จากใจลูกที่ถูกลืม(ความจริงที่โหดร้าย)

ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ใหย่มีพี่น้อง 9 คน เราเป็นคนที่ 8 เราเป็นคนที่ถูกลืมตลอดตั้งแต่เด็ก จนโต น้อยใจพ่อแม่มาตลอด
ที่เค้าไม่เคยสนใจเราเลย อาจจะเป็นเพราะเราไม่ค่อยพูดเค้าเลยไม่เคยรู้ว่าเรารู้สึกยังไง บางครั้งเราน้อยใจเราก็ไม่กล้าให้เค้ารู้กลัวเค้าเสียใจ
ที่ทำให้เราเสียใจ ทำให้เค้าไม่สนใจความรู้สึกเราเลย หลายครั้งแม่เคยพูดว่าเค้าจำวันเกีดลูกเค้าได้หมดทุกคนยกเวั้นเรา ตอนนั้นเราแทบจะร้องไห้ตรงนั้นเลย
ภายนอกเราเหมือนคนที่เขั้มแข็งมาก แต่ที่จริงเราอ่อนแอ และ โหยหาความรักมาก ชีวิตเหมิอนโตมาคนเดียวจริงๆ ไม่เคยมีคนอยู่เคียงข้าง คอยรับฟัง คอยให้กำลังใจอย่างแท้จริง ทั้งๆที่มีพี่น้องมากมาย เราเคยได้ยินพี่เราคนนึงบอกว่า ตอนนี้ชีวิตเค้ามีแค่ เมียกับลูกเท่านั้นที่มาอันดับ 1 พ่อแม่พี่น้องมาที่หลัง
เราก็พูดอะไรไม่ออกเลย
และ ตอนนี้สิ่งที่เราเป็นคือ เป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ ไม่ค่อยมีอารมณ์ ตื่นเต้น เสียใจ หรือ ร่าเริง ให้เห็น เป็นคนเก็บกดทางอารมณ์มากๆ ไม่ค่อยพูด ไม่รับแขก ไม่ใส่ใจอะไรเล็กๆ น้อยๆ ของคนอื่นทำให้เราไม่ค่อยมีเพื่อน
ทุกครั้งที่ดูหนัง ที่ครอบครัวแสดงความรักต่อกัน กอดกัน เรานำ้ตาไหลทุกครั้ง เราอยากได้ความรู้สึกแบบนั้นบ้าง

เราอยากเขั้มแข็ง มีคนที่อยู่เคียงข้างเราบ้าง ไม่รู้ว่าเราต้องรอจนถึงเมื่อไหร่