สวัสดีค่ะ ชาวพันทิป
คือมีเรื่องอึดอัดใจมาก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จุกแน่นตรงลิ้นปี ตีมาถึงคอหอย
น้ำตาคลอเต็มสองเบ้า อยากมาเล่าเรื่องที่คั่งค้างในใจให้เพื่อนๆ ช่วยกันปลอบใจหน่อยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า ดิฉันเป็นคนหน้าตาไม่สวย แต่คิดว่าตัวเองน่ารัก ในแบบของตัวเอง
เป็นคนที่ใครอยู่ด้วยแล้วมีความสุข แค่เห็นหน้าเราก็ยิ้มได้แล้ว เราร่าเริง คุยสนุก
และที่สำคัญ เจ้าชู้มากค่ะ อ่อ เคยเจ้าชู้ค่ะ
เคยมีความรักครั้งแรกเหมือนสวรรค์ทรงประทานชายในฝันลงมาให้
ความโรแมนติกแบบนิยายรักของ คุณสปาร์คยังต้องนับถือ
ทั้งชีวิตและหัวใจอุทิศให้แก่ชายผู้นั้น สุดท้าย
ก็ไปกันไม่รอดค่ะ เจ็บฝังใจ รักใครหมดใจไม่เป็นอีกเลย
หลังจากเลิกกับพ่อเทพบุตรในฝันนั่นไป ก็มีแฟน หรือคนคุยมาเรื่อยๆ ค่ะ
จากความผิดหวังในอดีตทำให้กลัวการผิดหวังค่ะ
จะคุยกับใครทีละหลายๆ คนตลอด แม้จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วแต่ก็ยังต้องแอบคุยกับคนโน้นคนนี้อยู่เรื่อยๆ
ทั้งๆ ที่เราก็ไม่ได้สวยนะคะ แต่คงเพราะพูดจาดี
แฟนเราก็รู้ว่าเรานอกใจ แต่ก็ไม่ยอมเลิก
เราโดนทิ้งครั้งเดียวคือแฟนคนแรกค่ะ หลังจากนั้นก็เป็นฝ่ายบอกเลิกมาตลอด
รู้สึกเจอแต่คนไม่ใช่ ไม่โดน ไม่สเปก ไม่เพอร์เฟ็ค ไม่หลุดออกมาจากความฝัน
คบใครได้ไม่เกินสองสามเดือนก็เปลี่ยนคน
จนรุ่นพี่ที่เคารพคนหนึ่งบอกว่า "ถ้าอยากเจอคนที่จริงใจ ให้จริงใจกับเขาก่อน"
"คนที่คู่กัน คือคนที่ศีลเสมอกัน"
ดิฉันก็เลยชุบตัวใหม่ค่ะ เลิกเจ้าชู้ เลิกคุยเล่นเลิกให้ความหวังใครไปทั่ว
กลับมาอยู่กับการเรียน หน้าที่การงาน
ก็ทนเหงาๆ อยู่เป็นปีสองปี ก็ได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า
ไม่ใช่รักแรกพบค่ะ แต่เป็นการพบคนที่รับเราได้
แรกๆ เขาเป็นสุภาพบุรุษค่ะ สุภาพมาก
แล้วแทบจะมาหาเราทุกวัน หาข้ออ้างมาเจอเรื่อย
ไอ้เราที่เหงามานานก็เลย อ่ะ อ๊ะ ลองดูสิ
พบว่าคนนี้มีอะไรหลายๆ อย่างที่เข้ากับเราได้ หน้าที่การงานก็ดูดี
ฐานะางบ้าน การศึกษา ความคิด ค่านิยมก็พอไปในทางเดียวกัน
ตอนที่เราต้องมาฝึกงานต่างจังหวัด เขาก็ขับรถมาหาที่ ตจว ทุกวันหยุด
เราก็ยอมแพ้ในความพยายามเขาล่ะค่ะ ก็เลยตกลงคบกัน
คนนี้ดิฉันจริงใจ มิได้ให้ความหวังลอยๆ ค่ะ
ด้วยอายุอานามที่ใหล้เข้าเลขสาม ก็ไม่อยากจะมีลูกเป็นดาวน์ซินโดรมอ่ะนะ
คิดว่าคนนี้แหละ พ่อของลูก
เบื่อแล้วการมีความรัก ถามว่ารักเขามากไหม
ก็รักค่ะ แต่ไม่มาก หนักไปทางสงสารและผูกพัน เรียกว่าแพ้ใจมากกว่า
เพราะรักใครหมดใจไม่เป็นอีกตั้งแต่ผิดหวังหนักครั้งนั้น
ก็ไม่ใช่ว่าปิดปรพตูหัวใจอะไรนะคะ
พยายามแล้วจริงๆ
คนโ,กสวยทั้งหลายไม่เคยเจอกับตัว มาเข้าใจแทนไม่ได้หรอกค่ะ
รักที่สุดมันมีได้แค่ครั้งเดียวค่ะ ถ้ามีหลายครั้งก็ไม่ใช่รักที่สุดสินะคะ
ต่อๆ ค่ะ
พอคบกันเปิดเผยเขาก็ดีนะคะ คอยช่วยเหลือเราทุกอย่าง
มาหาเราบ่อย ตามใจเรามาก
เราเจ้าอารมณ์ขี้โวยวาย ขี้วีน (นิสัยผู้หญิงตัวแม่ค่าา) เค้าก็ทนได้
ใจเย็นเป็นผู้ฟังที่ดี ยอมโดนเรากด เราขี่ ได้เรื่อยมา
ทีนี้พอรู้จักกันมากเข้าๆ เริ่มมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น เริ่มเห็นความไม่เข้ากันค่ะ
คือ ตานี่ ห่วง งาน เกิ๊นนนนน
นอนอยู่ข้างกัน แต่เอางานมาทำบนเตียงค่ะ นั่งดูกราฟหุ้น
อ่านวิเคราะห์หุ้น
เวลาพูดเรื่องหุ้นแล้วหน้ามีความสุข ยิ่งว่าทำเรื่องอย่างว่ากันอีกค่ะ
ดิฉันเปรียบดังหมอนข้าง มิได้อยู่ในสายตาเขา
เขาพูดตลอดค่ะว่าทำไปเพื่ออนาคตของเรา (จริงเหรอ??)
และบอกก่อนว่างานของดิฉันค่อนข้างจะยุ่งมาก เวลาว่างแทบไม่มี
แต่ดันเป็นคนชอบเที่ยว และชอบเที่ยวกับคนรักค่า
ทุกครั้งที่มีวันหยุดดิฉันวางแผนเที่ยว กับเขา
พอถึงวันทีไรเขามีงานมาตลอดเลยค่ะ ดิฉันอดเที่ยวทุกครั้งเลย
ตลอกสองปีที่รู้จักกันมา ดิฉันได้แต่ติดแหง๊กอยู่บ้านในวันหยุดยาว
ก็เข้าใจนะคะเหตุผล ว่างานก็สำคัญ
แต่ส่วนที่เข้าใจน่ะสมอง มันคนละส่วนกับที่ใช้รู้สึกค่ะ
หัวใจมันเจ็บแปล๊บๆ กลางอกร้าวไปหลังทุกครั้งล่ะค่ะ
ทุกครั้งที่เขาติดงาน เขาบอกว่า เพื่ออนาคตของเรานะ
อยากจะถามว่า เมิงหวังแต่อนาคต
เมิงทำปัจจุบันให้กุมีความสุขก่อนไม่ได้หรือไง
บอกให้อดทนๆๆๆๆ เพื่อ???
บอกเลยว่าดิฉันมีหน้าที่การงานมั่นคง ไม่คิดเป็นช้างเท้าหลังพึ่งเงินสามีอยู่แล้วค่ะ
ทำให้ดิฉันไม่ค่อยแคร์เรื่องเงินเท่าไรนัก ดิฉันเชื่อว่าเงินไม่สามารถซื้อเวลาที่ผ่านไปได้กลับมาค่ะ
เชื่อว่าเขาคงอยากทไหน้าที่ของผู้ชายดูแลครอบครัว
แต่ ดิฉันอยากมีความสุขวันนี้ค่ะ
มีเรื่องที่เพิ่งเกิดสดๆ ร้อนๆ ที่ทำให้ดิฉันปรี๊ดสุด เด๋วพิมเล่าค่ะ
อารมณ์กำลังมา พิมพ์เร็วอัตราสองร้อยคำต่อนาทีได้เลย
ยังไงช่วยให้กำลังใจด้วยนะคะ
อึดอัดใจ แฟนห่วงแต่งาน
คือมีเรื่องอึดอัดใจมาก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จุกแน่นตรงลิ้นปี ตีมาถึงคอหอย
น้ำตาคลอเต็มสองเบ้า อยากมาเล่าเรื่องที่คั่งค้างในใจให้เพื่อนๆ ช่วยกันปลอบใจหน่อยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า ดิฉันเป็นคนหน้าตาไม่สวย แต่คิดว่าตัวเองน่ารัก ในแบบของตัวเอง
เป็นคนที่ใครอยู่ด้วยแล้วมีความสุข แค่เห็นหน้าเราก็ยิ้มได้แล้ว เราร่าเริง คุยสนุก
และที่สำคัญ เจ้าชู้มากค่ะ อ่อ เคยเจ้าชู้ค่ะ
เคยมีความรักครั้งแรกเหมือนสวรรค์ทรงประทานชายในฝันลงมาให้
ความโรแมนติกแบบนิยายรักของ คุณสปาร์คยังต้องนับถือ
ทั้งชีวิตและหัวใจอุทิศให้แก่ชายผู้นั้น สุดท้าย
ก็ไปกันไม่รอดค่ะ เจ็บฝังใจ รักใครหมดใจไม่เป็นอีกเลย
หลังจากเลิกกับพ่อเทพบุตรในฝันนั่นไป ก็มีแฟน หรือคนคุยมาเรื่อยๆ ค่ะ
จากความผิดหวังในอดีตทำให้กลัวการผิดหวังค่ะ
จะคุยกับใครทีละหลายๆ คนตลอด แม้จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วแต่ก็ยังต้องแอบคุยกับคนโน้นคนนี้อยู่เรื่อยๆ
ทั้งๆ ที่เราก็ไม่ได้สวยนะคะ แต่คงเพราะพูดจาดี
แฟนเราก็รู้ว่าเรานอกใจ แต่ก็ไม่ยอมเลิก
เราโดนทิ้งครั้งเดียวคือแฟนคนแรกค่ะ หลังจากนั้นก็เป็นฝ่ายบอกเลิกมาตลอด
รู้สึกเจอแต่คนไม่ใช่ ไม่โดน ไม่สเปก ไม่เพอร์เฟ็ค ไม่หลุดออกมาจากความฝัน
คบใครได้ไม่เกินสองสามเดือนก็เปลี่ยนคน
จนรุ่นพี่ที่เคารพคนหนึ่งบอกว่า "ถ้าอยากเจอคนที่จริงใจ ให้จริงใจกับเขาก่อน"
"คนที่คู่กัน คือคนที่ศีลเสมอกัน"
ดิฉันก็เลยชุบตัวใหม่ค่ะ เลิกเจ้าชู้ เลิกคุยเล่นเลิกให้ความหวังใครไปทั่ว
กลับมาอยู่กับการเรียน หน้าที่การงาน
ก็ทนเหงาๆ อยู่เป็นปีสองปี ก็ได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า
ไม่ใช่รักแรกพบค่ะ แต่เป็นการพบคนที่รับเราได้
แรกๆ เขาเป็นสุภาพบุรุษค่ะ สุภาพมาก
แล้วแทบจะมาหาเราทุกวัน หาข้ออ้างมาเจอเรื่อย
ไอ้เราที่เหงามานานก็เลย อ่ะ อ๊ะ ลองดูสิ
พบว่าคนนี้มีอะไรหลายๆ อย่างที่เข้ากับเราได้ หน้าที่การงานก็ดูดี
ฐานะางบ้าน การศึกษา ความคิด ค่านิยมก็พอไปในทางเดียวกัน
ตอนที่เราต้องมาฝึกงานต่างจังหวัด เขาก็ขับรถมาหาที่ ตจว ทุกวันหยุด
เราก็ยอมแพ้ในความพยายามเขาล่ะค่ะ ก็เลยตกลงคบกัน
คนนี้ดิฉันจริงใจ มิได้ให้ความหวังลอยๆ ค่ะ
ด้วยอายุอานามที่ใหล้เข้าเลขสาม ก็ไม่อยากจะมีลูกเป็นดาวน์ซินโดรมอ่ะนะ
คิดว่าคนนี้แหละ พ่อของลูก
เบื่อแล้วการมีความรัก ถามว่ารักเขามากไหม
ก็รักค่ะ แต่ไม่มาก หนักไปทางสงสารและผูกพัน เรียกว่าแพ้ใจมากกว่า
เพราะรักใครหมดใจไม่เป็นอีกตั้งแต่ผิดหวังหนักครั้งนั้น
ก็ไม่ใช่ว่าปิดปรพตูหัวใจอะไรนะคะ
พยายามแล้วจริงๆ
คนโ,กสวยทั้งหลายไม่เคยเจอกับตัว มาเข้าใจแทนไม่ได้หรอกค่ะ
รักที่สุดมันมีได้แค่ครั้งเดียวค่ะ ถ้ามีหลายครั้งก็ไม่ใช่รักที่สุดสินะคะ
ต่อๆ ค่ะ
พอคบกันเปิดเผยเขาก็ดีนะคะ คอยช่วยเหลือเราทุกอย่าง
มาหาเราบ่อย ตามใจเรามาก
เราเจ้าอารมณ์ขี้โวยวาย ขี้วีน (นิสัยผู้หญิงตัวแม่ค่าา) เค้าก็ทนได้
ใจเย็นเป็นผู้ฟังที่ดี ยอมโดนเรากด เราขี่ ได้เรื่อยมา
ทีนี้พอรู้จักกันมากเข้าๆ เริ่มมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น เริ่มเห็นความไม่เข้ากันค่ะ
คือ ตานี่ ห่วง งาน เกิ๊นนนนน
นอนอยู่ข้างกัน แต่เอางานมาทำบนเตียงค่ะ นั่งดูกราฟหุ้น
อ่านวิเคราะห์หุ้น
เวลาพูดเรื่องหุ้นแล้วหน้ามีความสุข ยิ่งว่าทำเรื่องอย่างว่ากันอีกค่ะ
ดิฉันเปรียบดังหมอนข้าง มิได้อยู่ในสายตาเขา
เขาพูดตลอดค่ะว่าทำไปเพื่ออนาคตของเรา (จริงเหรอ??)
และบอกก่อนว่างานของดิฉันค่อนข้างจะยุ่งมาก เวลาว่างแทบไม่มี
แต่ดันเป็นคนชอบเที่ยว และชอบเที่ยวกับคนรักค่า
ทุกครั้งที่มีวันหยุดดิฉันวางแผนเที่ยว กับเขา
พอถึงวันทีไรเขามีงานมาตลอดเลยค่ะ ดิฉันอดเที่ยวทุกครั้งเลย
ตลอกสองปีที่รู้จักกันมา ดิฉันได้แต่ติดแหง๊กอยู่บ้านในวันหยุดยาว
ก็เข้าใจนะคะเหตุผล ว่างานก็สำคัญ
แต่ส่วนที่เข้าใจน่ะสมอง มันคนละส่วนกับที่ใช้รู้สึกค่ะ
หัวใจมันเจ็บแปล๊บๆ กลางอกร้าวไปหลังทุกครั้งล่ะค่ะ
ทุกครั้งที่เขาติดงาน เขาบอกว่า เพื่ออนาคตของเรานะ
อยากจะถามว่า เมิงหวังแต่อนาคต
เมิงทำปัจจุบันให้กุมีความสุขก่อนไม่ได้หรือไง
บอกให้อดทนๆๆๆๆ เพื่อ???
บอกเลยว่าดิฉันมีหน้าที่การงานมั่นคง ไม่คิดเป็นช้างเท้าหลังพึ่งเงินสามีอยู่แล้วค่ะ
ทำให้ดิฉันไม่ค่อยแคร์เรื่องเงินเท่าไรนัก ดิฉันเชื่อว่าเงินไม่สามารถซื้อเวลาที่ผ่านไปได้กลับมาค่ะ
เชื่อว่าเขาคงอยากทไหน้าที่ของผู้ชายดูแลครอบครัว
แต่ ดิฉันอยากมีความสุขวันนี้ค่ะ
มีเรื่องที่เพิ่งเกิดสดๆ ร้อนๆ ที่ทำให้ดิฉันปรี๊ดสุด เด๋วพิมเล่าค่ะ
อารมณ์กำลังมา พิมพ์เร็วอัตราสองร้อยคำต่อนาทีได้เลย
ยังไงช่วยให้กำลังใจด้วยนะคะ