ช่วยผมทีเถอะครับ ผมไม่ใหวแล้ว กับความรู้สึกนี้ นับวันมันยิ่งเพิ่มขึ้น ยิ่มรักเขามากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่อยู่แค่เอื่อม แต่ก็ไม่สามารถคว้ามันได้
ผมรักเพื่อนคนนึงเป็นผู้ชาย อยู่กับเขาผมสบายใจมาก ใจเต้นแรง ถึงจะลามกบ้าง หื่นบ้าง แต่ก็เป็นคนดี ผมรักเขามาก็2ปีกว่าๆได้แล้ว น่าจะ3ปีด้วยซ้ำ
แต่ผมก็ได้เพียงแค่ค่อยอยู่ข้างๆเขาเวลาเขาทุกข์หรือไม่มีใคร แต่ผมก็มีความสุขที่ได้อยู่ข้างๆเขา ....
แต่เขาก็มักมาหาผมแค่ตอนที่เขาไม่มีใคร พอมีคนมาเขาก็จากผมไป ผมก็รู้ว่าเป็นได้แค่ที่ระบาย แต่ผมก็ยอม ถ้าทำให้เขาสบายใจขึ้น ผมตั้งใจว่า จะอยู่กับเขา จนเขาสามารถอยู่โดยไม่มีผม ค่อยช่วยอยู่ข้างหลังได้....
วันนึงผมตัดสินใจเลิกยุ่งกับเขาเพราะคิดว่า เขาคงอยู่โดยไม่มีผมได้แล้ว หลังจากวันนั้นที่ผมบอกเลิกยุ่งกับเขาไป ผมกลับมาถึงบ้านผมไม่ทำอะไรเลย ขาผมหมดแรงที่จะยืนทรุดลงกับพื้น นั่งน้ำตาคลอ แต่ไม่มีเสียงร้องไห้ออกมาสักนิด ทั้งทีน้ำตา มันไหลซะจนเหมือนคนที่พึ่งเสียคนสำคัญไป
ชีวิตผมได้มอดดับลง ไร้ซึ่งจุดหมาย แต่ผมก็ยังต้องยิ้มต่อไป เพื่อไม่ให้ใครต้องมาเป็นห่วง ต้องเรียนต่อไป เพื่อพ่อแม่ แต่ในใจผมนั้น มันไม่มีอะไรแล้ว
ก็รู้ว่าตัวเองทรมาณที่พูดออกไป เหงาที่ต้องอยู่แบบนี้ แต่..ถ้าเพื่อคนที่ผมรัก เพื่อเพื่อน ...ผมก็ยอม....
ที่โรงเรียนผมกับเขาไม่คุยกันแม้แต่คำเดียว หรือแม้แต่มองหน้า มันทำให้ผมยิ่งเจ็บเข้าไปอีก แต่แล้ว เย็นวันนั้น มันไม่น่าจะเกิดขึ้น ทั้งที่ปกติผมจะเฟสเขาไปก่อน แต่นี้ เขากับทักเฟสผมมา เล่นซะผมต้องรีบมากดตอบ เขาพิมข้อความส่งมาหาผม แต่เนื้อหาในนั้น ผมถึงกับต้องหมดแรงอีกครั้ง ว่าผมทำอะไรลงไป
ผลออกมาว่า สิ่งที่เขาส่งมา คือเรื่องในอดีตที่เป็นปมของเขา ผมจับสิ่งที่พิมลงท้ายได้ดีเขาบอกว่า"นายเป็นคนที่รับเราฟังมากที่สุด เราจะบอกนายแค่คนเดียว และที่นายบอกเลิกยุ่งกับเรานะ เป็นเพราะ เราทำอะไรที่มันผิดมากไปใช่ไหม เราขอโทษนะ อยากบอกแค่นี้ละ เราไม่อยากทำให้ใครเป็นแบบนั้นอีก"
ผมอ่านเสร็จผมเลยนึกว่าตัวเองทำอะไรลงไป นับแต่ตอนนั้นผมหาทางคืนดีกับเขา เพราะรู้สึกผิดอย่างมาก เพียงแค่ความรู้สึกน้อยใจของผมทำให้เขาต้องนึกเรื่องไม่น่านึกออกมา ตอนนี้ผมก็ยังค่อยช่วยเขาอยู่ โดยที่เขาไม่เคยรู้ถึงความรู้สึก ที่ผมมีให้กับเขา ผมตัดสินใจมาจะคอยช่วยเขาแบบนี้ จนถึงเวลาที่ต้องแยกจากกันจริงๆ ถึงผมจะทุกข์ เหงา เศร้า แต่ แค่เขายิ้มให้ผม ผมก็มีความสุขแล้ว
และแน่นอนเมื่อเวลาผ่านไปทุกอย่างก็วนกลับมาที่เดิมแต่มันมีปัญหาหนักกว่าเก่า คือ เขาเริ่มที่จะ ลืมผมที่ค่อยช่วยอีกแล้ว และเพื่อนในกลุ่มของผมต่างแยกตัวออกจากกัน เป็นกลุ่มย่อยๆไป สุดท้ายคือ ผมต้องคอยเป็นตัวกลาง เพื่อเชื่อมระหว่างกลุ่มผมที่เริ่มแย่งตัวกัยให้กับเข้ามาดังเดิม และเขาที่จะเข้ามากลุ่มเพื่อนผม แต่พวกเพื่อนผมไม่ชอบ ต้องมีผมเป็นสื่อกลาง ซึ่งถ้าผลในทางแง่+ คือ เขาจะเข้ากับกลุ่มเพื่อนผมได้ และเขาก็จะมีเพื่อนที่ดี มีคนคอยช่วยถ้าเขาไปอยู่ในกลุ่มเพื่อนผมได้ และกลุ่มเพื่อนผมก็เป็นอันหนึงอันเดียวกัน ถึงเขาไม่มีผม เจาก็อยู่ได้
แต่ถ้าแง่- คือ กลุ่มเพื่อนผมจะแยกออกมาเป็นกลุ่มย่อยๆนั้นก็แสดงว่า เขาจะไม่สามารถเข้ากลุ่มเพื่อนผมได้และเขาก็จะโดดเดียวอีก ซึ่งผมไม่อยากให้เป็นอย่างงั้น แต่ถ้าผลออกมาในแง่+จริง คนที่จะอยู่คนเดียว ก็คือ"ผม"
ผมอยากให้ผลออกมาในแง่+ ถึงผมจะลืมเขาไม่ได้ แต่เขาก็มีความสุข ผมก็ดีใจ ให้ผมอยู่เดียว คอยรับความเหงา ความเศร้า แบบนี้คนเดียว ยังดีกว่าให้เขาและเพื่อนๆของผม ต้องมาเครียด
สิ่งที่คิดและจะทำต่อจากนี้.....มันถูกต้องแล้ว.....ใช่ไหมครับ.......
ผมรักผู้ชายคนนึง แต่ได้แต่แอบรัก เป็นได้แค่...คนที่เขาไม่สนใจ....
ผมรักเพื่อนคนนึงเป็นผู้ชาย อยู่กับเขาผมสบายใจมาก ใจเต้นแรง ถึงจะลามกบ้าง หื่นบ้าง แต่ก็เป็นคนดี ผมรักเขามาก็2ปีกว่าๆได้แล้ว น่าจะ3ปีด้วยซ้ำ
แต่ผมก็ได้เพียงแค่ค่อยอยู่ข้างๆเขาเวลาเขาทุกข์หรือไม่มีใคร แต่ผมก็มีความสุขที่ได้อยู่ข้างๆเขา ....
แต่เขาก็มักมาหาผมแค่ตอนที่เขาไม่มีใคร พอมีคนมาเขาก็จากผมไป ผมก็รู้ว่าเป็นได้แค่ที่ระบาย แต่ผมก็ยอม ถ้าทำให้เขาสบายใจขึ้น ผมตั้งใจว่า จะอยู่กับเขา จนเขาสามารถอยู่โดยไม่มีผม ค่อยช่วยอยู่ข้างหลังได้....
วันนึงผมตัดสินใจเลิกยุ่งกับเขาเพราะคิดว่า เขาคงอยู่โดยไม่มีผมได้แล้ว หลังจากวันนั้นที่ผมบอกเลิกยุ่งกับเขาไป ผมกลับมาถึงบ้านผมไม่ทำอะไรเลย ขาผมหมดแรงที่จะยืนทรุดลงกับพื้น นั่งน้ำตาคลอ แต่ไม่มีเสียงร้องไห้ออกมาสักนิด ทั้งทีน้ำตา มันไหลซะจนเหมือนคนที่พึ่งเสียคนสำคัญไป
ชีวิตผมได้มอดดับลง ไร้ซึ่งจุดหมาย แต่ผมก็ยังต้องยิ้มต่อไป เพื่อไม่ให้ใครต้องมาเป็นห่วง ต้องเรียนต่อไป เพื่อพ่อแม่ แต่ในใจผมนั้น มันไม่มีอะไรแล้ว
ก็รู้ว่าตัวเองทรมาณที่พูดออกไป เหงาที่ต้องอยู่แบบนี้ แต่..ถ้าเพื่อคนที่ผมรัก เพื่อเพื่อน ...ผมก็ยอม....
ที่โรงเรียนผมกับเขาไม่คุยกันแม้แต่คำเดียว หรือแม้แต่มองหน้า มันทำให้ผมยิ่งเจ็บเข้าไปอีก แต่แล้ว เย็นวันนั้น มันไม่น่าจะเกิดขึ้น ทั้งที่ปกติผมจะเฟสเขาไปก่อน แต่นี้ เขากับทักเฟสผมมา เล่นซะผมต้องรีบมากดตอบ เขาพิมข้อความส่งมาหาผม แต่เนื้อหาในนั้น ผมถึงกับต้องหมดแรงอีกครั้ง ว่าผมทำอะไรลงไป
ผลออกมาว่า สิ่งที่เขาส่งมา คือเรื่องในอดีตที่เป็นปมของเขา ผมจับสิ่งที่พิมลงท้ายได้ดีเขาบอกว่า"นายเป็นคนที่รับเราฟังมากที่สุด เราจะบอกนายแค่คนเดียว และที่นายบอกเลิกยุ่งกับเรานะ เป็นเพราะ เราทำอะไรที่มันผิดมากไปใช่ไหม เราขอโทษนะ อยากบอกแค่นี้ละ เราไม่อยากทำให้ใครเป็นแบบนั้นอีก"
ผมอ่านเสร็จผมเลยนึกว่าตัวเองทำอะไรลงไป นับแต่ตอนนั้นผมหาทางคืนดีกับเขา เพราะรู้สึกผิดอย่างมาก เพียงแค่ความรู้สึกน้อยใจของผมทำให้เขาต้องนึกเรื่องไม่น่านึกออกมา ตอนนี้ผมก็ยังค่อยช่วยเขาอยู่ โดยที่เขาไม่เคยรู้ถึงความรู้สึก ที่ผมมีให้กับเขา ผมตัดสินใจมาจะคอยช่วยเขาแบบนี้ จนถึงเวลาที่ต้องแยกจากกันจริงๆ ถึงผมจะทุกข์ เหงา เศร้า แต่ แค่เขายิ้มให้ผม ผมก็มีความสุขแล้ว
และแน่นอนเมื่อเวลาผ่านไปทุกอย่างก็วนกลับมาที่เดิมแต่มันมีปัญหาหนักกว่าเก่า คือ เขาเริ่มที่จะ ลืมผมที่ค่อยช่วยอีกแล้ว และเพื่อนในกลุ่มของผมต่างแยกตัวออกจากกัน เป็นกลุ่มย่อยๆไป สุดท้ายคือ ผมต้องคอยเป็นตัวกลาง เพื่อเชื่อมระหว่างกลุ่มผมที่เริ่มแย่งตัวกัยให้กับเข้ามาดังเดิม และเขาที่จะเข้ามากลุ่มเพื่อนผม แต่พวกเพื่อนผมไม่ชอบ ต้องมีผมเป็นสื่อกลาง ซึ่งถ้าผลในทางแง่+ คือ เขาจะเข้ากับกลุ่มเพื่อนผมได้ และเขาก็จะมีเพื่อนที่ดี มีคนคอยช่วยถ้าเขาไปอยู่ในกลุ่มเพื่อนผมได้ และกลุ่มเพื่อนผมก็เป็นอันหนึงอันเดียวกัน ถึงเขาไม่มีผม เจาก็อยู่ได้
แต่ถ้าแง่- คือ กลุ่มเพื่อนผมจะแยกออกมาเป็นกลุ่มย่อยๆนั้นก็แสดงว่า เขาจะไม่สามารถเข้ากลุ่มเพื่อนผมได้และเขาก็จะโดดเดียวอีก ซึ่งผมไม่อยากให้เป็นอย่างงั้น แต่ถ้าผลออกมาในแง่+จริง คนที่จะอยู่คนเดียว ก็คือ"ผม"
ผมอยากให้ผลออกมาในแง่+ ถึงผมจะลืมเขาไม่ได้ แต่เขาก็มีความสุข ผมก็ดีใจ ให้ผมอยู่เดียว คอยรับความเหงา ความเศร้า แบบนี้คนเดียว ยังดีกว่าให้เขาและเพื่อนๆของผม ต้องมาเครียด
สิ่งที่คิดและจะทำต่อจากนี้.....มันถูกต้องแล้ว.....ใช่ไหมครับ.......