คิดถึงวิทยา..ความคิดถึงในมุมต่าง

ค.ถ.ว. หนังที่ดูแล้วคิดถึง

ลากขาเข้าโรงหนังในรอบเกือบปี (เรื่องสุดท้ายที่ดูคือ Fast7)
ไม่ใช่เพราะบี้ ไม่ใช่เพราะพลอย แต่เพราะโรงเรียนแพ
เคยดูรายการคนค้นฅน เรื่องโรงเรียนนี้จนน้ำตาซึมมาแล้ว

จะแปลกไหม ถ้าจะบอกว่า หนังไม่เหงาเลย
แต่โคตรอบอุ่นอ่ะ (หรือเราชอบและชินกับชีวิตโดดเดี่ยวแบบนั้นก็ไม่รู้)
คิดถึงเหมือนกัน...แต่ไม่ได้คิดถึงใครสักคน
ดูจบแล้วคิดถึง...ความฝันของตัวเอง ที่ลอยเค้งอยู่กลางอากาศ
แค่นั้นแหละ...หนึ่งในความฝันที่ไม่รู้ว่าจะได้ทำมันตอนไหน

บางทีไม่มีสำคัญหรอกว่า โรงเรียนมีเด็กกี่คน
สิ่งที่สำคัญ คือ การศึกษาที่ทุกคนควรได้รับมากกว่า
แม้จะจี๊ดในใจ จากการที่ก็เคยไปเป็นครูอาสาสอนเด็ก ตจว.นะ
ในที่ๆ กันดารมากๆ ปากท้องสำคัญกว่าการศึกษา
ไม่แปลกที่ความหมายของการหาปลามีค่ามากกว่า 3X =X+20

แต่ไม่ว่ายังไง สุดท้ายเราก็ยังเชื่อนะ
ว่าการเรียน มีค่ามากกว่า X = 10
และไม่ได้จำกัดแค่รถไฟวิ่งจากสถานีก.ไปสถานีข.
หรือพ่อมีอายุมากกว่าลูกเท่าไหร่ในอีก 3 ปีข้างหน้า

Teacher's Diary ไม่ใช่อุปกรณ์เชื่อมต่อความคิดถึง
อย่างที่หนังพยายามทำการตลาด
สำหรับเรา..มันเป็นอุปกรณ์ส่งต่อจิตวิญญาณความเป็นครู

ดูจบกลับมาก็ถามตัวเองเหมือนกันนะ
ว่าเราพร้อมที่จะออกไปทำเพื่อคนอื่นได้หรือยัง??

บางทีความฝันน่ะ ไม่ได้ใช้แค่ความกล้าหาญหรือความอดทนหรอก
บ่อยครั้งมันต้องเหยาะความเสียสละลงไปด้วย

ปล. โรงเรียนที่เราเคยไปสอนก็มีนักเรียนมานิดเดียวบางคนก็โดดเรียนไปช่วยที่บ้านขายของ โคตรเข้าใจฟีลลิ่งเลย
ปล. (อีกที) เป็นเรื่องแรกที่เราอยากไปดูซ้ำนะ  ขำจนน้ำตาเล็ด ซึ้งอาจไม่สุด
แต่พอดีมันเป็นเรื่องใกล้ตัวเลยรู้สึกจับใจ


ปล.สุดท้าย ทั้งหมดคือ คหสต. ค่ะ