เราไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีอะไร แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายมากอะไร...ความรักที่เราเจอมาแต่ละทีไม่เคยง่ายเลย มันเข้ามาหลากหลายรูปแบบ จนช่วงหลังๆเราไม่เปิดโอกาสให้มันเป็นฝ่ายเข้ามา แต่เราจะเป็นฝ่ายเลือกเอง ถ้าต้องการผู้ชายแบบไหน เราจะเล็งและจีบเอง...แต่แล้วก็ลงเอยแบบเดิม เจ็บใจตลอด...เราอาจจะเหมือนผู้หญิงลุยๆ ทันคน แต่จริงๆแล้วตรงกันข้าม เราตามใครไม่ค่อยทัน ครั้งสุดท้ายที่จีบผู้ชาย ก็โดนมัน
ว่าไม่มีใคร(ขออภัยที่ใช้คำไม่เหมาะ) แต่ยังเคืองไม่หาย แล้วแฟนของมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคนที่เรารู้จักดี แม้จะไม่สนิทชิดเชื้ออะไรมาก เจ็บใจเป็นสองเท่าเลย แต่ก็ปล่อยมันผ่านไป เพราะถือซะว่าเราเป็นฝ่ายรนหาเรื่องเอง หลังจากนั้นก็ตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่มีใครอีก
แต่แล้ว...เราก็เผลอไปรู้สึกดีๆกับใครอีกคน เค้าเป็นคนดีมาก เพียบพร้อมทุกอย่าง มีชีวิตที่ดี มีหน้าตาในสังคม แตกต่างกับเราค่อนข้างมาก เราลองนึกเล่นๆดูว่าถ้าเรากับเขาคบกับ เราคงจะฉุดให้เขาดูแย่ลงแน่ๆเลย ก็ทั้งนิสัยใจคอดื้อดัน มุทะลุ ไม่อยู่กับร่องกับรอย ยึดถือความคิดตัวเอง เค้าต้องเดือดร้อนเพราะเราแน่ แถมเรากับเพื่อนเค้ายังไม่ถูกกันซะอีก เขาเองก็จำเป็นต้องพึ่งพาเพื่อนคนนี้ ถ้าหากเรากับเค้าคบกัน ระหว่างเค้ากับเพื่อนจะเป็นยังไง ตัวเราก็คงไม่มีความสามารถพอจะช่วยเหลือเขาได้อย่างที่เพื่อนเขาสามารถช่วยได้ซะด้วย แล้วสังคมของเขากับสังคมของเรามันก็แตกต่างกัน เขามีเพื่อนมาก แต่เราไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่คบใครมาก...ที่สำคัญไปกว่านั้น ความรู้สึกระหว่างเราสองคนมันเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่มีเหตุให้เราต้องห่างกันไปไกลกัน เราอยากจะทิ้งเรื่องราวแย่ๆที่เราเจอไปไกลๆสักพัก และเราก็ตั้งใจเอาไว้ว่าเราจะยังไม่เปิดรับใครเข้ามาอีกสักพักใหญ่ๆ อาจจะปีสองปี เพื่อทุ่มเทให้กับความฝันและอนาคตใหม่ของตัวเองที่จะต้องไม่ใช่แบบเดิมอีก
เรารู้สึกว่าทั้งจิตใจเราและสถานการณ์รอบตัวของเราสองคนมันเปรอะบางมาก เราก็เลยยืนยันปฏิเสธเขาไปทั้งที่ความรู้สึกมันเต็มอยู่ในใจเลยนะ เสียใจมาก...แต่ไม่ใช่เสียใจที่ตัวเองเจ็บ แต่เป็นเสียใจที่ทำให้เขาเสียใจ (เราไม่ใช่คนดีอะไรนะ แต่มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ) เสียดายมากๆที่ทุกอย่างมันชัดเจนในเวลาที่มันช้าเกินไป...เราถามตัวเองมาตลอดเลยนะว่าเรารู้จักความรักดีแค่ไหน หรือไม่รู้จักมันเลย เรารักใครไม่เป็นรึเปล่าวะ...จนวันนี้ผ่านมาเป็นปีแล้ว ความรู้สึกยังเหมือนเดิมทุกประการเลย จะต่างก็แค่...รู้สึกเคยชินกับการอยู่ตัวคนเดียว โดยไม่รู้สึกแคร์ใครๆที่เดินผ่านเข้ามาอีกเลย...แต่เราก็ยังไม่เคยเกิดความคิดที่จะย้อนกลับไปนะ ยังคงเดินหน้าต่อไปตามทางของตัวเองทุกวัน แต่ลึกๆภาวนาให้โชคชะตาพาให้เรามาเจอกันอีก ถ้าเราเป็นคู่กันจริงๆ มันก็ต้องได้ลงเอย
เขารู้นะว่าเรารู้สึกยังไง แต่ก็ยังจะหยิ่งปฏิเสธให้เจ็บกันทั้งสองคน แต่เราก็ตั้งใจดีนี่ ไม่อยากฉุดให้เขาตกต่ำ ไม่อยากให้เขามีปัญหาเพราะเรา ลึกๆแล้วก็เห็นแก่ตัวนิดๆ อยากหนีปัญหา อยากไปทำตามความต้องการของตัวเอง......................ถ้าผู้ชายเจอผู้หญิงคิดแบบนี้ เขาจะโกรธเรามากมั้ย?
เราทำถูกหรือผิด?
แต่แล้ว...เราก็เผลอไปรู้สึกดีๆกับใครอีกคน เค้าเป็นคนดีมาก เพียบพร้อมทุกอย่าง มีชีวิตที่ดี มีหน้าตาในสังคม แตกต่างกับเราค่อนข้างมาก เราลองนึกเล่นๆดูว่าถ้าเรากับเขาคบกับ เราคงจะฉุดให้เขาดูแย่ลงแน่ๆเลย ก็ทั้งนิสัยใจคอดื้อดัน มุทะลุ ไม่อยู่กับร่องกับรอย ยึดถือความคิดตัวเอง เค้าต้องเดือดร้อนเพราะเราแน่ แถมเรากับเพื่อนเค้ายังไม่ถูกกันซะอีก เขาเองก็จำเป็นต้องพึ่งพาเพื่อนคนนี้ ถ้าหากเรากับเค้าคบกัน ระหว่างเค้ากับเพื่อนจะเป็นยังไง ตัวเราก็คงไม่มีความสามารถพอจะช่วยเหลือเขาได้อย่างที่เพื่อนเขาสามารถช่วยได้ซะด้วย แล้วสังคมของเขากับสังคมของเรามันก็แตกต่างกัน เขามีเพื่อนมาก แต่เราไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่คบใครมาก...ที่สำคัญไปกว่านั้น ความรู้สึกระหว่างเราสองคนมันเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่มีเหตุให้เราต้องห่างกันไปไกลกัน เราอยากจะทิ้งเรื่องราวแย่ๆที่เราเจอไปไกลๆสักพัก และเราก็ตั้งใจเอาไว้ว่าเราจะยังไม่เปิดรับใครเข้ามาอีกสักพักใหญ่ๆ อาจจะปีสองปี เพื่อทุ่มเทให้กับความฝันและอนาคตใหม่ของตัวเองที่จะต้องไม่ใช่แบบเดิมอีก
เรารู้สึกว่าทั้งจิตใจเราและสถานการณ์รอบตัวของเราสองคนมันเปรอะบางมาก เราก็เลยยืนยันปฏิเสธเขาไปทั้งที่ความรู้สึกมันเต็มอยู่ในใจเลยนะ เสียใจมาก...แต่ไม่ใช่เสียใจที่ตัวเองเจ็บ แต่เป็นเสียใจที่ทำให้เขาเสียใจ (เราไม่ใช่คนดีอะไรนะ แต่มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ) เสียดายมากๆที่ทุกอย่างมันชัดเจนในเวลาที่มันช้าเกินไป...เราถามตัวเองมาตลอดเลยนะว่าเรารู้จักความรักดีแค่ไหน หรือไม่รู้จักมันเลย เรารักใครไม่เป็นรึเปล่าวะ...จนวันนี้ผ่านมาเป็นปีแล้ว ความรู้สึกยังเหมือนเดิมทุกประการเลย จะต่างก็แค่...รู้สึกเคยชินกับการอยู่ตัวคนเดียว โดยไม่รู้สึกแคร์ใครๆที่เดินผ่านเข้ามาอีกเลย...แต่เราก็ยังไม่เคยเกิดความคิดที่จะย้อนกลับไปนะ ยังคงเดินหน้าต่อไปตามทางของตัวเองทุกวัน แต่ลึกๆภาวนาให้โชคชะตาพาให้เรามาเจอกันอีก ถ้าเราเป็นคู่กันจริงๆ มันก็ต้องได้ลงเอย
เขารู้นะว่าเรารู้สึกยังไง แต่ก็ยังจะหยิ่งปฏิเสธให้เจ็บกันทั้งสองคน แต่เราก็ตั้งใจดีนี่ ไม่อยากฉุดให้เขาตกต่ำ ไม่อยากให้เขามีปัญหาเพราะเรา ลึกๆแล้วก็เห็นแก่ตัวนิดๆ อยากหนีปัญหา อยากไปทำตามความต้องการของตัวเอง......................ถ้าผู้ชายเจอผู้หญิงคิดแบบนี้ เขาจะโกรธเรามากมั้ย?