วันนี้เพิ่งถูกคนที่รักที่สุดในชีวิตบอกเลิกมาค่ะ (ขอยกเว้น คุณพ่อ คุณแม่นะคะ เพราะท่านทั้งสองอยู่บนฐานแห่งความรักบูชา)
บอกเลิกด้วยคำพูดที่รุนแรงแบบที่ไม่เคยโดนจากเค้ามาก่อน
โดยเค้าบอกว่า เค้าไม่ได้รักเรา และ ให้ออกไปจากชีวิตเค้า ให้ตาสว่างได้แล้ว รักตัวเองบ้าง เลิกรอคอยเค้าได้แล้ว
(เรารอคอยเค้าในช่วงเวลาที่เค้าต้องไปบวช และ ต้องงดการติดต่อกัน เพื่อให้เค้าตัดทางโลก)
หลังจากที่เค้าสึกก็โดนบอกเลิกในทันที ถึงแม้เค้าจะบอกว่า เค้าไม่ได้รักเรา และ ขับไล่ไสส่งเรา
แต่เราและคนใกล้ชิดเค้ารู้ดี ว่าเหตุผลที่เค้าต้องทำเป็นเกลียดเรา และ ไล่เราออกไปนั้น
เป็นเพราะเค้าเป็นห่วง และ กลัวว่าเราจะเกิดปัญหาใหญ่มากๆ(ที่เรารู้ว่าอะไร) จึงจำเป็นต้องให้เราออกห่างจากชีวิตเค้า
---- เอาเป็นว่า เพราะอะไร ขอข้ามไปนะคะ ----
เค้าบอกให้เราเปิดใจให้คนใหม่ จะได้ไม่เหงา และ อย่ารอเค้า อย่ามีความหวังในตัวเค้า
(สาเหตุที่เรารู้โดยที่เค้าไม่ได้บอกคือ เค้าไม่รู้จะสามารถจัดการปัญหาที่เกิดได้เมื่อไหร่ และ จะสำเร็จไม๊)
ตอนแรกเราร้องไห้อยู่เกือบสิบนาทีค่ะ เพราะเราก็ไม่อยากเสียเค้าไป
แต่สุดท้าย เพราะเรารู้ดีว่า มันเป็นเพราะอะไร เราจึงหยุดร้อง แล้ว ตั้งใจว่า เราจะต้องไม่ทำให้เค้าเป็นห่วง เราจะต้องเข้มแข็ง
แต่เราก็ต้องสารภาพค่ะ ว่าช่วงเวลาที่ไม่มีเค้า มันเหงา และ อยากจะให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ
กิจกรรมทุกวันที่ผ่านไป มีแต่ ตื่นนอน สวดมนต์ นั่งสมาธิก่อนไปทำงาน แล้วก้อ กลับบ้านกินข้าว สวดมนต์ นั่งสมาธิก่อนนอน
แต่วันนี้ เรานอนไม่หลับ และ ไม่รู้ว่า จะเป็นแบบนี้ไปอีกกี่วัน
เราพยายามทำใจไม่ให้ฟุ้งซ่าน แต่มันก็อดไม่ได้ในเวลาที่ต้องอยู่กับตัวเองคนเดียว
ที่ออฟฟิสก็เป็นออฟฟิสเล็กๆ เลิกงานก็แยกย้ายกลับบ้าน กลับบ้านมาเราก็อยู่คนเดียว
ในช่วงเวลาแบบนี้ มันอดเหงา และ รู้สึกเศร้านิดๆ(บางทีก็เยอะ) ไม่ได้
เลยอยากหาเพื่อนสักคน (หรือหลายคนก็ได้) ที่จะเป็นเพื่อนคุยก่อนนอน เพื่อนกินข้าวตอนเลิกงาน หรือ วันหยุด
เพื่อนดูหนัง เวลามีหนังน่าสนุก เพื่อนไปเที่ยวที่ๆน่าไป
และที่สำคัญ เพื่อนที่จะไปทำบุญด้วยกัน หรือ ชอบคุยเรื่องธรรมมะ ศาสนาพุทธ
ถ้ามีใครที่จะเป็นเพื่อนเราได้ ... ก็ติดต่อมาหลังไมค์นะคะ
ปล. ขออนุญาตไม่รับเพื่อนที่คุยหยาบคาย ลามก หรือ ส่อไปในทางไม่ดีนะคะ
=================================================
แก้ไขเพิ่มเติมนะคะ
กลัวว่าเพื่อนๆในนี้จะเข้าใจผิด ว่าเรากำลังเศร้า ช้ำเพราะรัก
คือ ... เราไม่ได้เศร้านะคะ (เศร้าแค่ 10 นาทีแรก ตอนเพิ่งเกิดเหตุ)
หลังจากนั้น เราเลิกเศร้า และ หัวเราะ กินข้าว ทำอะไรปกติค่ะ ไม่ได้อยู่ในอารมณ์เศร้านะคะ
เพราะว่า เรารู้ว่าสาเหตุที่เค้าทำแบบนั้นคืออะไร และ เค้ากำลังจะทำอะไร
และรู้ว่า ที่เค้าทำไปเพราะรักเรามาก จึงต้องทำแบบนี้ เราควรดีใจค่ะ ที่มีคนรักเรามากขนาดนี้
แต่ การที่ต้องแยกจากกัน โดยไม่รู้ว่า จะได้กลับมารักกันอีกหรือเปล่า หรือ เมื่อไหร่ที่จะได้กลับมา
มันทำให้เรารู้สึกเคว้ง และ ไม่อยากมีเวลาอยู่กับตัวเองคนเดียวน่ะค่ะ
อยากมีกิจกรรมอะไรทำ แต่ที่ผ่านมา ทำคนเดียวตลอด ไม่ว่าจะดูหนัง กินข้าว
ตอนช่วงเวลาแบบนี้ ... มันไม่อยากทำคนเดียวค่ะ มันกลัวใจตัวเอง 555
มันทำให้เราเคว้ง ประกอบกับตลอดมา เราไม่ได้มีสังคมสังสรรค์อะไรด้วย
เวลามันเลยยิ่งเคว้งหนัก เลยอยากมีเพื่อน ทำให้เวลามันผ่านไป เพื่อที่จะได้อยู่ในอารมณ์ปกติได้
Oo..........หาใครสักคนเป็นเพื่อนคุย เพื่อนกินข้าว เพื่อนดูหนัง เพื่อนไปทำบุญ ฯลฯ .........oO
บอกเลิกด้วยคำพูดที่รุนแรงแบบที่ไม่เคยโดนจากเค้ามาก่อน
โดยเค้าบอกว่า เค้าไม่ได้รักเรา และ ให้ออกไปจากชีวิตเค้า ให้ตาสว่างได้แล้ว รักตัวเองบ้าง เลิกรอคอยเค้าได้แล้ว
(เรารอคอยเค้าในช่วงเวลาที่เค้าต้องไปบวช และ ต้องงดการติดต่อกัน เพื่อให้เค้าตัดทางโลก)
หลังจากที่เค้าสึกก็โดนบอกเลิกในทันที ถึงแม้เค้าจะบอกว่า เค้าไม่ได้รักเรา และ ขับไล่ไสส่งเรา
แต่เราและคนใกล้ชิดเค้ารู้ดี ว่าเหตุผลที่เค้าต้องทำเป็นเกลียดเรา และ ไล่เราออกไปนั้น
เป็นเพราะเค้าเป็นห่วง และ กลัวว่าเราจะเกิดปัญหาใหญ่มากๆ(ที่เรารู้ว่าอะไร) จึงจำเป็นต้องให้เราออกห่างจากชีวิตเค้า
---- เอาเป็นว่า เพราะอะไร ขอข้ามไปนะคะ ----
เค้าบอกให้เราเปิดใจให้คนใหม่ จะได้ไม่เหงา และ อย่ารอเค้า อย่ามีความหวังในตัวเค้า
(สาเหตุที่เรารู้โดยที่เค้าไม่ได้บอกคือ เค้าไม่รู้จะสามารถจัดการปัญหาที่เกิดได้เมื่อไหร่ และ จะสำเร็จไม๊)
ตอนแรกเราร้องไห้อยู่เกือบสิบนาทีค่ะ เพราะเราก็ไม่อยากเสียเค้าไป
แต่สุดท้าย เพราะเรารู้ดีว่า มันเป็นเพราะอะไร เราจึงหยุดร้อง แล้ว ตั้งใจว่า เราจะต้องไม่ทำให้เค้าเป็นห่วง เราจะต้องเข้มแข็ง
แต่เราก็ต้องสารภาพค่ะ ว่าช่วงเวลาที่ไม่มีเค้า มันเหงา และ อยากจะให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ
กิจกรรมทุกวันที่ผ่านไป มีแต่ ตื่นนอน สวดมนต์ นั่งสมาธิก่อนไปทำงาน แล้วก้อ กลับบ้านกินข้าว สวดมนต์ นั่งสมาธิก่อนนอน
แต่วันนี้ เรานอนไม่หลับ และ ไม่รู้ว่า จะเป็นแบบนี้ไปอีกกี่วัน
เราพยายามทำใจไม่ให้ฟุ้งซ่าน แต่มันก็อดไม่ได้ในเวลาที่ต้องอยู่กับตัวเองคนเดียว
ที่ออฟฟิสก็เป็นออฟฟิสเล็กๆ เลิกงานก็แยกย้ายกลับบ้าน กลับบ้านมาเราก็อยู่คนเดียว
ในช่วงเวลาแบบนี้ มันอดเหงา และ รู้สึกเศร้านิดๆ(บางทีก็เยอะ) ไม่ได้
เลยอยากหาเพื่อนสักคน (หรือหลายคนก็ได้) ที่จะเป็นเพื่อนคุยก่อนนอน เพื่อนกินข้าวตอนเลิกงาน หรือ วันหยุด
เพื่อนดูหนัง เวลามีหนังน่าสนุก เพื่อนไปเที่ยวที่ๆน่าไป
และที่สำคัญ เพื่อนที่จะไปทำบุญด้วยกัน หรือ ชอบคุยเรื่องธรรมมะ ศาสนาพุทธ
ถ้ามีใครที่จะเป็นเพื่อนเราได้ ... ก็ติดต่อมาหลังไมค์นะคะ
ปล. ขออนุญาตไม่รับเพื่อนที่คุยหยาบคาย ลามก หรือ ส่อไปในทางไม่ดีนะคะ
=================================================
แก้ไขเพิ่มเติมนะคะ
กลัวว่าเพื่อนๆในนี้จะเข้าใจผิด ว่าเรากำลังเศร้า ช้ำเพราะรัก
คือ ... เราไม่ได้เศร้านะคะ (เศร้าแค่ 10 นาทีแรก ตอนเพิ่งเกิดเหตุ)
หลังจากนั้น เราเลิกเศร้า และ หัวเราะ กินข้าว ทำอะไรปกติค่ะ ไม่ได้อยู่ในอารมณ์เศร้านะคะ
เพราะว่า เรารู้ว่าสาเหตุที่เค้าทำแบบนั้นคืออะไร และ เค้ากำลังจะทำอะไร
และรู้ว่า ที่เค้าทำไปเพราะรักเรามาก จึงต้องทำแบบนี้ เราควรดีใจค่ะ ที่มีคนรักเรามากขนาดนี้
แต่ การที่ต้องแยกจากกัน โดยไม่รู้ว่า จะได้กลับมารักกันอีกหรือเปล่า หรือ เมื่อไหร่ที่จะได้กลับมา
มันทำให้เรารู้สึกเคว้ง และ ไม่อยากมีเวลาอยู่กับตัวเองคนเดียวน่ะค่ะ
อยากมีกิจกรรมอะไรทำ แต่ที่ผ่านมา ทำคนเดียวตลอด ไม่ว่าจะดูหนัง กินข้าว
ตอนช่วงเวลาแบบนี้ ... มันไม่อยากทำคนเดียวค่ะ มันกลัวใจตัวเอง 555
มันทำให้เราเคว้ง ประกอบกับตลอดมา เราไม่ได้มีสังคมสังสรรค์อะไรด้วย
เวลามันเลยยิ่งเคว้งหนัก เลยอยากมีเพื่อน ทำให้เวลามันผ่านไป เพื่อที่จะได้อยู่ในอารมณ์ปกติได้