาะกัน
ตอนที่เรียนม.4 เขามีแฟนซึ่งก็เป็นแฟนกับเพื่อนในห้องฉัน ทุกคนรู้หมดว่าพวกเขาสองคนเป็นแฟนกัน มีแต่ฉันคนเดียวที่ไม่รู้ ซึ่งทำไมก็ไม่รู้ แต่พอฉันรู้ฉันก็กลับรู้สึกโกรธมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ (ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไร) จนเราเรียนกันมาเรื่อย ๆ
เขาจะไม่ค่อยชอบทำงานเอกสาร (ทั้งที่เป็นงานเดี่ยว) เขาก็จะมาให้ฉันช่วยทำ ฉันก็จะบ่นและก็จะทำให้เขา ไม่รู้ทำไม (ไม่ดีนะไม่ควรทำตาม)
ฉันก็พยายามคิดว่า ทั้งที่ฉันชอบทะเลาะกับเขา แต่ทำไมฉันกับมีความสุขทุกครั้งที่เขาพูดคุยกับฉัน (ฉันคิดว่าตอนนั้นคงแอบชอบเพื่อนตัวเอง) จนเราเรียนกันจะจบม.ปลาย มีกิจกรรมที่ฉันกับเขาคนนี้ได้รับคัดเลือกให้ไปแข่งร่วมกัน ตอนนั้นบอกเลยว่าเราค่อนข้างสนิทกันมาก มี 1 เหตุการณ์ที่ฉันคิดว่าฉันประทับใจ คือ วันนั้นฉันไม่ค่อยสบายรู้สึกเจ็บคอมาก เขายังไม่มาโรงเรียน ฉันรู้ว่าเขามาแต่จะมาสาย ฉันก็เลยโทรไปบอกให้เขาช่วยซื้อยาแก้ไอมาให้ เขาก็ซื้อยาแก้ไอมาให้ฉัน ไม่ได้คิดเงิน เวลาที่ฉันโกรธหรืองอล เขาก็จะรู้ว่าฉันเป็นอะไร ตอนนั้นเขาก็จะไม่พูดไม่มาง้อฉัน แต่ถ้าเวลาผ่านไปสักระยะเขาก็จะส่งข้อความมาถาม หรือพูดกับฉัน มันเลยทำให้ฉันรู้สึกว่า (ฉันแอบชอบเขาแล้ว) ทั้ง ๆที่เขาก็มีแฟนอยู่ ต่อมาเราจบม.ปลายกัน ก็แยกย้ายกันไปเรียนกันคนละที ก็เริ่มไม่ค่อยได้ติดต่อกัน ฉันมารู้จากเพื่อนเก่าว่าเขาเลิกกับแฟนคนแรกไปแล้วที่คบกันตั้งแต่ม.4 ตอนนั้นฉันก็คิดว่าจะไปบอกชอบเขาถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบก็ตาม แต่แล้วฉันก็ไม่กล้า จนมีเพื่อนมาเล่าให้ฉันฟังว่า เขามีแฟนใหม่แล้วคบกับเพื่อนสนิทฉัน (โอ้วแม่เจ้า ฉันแทบช็อค) เพื่อนสนิทคนนี้ ฉันคิดว่าเขาก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับผู้ชายคนนี้ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาไปคบกันตอนนั้น ซึ่งนั้นทำให้ฉันทำอะไรไม่ได้จนถึงทุกวันนี้ ฉันรู้สึกว่าถึงแม้ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับเขา ฉันทำไมเจ็บปวดขนาดนี้ (ฟังดูแล้วโอเว่อร์) แต่ถ้าไม่เป็นก็ไม่เข้าใจเลย
จนวันนี้ ฉันเจอท่านล่าสุด วันนี้ท่านบวชเป็นพระแล้ว ฉันคิดว่าฉันไม่น่าจะรู้สึกอะไรกับท่านแล้ว แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะมองหน้า ไม่กล้าที่จะคุยกับท่าน ทั้ง ๆที่ฉันก็อยากพูดคุย อยากถามว่าท่านสบายดีไหม แต่ฉันคิดว่ามันคงไม่เหมาะสมที่จะถามตอนที่ท่านกำลังเป็นพระอยู่ ฉันมีความรู้สึกอยากจะร้องไห้ อึดอัด ยิ่งเห็นตอนที่แฟนท่านแล้ว(ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของฉัน) ฉันยิ่งทำตัวไม่ถูก
ทั้งหมดนี้ฉันก็แค่อยากระบาย ฉันไม่รู้ว่ามันคือความรัก หรือแค่ฉันแอบหลงรักเขาเท่านั้น จริง ๆแล้วเหตุการณ์ในระหว่างเรียนมันก็มี Event อีกมากมาย ฉันก็เล่าไม่หมด แต่จากความรู้สึกของฉัน ฉันก็ไม่รู้สับสนจริง ๆว่าเขาคิดกับฉันอย่างไร เฮ้อ อยากจะถาม