แด่พวกเธอ เด็กๆ ทั้งหลาย

พวกเราอยากเห็นพวกเธอวิ่งเล่นกันจนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ พวกเราอยากเห็นเธอสนุกสนาน
พวกเราอยากเห็นรอยยิ้มอันสดใสอ่อนหวาน อันแสนบริสุทธิ์และแสนจะเลอค่ายิ่งกว่าสิ่งใด
สิ่งๆ นั้นที่ไม่มีในพวกเรามานานเท่าไหร่แล้ว

เด็กๆ ทั้งหลายพวกเธอรู้อะไรไหม ที่เราจัดงานนี้ขึ้นให้กับพวกเธอนั้น ไม่ใช่แค่อยากจะให้พวกเธอสนุกสานแต่เพียงอย่างเดียว แต่พวกเราอยากจะให้เธอเก็บความประทับนี้ไว้เมื่อเธอโตขึ้นมาเธอจะได้มีรอยยิ้มอีกเช่นเดิมอีกครั้ง และที่สำคัญเราอยากให้เธอจินตนาการเอาไว้ว่าเธออยากจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่แบบไหนกัน

เธอรู้ไม่ว่า พวกเราละอายใจแค่ไหนกันที่จะบอกกับพวกเธอว่า นี้อาจจะเป็นงานวันเด็กครั้งสุดท้ายที่พวกเราจะมีให้กับพวกเธอได้ นี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเธอจะได้เล่นกันอย่างสนุกสนาน จะได้หัวเราะ จะได้ร้องไห้ และจะได้รักกันโดยไม่ต้องสนใจเลยว่า พ่อแม่ของพวกเธออยู่สีอะไร

หลังจากนี้ต่อไป พวกเราก็ไม่สามารถบอกได้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร พวกเธออาจจะเติบโตมาด้วยการปลูกฝังให้เกลียดกัน จนสามารถที่จะฆ่ากันได้ถึงแม้ว่าเขาคนนั้นจะเป็นคนที่เธอหัวเราะอย่างสนุกสนานกันในวันเด็กปีนี้ก็ตาม

ฉันหวังไว้ในใจลึกๆ ว่า ขออย่าให้เหตุการณ์ที่ฉันคิดเอาไว้เกิดขึ้นเลย ฉันไม่อยากให้ใครมาแย่งชิงรอยยิ้มอันแสนมีค่าของเธอที่มีในวันนี้ ฉันไม่อยากให้รอยยิ้มนั้นถูกลบไปด้วยคราบเลือดและคราบน้ำตา

และสิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะบอกกับพวกเธอว่า “อย่าได้ทำผิดพลาดเช่นพวกเราอีกเลย”