เราได้มีโอกสเข้าไปทำงานที่ สนง.เล็กๆแห่งหนึ่ง. เราอายุ 36 ปี มีเพื่อนร่วมงาน 3 คน
สองคนชื่อ ป และ พ ที่ทำงานที่นี่มานานเกือบ 3 ปีแล้ว.
และส่วนอีกคน ชื่อ อ เข้ามาทำงานวันแรกพร้อมเรา. น้องทั้ง 3 คนอ่อนกว่าเรา 11 ปี
พ และ ป มีหน้าหน้าสอนงานเรา และ อ
วันหนึ่ง เราหยุดงานไป ครึ่งวันเพื่อไปทำธุระสำคัญ. และกลับมาทำงานในวันต่อมา. เวลานั้น พ. ถูกเจ้านายใช้ออกไปนอก สนง ป เดินเข้ามาหาเราที่โต๊ะ. แล้วถามเราต่อหน้าเจ้านายว่า ที่เราได้บันทึกไว้ว่า เราได้การบันทึกรายการธนาคารไว้. ป เข้าไปตรวจดูงานแล้วไม่เห็นว่า มีการยันทึกแต่อย่างไร.
เรา : ก็ให้พี่ตรวจรายการธนาคาร พี่ก็ทำแล้วนี่. พี่ไม่รู้นี่ว่าต้องบันทึกด้วย และไม่มีใครสอนว่าต้องบันทึกอย่างไรด้วย
ป : ก็หนูบอกพี่แล้วว่า พี่ไม่รู้อะไรให้ถามหนู
เรา : พี่ไม่ได้ถามหรอก เพราะวันนั้น ป ยุ่ง และ พี่มีงานด่วนเข้ามา แล้วพี่ไม่รู้นี่ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป
ป เริ่มคงเสียงดังต่อไป : แล้วงานที่หนูสั่งพี่ไป 3 วัน ก็ไม่เห็นว่าพี่จะเอามาส่งหนูเลย. แล้วนี่หนูจะสั่งเพิ่มก็สั่งไม่ได้
เรา : พี่ทำเสร็จแล้วน่ะ. ก็ ป เคยบอกพี่ว่าต่อไปนี้ให้ส่ง พ พี่ก็เอารายการงานที่ ป สั่ง. ไปให้ พ แล้วพี่ไม่รู้ว่า มันกลับมาอยู่ในสมุดพี่ได้อย่างไร
ป เริ่มขึ้นเสียงดัง ต่อหน้าเจ้านาย : ก็หนูนี่แหละที่เก็บไปไว้ในสมุดพี่ เพราะมันวางอยู่บนโต๊ะพี่ไง. แล้วเมื่อวานพี่เลิกงานไป พี่ก็ไม่เก็บโต๊ะ หนูต้องมาเก็บให้พี่
เรา : พี่เก็บแล้วน่ะ. พี่มั่นใจ. เพราะพี่เลิกงานครึ่งวัน. พี่รู้ตัว. พี่เลยเก็บโต๊ะเรียบร้อยก่อนเลิกงานแค่เที่ยง. ส่วนรายการงานนี้ พี่ให้ พ แล้วน่ะ
จนเจ้านายมองเห็นว่ามีการเสียงดัง และน้ำเสียงไม่สู้ดีทั้งคู่. เจ้านายเลยตัดบทว่า "เอาไว้คุยกันใหม่ในช่วงบ่าย"
จากที่เราได้เถียงกับเด็กรุ่นน้อง ที่อ่อนกว่า 11 ปี เรามองว่า ทำไม ป จะต้องเลือกที่จะเข้ามาถามเราตอนที่ พ ไม่อยู่ และ ถามต่อหน้าเจ้านายด้วย. เหมือนต้องการให้เจ้านายรับรู้ แต่ไม่ต้องการให้ พ รับรู้. แล้วเราคือเครื่องมือหรือเปล่า
แล้วทำไมจะต้องขึ้นเสียงและ โจมตีเราอย่างงั้น. เหมือน ป ตำหนิเราเรื่องหนึ่ง เราสามารถตอบได้อย่างหลุดพ้นความผิด และ ป ก็พยามยามที่จะเอาเรื่องต่อไปมาตำหนิ และแต่ละเรื่องเราก็สามารถตอบได้อย่างหลุดพ้น. และคำตอบนั้นคือเรื่องจริง และที่เราสงสัยคือ ป ไม่ชอบเราเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า ป ทำอย่างงี้เพ่ออะไร จะฟ้องเรา จะเอาหน้าเหรอ
(เด๋วมาต่อค่ะ)
มารยาท และสัมมาคาระวะ สมัยนี้มันใช้ไม่ได้กับคนบางคนแล้วเหรอ
สองคนชื่อ ป และ พ ที่ทำงานที่นี่มานานเกือบ 3 ปีแล้ว.
และส่วนอีกคน ชื่อ อ เข้ามาทำงานวันแรกพร้อมเรา. น้องทั้ง 3 คนอ่อนกว่าเรา 11 ปี
พ และ ป มีหน้าหน้าสอนงานเรา และ อ
วันหนึ่ง เราหยุดงานไป ครึ่งวันเพื่อไปทำธุระสำคัญ. และกลับมาทำงานในวันต่อมา. เวลานั้น พ. ถูกเจ้านายใช้ออกไปนอก สนง ป เดินเข้ามาหาเราที่โต๊ะ. แล้วถามเราต่อหน้าเจ้านายว่า ที่เราได้บันทึกไว้ว่า เราได้การบันทึกรายการธนาคารไว้. ป เข้าไปตรวจดูงานแล้วไม่เห็นว่า มีการยันทึกแต่อย่างไร.
เรา : ก็ให้พี่ตรวจรายการธนาคาร พี่ก็ทำแล้วนี่. พี่ไม่รู้นี่ว่าต้องบันทึกด้วย และไม่มีใครสอนว่าต้องบันทึกอย่างไรด้วย
ป : ก็หนูบอกพี่แล้วว่า พี่ไม่รู้อะไรให้ถามหนู
เรา : พี่ไม่ได้ถามหรอก เพราะวันนั้น ป ยุ่ง และ พี่มีงานด่วนเข้ามา แล้วพี่ไม่รู้นี่ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป
ป เริ่มคงเสียงดังต่อไป : แล้วงานที่หนูสั่งพี่ไป 3 วัน ก็ไม่เห็นว่าพี่จะเอามาส่งหนูเลย. แล้วนี่หนูจะสั่งเพิ่มก็สั่งไม่ได้
เรา : พี่ทำเสร็จแล้วน่ะ. ก็ ป เคยบอกพี่ว่าต่อไปนี้ให้ส่ง พ พี่ก็เอารายการงานที่ ป สั่ง. ไปให้ พ แล้วพี่ไม่รู้ว่า มันกลับมาอยู่ในสมุดพี่ได้อย่างไร
ป เริ่มขึ้นเสียงดัง ต่อหน้าเจ้านาย : ก็หนูนี่แหละที่เก็บไปไว้ในสมุดพี่ เพราะมันวางอยู่บนโต๊ะพี่ไง. แล้วเมื่อวานพี่เลิกงานไป พี่ก็ไม่เก็บโต๊ะ หนูต้องมาเก็บให้พี่
เรา : พี่เก็บแล้วน่ะ. พี่มั่นใจ. เพราะพี่เลิกงานครึ่งวัน. พี่รู้ตัว. พี่เลยเก็บโต๊ะเรียบร้อยก่อนเลิกงานแค่เที่ยง. ส่วนรายการงานนี้ พี่ให้ พ แล้วน่ะ
จนเจ้านายมองเห็นว่ามีการเสียงดัง และน้ำเสียงไม่สู้ดีทั้งคู่. เจ้านายเลยตัดบทว่า "เอาไว้คุยกันใหม่ในช่วงบ่าย"
จากที่เราได้เถียงกับเด็กรุ่นน้อง ที่อ่อนกว่า 11 ปี เรามองว่า ทำไม ป จะต้องเลือกที่จะเข้ามาถามเราตอนที่ พ ไม่อยู่ และ ถามต่อหน้าเจ้านายด้วย. เหมือนต้องการให้เจ้านายรับรู้ แต่ไม่ต้องการให้ พ รับรู้. แล้วเราคือเครื่องมือหรือเปล่า
แล้วทำไมจะต้องขึ้นเสียงและ โจมตีเราอย่างงั้น. เหมือน ป ตำหนิเราเรื่องหนึ่ง เราสามารถตอบได้อย่างหลุดพ้นความผิด และ ป ก็พยามยามที่จะเอาเรื่องต่อไปมาตำหนิ และแต่ละเรื่องเราก็สามารถตอบได้อย่างหลุดพ้น. และคำตอบนั้นคือเรื่องจริง และที่เราสงสัยคือ ป ไม่ชอบเราเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า ป ทำอย่างงี้เพ่ออะไร จะฟ้องเรา จะเอาหน้าเหรอ
(เด๋วมาต่อค่ะ)