วันนี้มีเหตุการณ์ 3 อย่างที่ทำให้คิดอะไรได้ตั้งเยอะแยะ.....
เหตุการณ์แรก เช้านี้แม่โทร.มาหาบอกว่าผู้หญิงคนนึงเค้ากลับมาเมืองไทยละ มาเที่ยว มาพักผ่อน เค้าเกษียณแล้วแต่คงไม่กลับมาอยู่ที่ไทยหรอก ได้เงินบำนาญมากมายทุกเดือน ที่สำคัญเค้าอยากเจอเรา แม่นัดเจอแล้วนะวันอาทิตย์นี้.... เราใจเต้นโครมคราม..
เหตุการณ์ที่สอง ผู้หญิงคนนั้นโทร.มาหา เสียงของคุณสั่นมาก เหมือนอยากจะร้องไห้ แต่ก็คุยกันไม่นาน เพราะไม่สนิท ไม่ผูกพัน ไม่ได้เจอกันมา 38 ปีละ 38 ปีที่คุณทิ้งเราไป ไปมีชีวิตใหม่ ครอบครัวใหม่ เราเข้าใจนะ ถ้าเกิดเหตุการณ์ที่ต้องเลือกและมันบีบบังคับ เป็นเรา เราก็คงต้องยอมเจ็บแต่จบและจากไป
แต่ๆๆๆ ไม่ต้องเจอกันก็ได้นะ ความรู้สึกอยากเจอมันไม่มีแล้วอ่ะ ไม่รู้จะคุยอะไร แต่คงจะบอกเค้าว่า รู้มั๊ยเมื่อ 5 ปีก่อนเราเอาที่อยู่ของคุณไปเล่นกูเกิ้ลแม็ป เราแค่อยากรู้ว่าบ้านของคุณอยู่ที่ไหน หน้าตาเป็นยังไง แค่นั้นเอง.... หลังจากคุยกับคุณเราอยากร้องไห้..........
เหตุการณ์ที่สาม ขึ้นรถตู้ที่ตลาดจะมาทำงาน เสียงโครมดังสนั่นข้างรถตู้เลย หันไปรถกระป๋องโดนรถพ่วงเบียดยับ หน้ารถอัดก๊อปปี้กับท้ายรถเมล์ หลังคาหายไปเกือบทั้งแถบ ผู้โดยสาร 1 คนกระโดดลงมาทัน ส่วนผู้ชายอีกคนโดนหลังคากดทับ ไม่เห็นว่าเป็นยังไงบ้าง เห็นแค่เท้ากระตุกแรงมากๆ อยากลงไปช่วยนะ แต่รถตู้รีบขับออกไปเลยกลัวแก็สระเบิด....ความตายมันอยู่ใกล้แค่ลมหายใจตรงหน้านี่เอง
นั่งคิดมาตลอดเวย์นะว่า เราจะตายวันไหนก็ไม่รู้ ทำวันนี้ที่เป็นอยู่ให้ดีที่สุดดีกว่า คิดเอาไว้แล้วว่าวันอาทิตย์นี้เราจะไปเจอกับผู้ให้กำเนิดพร้อมกับแม่ที่เลี้ยงเรามา เพราะถึงแม้ไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่เราเชื่อมั่นเสมอนะว่าเค้าก็ยังรักเราและเป็นห่วง และเค้าก็คงรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายที่เค้าเคยรักมากกับแม่ของเราจะดูแลลูกเค้าได้ดีที่สุด เค้าโชคร้ายที่มาทีหลัง แต่เราโชคดีที่มีครอบครัวที่ดี เกิดมาบนพื้นฐานชีวิตที่ดีกว่าใครหลายๆคน แล้วเรายังจะต้องการอะไรอีก
แค่รู้ว่าวันนี้เรามีคนที่รักเราเพิ่มขึ้นมาอีก 1 คน ถึงแม้ว่าวันนี้เค้าจะกลับมาทำหน้าที่แม่ช้าไป แต่ก็ยังดีที่กลับมา อยากบอกคุณนะว่าเราให้อภัยคุณนานแล้ว และขอบคุณนะคะที่ยังคิดถึงเราเสมอ เราก็ยังคิดถึงคุณตลอดมาเหมือนกันค่ะ.
The 3 happening and will change my life forever :)
เหตุการณ์แรก เช้านี้แม่โทร.มาหาบอกว่าผู้หญิงคนนึงเค้ากลับมาเมืองไทยละ มาเที่ยว มาพักผ่อน เค้าเกษียณแล้วแต่คงไม่กลับมาอยู่ที่ไทยหรอก ได้เงินบำนาญมากมายทุกเดือน ที่สำคัญเค้าอยากเจอเรา แม่นัดเจอแล้วนะวันอาทิตย์นี้.... เราใจเต้นโครมคราม..
เหตุการณ์ที่สอง ผู้หญิงคนนั้นโทร.มาหา เสียงของคุณสั่นมาก เหมือนอยากจะร้องไห้ แต่ก็คุยกันไม่นาน เพราะไม่สนิท ไม่ผูกพัน ไม่ได้เจอกันมา 38 ปีละ 38 ปีที่คุณทิ้งเราไป ไปมีชีวิตใหม่ ครอบครัวใหม่ เราเข้าใจนะ ถ้าเกิดเหตุการณ์ที่ต้องเลือกและมันบีบบังคับ เป็นเรา เราก็คงต้องยอมเจ็บแต่จบและจากไป
แต่ๆๆๆ ไม่ต้องเจอกันก็ได้นะ ความรู้สึกอยากเจอมันไม่มีแล้วอ่ะ ไม่รู้จะคุยอะไร แต่คงจะบอกเค้าว่า รู้มั๊ยเมื่อ 5 ปีก่อนเราเอาที่อยู่ของคุณไปเล่นกูเกิ้ลแม็ป เราแค่อยากรู้ว่าบ้านของคุณอยู่ที่ไหน หน้าตาเป็นยังไง แค่นั้นเอง.... หลังจากคุยกับคุณเราอยากร้องไห้..........
เหตุการณ์ที่สาม ขึ้นรถตู้ที่ตลาดจะมาทำงาน เสียงโครมดังสนั่นข้างรถตู้เลย หันไปรถกระป๋องโดนรถพ่วงเบียดยับ หน้ารถอัดก๊อปปี้กับท้ายรถเมล์ หลังคาหายไปเกือบทั้งแถบ ผู้โดยสาร 1 คนกระโดดลงมาทัน ส่วนผู้ชายอีกคนโดนหลังคากดทับ ไม่เห็นว่าเป็นยังไงบ้าง เห็นแค่เท้ากระตุกแรงมากๆ อยากลงไปช่วยนะ แต่รถตู้รีบขับออกไปเลยกลัวแก็สระเบิด....ความตายมันอยู่ใกล้แค่ลมหายใจตรงหน้านี่เอง
นั่งคิดมาตลอดเวย์นะว่า เราจะตายวันไหนก็ไม่รู้ ทำวันนี้ที่เป็นอยู่ให้ดีที่สุดดีกว่า คิดเอาไว้แล้วว่าวันอาทิตย์นี้เราจะไปเจอกับผู้ให้กำเนิดพร้อมกับแม่ที่เลี้ยงเรามา เพราะถึงแม้ไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่เราเชื่อมั่นเสมอนะว่าเค้าก็ยังรักเราและเป็นห่วง และเค้าก็คงรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายที่เค้าเคยรักมากกับแม่ของเราจะดูแลลูกเค้าได้ดีที่สุด เค้าโชคร้ายที่มาทีหลัง แต่เราโชคดีที่มีครอบครัวที่ดี เกิดมาบนพื้นฐานชีวิตที่ดีกว่าใครหลายๆคน แล้วเรายังจะต้องการอะไรอีก
แค่รู้ว่าวันนี้เรามีคนที่รักเราเพิ่มขึ้นมาอีก 1 คน ถึงแม้ว่าวันนี้เค้าจะกลับมาทำหน้าที่แม่ช้าไป แต่ก็ยังดีที่กลับมา อยากบอกคุณนะว่าเราให้อภัยคุณนานแล้ว และขอบคุณนะคะที่ยังคิดถึงเราเสมอ เราก็ยังคิดถึงคุณตลอดมาเหมือนกันค่ะ.