สวัสดีค่ะพ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอาปู่ย่าตายาย 🙏
คนที่ผ่านมาเจอกระทู้ของเค้าทางนี้มีนามว่า น้ำฝน นะคะตอนนี้ 16 ขวบแล้ววอาศัยอยู่จังหวัดอุบลราชธานี สภาพอากาศไม่ค่อยดีเบยTTแต่ยังโอเคอยู่นะะ วันนี้จะมาเล่าเรื่องเพื่อนสมัยเด็กที่หายไปค่ะหลายปีเลย ตั้งแต่ตอนป.ฉองเลยพอขึ้นป.3มาทั้งสองก็หายไปเลย เวลาแม้จะผ่านไปนานนับหลายปีเค้ายังคิดถึงและพยามยามตามหาตลอดมาประมาณ8ปีเบย แต่จนป่านนี้ยังไร้วี่แววเบาะแสถึงเพื่อนเลยTT
เพื่อนผู้ชายสองคนค่ะเท่าที่จำได้ เพื่อนคนนึงเป็นชายแท้ กับอีกคน ออกไปทางสาวสองไม่ก็ที่เรียกว่าพี่กระเทย จำได้แต่เพียงชื่อเล่นจำชื่อจริงไม่ได้เพราะผ่านมานานมาก
ชื่อ ก้าว,เก้า กับ อั้ม (เริ่มจำไม่ค่อยได้แล้ว)
ก้าว,เก้า เท่าที่จำได้เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กกว่าเค้าไม่กี่เซนผิวขาวผมออกสีน้ำตาลอ่อนนิสัยน่ารักเรียนเก่งอ่านท่องจำดีมากมากกแล้วเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบหน่อยแต่ถ้าสนิทแล้วคุยเย้อสุดสุดปกติเจอกันในเช้าที่โรงเรียนแม่เก้าจะมาส่งที่โรงเรียนประจำ
อั้ม เป็นเด็กผู้ชายตัวสูงกว่าเค้ากับก้าวผิวแทนสีผมค่อนข้างดำหน่อยนิสัยร่าเริงชอบทำตัวเป็นผู้หญิง และมีพลังงานเยอะเฮฮาเห็นมากับรถรับส่งเป็นรถตู้เก่าๆหน่อยแต่ยังดูพอใช้ง่ายได้
รู้จักกันครั้งแรก: ในชั้นประถมปีที่2ห้อง3 ณ โรงเรียนเทศบาล 2 หนองบัวในจังหวัดอุบลราชธานี
ความทรงจำ: พวกเราสามคนสนิทกันมากๆตอนเที่ยงชอบเล่นเกมขี้ปลาวาฬ555แอบตลกชื่อวิธีการเล่นคือจะมีสองคนขึ้นที่สูงแล้วอีกคนนึงเป็นขี้ปลาวาฬคอยใช้มือปัดคนอยู่ข้างบนถ้ามือไปโดนคนนั้นก็ต้องลงมาเป็นขี้ปลาวาฬคอยปัดผู้เล่นไปเรื่อยๆ555เล่นแบบนี้จนเซียนเลยค่ะเวลาลงเล่นเกมอะไรที่ต้องพริ้วๆนี่ของถนัดเค้าเลยได้ทักษะจากเกมขี้ปลาวาฬพอพิมพ์แล้วคิดถึงจนน้ำตาไหลเลยเป็นเพื่อนที่สนิทสองคนแรกในชีวิตเลยค่ะ แง๊
วันสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกัน: วันนั้นเป็นวันสอบก่อนขึ้นป.3ค่ะตอนนั้นเค้ากับอั้มเหมือนจะผิดใจกันงอนๆตามภาษาเด็กอ่ะค่ะแล้วนี่มีพี่สาวเรียนที่เดียวกันตอนเลิกสอบเลยต้องรีบมาอยู่กับพี่กลัวผลัดหลงกันหลังจากนั้นก้าวกับอั้มก็หายไปเลยค่ะ...
สิ่งที่เพื่อนบอกไว้ก่อนที่จะหายไป: มันมีอยู่วันนึงเหมือนนี่ไปถามเพื่อนสองคนนั้นอารมณ์แบบว่าจะไปเรียนที่ไหนต่อมั้งคะมันผ่านมานานมากจริงๆแต่ยังจำได้
อั้ม:เราจะไปเรียนที่กรุงเทพน่ะ
ก้าว: เราน่าจะไปเรียนอยู่ที่โรงเรียนแถวเดชอุดม
(เดชอุดมคือชื่ออำเภอในจังหวัด)
ค่ะตามนั้นเลยจำได้แค่นี้จริงๆจำได้ว่าทั้งสองจะแยกกันไปคนละทีแล้วเหลือเพียงเราที่ยังอยู่หนองบัวเหมือนเดิม
เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นหลังจากสองคนนั้นย้ายหายไป: ตอนขึ้นป.3รู้สึกเหมือนโดนรีเช็ตสมองเลยค่ะแทบจะจำสิ่งที่เพื่อนบอกตอนนั้นไม่ได้วิ่งหาแต่สองคนนั้นเอาเป็นเอาตายไม่รู้เลยไปอยู่ที่ไหนเหมือนเด็กหลงทางแต่สุดท้ายก็พึ่งมานึกจำได้ว่าเพื่อนย้ายไปที่อื่นซะแล้วทำตัวไม่ถูกเลยค่ะพอไม่มีเพื่อนสนิทอยู่ด้วยเละเทะทางสังคมสุดๆแปรปวนอยู่อย่างงั้นประมาณ1ปีครึ่ง(อายมากทำอะไรเสียภาพลักษณ์สุดๆ)
ขึ้นป.4มาก็ยังเงอะงะกับสังคม และแทบไม่ได้ไปโรงเรียนจนถึงป.5เลยค่ะไปบ้างไม่ไปบ้างเพราสาเหตุบางอย่างแต่ก็พอมีเพื่อนสนิทอยู่บ้างประมาณ4-5คนย้ายมาจากที่อื่นบ้าง อยู่ห้องอื่นแต่มาอยู่ห้องนี้บ้างเอยจนต้องพยามยามเปลี่ยนตัวเอง
พอขึ้นป.6ร.รปิดโควิดมาเยือนเรียนออนไลน์ก็เอาเวลานี้ไปปรับปรุงตัวเองจากเด็กเก็บตัวขี้อายกลายมาเป็นคนเฟรนลี่เพื่อใช้สิ่งนี้ตามหาเบาะแสเพื่อนสองคนนั้นขึ้นมอ.1ชีวิตมัธยมคำว่า ว่าง แทบไม่มีต้องปรับตัวหลายอย่างให้ทันสภาพแวดล้อมหล่อหลอมอะไรหลายๆอย่างแต่ก็ยังไม่ลืมเรื่องราวของเพื่อนยังพยามยามถามกับเพื่อนบางส่วนที่อยู่ด้วยกันตอนป.2พอดีแต่ที่คุยมีแค่เรื่องในอดีตทั้งนั้นเลย น่าเศร้าTT
ขึ้นมอ2.ก็เรียนๆปรับๆตัวไปก็มีพลาดไปหลายอย่างแต่เป็นปีที่ตัวเองรู้สึกโตขึ้นเจอปัญหาอะไรก็ฝืนผ่ามันมาได้มีคนใจดีรายล้อมคอยช่วยเป็นปีที่รู้สึกโตแล้วเริ่มรู้จักสังคมมากขึ้น
ย้ายไปเรียนที่อื่นตอนมอ3ตอนนั้นเพื่อความสะดวกสบายในการไปกลับเลยย้ายไปร.รที่ใกล้บ้านและตามหาเบาะแสของเพื่อนด้วย เจอสังคมใหม่คนใหม่ๆเยอะเลยแต่ก็ยังไร้วี่แววเบาะแสของเพื่อนเลยค่ะ หงอย
ตัวเองเปลี่ยนไป: ตอนเด็กเค้าเป็นคนขี้กลัวมากเลยค่ะอายไม่กล้าทำนู้นนี่ถ้าไม่มีใครมาสั่งสอนก็คงไม่กล้าทำกลายเป็นเต่าในกระดอง พอโตอายุ14เจอสังคมเจอมรสุมชีวิตก็เปลี่ยนไปบ้างเคยเป็นโรคซึมเศร้าอยู่พักนึงแต่ไม่พึงยาค่ะนี่เลือกค่อยๆรักษาตัวเองด้วยวิธีที่ไม่ทำร้ายตัวเองต้องเป็นวิธีที่ปลอดภัยต่อตัวเองและผู้อื่นไม่เดือดร้อนพออายุ15ขวบเริ่มพูดคุยกับผู้คนมากมายรู้จักสนิทชิดเชื้อเยอะแต่ยังคงตามหาเบาะแสของเพื่อนถามผู้คนมากมายมีแค่ชื่อคล้ายแต่ยังไม่ใช่อยู่ดี
อายุ16ปัจจุบัน ตอนนี้เรียนสายอาชีพ การบัญชี ค่ะที่วิทลัยอาชีวะแห่งนึงในจังหวัดแทบไม่ว่างเลยค่ะเรื่องให้ทำเยอะมากกก หนักกว่าตอนมอต้นอีกแต่ยังผ่านมาได้ค่ะเจ๋งมั้ย เป็นช่วงเวลาที่เค้าอยู่ในโลกของออนไลน์มีเพื่อนที่นั้นเยอะสุดๆอย่าง ดิสคอร์ด หลากหลายผู้คนมากมายเจอดีและไม่ดีปะปนตอนนี้มีสนิทอยู่มากๆหลายคนเลยค่ะเฟรนลี่ชอบเข้าหาคนทั้งในชีวิตและในออนไลน์ เค้าก็ยังตามหาเพื่อนสองคนนั้นอยู่ดี✌️
อยากขอความช่วยเหลือ:แด่ทุกคนผ่านมาเจอมาอ่านกระทู้นี้นะคะช่วยแชร์ช่วยเล่าไปให้ผู้อื่นๆรับทราบหรือท่านรู้จักบุคคลคนที่มีชื่อคล้ายเพื่อนสองคนนี้ อั้ม ก้าว,เก้า ช่วยซักถามประวัติหรือความเป็นมาให้หน่อยนะคะว่างช่วงวัยประถม1-2เคยอยู่โรงเรียนเทศบาล2หนองบัวจังหวัดอุบลราชธานีถ้าเจอหรือมีช่วยรบกวนติดต่อมาทาง
เบอร์โทรศัทพ์:
099-164-8239
097-205-8499
ช่องทางโซลเชี่ยว
https://www.facebook.com/share/1C4B9iGN9u/
IG:yoypkij_o
( ขอคนที่จะช่วยเหลือจริงๆนะคะหรือคนที่เบาะแสเกี่ยวกับเพื่อนสองคนนั้น ถ้าโทรส่งข้อความมาหาที่ไม่เกี่ยวกับประเด็นเรื่องนี้ขออนุญาตไม่ตอบกลับใดๆทั้งสิ้นนะคะขอความร่วมมือด้วยค่ะ )
.
.
สิ่งที่อยากจะบอกกับเพื่อนสองคนนั้น: อยากขอโทษอั้มที่วันนั้นทำให้ทะเลาะผิดใจกันทุกวันนี้ยังรู้สึกผิดเหมือนเดิมเลย น้ำฝนคิดถึงอั้มกับก้าวมากๆเลยรู้มั้ยตอนขึ้นป.3เค้าตัวคนเดียวทำอะไรไม่ถูกเลยพอไม่เจอพวกเพิ่น ถ้าเลื่อนมาเจอกระทู้นี้อยากบอกเลยว่า คิดถึงมากๆนะอยากกลับมาเล่นเกมขี้ปลาวาฬอีกอยากได้ยินเสียงอยากถามสารทุกข์สุกดิบสบายดีไหมตรงนั้นชีวิตที่มีมันดีมั้ยเค้าพยามยามตามพวกเพิ่นทุกวิถีทางเลยถามคนนั้นนู่นโพสตามเฟสกับติ๊กต๊อกแต่เงียบมากก หวังว่าพวกเพิ่นจะมาเจอกระทู้นี้ของเค้านะ อยากคุยมากๆเลยติดต่อกลับมาหาเค้าด้วยนะ 😿🫂
ตามหาเพื่อนสมัยเด็กความในทรงจำ ขอความช่วยเหลือ
คนที่ผ่านมาเจอกระทู้ของเค้าทางนี้มีนามว่า น้ำฝน นะคะตอนนี้ 16 ขวบแล้ววอาศัยอยู่จังหวัดอุบลราชธานี สภาพอากาศไม่ค่อยดีเบยTTแต่ยังโอเคอยู่นะะ วันนี้จะมาเล่าเรื่องเพื่อนสมัยเด็กที่หายไปค่ะหลายปีเลย ตั้งแต่ตอนป.ฉองเลยพอขึ้นป.3มาทั้งสองก็หายไปเลย เวลาแม้จะผ่านไปนานนับหลายปีเค้ายังคิดถึงและพยามยามตามหาตลอดมาประมาณ8ปีเบย แต่จนป่านนี้ยังไร้วี่แววเบาะแสถึงเพื่อนเลยTT
เพื่อนผู้ชายสองคนค่ะเท่าที่จำได้ เพื่อนคนนึงเป็นชายแท้ กับอีกคน ออกไปทางสาวสองไม่ก็ที่เรียกว่าพี่กระเทย จำได้แต่เพียงชื่อเล่นจำชื่อจริงไม่ได้เพราะผ่านมานานมาก
ชื่อ ก้าว,เก้า กับ อั้ม (เริ่มจำไม่ค่อยได้แล้ว)
ก้าว,เก้า เท่าที่จำได้เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กกว่าเค้าไม่กี่เซนผิวขาวผมออกสีน้ำตาลอ่อนนิสัยน่ารักเรียนเก่งอ่านท่องจำดีมากมากกแล้วเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบหน่อยแต่ถ้าสนิทแล้วคุยเย้อสุดสุดปกติเจอกันในเช้าที่โรงเรียนแม่เก้าจะมาส่งที่โรงเรียนประจำ
อั้ม เป็นเด็กผู้ชายตัวสูงกว่าเค้ากับก้าวผิวแทนสีผมค่อนข้างดำหน่อยนิสัยร่าเริงชอบทำตัวเป็นผู้หญิง และมีพลังงานเยอะเฮฮาเห็นมากับรถรับส่งเป็นรถตู้เก่าๆหน่อยแต่ยังดูพอใช้ง่ายได้
รู้จักกันครั้งแรก: ในชั้นประถมปีที่2ห้อง3 ณ โรงเรียนเทศบาล 2 หนองบัวในจังหวัดอุบลราชธานี
ความทรงจำ: พวกเราสามคนสนิทกันมากๆตอนเที่ยงชอบเล่นเกมขี้ปลาวาฬ555แอบตลกชื่อวิธีการเล่นคือจะมีสองคนขึ้นที่สูงแล้วอีกคนนึงเป็นขี้ปลาวาฬคอยใช้มือปัดคนอยู่ข้างบนถ้ามือไปโดนคนนั้นก็ต้องลงมาเป็นขี้ปลาวาฬคอยปัดผู้เล่นไปเรื่อยๆ555เล่นแบบนี้จนเซียนเลยค่ะเวลาลงเล่นเกมอะไรที่ต้องพริ้วๆนี่ของถนัดเค้าเลยได้ทักษะจากเกมขี้ปลาวาฬพอพิมพ์แล้วคิดถึงจนน้ำตาไหลเลยเป็นเพื่อนที่สนิทสองคนแรกในชีวิตเลยค่ะ แง๊
วันสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกัน: วันนั้นเป็นวันสอบก่อนขึ้นป.3ค่ะตอนนั้นเค้ากับอั้มเหมือนจะผิดใจกันงอนๆตามภาษาเด็กอ่ะค่ะแล้วนี่มีพี่สาวเรียนที่เดียวกันตอนเลิกสอบเลยต้องรีบมาอยู่กับพี่กลัวผลัดหลงกันหลังจากนั้นก้าวกับอั้มก็หายไปเลยค่ะ...
สิ่งที่เพื่อนบอกไว้ก่อนที่จะหายไป: มันมีอยู่วันนึงเหมือนนี่ไปถามเพื่อนสองคนนั้นอารมณ์แบบว่าจะไปเรียนที่ไหนต่อมั้งคะมันผ่านมานานมากจริงๆแต่ยังจำได้
อั้ม:เราจะไปเรียนที่กรุงเทพน่ะ
ก้าว: เราน่าจะไปเรียนอยู่ที่โรงเรียนแถวเดชอุดม
(เดชอุดมคือชื่ออำเภอในจังหวัด)
ค่ะตามนั้นเลยจำได้แค่นี้จริงๆจำได้ว่าทั้งสองจะแยกกันไปคนละทีแล้วเหลือเพียงเราที่ยังอยู่หนองบัวเหมือนเดิม
เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นหลังจากสองคนนั้นย้ายหายไป: ตอนขึ้นป.3รู้สึกเหมือนโดนรีเช็ตสมองเลยค่ะแทบจะจำสิ่งที่เพื่อนบอกตอนนั้นไม่ได้วิ่งหาแต่สองคนนั้นเอาเป็นเอาตายไม่รู้เลยไปอยู่ที่ไหนเหมือนเด็กหลงทางแต่สุดท้ายก็พึ่งมานึกจำได้ว่าเพื่อนย้ายไปที่อื่นซะแล้วทำตัวไม่ถูกเลยค่ะพอไม่มีเพื่อนสนิทอยู่ด้วยเละเทะทางสังคมสุดๆแปรปวนอยู่อย่างงั้นประมาณ1ปีครึ่ง(อายมากทำอะไรเสียภาพลักษณ์สุดๆ)
ขึ้นป.4มาก็ยังเงอะงะกับสังคม และแทบไม่ได้ไปโรงเรียนจนถึงป.5เลยค่ะไปบ้างไม่ไปบ้างเพราสาเหตุบางอย่างแต่ก็พอมีเพื่อนสนิทอยู่บ้างประมาณ4-5คนย้ายมาจากที่อื่นบ้าง อยู่ห้องอื่นแต่มาอยู่ห้องนี้บ้างเอยจนต้องพยามยามเปลี่ยนตัวเอง
พอขึ้นป.6ร.รปิดโควิดมาเยือนเรียนออนไลน์ก็เอาเวลานี้ไปปรับปรุงตัวเองจากเด็กเก็บตัวขี้อายกลายมาเป็นคนเฟรนลี่เพื่อใช้สิ่งนี้ตามหาเบาะแสเพื่อนสองคนนั้นขึ้นมอ.1ชีวิตมัธยมคำว่า ว่าง แทบไม่มีต้องปรับตัวหลายอย่างให้ทันสภาพแวดล้อมหล่อหลอมอะไรหลายๆอย่างแต่ก็ยังไม่ลืมเรื่องราวของเพื่อนยังพยามยามถามกับเพื่อนบางส่วนที่อยู่ด้วยกันตอนป.2พอดีแต่ที่คุยมีแค่เรื่องในอดีตทั้งนั้นเลย น่าเศร้าTT
ขึ้นมอ2.ก็เรียนๆปรับๆตัวไปก็มีพลาดไปหลายอย่างแต่เป็นปีที่ตัวเองรู้สึกโตขึ้นเจอปัญหาอะไรก็ฝืนผ่ามันมาได้มีคนใจดีรายล้อมคอยช่วยเป็นปีที่รู้สึกโตแล้วเริ่มรู้จักสังคมมากขึ้น
ย้ายไปเรียนที่อื่นตอนมอ3ตอนนั้นเพื่อความสะดวกสบายในการไปกลับเลยย้ายไปร.รที่ใกล้บ้านและตามหาเบาะแสของเพื่อนด้วย เจอสังคมใหม่คนใหม่ๆเยอะเลยแต่ก็ยังไร้วี่แววเบาะแสของเพื่อนเลยค่ะ หงอย
ตัวเองเปลี่ยนไป: ตอนเด็กเค้าเป็นคนขี้กลัวมากเลยค่ะอายไม่กล้าทำนู้นนี่ถ้าไม่มีใครมาสั่งสอนก็คงไม่กล้าทำกลายเป็นเต่าในกระดอง พอโตอายุ14เจอสังคมเจอมรสุมชีวิตก็เปลี่ยนไปบ้างเคยเป็นโรคซึมเศร้าอยู่พักนึงแต่ไม่พึงยาค่ะนี่เลือกค่อยๆรักษาตัวเองด้วยวิธีที่ไม่ทำร้ายตัวเองต้องเป็นวิธีที่ปลอดภัยต่อตัวเองและผู้อื่นไม่เดือดร้อนพออายุ15ขวบเริ่มพูดคุยกับผู้คนมากมายรู้จักสนิทชิดเชื้อเยอะแต่ยังคงตามหาเบาะแสของเพื่อนถามผู้คนมากมายมีแค่ชื่อคล้ายแต่ยังไม่ใช่อยู่ดี
อายุ16ปัจจุบัน ตอนนี้เรียนสายอาชีพ การบัญชี ค่ะที่วิทลัยอาชีวะแห่งนึงในจังหวัดแทบไม่ว่างเลยค่ะเรื่องให้ทำเยอะมากกก หนักกว่าตอนมอต้นอีกแต่ยังผ่านมาได้ค่ะเจ๋งมั้ย เป็นช่วงเวลาที่เค้าอยู่ในโลกของออนไลน์มีเพื่อนที่นั้นเยอะสุดๆอย่าง ดิสคอร์ด หลากหลายผู้คนมากมายเจอดีและไม่ดีปะปนตอนนี้มีสนิทอยู่มากๆหลายคนเลยค่ะเฟรนลี่ชอบเข้าหาคนทั้งในชีวิตและในออนไลน์ เค้าก็ยังตามหาเพื่อนสองคนนั้นอยู่ดี✌️
อยากขอความช่วยเหลือ:แด่ทุกคนผ่านมาเจอมาอ่านกระทู้นี้นะคะช่วยแชร์ช่วยเล่าไปให้ผู้อื่นๆรับทราบหรือท่านรู้จักบุคคลคนที่มีชื่อคล้ายเพื่อนสองคนนี้ อั้ม ก้าว,เก้า ช่วยซักถามประวัติหรือความเป็นมาให้หน่อยนะคะว่างช่วงวัยประถม1-2เคยอยู่โรงเรียนเทศบาล2หนองบัวจังหวัดอุบลราชธานีถ้าเจอหรือมีช่วยรบกวนติดต่อมาทาง
เบอร์โทรศัทพ์:
099-164-8239
097-205-8499
ช่องทางโซลเชี่ยว
https://www.facebook.com/share/1C4B9iGN9u/
IG:yoypkij_o
( ขอคนที่จะช่วยเหลือจริงๆนะคะหรือคนที่เบาะแสเกี่ยวกับเพื่อนสองคนนั้น ถ้าโทรส่งข้อความมาหาที่ไม่เกี่ยวกับประเด็นเรื่องนี้ขออนุญาตไม่ตอบกลับใดๆทั้งสิ้นนะคะขอความร่วมมือด้วยค่ะ )
.
.
สิ่งที่อยากจะบอกกับเพื่อนสองคนนั้น: อยากขอโทษอั้มที่วันนั้นทำให้ทะเลาะผิดใจกันทุกวันนี้ยังรู้สึกผิดเหมือนเดิมเลย น้ำฝนคิดถึงอั้มกับก้าวมากๆเลยรู้มั้ยตอนขึ้นป.3เค้าตัวคนเดียวทำอะไรไม่ถูกเลยพอไม่เจอพวกเพิ่น ถ้าเลื่อนมาเจอกระทู้นี้อยากบอกเลยว่า คิดถึงมากๆนะอยากกลับมาเล่นเกมขี้ปลาวาฬอีกอยากได้ยินเสียงอยากถามสารทุกข์สุกดิบสบายดีไหมตรงนั้นชีวิตที่มีมันดีมั้ยเค้าพยามยามตามพวกเพิ่นทุกวิถีทางเลยถามคนนั้นนู่นโพสตามเฟสกับติ๊กต๊อกแต่เงียบมากก หวังว่าพวกเพิ่นจะมาเจอกระทู้นี้ของเค้านะ อยากคุยมากๆเลยติดต่อกลับมาหาเค้าด้วยนะ 😿🫂