สวัสดีครับ พี่ๆชาว Pantip   ทุกคนผมจะมาขอกำลังใจจากพี่ๆ ครับ  ทุกวันนี้เหนื่อยมาก   เมื่อตอนเปิดเทอมผมได้เลือกเป็นหัวหน้าห้องในลักษณะของประชาธิปไตย 20:17 ซึ่งราวๆแล้วผมชนะรองหัวหน้าแค่ 3 เสียง แต่ทีนี้รองหัวหน้าเค้าเป็นคนที่ถือว่าใหญ่ที่สุดในชั้นเลยก็ว่าได้  แข็งแรง  กีฬาก็เก่ง เท่ห์ ต่างจากผมที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แต่ได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องเพราะความสามารถในการเรียน คอยช่วยเหลือเพื่อนๆในเรื่องที่ไม่เข้าใจ อย่าง คณิตศาสตร์ อังกฤษ  แต่รองหัวหน้า เค้าจะคอยขัดผมตลอด ซึ่งนิสัยของรองหัวหน้าเค้าจะอารมณ์ร้อนหงุดหงิด และชอบแกล้งผมมาก   มีอยู่วันหนึ่งผมได้รับหน้าที่ต้องไปรายงานพฤติกรรมเพื่อนๆในห้องเรียน  แล้วผมรายงานในกลุ่มของรองหัวหน้าซึ่งมีอยู่ประมาณ 10 กว่าคน ซึ่งผมก็รายงานไปตามความเป็นจริง สุดท้ายก็โดนด่า  เจอแกล้งอะไรมากมาย เพราะการรายงานครั้งนั้นของผม   ผมจะโดนด่าว่า ตัวขยะของห้อง ผมว่าเค้าก็พูดถูกนะครับ เพราะผมแทบจะไม่มีภาวะความเป็นผู้นำเลย เวลารองหัวหน้าเค้ารายงาน หรือนำเสนออะไร หรือว่า คุมเพื่อนในห้อง หรือ ในชั้นเค้าจะคุมได้ดีมากไม่มีใครกล้าหือ  แต่ไม่ใช่กับผม แค่ผมนำเสนออะไรนิดๆหน่อย ใจผมมันจะสั่นๆ สั่น สั่น และก็สั่น พูดแทบไม่ได้  มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมจะต้องพาเพื่อนในห้องไปเที่ยวในโครงงาน แล้วทีนี้ มีเพื่อนคนในห้องผมโดนรถชน  คาตาผมในระหว่างนั้น ผมแทบจะทำอะไรไม่ถูก จะขอให้คนช่วยก็อาการเหมือนเดิม ใจสั่นๆ สั่น สั่น และก็สั่น ผมเกลียดอาการแบบนี้มาก ผมนิ่งไปสักพัก รองหัวหน้ารีบวิ่งเข้ามาหาผม " .....เสร่อทำไรไม่ช่วยเพื่อนวะ " แล้วเค้ากับเพื่อนในกลุ่มเค้าก็ช่วยกันประคองเพื่อนที่โดนรถชนพาส่งโรงพยาบาล  ในวันนั้นผมแทบอยากจะร้องไห้ ทำไมผมถึงไม่ช่วยเพื่อน เพราะตอนนี้หมอบอกว่า เพื่อนต้องทำกายภาพบำบัด ไม่สามารถมากเรียนได้ ประมาณ 6 เดือน   ความรู้สึกของผมในตอนนั้น ถ้าผมช่วยเพื่อนผมได้เร็วกว่านี้.... แต่ร่างกายของผมแค่ยกของยังไม่ไหวแล้ว แล้วถ้าประคองเพื่อนแล้วล้มพาเพื่อนเจ็บกว่าเก่าผมจะทำยังไงละทีนี้    ผมแทบอยากทำร้ายตัวเอง แอบน้อยใจโชคชตา ทำไมเค้าไม่ทำให้ร่างกายทุกคนแข็งแรงเท่ากันหมด   แค่รองเค้าจับข้อมือผม แล้วบีบผมแทบจะร้องไห้แล้ว    แต่ผมก็ไม่เข้าใจ ผมพยายามเข้มแข็งเวลาโดนแกล้งทุกครั้ง แต่น้ำตาผมชอบซึมออกมาตลอด พยายามไม่ร้อง มันก็ได้แค่นี้  เค้าก็บอกว่า "ไอ้ขี้แง กลับบ้านไป...."  ยิ่งวันสำคัญ หัวหน้ากับรองหัวหน้าจะมีบทบาทในโรงเรียนมาก   มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมได้รับเลือกให้ต้อนรับแขกจากนอกโรงเรียนเป็นภาษาอังกฤษ  พอผมขึ้นไปบนเวลาที่ ผมแทบอยากร้องไฟ้อีกแล้ว อาการเช่นเดิม สั่นๆ สั่นๆๆๆๆ  ผมพูดอะไรไม่ออก  สั่นไปถึงขา  แปลกใจอีกว่าทำไมอาการนี้ผมไม่หายสักที   วันนั้น ทำเอาโรงเรียนขายหน้ามาก ครูอังกฤษ    หัวหน้าฝ่ายกิจกรรม  หัวหน้าวิชาการ โดนผู้อำนวยการ ติเป็นแถว  ผมขอโทษเป็น 100 ที กว่าอาจารย์แต่ละคนจะให้อภัย  คือตอนซ้อมผมได้ทุกคำพูด ทุกประโยคทุกถ้อยคำ  เพราะผมเก่งการ speak , talk ผมจะคล่องมาก  จนทุกวันนี้ ผมแทบเกลียดวิชา English มากไม่อยากเรียนไมาอยากรับฟังอะไรทั้งสิ้น ผมรู้สึกว่า ผมไม่มีความหมายกับการเป็นผู้นำเลยสักนิด  ความกล้าแสดงออกผมมี  แต่ทำไมผมถึงใจสั่น ๆ สั่น ๆ สั่นๆ ทุกทีแล้วเวลา ต้องทำอะไรที่ต้องขึ้นบนเวที   ทุกวันนี้หน้าที่ผมมีแค่เช็คชื่อเท่านั้น นอกนั้นรองหัวหน้าผมทำหมดทุกอย่าง จนเหมือนเค้าจะเป็นหัวหน้าซะเองเลย  ผมเกลียดตัวเอง  เกลียด ร่างกายตัวเอง เกลียดความไม่มีความสามารถในตัวเอง ไม่มีพรสวรรค์  ผมคิดว่าความพยายามจะสู้พรสวรรค์ที่มีมาได้ แต่ไม่ใช่สักนิด ผมคิดผิด หลายคนอาจบอกว่า ก็คุณไม่พยายาม คุณพยายามไม่สุด  ผมยอมรับครับ  แต่ร่างกายผมมันไม่ยอมสู้ไปกับผม  จิตวิญญาณของความเป็นผู้นำผมไม่มีเลยสักนิด  ผมขอระบาย เรื่องราว ที่หลายคนบอกว่า อาจไร้สาระ มันดูทุเรต    เป็นผู้นำไม่ได้ยังเสร่ออยากจะเป็น  ผมแทบร้องไฟ้เลยที่เจอคำพูดนี้อยู่ในสมอง  ตอนนี้เทอม 2 แล้ว พอเลือกหัวหน้าห้องใหม่ ผมไม่ได้เสนอชื่อ และถูกคำด่าจากเพื่อนว่า มันทำอะไรไม่เป็นจะให้มันเป็นทำไม   สุดท้าย ผมขอกำลังใจจากพี่ๆ Pantip ที่เก่งๆทุกคนและผมสัญญาว่าผมจะทำหน้าที่เป็นผู้ตามที่ดีของครู ของหัวหน้า คนใหม่  ของเพื่อน   ผมจะไม่ทำอะไรทั้งสิ้นจนกว่าจะมีคนเปิดประเดิม  ผมขอโทษที่ทำหน้าที่ให้ใครหลายคนที่เลือกผมไม่ได้  ผมขอโทษ "คำใดผิดพลาดก็ขออภัยเพราะพิมไปเศร้าไป" เห้อ ชีวิต