รู้สึกตัวเองไร้ค่าทุกครั้งเวลาเจอลูกพี่ลูกน้องที่รวย

เราเกิดในครอบครัวที่ปานกลาง แต่มักจะเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันเรื่องเงินบ่อยๆตอนเด็กจนท่านเลิกลากันไป พอเรียนจบโตมาเราต้องแยกมาอยู่คนเดียวเพื่อทำงานได้เงินเดือนพอประทังชีวิต ในขณะที่ลูกพี่ลูกน้อง(ลูกอา)เรานั้นเขาเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะ มีของดีๆใช้ กินอะไรที่อยากกิน ได้เที่ยวเมืองนอกบ่อยๆ จบมาก็สานต่อธุรกิจที่บ้าน ชีวิตเราสองบ้านต่างกันสิ้นเชิง เราครอบครัวแตกแยก ทุกคนแยกกันอยู่ แต่บ้านลูกพี่ลูกน้องเราอบอุ่น อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตามีเงินใช้กันสะดวก ทุกๆครั้งที่ได้เจอกัน เราอดคิดเวทนาตัวเองไม่ได้จริงๆ เราพยายามไม่คิดมาก ไม่เปรียบเทียบแล้วแต่มันทำไม่ได้จริงๆ ตอนเด็กๆเราทุกข์ใจมากทุกครั้งที่อาเราพาเราไปกินข้าวกับครอบครัวเขา เขาอาจจะหวังดี แต่เหมือนเราอยู่คนละโลกกับเขาจริงๆแม้จะเป็นญาติกัน แล้วที่รับไม่ได้ที่สุด คือการปฏิบัติตัวที่ต่างกันตั้งแต่เด็กที่เจอระหว่างเรากับลูกพี่ลูกน้อง คนอื่น,เพื่อนๆ ก็เคยทักเราเรื่องนี้ว่า ทำไมบรรดาญาติเขาไม่ทำกับเราเหมือนทำกับลูกพี่ลูกน้องบ้านนั้นบ้าง ยังมีอีกหลายเรื่องที่เคยเจอมา แต่ส่วนตัวเราไม่เคยเกลียดลูกพี่ลูกน้องเราเลยนะ เราเข้าใจคำว่าเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราอดน้อยใจตัวเองไม่ได้จริงๆ ใครเคยประสบปัญหาแบบนี้บ้าง คุณมีคำแนะนำอะไรให้เราฟังไหม