ถนนชีวิตของเราไม่เคยมีคำว่าง่ายเลย เริ่มท้อแล้ว

ตั้งแต่จำความได้ก็ลำบากมาโดยตลอด ไม่เคยได้กินของดีๆเหมือนคนอื่น ไม่เคยมีของเล่นเหมือนคนอื่น ไม่เคยมีของเรียนของใช้เหมือนคนอื่น ทำให้เรารู้จักหาเงินตั้งแต่เด็ก ทำทุกอย่างถ้าได้เงิน เช่น นวดขาให้ครู ปั่นการบ้านให้เพื่อน และอีกหลายอย่างที่ทำตั้งแต่เรียนประถม จนขึ้นมัธยมก็ได้เพื่อนที่ดี เพราะว่าเพื่อนรู้ว่าไม่มีเงิน เพื่อนจะแบ่งของกินให้เสมอ แต่ก็เดินไปเดินกลับจากบ้านไปโรงเรียน โรงเรียนไปบ้าน ระหว่างเรียนก็ต้องเจอกับปัญหามากมาย ไม่มีคอมใช้ ไม่มีเงินใช้ เวลาที่มีงานที่ต้องพิมคอม ต้องไปเช่าชั่วโมงร้านคอมทำ นั่งจนร้านปิดไม่มีเงินไปเที่ยวอย่างใครเขา จบม.3 อยากเรียนพาณิชย์ ที่บ้านก็ไม่ให้เรียน อยากให้เรียนม.ปลาย แล้วก็ได้ประสบการณ์ชีวิตที่ไม่เคยลืมครั้งใหญ่ คือการถูกขืนใจ โดยคนรู้จักกันหลังจากนั้นสิ่งต่างๆในชีวิตก็เปลี่ยนไป รวมทั้งความคิดเราด้วยแต่เราก็ยังเรียนต่อจนจบม.6 หลังจากนั้นสอบเข้ามหาลัย ค่าใช้จ่ายเยอะมาก ค่าหนังสือ ค่าเทอมเพราะว่าครอบครัวไม่มีเงินตอนเรียนก็ทำงานด้วย พอถึงจุดๆหนึ่ง แม่เลยบอกว่าพอเถอะ ไม่ไหวแล้ว ขอให้เลิกเรียนหลังจากเลิกเรียนร้องไห้เป็นอาทิตย์ ด้วยความเสียใจที่ไม่ได้เรียนหลังจากนั้นก็ทำงาน แล้วก็แต่งงานกับแฟนที่คบกับมา 7 ปีตั้งแต่เรียนม.ต้น คนที่ผ่านปัญหาทุกอย่างมาด้วยกัน แต่หลังจากแต่งงานกันไปก็เหมือนว่าเขาไม่ใช่คนที่เรารู้จัก ต่างคนต่างทำงาน แต่เราต้องทำงานบ้านด้วย ทำกับข้าว ซักผ้า ทำกับข้าว และเงินทุกบาทที่เราทำงานมาต้องเอามาใช้กิน 2 คนให้ครบเดือน โดยที่เขาไม่ให้เงินเลย ต้องตื่นตี 3 ทำกับข้าว หุงข้าว ให้เขากิน และเอาไปทำงาน 6 โมงเช้าเราก็ไปทำงาน งานเลิก 1 ทุ่ม ต้องเดินจากที่ทำงานมาตลาดเพื่อซื้อของไว้ทำกับข้าวตอนเช้า ถึงบ้านก็2ทุ่ม ต้องซักผ้า หุงข้าว ทำกับข้าว เสร็จเกือบ 4 ทุ่ม หลังจากเขากลับบ้านมาก็ต้องฟังคำพูดเสียๆอีก เช่น วันนี้ไปทำงานหรือไปเอากับใครมา  วันนี้ไปเอามากี่คน และอีกเยอะแยะ 4 เดือนที่ทน หลังจากนั้นก็หนีออกจากบ้าน กลับมาอยู่บ้านเรา เริ่มต้นใหม่โดยการกลับไปเรียน ก็ยังต่องเจอปัญหาเดิมๆ เรื่องเงินที่ไม่มีใช้อีก ก็ต้องออกมาอีก ตอนนี้ทำงานประจำ ก็ต้องเจอกับเพื่อนร่วมงานงี่เง่าอีก ตอนนี้เราอายุ 22 แหละ เราว่าเราจะเปลี่ยนงาน ใครพอมีงานบอกเราหน่อยนะ