สวัสดีวันอาทิตย์ค่ะเพื่อนๆชาวห้องสยามทุกคน วันนี้ เค้าขอมาตั้งกระทู้สีชมพูสักกระทู้นะคะ หากกระทู้นี้รบกวนใครข้ออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

ก่อนอื่นเอาเพลงไปฟังกันก่อนเพื่อเป็นการบิ้ว



เมื่อวันนี้เมื่อ 7 ปีที่แล้ว เราได้เจอกับผู้ชายคนนึง จริงๆเรารู้จักกันก่อนหน้านั้นแล้ว แต่เราไม่เคยเจอหน้ากัน

ใช่ค่ะ ความรักของเราเกิดขึ้นในโลกไซเบอร์ เมื่อ 7 ปีที่แล้ว ยุคฮิตของ โปรแกรม camfrog มันทำให้เราสองคนได้เจอกัน ได้รู้จักกัน

ในครั้งแรกที่เรารู้จักกัน เพื่อนของเค้ามาจีบเรา แต่เราก็ไม่ได้คบกับเพื่อนเธอ คงเหลือไว้แต่สถานะเพื่อน รวมทั้งเค้าด้วย

แต่เพื่อนเค้าก็ห่างเราไป ยกเว้นเค้า ยังทักแชทมาหาเราทุกวัน คุยแบบเพื่อนกัน เราก็ไม่ได้คิดอะไร

จนวันที่เราไปนอนบ้านเพื่อนเราก็ออน camfrog ปกติ เราก็ได้เจอเค้า เราก็บอกว่าวันนี้เรามานอนบ้านเพื่อนแถวนี้ๆ

เค้าก็บอกว่า เค้าก็มานอนบ้านเพื่อนเค้าเหมือนกัน อยู่ไม่ไกลบ้านเพื่อนเราเท่าไหร่

เค้าจึงบอกว่าวันรุ่งขึ้นเรานัดเจอกันไหม เราก็เลยตอบตกลง แล้วคืนนั้นเค้าก็โทรหาเราและคุยกันทั้งคืน

วันรุ่งขึ้นเราก็ไปที่ๆเรานัดกัน เราไปกับเพื่อน เค้ามาคนเดียว เราค่อนข้างเกร็งๆ เพื่อนเราแยกไปเสริมสวย เราก็เดินเล่นในห้างกับเค้าสองคน

เค้าถามเราว่า แล้วจบนี่จะไปไหนต่อ เราบอก เราจะไปสถานีรถไฟ เพราะเดี๋ยวเราจะกลับบ้านแล้ว เค้าก็บอกว่า หรอ

ในใจเราตอนนั้น คิดว่า ก็คงเป็นการเจอครั้งสุดท้ายเพราะฝ่ายชายไม่มีท่าสานต่อ พอเราจะกลับ เราจะไปเรียกแท๊กซี่

เค้าเดินมาส่งแล้วถามว่าไปคนเดียวหรอแล้วเพื่อนเราหล่ะ เราก็เลยบอกก็แยกกันตรงนี้แหละเพื่อนไม่ได้ไปกับเรา

เค้าบอกว่าแล้วทำไมไม่บอกงั้นเดี๋ยวเค้าไปส่งเอง เพราะเค้าเอารถมอเตอร์ไซค์มา เราก็เลยให้เค้าไปส่ง แล้วเค้าก็นั่งรอรถไฟเป็นเพื่อนเราหลายชั่วโมงเหมือนกัน แล้วก็แยกกัน เค้าก็บอกว่าถึงแล้วโทรบอกเค้าด้วยนะ เค้าเป็นห่วง เราก็ได้แต่ยิ้ม

จากตอนแรก เราคิดว่าคงไม่ได้สานต่อ แต่เราคิดผิด เค้าก็ยังโทรหาเราทุกวัน คุยกันเหมือนเดิม แต่สถานะเปลี่ยนไป (มั้ง เพราะเค้าไม่เคยขอเราเป็นแฟน)

จากวันนั้น จนถึงวันนี้ ครบ 7 ปีแล้ว ที่เราคบกันมา แต่เราแต่งงานกันมาตั่งแต่ ปีที่ 3

เราผ่านหลายๆเรื่องมาด้วยกัน ทั้งดี และร้าย เค้าเป็นผู้ชายที่เสมอต้น เสมอปลาย วันแรกลืมยังไง วันนี้ก็ยังลืมอย่างนั้น

เป็นผู้ชายที่ห่ามๆ ไม่เคยหวาน ไม่เคยซื้อดอกไม้สดให้ในวันวาเลนไทน์ เค้าให้เหตุผลว่า ดอกไม้สดเดี๋ยวมันก็เหี่ยว แล้วก็ทิ้ง

สู้ดอกไม้ปลอมไม่ได้ เราจะได้เก็บไว้แล้ว แล้วเราจะได้รู้เค้าให้เรามากี่ปีแล้ว เค้าเป็นผู้ชายที่ไม่เคยตามใจ ไม่เคยโรแมนติก และไม่ใช่ผู้ชายอ่อนโยน

แต่เวลาที่เรามีเรื่องทุกข์ใจ หรือเศร้าใจ เค้าไม่มีคำพูดดีๆปลอบเราเค้าพูดกับเราแค่ประโยคเดียวว่า "เราโตแล้วนะ ปัญหามันต้องผ่านไปได้ถ้าเรามีสติ" แล้วก็จับมือเรา แค่นั้นเองเรารู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้พร้อมที่จะจูงมือเราก้าวผ่านอุปสรรคทุกอย่างไปได้

เราผ่านจุดต่ำสุดของชีวิตมาแล้ว โดยที่ยังมีเค้าอยู่ข้างๆ ไม่คิดจะทิ้งไปไหน เค้ายอมทำงานหนักเพื่อให้เราได้มีเงินใช้ ยอมกินแต่มาม่าเพื่อให้เราได้กินข้าว เราบังคับให้เค้ากินข้าว เค้าก็บอกไม่ เค้าชอบกินมาม่ามากกว่า เค้าก็จะบอกตัวเองกินข้าวไปเหอะ เค้าไม่อยากกิน

อาถรรพ์ 7 ปี เรากลัวนะ แต่เราเชื่อในความรักของเรา ว่ามันจะผ่านไปได้

สุดท้าย ขอบคุณทุกคนที่มีส่วนร่วมในความรักของเราทั้งหมด ทั้งคนที่หวังดี และคนที่หวังร้าย และอดีตมือที่ 3 ที่พยายามจะแทรกเราทุกคน

ถ้าไม่มีพวกคุณ เราคงเดินมาไม่ได้ถึงตอนนี้

สุดท้าย ขอบคุณเธอคนนั้น ที่เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพ่อ ทั้งพี่ ทั้งน้อง ทั้งแฟน และสามี ในเวลาเดียวกัน

ขอบคุณที่รักกัน

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ใครหลายคนอาจสงสัย ทำไมเราไม่บอกเค้าคนนั้นโดยตรง บอกตรงนี้เลย ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมากก่อน ทำให้เราเขิลที่จะบอกความรู้สึกในใจกับเค้า แต่เราจะรวบรวมความกล้า เอากระทู้นี้ให้เค้าอ่าน(มั้ง) อีกอย่าง ครบรอบ 7 ปีนี้เรายังไม่รู้เลยจะให้อะไรเค้าดี เลยมาตั้งกระทู้นี้เผื่อที่จะกล้าให้เค้าอ่าน ฮ่าๆๆ

ปล.tag นี้เหมาะกับวัยใสๆของเราที่สุดดดด

26/01/06-26/01/13