นิทานฟันเฟือง (A Cog's Tale)

กาลครั้งหนึ่งเกิดขึ้นตอนไหนก็ไม่รู้ในดินแดนแห่งโลหะ เป็นดินแดนซึ่งเป็นที่อยู่ของเหล่าโลหะมากมาย เฟืองเป็นกลุ่มชนที่มีขนาดใหญ่ที่สุดเหมือนเป็นเผ่าพันธุ์หลักที่ทำหน้าที่ขับเคลื่อนทุกอย่างให้ดำเนินไป
เฟืองแต่ละตัวจะมีฟันที่ยื่นออกมาแตกต่างกันออกไปเป็นเอกลักษณ์ของตน สังคมโลหะจะถูกแบ่งเป็น
โรงงาน ร้านค้า ร้านซ่อมต่างๆ ฯลฯ

เฟืองทองแดงตัวหนึ่งมีชื่อว่า "เบน คอปเปอร์" อาศัยอยู่ในโรงงานผลิตของเล่นในย่านชานเมือง เบนเป็นเฟืองที่เป็นที่รักใคร่ในหมู่เพื่อนฝูง
เพราะมีฟันเฟืองที่ยาวอยู่หลายซี่สลับกับซี่ที่สั้นกว่าเป็นจังหวะดูสวยงาม
เวลาก้าวย่างไปทางไหนก็ดูมั่นคงสง่างาม ทำงานได้หลายรูปแบบ
เบนภูมิใจและมีความสุขในโรงงานแห่งนี้

อยู่มาคืนหนึ่งขณะที่เฟืองทุกตัวกำลังนอนหลับ บรรยากาศเงียบสงัด เบนรู้สึกเหงาและว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูก นึกถึงชีวิตตนซึ่งมีพร้อมทั้งญาติมิตร ทั้งความสามารถ แต่เหมือนยังขาดสิ่งสำคัญไปบางอย่าง เขามีความสงสัยขึ้นมาว่า ทำไมนะ เฟืองแต่ละตัวจึงมีฟันเฟืองที่ไม่เหมือนกัน คิดอยู่ทั้งคืนก็คิดไม่ออก จึงเก็บความสงสัยเอาไว้รอจนเช้าตรู่ก่อนที่โรงงานที่เงียบสงัดจะกลับมาครึกครื้นด้วยเสียงการทำงานของเครื่องจักรอีกครั้ง

เบนตรงดิ่งเข้าไปหาแม่กุญแจตัวใหญ่ที่ทำงานเป็นผู้เฝ้ายามประตูโรงงานมาช้านานซึ่งกำลังงัวเงียหลังจากหลับยามรอกุญแจมาไขเปิด
"ป้าๆ ป้าก็อยู่มานมนานแล้ว ป้าบอกฉันหน่อยสิ ว่าทำไมเฟืองอย่างพวกฉันแต่ละตัวถึงมีฟันไม่เหมือนกัน" แม่กุญแจทำหน้างงๆบวกกับอาการงัวเงีย "เอ็งจะอยากรู้ไปทำไมวะ มันก็ต้องมีเหตุผมของมันล่ะน่า

ฟันของพวกเอ็งแต่ละตัวมันก็มีไว้ใช้งานตามความเหมาะสมของมัน ตามความถนัดของพวกเอ็ง แต่ข้าก็ไม่รู้ระเอียดนักหรอกนะ เอ..แต่ว่า อาจจะเหมือนพวกข้าก็ได้ เอ็งรู้มั้ยว่าแม่กุญแจอย่างพวกข้า จะมีกุญแจที่มีเขี้ยวตรงกันพอดีหนึ่งตัวอยู่ที่ไหนซักแห่ง เรียกง่ายๆว่าเป็นเนื้อคู่กันนั่นเอง อยู่ที่ว่าจะหากันเจอรึไม่ พวกเอ็งก็คงจะเหมือนกัน ดูอย่างข้ากับตาแก่สิ เดี๋ยวจะหาว่าข้าโม้ กว่าจะได้เจอกันข้าก็ลองมาแล้วหลายตัว แต่มันเข้ากันไม่ด่ะ.... อ๊ะ...ตาแก่มาแล้ว ข้าไปออกเวรก่อนนะ ที่ร๊ากจ๋าทำไมช้าจาง"

ได้ความอย่างนั้น ทำให้เบนนึกถึงหนังรักของเฟืองที่เขาเคยดูเมื่อนานมาแล้ว ซึ่งเฟืองพระเฟืองนางที่ตามหากันมานานแสนนาน ถูกกีดกันโดยเฟืองรอบข้างของทั้งคู่ ทั้งคู่เป็นเฟืองสีทองอร่ามที่มีฟันสลับไปมาอย่างเป็นระเบียบสวยงาม สุดท้ายทั้งคู่ก็ได้พบกัน และมีฟันที่เข้ากันได้พอดีเป๊ะ จึงอยู่ด้วยกันตลอดไป.................

เบนตัดสินใจออกตามหาเนื้อคู่ของเขาในทันที เบนเดินทางจากบ้านเกิดมาไกลแสนไกลผ่านโรงงานนู้นเข้าโรงงานนี้ เขาเดินทางอยู่นานหลายปี
ระหว่างทางเขาได้พบกับเฟียงมากมายหลายตัว และได้ลองสบกับเฟืองอยู่หลายตัว ทั้งตัวที่มีสีทองอร่ามสวยงามมีฟันที่สลับกันอย่างเป็นระเบียบ แต่ก็ไม่สามารถสบกันได้นาน เพราะหลายซี่ที่เข้ากันไม่ได้ ทั้งตัวที่เห็นว่ามีฟันที่เหมือนกับเบนเป๊ะ แต่พอเอาเข้าจริง เพราะความเหมือนกันจึงทำให้เข้ากันไม่ได้โดยสิ้นเชิง ซี่ที่ยาวของเธอก็ยาว ซี่ที่สั้นของเธอก็สั้น ส่วนที่เว้า ของเธอก็ดันเว้าด้วย ชนกันปะทะกันตลอดขาดๆเกินๆ

มีอยู่หลายครั้งที่เบนลองฝืนขับเฟืองต่อไป แต่มันกลับทำให้ฟันของทั้งคู่เกิดรอยบิ่น ยิ่งฝืนยิ่งสร้างบาดแผลให้กับทั้งสองฝ่ายจนในที่สุดก็กระเด็นออกจากกัน พร้อมบาดแผลสาหัส
จนวันหนึ่งเมื่อเบนพาร่างและฟันเฟืองอันบอบช้ำและบิดเบี้ยว สโลสเลผ่านหน้าร้านซ่อมกล่องดนตรีแห่งหนึ่ง ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางอันแสนยาวไกลบวกกับสภาพร่างเฟืองที่ย่ำแย่ เบนล้มลงหมดสติที่หน้าร้านในทันที
หลังจากที่ตื่นขึ้นมาเบนพบว่าร่างกายถูกดัดแปลงในบางส่วน และได้พบกับ เกรส เฟืองเหล็กสาวที่มีฟันหลายขนาดสลับไปมา มีคราบจารบีและน้ำมันเปื้อนตามตัว ดูแล้วไม่ได้สะดุดตาอะไร

เกรสมีหน้าที่เป็นเฟืองคอยเชคเสียงกล่องดนตรีแต่ละตัวระหว่างซ่อม และก่อนส่งคืน ทุกวันหลังเลิกงานเกรสจะคอยดูแลเยียวยาบาดแผลให้เบนจนเบนหายดี

ทั้งคู่เริ่มรู้สึกรักกัน แต่เบนก็เป็นกังวลกับซี่ฟันของเกรส ที่ต่างกันเกินไปคงเข้ากันไม่ได้ จึงเล่าจุดประสงค์ของการเดินทางให้ฟัง
เกรสไม่พูดอะไร เพียงแต่เอาฟันของเธอมาสบที่ฟันเบนเบาๆแล้วกลิ้งจนรอบเฟือง และอมยิ้ม หลังจากนั้นในแต่ละวันเกรสจะเอาฟันมาสบกับเบนวันละซี่วันละซี่

จนอาทิตย์นึงผ่านไป เบนเริ่มสังเกตุว่าฟันของเขากับเกรสบางส่วนเริ่มเข้ากันได้ เบนสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เกรสจึงเล่าให้ฟังว่า ที่เป็นเช่นนี้เพราะทุกๆวันเกรสจะมาวัดฟันกับเบนหนึงซี่ และในตอนกลางคืนซี่ที่ยาวเกินไปเธอจะพยายามตะไบให้พอดีกับฟันเบน ซี่ที่สั้นเกินไปเธอก็เอาเหล็กมาเชื่อมต่อเพื่อไม่ให้มีช่องว่างระหว่างกัน กว่าจะเสร็จแต่ละซี่ก็ใช้เวลาหลายวัน "เกรสยอมเหนื่อยเพื่อความรักของเรา" เกรสกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและอิดโรยในเวลาเดียวกัน

เบนได้ฟังดังนั้นจึงคิดได้ว่า เฟืองที่เข้ากันได้พอดีจริงๆ อาจมีเพียงแค่ในนิยายและเขาก็จะไม่ดิ้นรนอีกต่อไป
เพราะเขารักเกรสและเกรสได้สอนวิธีแก้ปัญหาที่เขาคิดไม่ถึงมาก่อน แต่ถ้าให้เกรสแก้ไขตัวเองอยู่ฝ่ายเดียวเกรสก็ต้องเหนื่อยต้องเจ็บต้องทนอยู่ตัวเดียว เขาจึงตัดสินใจร่วมกันทำ เหล็กมีเนื้อแน่นกว่าทองแดงตะไบแต่งได้ยาก ซี่ไหนสั้นเกินไปจึงให้เกรสเชื่อมตัวเองเพราะเหล็กเชื่อมได้ง่ายและทนทาน ซี่ไหนที่ยาวเกินไปเบนก็รับหน้าที่ตะไบตัวเองออก ซี่ไหนพอได้อยู่แล้วก็แต่งให้พอดีที่สุดไม่ให้มีช่องว่างและเหลือส่วนเกินน้อยที่สุด
ทำอย่างนี้ทุกวันจนครบทุกซี่ ทุกช่อง

ทั้งคู่จึงได้ใช้ชีวิตเฟืองคู่ด้วยกัน ถึงจะมีบางช่วงเฟืองอาจฝืดไปบ้าง เฟืองหลวมไปบ้าง แน่นไปบ้าง เพราะไม่ใช่ฟันเฟืองที่ได้มาโดยกำเนิด เกิดจากการปรับเข้าหากันโดยไม่มีสูตรวัดคำนวนสำเร็จรูป แต่ทั้งคู่ก็ค่อยๆปรับเข้าหากันทีละนิด ทีละนิด และร่วมขับเฟืองอย่างมีความสุขด้วยกันตลอดไป
....................................เอย