ป่าอุ่นใจไออุ่นรัก
หญ้าเจ้าชู้
ตอนที่ ๒๒
ระหว่างแสงตะวันกำลังสาดส่องตัวเองลงมายังพื้นโลก นกกา บินออกจากรัง เสียงสัตว์ใหญ่ดังขึ้นเป็นบางครา ชีวิตของผืนป่าเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ผืนดินที่ชุ่มชื้นทำให้พืชพรรณนานาชนิดแตกกอ ผลิใบ บ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่าใหญ่ สองชีวิตที่กำลังอยู่ระหว่างเดินทางไปรายงานตัว คนหนึ่งเพิ่งมีโอกาสได้พักสายตาบนเปลสนามข้างกองไฟ ขณะอีกคนนั่งเฝ้าอยู่ไม่ไกล และเก็บข้าวของเตรียมพร้อมสำหรับออกเดินทาง แล้วอยู่ๆ เสียงวิทยุสื่อสารก็ดังขึ้นจนทำให้อัลยาตกใจ แต่เธอไม่กลัวที่จะตอบวิทยุอีกแล้ว เพราะเธอมีครูดีอย่างทศพรรษคอยสอนวิธีใช้งานอย่างถูกต้อง
“ว 1 เรียก ว 2 ทราบแล้วเปลี่ยน”
“ว 16-2 สัญญาณไม่ชัดเจนแต่พอฟังได้”
“จาก บก.ให้รีบรายงานตัวที่ฐานภายในสองชั่วโมง”
“ว 2 ทราบแล้วเปลี่ยน”
หลังจากสัญญาณตัดไปแล้ว ทศพรรษ โผล่แขนข้างหนึ่งออกมาจากเปล ยกนิ้วโป้งให้เป็นเชิงบอกว่า เจ๋ง มากที่จำรหัสสื่อสารได้ แล้วก็นอนหลับต่อจนแสงแดดสาดทั่วผืนป่าแล้วนั่นแหละเขาจึงได้ลุกจากเปลสนามโผล่หน้ามายิ้มให้กับคนที่นั่งรอ
“กู๊ดมอนิ่ง ทหาร”
ทันทีที่คุณหมอหนุ่มโผล่หน้ามา อัลยาก็ยื่นถ้วยกาแฟให้กับเขา
“ฉันชงกาแฟเผื่อคุณด้วย”
ชายหนุ่มรับไปดื่มในทันทีโดยไม่ลังเล รีรอ หรือแม้แต่จะล้างหน้าแปรงฟัน
“สมเป็นแม่บ้านแม่เรือน แบบนี้ใครปล่อยให้หลุดมือไปก็แย่แล้ว”
“หลุดมือน่ะไม่เป็นไร แต่อย่าให้หลุดไปจากใจก็พอแล้ว”
“โอ๊ะ เดี๋ยวนี้คารมคมคายแต่เช้า”
“เค้าเรียกมวยรุ่นเดียวกันค่ะ”
ไม่นานเกินไปนักทั้งสองก็เข้ารายงานตัวที่ฐานตามเวลากำหนด ฟังนโยบายจากหัวหน้าชุดปฏิบัติการและรับมอบหมายภารกิจ ซึ่งเป็นงานสุดท้ายของอัลยาก่อนที่จะกลับหน่วยต้นสังกัดเดิม
“ระหว่างที่การเมืองของประเทศเพื่อนบ้านกำลังเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวของผู้ไม่หวังดีเข้าป่ามาเพื่อกระทำการอันไม่พึงประสงค์ โดยเฉพาะการลักลอบผลิตยาเสพติดชนิดเม็ดจำพวกยาบ้า ในฐานะหน่วยงานด้านการรักษาความปลอดภัยตามแนวตะเข็บชายแดน จึงขอให้เจ้าหน้าที่ทุกท่านคอยสอดส่องดูแลและจับกุมการกระทำผิดกฏหมายดังกล่าวอย่างเคร่งครัด ทั้งนี้ ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเราได้มีเจ้าหน้าที่ทหารจากส่วนกลางมาช่วยเป็นกำลังสำคัญเพื่อให้การดูแลพื้นที่เป็นไปด้วยความสงบเรียบร้อย บัดนี้ครบวาระตามกำหนดแล้ว กระผมในนามหัวหน้าชุดฯ ขอขอบคุณในความเสียสละของท่านและขอให้เดินทางกลับภูมิลำเนาโดยสวัสดิภาพ” อัลยาน้ำตาคลอเมื่อต้องถึงเวลากลับจริงๆ สิ่งที่หญิงสาวได้รับตลอดระยะเวลาหกเดือนเป็นประสบการณ์ชีวิตที่คุ้มค่าที่สุด เธอได้เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็ง อดทน เป็นการเติบโตในหน้าที่การงานด้วยประสบการณ์อย่างแท้จริง และที่สำคัญต่อไปเธอก็จะเป็นทหารอาชีพที่ไม่ใช่แค่มีอาชีพเป็นทหารเท่านั้น
และคนที่อัลยาจะลืมเสียไม่ได้คือหัวหน้าหน่วยสามเจ็ดสองที่รู้ว่าคนที่ส่วนกลางส่งมาเป็นผู้หญิง ซึ่งน้อยมากที่ผู้หญิงจะได้รับอนุมัติให้ไปช่วยราชการในหน่วยงานชายแดน และได้รับการยอมรับจากหน่วย แต่หัวหน้าร่มฉัตรก็ดูแลลูกน้องใต้บังคับบัญชาอย่างเอาใจใส่ไม่มีอคติกับเจ้าหน้าที่ที่เป็นผู้หญิง จนเมื่อการทำงานภาคสนามครั้งสุดท้ายของอัลยาก็จบลงหัวหน้าร่มฉัตรก็จัดงานเลี้ยงส่งให้กับอัลยาเหมือนกับตอนที่เธอมา อัลยาไม่ได้สวมชุดเดรสที่สวยที่สุด หรือรองเท้าส้นเข็มสองนิ้วครึ่งเหมือนตอนมา แต่ชุดที่เธอใส่ในวันเลี้ยงส่งกลับต้นสังกัดเป็นเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์รองเท้าหุ้มข้อทะมัดทะแมง ชุดเดียวกับที่ใช้ใส่ทำคลอดเจ้าอินทนิลนั่นเอง
“ขอบคุณมากนะหมวด ที่มาช่วยกันน่ะ”
หัวหน้าร่มฉัตรยื่นหนังสือส่งตัวให้กับอัลยา เพื่อกลับไปรายงานตัวที่ต้นสังกัดอย่างถูกต้อง พร้อมกับผลการปฏิบัติงานในรอบหกเดือนที่ผ่านมาของเธอด้วย
“เป็นความกรุณาของหัวหน้ามากกว่าค่ะ”
“หวังว่าสามเจ็ดสองคงทำให้คุณได้รับประสบการณ์จากการทำงานและนำไปปรับใช้กับการทำงานในอนาคตได้ต่อไป”
ประโยคสั้นๆ แต่ความหมายของประโยคนั้นกว้างขวางนัก การปฏิบัติงานที่สามเจ็ดสองของอัลยาก็เพียงแค่การ “ฝึกภาคสนาม” ซึ่งไม่ใช่แค่จำลองการฝึกในสนามซ้อมรบ แต่เป็นการปฏิบัติงานจริง ต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าที่เกิดขึ้น และเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตด้วยความลำบาก อย่างน้อยที่สุดการได้มาอยู่ที่สามเจ็ดสองก็เป็นประสบการณ์ตรงของอาชีพที่น้อยคนนักจะมีโอกาส
“อย่าลืมกลับมาเยี่ยมพวกผมนะครับหมวด แล้วผมจะทำต้มส้มให้ทานอีก”
หมู่เด่น บอกลาเจ้านายสาว ตลอดหกเดือนที่ผ่านมาเขาต้องปั่นจักรยานไปกลับหลายกิโลต่อวันเพื่อดูแลเรื่องอาหารการกินให้กับเธอ ซึ่งฝีมือในการทำอาหารไม่เป็นรองใคร และเป็นพ่อครัวประจำบ้านของอัลยา แลกกับการปากไวของเขา แต่หมู่เด่นก็ไม่เคยบ่น หรือเบื่อหน่ายที่จะต้องทำแบบนั้น เขาถือเป็นหน้าที่ และการปฏิบัติหน้าที่ให้สมบูรณ์ก็คือการทำหน้าที่ด้วยความเจียมตัวและไม่บกพร่อง
“ฝากดูแลคุณหมอด้วยนะหมู่เด่น”
แม้จะต้องไป แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคนที่ยังอยู่
การเลี้ยงส่งอย่างเป็นทางการที่สามเจ็ดสองจบลง อัลยากลับอินทนิลพร้อมกับทศพรรษในค่อนคืนที่แสงจันทร์ส่องนำทาง ความรู้สึกแตกต่างจากวันแรกที่มา แม้จะเป็นพระจันทร์ดวงเดิมที่สาดแสงลงมาเท่าเดิมแต่ความรู้สึกก็แตกต่างจากเดิม ป่าที่เคยกว้างขวางก็คล้ายเป็นบ้านหลังใหญ่ที่อบอุ่น ปลอดภัยสำหรับผู้อยู่อาศัย อัลยารักอินทนิล ผืนป่าที่นอกจากจะมอบประสบการณ์ชีวิตที่ยิ่งใหญ่ให้แล้วยังทำให้หัวใจที่เคยร้างไร้ซึ่งความรักได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ลึกๆ ในใจแล้วอัลยาก็ไม่ได้อยากจากที่นี่ไปสักเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะต้องจากคนที่รักไปไกลกว่าค่อนประเทศ แต่เมื่อต้องเลือก... เธอก็ย่อมเลือกหน้าที่ก่อนหัวใจ
เรื่องยาว : ป่าอุ่นใจไออุ่นรัก ตอนจบ
หญ้าเจ้าชู้
ตอนที่ ๒๒
ระหว่างแสงตะวันกำลังสาดส่องตัวเองลงมายังพื้นโลก นกกา บินออกจากรัง เสียงสัตว์ใหญ่ดังขึ้นเป็นบางครา ชีวิตของผืนป่าเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ผืนดินที่ชุ่มชื้นทำให้พืชพรรณนานาชนิดแตกกอ ผลิใบ บ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่าใหญ่ สองชีวิตที่กำลังอยู่ระหว่างเดินทางไปรายงานตัว คนหนึ่งเพิ่งมีโอกาสได้พักสายตาบนเปลสนามข้างกองไฟ ขณะอีกคนนั่งเฝ้าอยู่ไม่ไกล และเก็บข้าวของเตรียมพร้อมสำหรับออกเดินทาง แล้วอยู่ๆ เสียงวิทยุสื่อสารก็ดังขึ้นจนทำให้อัลยาตกใจ แต่เธอไม่กลัวที่จะตอบวิทยุอีกแล้ว เพราะเธอมีครูดีอย่างทศพรรษคอยสอนวิธีใช้งานอย่างถูกต้อง
“ว 1 เรียก ว 2 ทราบแล้วเปลี่ยน”
“ว 16-2 สัญญาณไม่ชัดเจนแต่พอฟังได้”
“จาก บก.ให้รีบรายงานตัวที่ฐานภายในสองชั่วโมง”
“ว 2 ทราบแล้วเปลี่ยน”
หลังจากสัญญาณตัดไปแล้ว ทศพรรษ โผล่แขนข้างหนึ่งออกมาจากเปล ยกนิ้วโป้งให้เป็นเชิงบอกว่า เจ๋ง มากที่จำรหัสสื่อสารได้ แล้วก็นอนหลับต่อจนแสงแดดสาดทั่วผืนป่าแล้วนั่นแหละเขาจึงได้ลุกจากเปลสนามโผล่หน้ามายิ้มให้กับคนที่นั่งรอ
“กู๊ดมอนิ่ง ทหาร”
ทันทีที่คุณหมอหนุ่มโผล่หน้ามา อัลยาก็ยื่นถ้วยกาแฟให้กับเขา
“ฉันชงกาแฟเผื่อคุณด้วย”
ชายหนุ่มรับไปดื่มในทันทีโดยไม่ลังเล รีรอ หรือแม้แต่จะล้างหน้าแปรงฟัน
“สมเป็นแม่บ้านแม่เรือน แบบนี้ใครปล่อยให้หลุดมือไปก็แย่แล้ว”
“หลุดมือน่ะไม่เป็นไร แต่อย่าให้หลุดไปจากใจก็พอแล้ว”
“โอ๊ะ เดี๋ยวนี้คารมคมคายแต่เช้า”
“เค้าเรียกมวยรุ่นเดียวกันค่ะ”
ไม่นานเกินไปนักทั้งสองก็เข้ารายงานตัวที่ฐานตามเวลากำหนด ฟังนโยบายจากหัวหน้าชุดปฏิบัติการและรับมอบหมายภารกิจ ซึ่งเป็นงานสุดท้ายของอัลยาก่อนที่จะกลับหน่วยต้นสังกัดเดิม
“ระหว่างที่การเมืองของประเทศเพื่อนบ้านกำลังเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวของผู้ไม่หวังดีเข้าป่ามาเพื่อกระทำการอันไม่พึงประสงค์ โดยเฉพาะการลักลอบผลิตยาเสพติดชนิดเม็ดจำพวกยาบ้า ในฐานะหน่วยงานด้านการรักษาความปลอดภัยตามแนวตะเข็บชายแดน จึงขอให้เจ้าหน้าที่ทุกท่านคอยสอดส่องดูแลและจับกุมการกระทำผิดกฏหมายดังกล่าวอย่างเคร่งครัด ทั้งนี้ ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเราได้มีเจ้าหน้าที่ทหารจากส่วนกลางมาช่วยเป็นกำลังสำคัญเพื่อให้การดูแลพื้นที่เป็นไปด้วยความสงบเรียบร้อย บัดนี้ครบวาระตามกำหนดแล้ว กระผมในนามหัวหน้าชุดฯ ขอขอบคุณในความเสียสละของท่านและขอให้เดินทางกลับภูมิลำเนาโดยสวัสดิภาพ” อัลยาน้ำตาคลอเมื่อต้องถึงเวลากลับจริงๆ สิ่งที่หญิงสาวได้รับตลอดระยะเวลาหกเดือนเป็นประสบการณ์ชีวิตที่คุ้มค่าที่สุด เธอได้เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็ง อดทน เป็นการเติบโตในหน้าที่การงานด้วยประสบการณ์อย่างแท้จริง และที่สำคัญต่อไปเธอก็จะเป็นทหารอาชีพที่ไม่ใช่แค่มีอาชีพเป็นทหารเท่านั้น
และคนที่อัลยาจะลืมเสียไม่ได้คือหัวหน้าหน่วยสามเจ็ดสองที่รู้ว่าคนที่ส่วนกลางส่งมาเป็นผู้หญิง ซึ่งน้อยมากที่ผู้หญิงจะได้รับอนุมัติให้ไปช่วยราชการในหน่วยงานชายแดน และได้รับการยอมรับจากหน่วย แต่หัวหน้าร่มฉัตรก็ดูแลลูกน้องใต้บังคับบัญชาอย่างเอาใจใส่ไม่มีอคติกับเจ้าหน้าที่ที่เป็นผู้หญิง จนเมื่อการทำงานภาคสนามครั้งสุดท้ายของอัลยาก็จบลงหัวหน้าร่มฉัตรก็จัดงานเลี้ยงส่งให้กับอัลยาเหมือนกับตอนที่เธอมา อัลยาไม่ได้สวมชุดเดรสที่สวยที่สุด หรือรองเท้าส้นเข็มสองนิ้วครึ่งเหมือนตอนมา แต่ชุดที่เธอใส่ในวันเลี้ยงส่งกลับต้นสังกัดเป็นเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์รองเท้าหุ้มข้อทะมัดทะแมง ชุดเดียวกับที่ใช้ใส่ทำคลอดเจ้าอินทนิลนั่นเอง
“ขอบคุณมากนะหมวด ที่มาช่วยกันน่ะ”
หัวหน้าร่มฉัตรยื่นหนังสือส่งตัวให้กับอัลยา เพื่อกลับไปรายงานตัวที่ต้นสังกัดอย่างถูกต้อง พร้อมกับผลการปฏิบัติงานในรอบหกเดือนที่ผ่านมาของเธอด้วย
“เป็นความกรุณาของหัวหน้ามากกว่าค่ะ”
“หวังว่าสามเจ็ดสองคงทำให้คุณได้รับประสบการณ์จากการทำงานและนำไปปรับใช้กับการทำงานในอนาคตได้ต่อไป”
ประโยคสั้นๆ แต่ความหมายของประโยคนั้นกว้างขวางนัก การปฏิบัติงานที่สามเจ็ดสองของอัลยาก็เพียงแค่การ “ฝึกภาคสนาม” ซึ่งไม่ใช่แค่จำลองการฝึกในสนามซ้อมรบ แต่เป็นการปฏิบัติงานจริง ต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าที่เกิดขึ้น และเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตด้วยความลำบาก อย่างน้อยที่สุดการได้มาอยู่ที่สามเจ็ดสองก็เป็นประสบการณ์ตรงของอาชีพที่น้อยคนนักจะมีโอกาส
“อย่าลืมกลับมาเยี่ยมพวกผมนะครับหมวด แล้วผมจะทำต้มส้มให้ทานอีก”
หมู่เด่น บอกลาเจ้านายสาว ตลอดหกเดือนที่ผ่านมาเขาต้องปั่นจักรยานไปกลับหลายกิโลต่อวันเพื่อดูแลเรื่องอาหารการกินให้กับเธอ ซึ่งฝีมือในการทำอาหารไม่เป็นรองใคร และเป็นพ่อครัวประจำบ้านของอัลยา แลกกับการปากไวของเขา แต่หมู่เด่นก็ไม่เคยบ่น หรือเบื่อหน่ายที่จะต้องทำแบบนั้น เขาถือเป็นหน้าที่ และการปฏิบัติหน้าที่ให้สมบูรณ์ก็คือการทำหน้าที่ด้วยความเจียมตัวและไม่บกพร่อง
“ฝากดูแลคุณหมอด้วยนะหมู่เด่น”
แม้จะต้องไป แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคนที่ยังอยู่
การเลี้ยงส่งอย่างเป็นทางการที่สามเจ็ดสองจบลง อัลยากลับอินทนิลพร้อมกับทศพรรษในค่อนคืนที่แสงจันทร์ส่องนำทาง ความรู้สึกแตกต่างจากวันแรกที่มา แม้จะเป็นพระจันทร์ดวงเดิมที่สาดแสงลงมาเท่าเดิมแต่ความรู้สึกก็แตกต่างจากเดิม ป่าที่เคยกว้างขวางก็คล้ายเป็นบ้านหลังใหญ่ที่อบอุ่น ปลอดภัยสำหรับผู้อยู่อาศัย อัลยารักอินทนิล ผืนป่าที่นอกจากจะมอบประสบการณ์ชีวิตที่ยิ่งใหญ่ให้แล้วยังทำให้หัวใจที่เคยร้างไร้ซึ่งความรักได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ลึกๆ ในใจแล้วอัลยาก็ไม่ได้อยากจากที่นี่ไปสักเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะต้องจากคนที่รักไปไกลกว่าค่อนประเทศ แต่เมื่อต้องเลือก... เธอก็ย่อมเลือกหน้าที่ก่อนหัวใจ