เราอยากรู้อะค่ะ ว่าพี่จ่อยเค้าติสประมาณไหน เค้าอินดี้มากมั้ย
โดยส่วนตัวเคยเจอพี่เค้าตามงานทั่วไป 2-3 ครั้ง แต่ที่เจอแบบกระทบไหล่เลยก็ตอนไปที่หลวงพระบางค่ะ
ตอนนั้นไม่คิดว่าจะเจอค่ะ พี่เค้ามางานเปิดตัวเทศกาลหนัง มาแบบชิวๆอ่ะ มากับแม่ ดิชั้นยืนจ้องแบบไม่ตาไม่กระพริบเลยค่ะ
คนน้อยมาก ส่วนใหญ่มีแต่ฝรั่ง ดิชั้นแหวกฝูงชนลาวเข้าไปยืนหน้าสุดเพื่อที่จะจดจำทุกกิริยาของพี่เค้า
เป็นงานทั่วไปน่ะค่ะ นั่งเก้าอี้พลาสติกสีแดงไม่มีอะไรมากั้นเลย ดิชั้นคิดในใจว่าถ้าอยู่ดีๆดิชั้นเดินไปบอกรักพี่เค้าก็คงจะทำได้
แต่รังสีผมกระบังลมของแม่พี่จ่อยทำให้ดิชั้นต้องหยุดความคิดค่ะ ต้องขอบคุณรังสีนั้นจริงๆไม่งั้นป่านนี้ดิชั้นอาจได้ไปฮ่องกงแบบฟรีๆ (คุก)
ดิชั้นได้แต่พูดในลำคอ แต่เสียงเหมือนจะออกจนคนรอบข้างหวาดกลัวดิชั้น
ดิชั้นเปล่งเสียงในลำคอว่า"พี่ส่างม่องๆ..พี่ค่ะ" "พี่จ่อยๆค่ะ พี่ค่ะ พี่"วนอยู่นับไม่ถ้วน
จนแม่พี่จ่อยหันมาสบตากับดิชั้น3รอบเพราะดิชั้นมีอาการปากสั่นและอาการมือไม้กวัดไกวร่วมด้วย
แต่ทริปนั้นดิชั้นไปคนเดียวค่ะดิชั้นนึกเสมอว่าคนรอบข้างก็คงจำดิชั้นไม่ได้หรอกและคงเจอแค่ครั้งเดียวฉะนั้นไม่แคร์อิอิ
และจุดพีคก็มาถึงเมื่องานเลิก พี่จ่อยลุกขึ้นและมีแฟนคลับสาวๆลาวไปถ่ายรูปด้วย 2-3 คน
ดิชั้นอาศัยช่วงว่างๆ พุ่งเข้าไปและเรียกพี่เค้าว่า "พี่ส่างม่อง"อนันดาทำหน้างงนิดนึง ซัก 3 วิ ก็ "อ่ออออออ เรื่องนั้น"
ทุกๆวันนี้ดิชั้นยังสงสัยตัวเองว่าทำไมต้องเรียกพี่เค้ายังงั้น - -" สงสัยเป็นหนังที่ตราตรึงที่สุด
และพี่เค้าก็พูดว่า "อ่ะ ถ่ายรูปป่าว" ยังไม่สิ้นคำพูดพี่เค้าก็เอื้อมมืออ้อมหลังมาแตะแขนขวาของดิชั้นค่ะคุณผู้ฟัง เอ๊อออออ ไพรเวทสุดๆเลย
ดิชั้นมือสั่นค่ะบอกตรงๆ กดรหัสล็อกหน้าจอผิดถูก ถึงจะตั้งใจก็เถอะ อิอิ ในที่สุดก็ถ่ายค่ะ ทุกๆวันนี้แขนเสื้อตัวนั้นยังอยู่เลยค่ะ ยังไม่ซัก
ล้อเล่นค่ะ ชีวิตดิชั้นมีเสื้ออยู่ 3 ตัว ถ้าไม่ซักก็คงไม่มีอะไรใส่ ยอมจำใจซักค่ะ จบเรื่องราวค่ะ (ยาวไปป่ะเนี้ย อิอิ)
เราไม่เคยชอบดาราชายคนไหนเท่าอนันดามาก่อนเลย เรารู้สึกว่าพี่เค้ามีเสน่ห์ฟีโรโมนพุ่งกระฉูดตลอดเวลา
ใครเคยสัมผัสชีวิตอนันดามั้งค่ะ จริงๆแล้วพี่เค้าเป็นคนยังไง อินดี้ โลกส่วนตัวสูงขนาดไหนค่ะ คุยรู้เรื่องมั้ยค่ะ
ดิชั้นรักส่างม่องค่ะ
you are my destiny ~
มีใครเคยคุยกับ"อนันดา" มั้งค่ะ
โดยส่วนตัวเคยเจอพี่เค้าตามงานทั่วไป 2-3 ครั้ง แต่ที่เจอแบบกระทบไหล่เลยก็ตอนไปที่หลวงพระบางค่ะ
ตอนนั้นไม่คิดว่าจะเจอค่ะ พี่เค้ามางานเปิดตัวเทศกาลหนัง มาแบบชิวๆอ่ะ มากับแม่ ดิชั้นยืนจ้องแบบไม่ตาไม่กระพริบเลยค่ะ
คนน้อยมาก ส่วนใหญ่มีแต่ฝรั่ง ดิชั้นแหวกฝูงชนลาวเข้าไปยืนหน้าสุดเพื่อที่จะจดจำทุกกิริยาของพี่เค้า
เป็นงานทั่วไปน่ะค่ะ นั่งเก้าอี้พลาสติกสีแดงไม่มีอะไรมากั้นเลย ดิชั้นคิดในใจว่าถ้าอยู่ดีๆดิชั้นเดินไปบอกรักพี่เค้าก็คงจะทำได้
แต่รังสีผมกระบังลมของแม่พี่จ่อยทำให้ดิชั้นต้องหยุดความคิดค่ะ ต้องขอบคุณรังสีนั้นจริงๆไม่งั้นป่านนี้ดิชั้นอาจได้ไปฮ่องกงแบบฟรีๆ (คุก)
ดิชั้นได้แต่พูดในลำคอ แต่เสียงเหมือนจะออกจนคนรอบข้างหวาดกลัวดิชั้น
ดิชั้นเปล่งเสียงในลำคอว่า"พี่ส่างม่องๆ..พี่ค่ะ" "พี่จ่อยๆค่ะ พี่ค่ะ พี่"วนอยู่นับไม่ถ้วน
จนแม่พี่จ่อยหันมาสบตากับดิชั้น3รอบเพราะดิชั้นมีอาการปากสั่นและอาการมือไม้กวัดไกวร่วมด้วย
แต่ทริปนั้นดิชั้นไปคนเดียวค่ะดิชั้นนึกเสมอว่าคนรอบข้างก็คงจำดิชั้นไม่ได้หรอกและคงเจอแค่ครั้งเดียวฉะนั้นไม่แคร์อิอิ
และจุดพีคก็มาถึงเมื่องานเลิก พี่จ่อยลุกขึ้นและมีแฟนคลับสาวๆลาวไปถ่ายรูปด้วย 2-3 คน
ดิชั้นอาศัยช่วงว่างๆ พุ่งเข้าไปและเรียกพี่เค้าว่า "พี่ส่างม่อง"อนันดาทำหน้างงนิดนึง ซัก 3 วิ ก็ "อ่ออออออ เรื่องนั้น"
ทุกๆวันนี้ดิชั้นยังสงสัยตัวเองว่าทำไมต้องเรียกพี่เค้ายังงั้น - -" สงสัยเป็นหนังที่ตราตรึงที่สุด
และพี่เค้าก็พูดว่า "อ่ะ ถ่ายรูปป่าว" ยังไม่สิ้นคำพูดพี่เค้าก็เอื้อมมืออ้อมหลังมาแตะแขนขวาของดิชั้นค่ะคุณผู้ฟัง เอ๊อออออ ไพรเวทสุดๆเลย
ดิชั้นมือสั่นค่ะบอกตรงๆ กดรหัสล็อกหน้าจอผิดถูก ถึงจะตั้งใจก็เถอะ อิอิ ในที่สุดก็ถ่ายค่ะ ทุกๆวันนี้แขนเสื้อตัวนั้นยังอยู่เลยค่ะ ยังไม่ซัก
ล้อเล่นค่ะ ชีวิตดิชั้นมีเสื้ออยู่ 3 ตัว ถ้าไม่ซักก็คงไม่มีอะไรใส่ ยอมจำใจซักค่ะ จบเรื่องราวค่ะ (ยาวไปป่ะเนี้ย อิอิ)
เราไม่เคยชอบดาราชายคนไหนเท่าอนันดามาก่อนเลย เรารู้สึกว่าพี่เค้ามีเสน่ห์ฟีโรโมนพุ่งกระฉูดตลอดเวลา
ใครเคยสัมผัสชีวิตอนันดามั้งค่ะ จริงๆแล้วพี่เค้าเป็นคนยังไง อินดี้ โลกส่วนตัวสูงขนาดไหนค่ะ คุยรู้เรื่องมั้ยค่ะ
ดิชั้นรักส่างม่องค่ะ
you are my destiny ~